Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 11

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Maria Magdalena
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Kobieta - uczennica i nauczycielka w przekazach gnostyckich

100%
Zmorzanka A. Z.
Vox Patrum
|
2002
|
vol. 42
89-100
EN
Seven Gnostic writings were discussed in the article. They represent the mysterious teachings of the Savior, who passed it on to a chosen group of men and women. According to the author, these compositions reftect the factuai relationship of Gnostics towards women that is why they constitute an important argument for the issue of women's participation in Gnostic teachings.
2
Publication available in full text mode
Content available

Jean Louis Ska, Glina, taniec i ogród. Eseje z antropologii biblijnej (Kraków: Studio Słowa 2016)

100%
Rzepka B.
Verbum Vitae
|
2017
|
vol. 32
469-474
EN
Book review:  Jean Louis Ska, Glina, taniec i ogród. Eseje z antropologii biblijnej (Kraków: Studio Słowa 2016). Ss. 128. PLN 22,90. ISBN 978-83-941063-1-7
PL
Recenzja książki:  Jean Louis Ska, Glina, taniec i ogród. Eseje z antropologii biblijnej (Kraków: Studio Słowa 2016). Ss. 128. PLN 22,90. ISBN 978-83-941063-1-7
3
Publication available in full text mode
Content available

The Stages of Love in Cusanus’ Sermon VII Remittuntur ei peccata multa

84%
Grondkowska B.
Roczniki Filozoficzne
|
2015
|
vol. 63
|
issue 2
145-156
EN
The article discusses one of the early sermons by Nicholas of Cusa – Sermo VII Remittuntur ei peccata multa, written in a dialogue form, uncharacteristic of the sermon genre. The main protagonist is Mary Magdalene, who was described on the basis of biblical and apocryphal stories. According to Sermo VII she is an allegory of the soul’s love for God. The article contains the analysis of Cusanus’ concept and terminology of love (amor, caritas, dilectio) as well as the description of the image of three and seven stages of love. Moreover, there have been identified intertextual relations between the semen and sources attributed to Bonaventura such as De diaeta salutis by Guillaume de Lanicia and De septem itineribus aeternitatis by Rudolf von Biberach. Finally, there are also deeper semantic analyses of more difficult fragments.
PL
Artykuł omawia fragment jednego z wczesnych kazań Mikołaja z Kuzy - Sermo VII Remittuntur ei peccata multa, które wyróżnia się nietypową w praktyce predykanckiej formą dialogu. Jego główną bohaterką jest Maria Magdalena, której postać została skonstruowana w oparciu o wątki zarówno biblijne, jak i apokryficzne i stanowi alegorię miłości duszy do Boga. W artykule zawarto analizę Kuzańczykowego pojęcia miłości poprzez omówienie obecnych w tekście terminów (amor, caritas, dilectio) oraz wyodrębnienie dwóch wykorzystanych przez autora schematów drogi miłości (trój- i siedmiostopniowego). Zostały również wskazane zależności intertekstualne między kazaniem Kuzańczyka a pismami pseudo-bonawenturiańskimi, zwłaszcza De diaeta salutis Wilhelma de Lanicia i De septem itineribus aeternitatis Rudolfa von Biberach. Charakter wpływu obu autorów przybliżają analizy fragmentów szczególnie gęstych semantycznie, o wyrazistym charakterze alegorycznym i licznych metaforach.
4

Концепт mens sana у творчості Лесі Українки (драматична поема Одержима)

84%
Mnich R.
Roczniki Humanistyczne
|
2018
|
vol. 66
|
issue 7: Słowianoznawstwo
15-31
EN
The article deals with the сoncept mens sana in the works by Lesya Ukrainka in the context of European and Ukrainian Modernism. Essential attention is paid to the interpretation of the dramatic poem The Possessed (1901), the main character of which Miriam is correlated with Gospel Mary Magdalene. In the article, the sources of the poems have been analysed, such as Bible, apocrypha, works by Ernest Renan, correspondence with Mykhajlo Dragomanov. The character of Miriam have been interpreted as a symbolic transformation of Mary Magdalene, apocryphal character.
PL
W artykule przedstawiony został koncept mens sana w twórczości Łesi Ukrainki w kontekście modernizmu ukraińskiego i europejskiego. Uwaga autora skupiona jest przede wszystkim na interpretacji poematu dramatycznego Одержима (1901), którego główna bohaterka, Miriam, nosi cechy ewangelicznej postaci Marii Magdaleny. W artykule przeanalizowane zostały źródła inspiracji pisarki, takie jak Biblia, apokryfy, prace E. Renana czy korespondencja z M. Dragomanowem.
5
Publication available in full text mode
Content available

Kobiety głoszące Ewangelię w Nowym Testamencie

84%
Kubiś A.
Polonia Sacra
|
2022
|
vol. 26
|
issue 3
7-28
EN
This article presents a characterization of several women identified in the New Testament, either explicitly or implicitly, as preachers of the Gospel: (1) Mary Magdalene and the other women at the tomb of Jesus; (2) the Samaritan woman in John 4:4–42; (3) Prisca/Priscilla; (4) Euodia and Syntyche in Philippians 4:2–3. The article highlights the historical and theological context of their activity and defines the content and object of their proclamation, i.e. the Gospel. The presentation of each woman or group points out the major exegetical problems presented by the text, and contemporary attempts to resolve them.
PL
Artykuł prezentuje charakteryzację kobiet, które w Nowym Testamencie określone są explicite lub implicite jako głosicielki Ewangelii: (1) Maria Magdalena i inne kobiety przy grobie Jezusa; (2) kobieta samarytańska w J 4, 4–42; (3) Pryska/Pryscylla; (4) Ewodia i Syntyche z Flp 4, 2–3. Artykuł zwraca uwagę na historyczny i teologiczny kontekst ich działalności oraz definiuje treść i przedmiot ich  głoszenia, czyli Ewangelię. W prezentacji każdej z kobiet lub grupy kobiet wskazano na najważniejsze problemy egzegetyczne i współczesne próby ich rozwiązania.
6
Publication available in full text mode
Content available

Program pokutny w dawnym kościele misjonarzy w Siemiatyczach

71%
Rolska I.
Roczniki Humanistyczne
|
2020
|
vol. 68
|
issue 4
175-190
EN
The Council of Trent confirmed the Church’s teaching on the law of penance, focusing on confession of sins and sacramental absolution. It was a response to the erroneous teaching of Protestantism, which rejected most of the sacraments by recognising only the sacraments of baptism and the Eucharist. The sacrament of penance was established by Christ on the day of the resurrection. The apostles, followed by priests, received the power to forgive sins. The doctrine of the Holy Sacraments, and especially of penance and the Eucharist, was preached by the members of the Congregation of the Mission founded by Vincent de Paul during missions in many European countries. The main task of the missionaries was to encourage the faithful to confess their sins and receive the sacrament of penance. This sacrament was perceived as a spiritual cure for the sinners and through repentance they could return to the merciful God. The missionaries came to Siemiatycze in 1717. They took over the parish and the church, which they expanded and re-equipped, inter alia by adding six oak regency confessionals (ca. 1744). The finials of the confessionals featured paintings of penitents absolved by God: Mary Magdalene, King David, the prodigal son and St. Peter. The purpose of the scenes in the paintings was to make it clear to the faithful that the sacrament of penance is a sign that God never leaves people, but always opens the way for their return. Through the paintings in the finials, the sinners were to be assured that repentance and confession of sins to the priest and the penance given by him lead to the forgiveness of sins by God by virtue of the “power of the keys” – the priestly absolution. The images in the confessionals also indicated that for the sinner, the confession is the way back to and the source of God’s mercy. This was emphasised by two consecutive images in the confessionals: the Good Shepherd finding the stray sheep and the scene showing St. Peter and Christ at the moment of handing over the keys. For the faithful, the figure of St. Peter indicated that he would strengthen and guard the faith against all human weakness.
PL
Sobór Trydencki potwierdził naukę Kościoła o prawie pokutnym, skupiając się na wyznaniu grzechów i sakramentalnym rozgrzeszeniu. Była to odpowiedź na błędną naukę protestantyzmu, który odrzucał większość sakramentów, uznając tylko sakramenty chrztu i Eucharystii. Sakrament pokuty ustanowił Chrystus w dniu zmartwychwstania. Apostołowie otrzymali władzę odpuszczenia grzechów, a po nich kapłani. Naukę o Sakramentach Świętych, a szczególnie o pokucie i Eucharystii głosili członkowie Zgromadzeni Misji Wincentego a Paulo na misjach w wielu krajach Europy. Głównym zadaniem misjonarzy podczas głoszenia prowadzonych przez nich misji było zachęcanie wiernych do odbycia spowiedzi i przyjęcia sakramentu pokuty. Sakrament ten miał być duchowym lekarstwem dla grzesznika, a jego nawrócenie – drogą powrotu do miłosiernego Boga. Do Siemiatycz misjonarze przybyli w roku 1717. Objęli parafię i kościół, który rozbudowali i na nowo wyposażyli, m.in. wstawiając sześć dębowych, regencyjnych konfesjonałów (ok. 1744). W zwieńczeniach konfesjonałów zostały umieszczone malarskie przedstawienia pokutników, którym Bóg przebaczył winy: Marii Magdalenie, królowi Dawidowi, synowi marnotrawnemu i św. Piotrowi. Zadaniem scen przedstawionych na obrazach było unaocznienie wiernym, iż sakrament pokuty jest znakiem, że Bóg nigdy nie opuszcza człowieka, lecz zawsze otwiera przed nim drogę powrotu. Umieszczone w zwieńczeniach konfesjonałów malarskie przedstawienia pokutników miały przekonać grzeszników, że żal i wyznanie grzechów kapłanowi, nałożona przez niego pokuta i udzielona, na mocy „władzy kluczy”, absolucja prowadzą do odpuszczenia grzechów przez Boga. Obrazy w konfesjonałach wskazywały również, że spowiedź jest dla grzesznika drogą powrotu i źródłem miłosierdzia Bożego. Podkreślały to dwa kolejne przedstawienia w konfesjonałach: Dobry Pasterz odnajdujący zbłąkane owce oraz scena ukazująca św. Piotra i Chrystusa w momencie przekazania kluczy. Postać św. Piotra dla wiernych miała być znakiem, że będzie on umacniał i strzegł wiary przed wszelką ludzką słabością.
7
Publication available in full text mode
Content available

Metafora oblubieńcza w Ewangelii Janowej. Część 2: Mesjańskie zaślubiny (J 12–20)

67%
Kubiś A.
Studia Gdańskie
|
2018
|
issue 43
39-59
PL
Artykuł wskazuje na najważniejsze aluzje i echa metafory oblubieńczej znajdujące się w J 12–20, dostarczając ich opisu, jak i krytycznej oceny. Namaszczenie Jezusa w Betanii (12,1-11) otwiera całą serię aluzji do symboliki małżeńskiej rozsianych w drugiej części Ewangelii Janowej, ukazującej historię Jezusowej męki, śmierci i zmartwychwstania. Janowe użycie metafory oblubieńczej pokazuje, iż śmierć Jezusa winna być interpretowana jako celebracja mesjańskiego ślubu.
EN
The article traces all major allusions to and echoes of spousal metaphor in Jn 12–20, including both their description and critical evaluation. As it turns out, the episode of the anointing of Jesus in Bethany (12:1-11) opens a whole series of allusions to nuptial imagery found throughout the second part of John’s Gospel, which unfolds the story of Jesus’ passion, death, and resurrection. John’s use of the spousal metaphor reveals that Jesus’ death should be understood as the Messianic wedding.
8
Publication available in full text mode
Content available

Переосмысление сакрального контекста евангельских структур в современной литературе

67%
Tomorug A.
Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education
|
2013
|
issue 3(3)
45-64
EN
Literature of the twentieth century thoroughly reinterprets biblical material and there is a search of the historicity of the Gospel images (such as Christ, Judas, Pilate, etc.), which, in particular, is associated with Renan's “Life of Jesus”, which modern scholars believe to be a starting point in the interpretation of the Gospel material. An attempt is made to understand, in the words of А. Niamtsu, “the actions of conscious and involuntary antagonists of Jesus, their inner world from the point of view of the concepts of modern man”. The main artistic research of objective and subjective factors that have shaped the course of New Testament events becomes crucial. During this period the authors were interested in the psychological environment of Christ: Judas, Pontius Pilate, Mary Magdalene, Barabbas, Claudia Prokuly and the Apostles. These main characters have their own biography of the novel's type and they are central to the work of art, getting the right to teach and define the image of Christ himself. Modern literary process creates a lot of transformation of the traditional interpretations of the material. A. Niamtsu notes that “the semantic significance of the image of Mary Magdalene and the other evangelical sinners in contemporary literature is characterised by increased attention to their spiritual world and a multifaceted study of the moral and psychological motivations of the essential changes in their lifestyle after joining Christ. This is the approach of man to God interpreted not as a momentary act as a/the painful process of struggle in their hearts between past and present, personal and spiritual, earthly and ideal”. The world of the Gospel material is spread throughout the modern literary space. Traditional stories and characters are not just an integral factor to overcome human and personal problems of the present, but also serve as a litmus test of measuring good and evil in our time: “Due to the high degree of social and ethical universals in traditional structures, they contribute to building a special “programme” of possible individual activities in various existential situations within a literary context. [education in the context original literary work “programme” of possible actions of an individual in a given existential situation” [6, p. 13]]. The purpose of this paper is to identify patterns of functioning of the Gospel story-shaped material and systemic research on transformation of the image of Mary Magdalene in the literature of the twentieth to the beginning of the twenty first century and based on the works of art of M. George and W. Valtos. The theoretical and methodological basis of our study is based on the following principles and methods: history, literature, comparative-historical, typological, descriptive, holistic, synchronic and diachronic approach to the analysis of the reception of traditional structures. The scholarly novelty of this research is to study the evolution of interpretations of the Gospel story-shaped material in the national literature of the 20th to the beginning of the 21st century and to explain various aspects of the transformations of the traditional material with the ontological, axiological and behavioral characteristics. The scholarly novelty of the thesis is also in the fact that it is the first study of the conceptual integrity of the interpretational polyphony of the Gospel of Mary Magdalene in the context of modern literary and artistic and creative consciousness of the society. The thesis is devoted to the evolution of the reception of the Gospel of Mary Magdalene in search of artistic writers of the 20th and 21st centuries. The results are significant for further searching of new formal content aspects of the Gospel (new testament) text transformation in the 20th and 21st c. literature and for orientating traditional structures towards national-historical, moral and philosophical problems of contemporary times. Practically, it means the possibility of further application in the research of the theory of the traditional material function in the universal literary context, in the lectures on comparative literary science, history of foreign literature, theory of literature and in special courses and seminars concerning poetics and esthetics of perceiving the new testament story-shaped material within the literary process of the 20th to the beginning of the 21st c. in writing books on methodology and manuals. The practical value of the work is based on the possibility of further use in the study of the theory of operation of the traditional material in the world literary context for the development of lecture courses in comparative literature, history, world literature, literary theory, literary criticism, and the foundations of the principles of comparative literature, as well as special courses and seminars on the poetics and reception aesthetics of New Testament story-shaped material in the literary process from the 20th to the early 21st century, development of training publications.
XX
Literatura XX wieku nadała gruntownie nowego sensu materiałowi biblijnemu oraz poszukiwała historyczności postaci ewangelicznych (Chrystusa, Judasza, Poncjusza Piłata). To kojarzy się z książką E.Renana Życie Jezusa, gdzie po raz pierwszy, zdaniem współczesnych badaczy, został zinterpretowany materiał ewangeliczny. Autorzy utworów literackich usiłowali zrozumieć „działania świadomych i mimowolnych antagonistów Jezusa, ich wewnętrzny świat z punktu widzenia pojęcia współczesnego człowieka” (A.Niamcu). Artystyczne badanie obiektywnych i subiektywnych czynników, które ukształtowały bieg nowotestamentowych wydarzeń, staje się czymś zasadniczym. W tym zakresie pisarze bardzo interesowali się bohaterami z otoczenia Jezusa (Judasz, Poncjusz Piłat, Maria Magdalena, Barabasz, Klaudia Prokuła [Claudia Procula], apostołowie). Ci bohaterzy mają życiorys własny powieściowego typu i zajmują tytułowe miejsce w utworze artystycznym, nabywając prawa do pouczającego słowa i określając postać Chrystusa. Współczesny proces literacki tworzy mnóstwo transformacyjnych interpretacji tradycyjnego materiału. Zdaniem A. Niamcu, „znaczeniowa ważność postaci Marii Magdaleny i innych postaci ewangelicznych grzesznic charakteryzuje się tym, że w centrum uwagi znajduje się ich duchowy świat, a mianowicie moralnopsychologiczne uzasadnienia istotnych zmian ich postaci po przyłączeniu do Chrystusa. To zbliżenie człowieka z Bogoczłowiekiem nie jest jednokrotnym aktem, lecz bolesnym procesem walki w ich duszach: przeszłego z teraźniejszym, cielesnego z duchowym, ziemskiego z idealnym. Świat materiału ewangelicznego coraz bardziej rozpowszechnia się na przestrzeni literackiej. Tradycyjne fabuły i postaci, będąc nieodłącznym składnikiem w pokonaniu ogólnoludzkich i indywidualnych problemów, są papierkiem lakmusowym dla sprawdzenia dobrego i złego (dobra i zła) w naszym czasie. Dzięki wysokiemu stopniowi socjalno-etycznych uniwersaliów w strukturach tradycyjnych przyczyniają się do tworzenia się w kontekście utworu literackiego swoistego „programu” możliwych czynności indywiduum w różnych egzystencjalnych sytuacjach. Celem artykułu jest wyjaśnienie regularności funkcjowania ewangelicznego, fabularnego materiału i systemowe badanie transformacji postaci Marii Magdaleny w literaturze XX – pocz. XXI w. (w utworach artystycznych M.George i W.Valtosa). Teoretyczną i metodologiczną bazą badania są takie zasady i metody: historycznoliteracka, porównawczohistoryczna (historycznopo-równawacza), typologiczna, opisowa, całościowa; synchroniczne i diachroniczne ujęcie analizy procesu recepcji struktur tradycyjnych. Naukowa nowość badania polega na studiowaniu (obserwowaniu) ewolucji interpretacji ewangelicznego, fabularnego materiału w literaturach narodowych XX – pocz. XXI w. oraz na wyjaśnieniu różnych aspektów transformacji tradycyjnego materiału z uwzględnieniem ontologicznych, zachowawczych i aksjologicznych osobliwości. Uzyskane rezultaty są ważne dla dalszego poszukiwania nowych aspektów formalnotreściowych transformacji ewangelicznego (nowotestamentowego) materiału w literaturze XX – pocz. XXI w. oraz orientacji struktur tradycyjnych na narodowohistoryczne, moralnoetyczne i filozoficzne problemy współczesności. Znaczenie praktyczne polega na możliwości dalszego wykorzystania w badaniach teorii funkcjowania materiału tradycyjnego w powszechnym kontekście literackim, w opracowaniu wykładów literaturoznawstwa porównawczego, historii literatury obcej, teorii literatury oraz specjalnych kursów i seminariów dotyczących problemów poetyki i estetyki recepcji nowotestamentowego, fabularnego materiału w procesie literackim XX – pocz. XXI w., w napisaniu prac metodycznych i podręczników.
9
Publication available in full text mode
Content available

Znaczenie pozycji aniołów w grobie Jezusa w J 20,12

51%
Kubiś A.
The Biblical Annals
|
2016
|
vol. 6
|
issue 3
459-493
EN
Compared with the Synoptics, the Johannine angels assume a particular and significant position inside Jesus’ tomb. The evangelist describes it precisely as one angel sitting at the place of Jesus’ head and another at the place of Jesus’ feet. Not all Johannine commentators pay attention to this detail, yet a comparison with the descriptions of the angels’ positions in the different synoptic narratives demonstrates that they all reflect original editorial work on the part of each the evangelist. Consequently, these accounts can – and indeed do – convey particular ideological or theological stances typical of each gospel writer, including John. With regard to John 20:12, the article surveys proposals advanced by several Johannine commentators, beginning with some very obvious and prosaic explanations and ending with the most probable meanings behind the particular posture of Johannine angels. According to a strictly archeological-historical explanation, the position of the Johannine angles is no more than an indication that Jesus’ burial place was not a tomb of kôkîm type. The article also presents allegorical interpretations, from St. Augustine to St. Thomas Aquinas; a religious-cultural exposition referring to the Egyptian goddesses Isis and Nephthys; a few very literal explanations accentuating the physical emptiness between the angels; and an intertextual exposition based on a targumic reading of Isaiah 6. At the end, as the most persuasive solution, the article proposes that the Johannine angels represent the cherubs of the Ark of the Covenant and the mercy seat. This intertextual and symbolic interpretation likewise explains Mary Magdalene’s lack of fear and astonishment in her interaction with supernatural beings.
PL
Compared with the Synoptics, the Johannine angels assume a particular and significant position inside Jesus’ tomb. The evangelist describes it precisely as one angel sitting at the place of Jesus’ head and another at the place of Jesus’ feet. Not all Johannine commentators pay attention to this detail, yet a comparison with the descriptions of the angels’ positions in the different synoptic narratives demonstrates that they all reflect original editorial work on the part of each the evangelist. Consequently, these accounts can – and indeed do – convey particular ideological or theological stances typical of each gospel writer, including John. With regard to John 20,12, the article surveys proposals advanced by several Johannine commentators, beginning with some very obvious and prosaic explanations and ending with the most probable meanings behind the particular posture of Johannine angels. According to a strictly archeological-historical explanation, the position of the Johannine angles is no more than an indication that Jesus’ burial place was not a tomb of kôkîm type. The article also presents allegorical interpretations, from St. Augustine to St. Thomas Aquinas; a religious-cultural exposition referring to the Egyptian goddesses Isis and Nephthys; a few very literal explanations accentuating the physical emptiness between the angels; and an intertextual exposition based on a targumic reading of Isaiah 6. At the end, as the most persuasive solution, the article proposes that the Johannine angels represent the cherubs of the Ark of the Covenant and the mercy seat. This intertextual and symbolic interpretation likewise explains Mary Magdalene’s lack of fear and astonishment in her interaction with supernatural beings.
10
Publication available in full text mode
Content available

Zechariah 6:12-13 as the Referent of γραфή in John 2:22 and 20:9. A Contribution to Johannine Temple-Christology

43%
Kubiś A.
The Biblical Annals
|
2012
|
vol. 2
|
issue 1
153-194
PL
The explicit references to the Scripture (γραφή) in the Johannine cleansing narrative in 2:22 as well as in the Johannine narrative about the empty tomb in 20:9 were always a perplexing mystery which raised a plethora of scholarly proposals. The article presents an argument in favor of Zech 6:12-13 as a scriptural referent in both these occurrences of γραφή. The Zechariah oracle about the future rebuilding of the temple by a messianic king perfectly dovetails with the Johannine Temple-Christology which depicts the resurrection of Jesus as the rebuilding of the temple by the King-Messiah.
11
Publication available in full text mode
Content available

Apostola Apostolorum : Maria Magdalena w nauczaniu Ojców Kościoła

43%
Krawczyk M.
Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej
|
2020
|
issue 27
151-160
PL
Papież Franciszek, ogłaszając swoją decyzję o podniesieniu do rangi święta obchodów liturgicznych dedykowanych Marii Magdalenie, chciał przypomnieć o tej wyjątkowej postaci w historii Kościoła, której przykład życia emanuje także na obecną wspólnotę. Jest to również okazja do wyjaśnienia nieporozumień związanych z jej życiem. Jest to możliwe po zapoznaniu się z nauczaniem ojców Kościoła Zachodniego odnoszącym się do św. Marii Magdaleny i jej wyjątkowej misji jako „apostołki Apostołów”.
EN
Pope Francis, announcing his decision to raise the rank of liturgical celebrations dedicated to Mary Magdalene, wanted to recall this exceptional figure in the history of the Church, whose example of life emanates also on the present community. It is also an opportunity to clear up the misunderstandings surrounding her life. It is possible after getting acquainted with the teaching of the Fathers of the Western Church on St. Mary Magdalene and her unique mission as “apostle of the Apostles”.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.