Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 13

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Monasticism
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

La tradizione manoscritta della vita s. Pauli primi eremitae e le più antiche edizioni stampate di questa opera Geronimiana

100%
Degórski B.
Vox Patrum
|
2018
|
vol. 69
155-173
EN
The article is meant to present – in the first part – the results of the author’s research on the Manuscript Tradition of the Vita S. Pauli monachi Thebaei of St. Jerome and, in particular, what was surveyed through the continuation of the ana­lysis by John Frank Cherf O.S.B. In the second part of the article the most ancient printed editions of the Vita S. Pauli monachi Thebaei of St. Jerome are reviewed.
IT
Artykuł w pierwszej swej części ukazuje wyniki badań nad rękopiśmiennym przekazem Vita S. Pauli monachi Thebaei św. Hieronima, a w szczególności to, co autor artykułu w tym względzie ustalił, kontynuując dzieło rozpoczęte przez Johna Franka Cherfa O.S.B. W drugiej natomiast części artykuł przedstawia i analizuje od strony kodyko­logicznej najstarsze wydania drukiem wyżej wspomnianego dzieła św. Hieronima.
2
Content available remote

Wczesny monastycyzm w relacji do władzy biskupiej i papieskiej

88%
Cyrek O.
Studia Warmińskie
|
2011
|
issue 48
307-324
EN
The article describes the relationship between the first monks and the Church hierarchy represented by the bishops and popes. Bishops often mingled in the internal affairs of monastic communities, but some organizers of monastic life, such as Caesarius of Arles limited the interference from the outside. Abbots in Ireland while they become more important than bishops. Basil the Great, Augustine of Hippo, Caesarius of Arles, though they were monks, they exercised their functions well in positions of church and maintained friendly relations with the popes. A unique situation is the abbot of St. Columba the Younger, who in Gaul is involved in disputes with the local hierarchy. He did not agree even with the pope, but never openly spoke out against the Apostolic Seat. Monks usually do not lead to the riots but were respectful for the representatives of ecclesiastical authority.
3
Publication available in full text mode
Content available

Ilość pożywienia i posiłków oraz czas ich spożywania w klasztorach starożytnych

88%
Dziewulski J.
Seminare. Poszukiwania naukowe
|
2013
|
vol. 34
269-283
EN
The amount and timing of meals in various monasteries evolved with the development of Christian monasticism. Although he founded numerous communities, the creator of the first “Rule,” Pachomius, did not see the need to precisely regulate this issue. However, successive authors writing rules increasingly addressed this problem. An analysis of selected rules reveals that a peak in the development of monastic legislation concerning this matter was the rules of Benedict and the mysterious Master, which regulated even the amount of bread that monks should eat each day.
4
Publication available in full text mode
Content available

Il soggiorno di sant’Ilarione di Gaza in Dalmazia secondo La vita s. Hilarionis di san Girolamo

88%
Degórski B.
Vox Patrum
|
2017
|
vol. 67
101-114
EN
The narrative of the sojourn of St. Hilarion in Dalmatia within the Vita writ­ten by St. Jerome seems to encompass and synthetize all the principal elements of the biography of this Palestinian hermit. The search for solitude and anonymity amidst the populations of far distant lands, the impossibility of hiding – for the sake of charity – God’s operating power in miracles, the very presence of the Lord in the faithful monk living a life of prayer and penance, humbleness and love for God, the capability of showing the Lord’s presence in deeds, and the autobio­graphical references of the author of the Vita, St. Jerome, to himself through the life of Hilarion are all elements – though present in the brief section concerning the events occurred in Dalmatia – which profile the author. It is of significance his resorting to Biblical references, especially to the Gospel, highlighting the relevance of faith. St. Hilarion carries out the work of Christ and presents himself as “alter Christus”. The victory over the sea monster is the vic­tory over evil-the devil and over death. The dominion over nature’s power, namely over the power of the waters of the seismic wave, endangering the earth and its inhabitants. It is – through Christ, with Christ and in Christ, Word of the Living God – the victory of life over the primordial chaos, as well as the new creation over the wound of the original sin. St. Hilarion proposes himself as a “living gospel”, proclaiming and revealing the mystery of the Kingdom amidst humankind. For this reason his lamp, namely he himself as the shining glory of the light of Christ, can­not remain under the bowl, although he would have liked so but, on the contrary, it is God’s will that the lamp be put on its stands, so that everyone may see it, be enlightened by the truth and glorify the Heavenly Father (Mt 5:14-16). Finally, the passages selected and analyzed – though brief in content – witness of the wide classical knowledge of the Dalmatian, who does quote Latin works and authors containing references to events and people of the past. Especially in those pages whom St. Jerome devotes to “his land”, Dalmatia, he seems to grant the highest homage to his Christian hero.
IT
Opis pobytu mnicha Hilariona w Dalmacji, przekazany przez św. Hieronima w Vita S. Hilarionis, zdaje się zawierać i streszczać wszystkie główne przesła­nia i treści, które znajdują się w tej biografii świętego mnicha palestyńskiego: poszukiwanie samotności i bycia nieznanym pośród ludów w dalekich stronach, niemożność ukrycia się w imię miłości, Boża moc działająca poprzez wielkie cuda, która świadczy o tym, że w wiernym i rozmodlonym, pokutującym mnichu, pełnym pokory względem Boga i bliźniego jest obecny Pan, objawiający swoją chwałę za jego pośrednictwem. Nie bez znaczenia jest fakt, iż Hieronim nawiązuje tu wyraźnie do znanych fragmentów Ewangelii, które podkreślają znaczenie wiary mnicha. Święty konty­nuuje dzieło Chrystusa na ziemi i jawi się jako “alter Christus”. Zwycięstwo od­niesione nad morskim potworem jest zwycięstwem nad złem, diabłem i śmiercią. Panowanie nad siłami natury, w naszym przypadku: nad żywiołem rozhuczanego morza, które grozi zniszczeniem ziemi i ludzi, staje się przez Chrystusa, z Chry­stusem i w Chrystusie zwycięstwem życia nad pierwotnym chaosem i grzechem pierworodnym. Hilarion jawi się więc jako żyjąca „Ewangelia”, która głosi i jed­nocześnie objawia tajemnicę Królestwa istniejącego już wśród ludzi. W tych krótkich fragmentach ujawnia się także wielka erudycja Hieronima oparta na znajomości kultury klasycznej. Wydaje się, że właśnie na tych stro­nicach poświęconych ojczyźnie – Dalmacji – Hieronim złożył największy hołd temu palestyńskiemu mnichowi.
5
Publication available in full text mode
Content available

Rozwój teologii monastycznej w okresie po soborze chalcedońskim

75%
Jasiewicz A.
Seminare. Poszukiwania naukowe
|
2012
|
vol. 32
191-198
EN
The role of the monks in the triumph over iconoclasm illustrates their traditional involvement in theological debates; monasticism thus appears not only as a school of spiritual perfection but also as a body, which feels responsibility for the content of the faith and for the fate of the Church as a whole. At the same time, the particularity of the monastic polity and ideology, its foundation upon the notion that "the Kingdom of God is not of this world", and its opposition to all compromises with "this world’s" requirements gave rise to a theology, which can properly be called "monastic". In contrast with the formal conservatism of official ecclesiastical circles and in opposition to the traditions of secular Hellenism, this theology happened also to be the most dynamic and creative current in Christian thought as a whole.
6
Publication available in full text mode
Content available

Życie codzienne mnicha cenobity w Egipcie na podstawie reguły św. Pachomiusza

75%
Dziewulski J.
Seminare. Poszukiwania naukowe
|
2012
|
vol. 31
243-258
EN
The article presents the everyday life of cenobite monk starting from attempting to describe the ancient monastery itself, by showing the buildings in it, such as living quarters called “houses”. In monastery there were also everyday usable rooms like “the place of praying” where monks were praying and weaving baskets or “the chamber of sick”. Pachomius thought also about economic buildings such as workshops, store-rooms and many kinds of storehouses. Next part of the article is concerned about all functions, which monks could take charge of. First of all there was the superior of the monastery who had almost absolute authority, than his “second”, who was his substitute. Also each house separately had his superior and his “second”. In Pachomius’ monastery we can find a minister, who was taking care of things connected with work and a very important gate keeper and also workers like: gardeners, cooks bakers and raftsmen. In the final part article shows how does the prayers, which were very important in the monastery, look like and when they took place. We can get known with the work, almost as important as the prayers, which happened in the monastery and outside at the fields. Monks had also free time consisted of sleeping and the meals. Pachomius was a soldier so he put in his “Rule” much precepts about discipline and obedience to superiors, which checked up very good for his monks and later monastic life.
7
Publication available in full text mode
Content available

Spiritualità del monachesimo maschile nelle opere di san Girolamo (Duchowość monastycyzmu męskiego w dziełach świętego Hieronima)

75%
Degórski B.
Vox Patrum
|
2018
|
vol. 70
119-150
EN
The essay aims at peering into the Monastic writings of St. Jerome expressly addressed to men, though actually to men and women. The works surveyed are mostly St. Jerome’s Letters, though a few homilies held in Bethlehem are taken into consideration, as well as the writing De persecutione Christianorum, a work addressing monks on the release of the Monastic condition. The Monastic teaching of St. Jerome is a vast patrimony, and his authentic personal ascetical lifestyle render him a great master of spirituality. St. Jerome’s Monastic literature does not witness just his own sagacity, but a whole spiritual movement guided by him, which by no means could be assimilated to the Eastern Tradition nor to the Western Benedictine Monasticism, developed later on. His spiritual movement was distinct from the former because of its cultural impact, and from the latter because of its austerity of life, entirely moulid by the desert Fathers. The spiritual movement guided by St. Jerome it’s a peculiar Monasticism, bridging Eastern Monasticism in the West, and still leaving echoes in the present.
PL
Artykuł zamierza przedstawić nauczanie duchowe św. Hieronima skierowane wyraźnie i wprost do mnichów. Za teksty źródłowe posłużyły nam głównie Hie­ronimowe Listy, a także niektóre jego homilie wygłoszone w Betlejem oraz dzieło De persecutione Christianorum – konferencja duchowna skierowana do mnichów i dotycząca porzucenia stanu mniszego. Hieronimowe pouczenia duchowe skierowane do mnichów stanowią bardzo szerokie patrymonium, ukazując Autora jako wielkiego mistrza życia duchowego. To jednak monastyczne patrymonium nie świadczy jedynie o mądrości osobistej Hieronima, lecz ukazuje cały rodzący się nowy ruch duchowy, który kształtował się pod kierownictwem Dalmatyńczyka, przyjmując postać typowo zachodnią i łacińską, nie zawsze niewolniczo powielającą wzór pierwotnego monastycy­zmu wschodniego, czy podobną do późniejszej formy monastycyzmu zachod­niego – benedyktyńskiego. Monastycyzm propagowany przez Hieronima różnił się od koptyjskiego przede wszystkim tym, iż wykorzystywał bogactwo kultury i filozofii. Od monastycyzmu benedyktyńskiego natomiast odróżnia go wierność surowości życia czerpiącego wzorce z Ojców pustyni. Monastycyzm więc, który odwołuje się do św. Hieronima, jest monastycyzmem szczególnym, którego za­daniem było zatroszczenie się o przeszczepienie na Zachód ducha pierwotnego monastycyzmu wschodniego, którego charyzmat i wartość są nadal aktualne.
8
Publication available in full text mode
Content available

Kościół męczennika Dionizego w Cyrze (Nebi Houri, Syria) – próba identyfikacji

65%
Nadobnik W.
Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae
|
2018
|
vol. 28
|
issue 2
57-64
EN
Martyr Dionysius was a local saint worshipped in the area of Cyrrhus in Syria at least since the 4th century. Author of this article combines literary, epigraphic and archeological evidence in order to identify his shrine and estabilsh it’s chronology.
9
Publication available in full text mode
Content available

Tipologia di donne nella "Vita S. Pauli monachi Thebaei" di san Girolamo

63%
Degórski B.
Vox Patrum
|
2020
|
vol. 76
131-142
PL
W starożytnym piśmiennictwie monastycznym postaci kobiece jawią się raczej rzadko i to w sposób ściśle zamierzony przez autorów. Z zasady obecność kobiety nie jest tu miłe widziana; chyba że mamy tu do czynienia z jakąś grzesznicą, którą należy nawrócić na drogę cnoty, względnie z niewiastami pobożnymi, które proszą mnicha o cud lub zachęcają do bogobojności. Typem jest tu figura siostry ascety, a to zgodnie z wzorcem podanym przez Vita S. Antonii św. Atanazego Aleksandryjskiego. Św. Hieronim w Vita S. Pauli Primi Eremitae monachi Thebaei, w swym pierwszym i młodzieńczym dziele, postępuje właśnie za tym klasycznym kanonem zapoczątkowanym przez Atanazjańskie dzieło. Później jednak, w Vita S. Hilarionis (i jeszcze bardziej w Vita S. Malchi monachi captivi), Hieronim odejdzie on niego i wprowadzi weń innowację zakotwiczoną w jego własne, bogate życie mnisze. W Vita S. Pauli Primi Eremitae monachi Thebaei kobieta ukazana została poprzez trzy negatywne postaci: ladacznica – narzędzie torturowania męczennika; królowa Kleopatra – rozwiązła poganka wiodąca życie moralnie naganne; siostra samego św. Pawła Tebańskiego – krucha moralnie, niewolniczo poddana okrutnemu i zachłannemu mężowi, kobieta bez wyrazistej osobowości. Kobiety są tu więc zawsze przedstawione jako “zło”, które jawi się w życiu mnicha-ascety. Czy wówczas, gdy jest to kusicielka do złego (napastująca męczennika ladacznica), czy wtedy, gdy jawi się jako postać historyczna (Kleopatra), czy jako członek rodziny (siostra św. Pawła), należy zawsze unikać jej obecności.
EN
In the historical monastic literature, the presence of the feminine figure is sparse and few. In itself the presence of women must be exorcised, at least if we do not treat sinners to be converted or of pious ones who ask for grace and miracles. The figure of the sister of the ascetic is the most common, following the model of the Vita S. Antonii, written by St. Athanasius of Alexandria. St. Jerome in his Vita S. Pauli Primi Eremitae monachi Thebaei follows this classic canon, but later for the Vita S. Hilarionis and even for the Vita S. Malchi monachi captivi overcomes the dominant genre and dares novelty, rather autobiographically. In the Vita S. Pauli Primi Eremitae monachi Thebaei the female figure appears in three types and all are negative: a prostitute, the instrument of martyrdom; a nod to Cleopatra, pagan and of morally condemnable conduct; and the sister of the ascetic, fragile, submissive to her husband, and of bland personality. The woman, therefore, is presented as an “evil” when she looks under any dress in the life of the monk. Temptress, historical or family character she is always to be exorcised as presence.
10
Publication available in full text mode
Content available

Le fonti e le tematiche teologiche della Regula di Eugippio

51%
Degórski B.
Vox Patrum
|
2020
|
vol. 75
89-120
PL
Artykuł wyodrębnia następujące źródła “Reguły” Eugipiusza oraz je omawia: św. Augustyn z Hippony (Ordo monasterii oraz Praeceptum); reguły anonimowe: Regula quattuor Patrum oraz Regula Magistri; św. Bazyli Wielki (Regula [a Rufino latine versa]); św. Pachomiusz (Regula); Novatus Catholicus (Sententia de humilitate et oboedientia et de calcanda superbia); św. Jan Kasjan (Conlationes Patrum oraz De institutis coenobiorum); św. Hieronim ze Strydonu (Epistula 125, 9). W swej drugiej części artykuł omawia tematykę teologiczną “Reguły” Eugipiusza, wskazując także na aktualność jej przesłania również i w dzisiejszych czasach.
EN
The article demonstrates and discusses the following sources of Eugippius’ Rule: St. Augustine of Hippo (Ordo monasterii and Praeceptum); Rules: Regula quattuor Patrum and Regula Magistri; St. Basil the Great (Regula [a Rufino latine versa]); St. Pachomius the Great (Regula); Novatus Catholicus (Sententia de humilitate et oboedientia et de calcanda superbia); St. John Cassian (Conlationes Patrum and the De institutis coenobiorum); St. Jerome (Epistula 125, 9). In its second part, the article discusses the theological subject matter of the Regula of Eugippius, also pointing out the relevance of its message to both his times and our own.
11
Publication available in full text mode
Content available

Däbrä Aron: A Rock-cut Monastic Church, Mäqet District of Northern Ethiopia

51%
Demissie T. E.
Warszawskie Studia Teologiczne
|
2020
|
vol. 33
|
issue 1
230-254
EN
This study aims to explore Däbrä Aron, a least known monastic rock-cut church of the 14th century of Christian Ethiopia. Däbrä Aron is named after abba Aron, a famous Ethiopian monk, the founder and hewer of the monastery, which is established at Däbrä Daret, a mountain situated along the upper course of Täkkäzze River. It is a monastery that integrates troglodytic and mountainous monastic landscapes. Like Däbrä Gol, where Aron experienced his monastic life, Däbrä Daret was centre for coenobitic monastic life and opposition against immoral practices ofSolomonic kings who in different times exiled Aron and other monastic men. The church is excavated in to a white soft tuff rock and it is one of the few instances for the declining rock-church tradition of the Solomonic period. Expansion works are made internally by using gudəb, abba Aron’s ax-like excavation tool which is still preserved in the church. It has a complex layout constituting different parts – elongated anteroom, aisles, nave, tripartite sanctuary and compartmented chapels – separated by unevenly shaped columns with rough capitals and arches. This caveis unique largely by its səqurät, aperture of the cave’s roof opened into the sky. The nave’s səqurät, rectangular in shape, allows, except rainfall droplets, entrance of sunlight into the church. The reputation of Däbrä Aron is partly associated with the acceptance of this feature as icon of the architectural excellence and spiritual devotion of abba Aron by whom many Christians were attracted into his monastic life. The cave also has an engraved processional cross decorated with symbolical trifoliate motifs
12
Publication available in full text mode
Content available

San Cesario di Arles e i suoi continuatori e il monachesimo femminile

51%
Degórski B.
Vox Patrum
|
2016
|
vol. 66
179-196
EN
The article presents the Western Women Monasticism in Gaul spread by Saint Caesarius of Arles and his followers. In 506 Saint Caesarius of Arles undertook the building of the Women Monastery of Saint John, which was finalized in 512. The first Abbess of the monastery was Saint Caesarius’ sister, Saint Caesaria. Saint Caesarius wrote the Rule for the monastery in 534. After Saint Caesaria, another Caesaria became Abbess and the monastery counted up to 200 nuns in those years. To Abbess Caesaria, Saint Liliola and Rusticula succeeded. The influence of Saint Caesarius on Monasticism in Gaul was relevant, thought the Rule had a greater impact in Provence. The history of the monastery of Saint Andrew at Villeneuve, near Avinione, is not widely attested: one chronicle reports that, in 586, a woman named Caesaria died in the monastery. Even fewer historical sources concern other women mon­asteries in Gaul. According to tradition, also the monastery of Saint Peter du Puy in Orange was founded by Saint Caesarius. In the VI century the Rules of Saint Aurelianus of Arles, Regula ad mo­nachos and Regula ad virgines were written as well. Saint Aurelianus of Arles founded two monasteries in Arles: a women monastery (Saint Mary’s) and a men monastery (Saints Peter and Paul’s).
IT
Artykuł omawia łaciński monastycym żeński w Galii krzewiony przez św. Cezarego z Arles i jego kontynuatorów. W 506 r. Cezary rozpoczął budowę klasz­toru żeńskiego św. Jana, która została ukończona w 512 r. Pierwszą jego ksienią została siostra św. Cezarego – św. Cezaria. Do klasztoru wstąpiło wiele dziewic i wdów. Cezary napisał dla nich regułę w 534 r. Następczynią św. Cezarii została inna Cezaria, zwana Młodszą. Mniszek w klasztorze było wówczas aż dwieście. Następną ksienią została św. Liliola, a później św. Rustykuła. Przed śmiercią Cezary chciał uczestniczyć w liturgii mniszek w klasztorze św. Jana i skierował do wspólnoty zachętę, by pozostała wierna regule. Wpływ Cezarego na monastycyzm galijski był wielki, choć „Reguła” odegrała większą rolę jedynie w Prowansji. Nie znamy dokładnie dziejów klasztoru św. Andrzeja z Villeneuve koło Awi­nionu. Jedna z kronik mówi, iż w 586 r. zmarła w nim niejaka św. Cezaria. Je­śli chodzi o inne klasztory żeńskie w Galii, to mamy na ich temat jeszcze bar­dziej skąpe wiadomości. Zachował się list Cezarego wysłany do pewnej ksieni, z którego można wnosić, iż była ona jego duchową córką i kierowała założoną przez niego wspólnotą mniszek. Według tradycji także klasztor św. Piotra du Puy w Orange został założony przez św. Cezarego na górze Eutropiusza. W VI w. powstały także „Reguły” św. Aureliana: Regula ad monachos i Regula ad virgines. Założył on w Arles dwa klasztory: żeński św. Marii i męski świętych Piotra i Pawła.
13
Publication available in full text mode
Content available

Face to Face: the Growth of the Self in Thomas Merton

51%
Jennings S. C. R.
Studia Nauk Teologicznych PAN
|
2020
|
issue 15
179-192
PL
Nieżyjący już mnich trapistów i płodny autor, Thomas Merton, intensywnie zajmowałsię jaźnią, a dokładniej mówiąc, pragnieniem uwolnienia się od tyranii jaźni, którą przyjął zaswoją tożsamość. Jego wczesne lata spędzone we Francji i Anglii naznaczone były poczuciemstraty i zwichnięcia. Po opuszczeniu Cambridge jego późniejsze życie w Ameryce(studiował w Columbia University) i decyzja o przyjęciu katolickiego chrztu w wieku 23 latdoprowadziły ostatecznie do złożenia przez niego ślubów zakonnych jako mnich cysterski.Przyjmując imię brat Louis, sądził, że pozostawił za sobą „świat” ze wszystkimi jegopokusami i nierozwiązanymi problemami. Tak mu się jednak tylko wydawało. Lata, którespędził jako trapista, doprowadziły do powstania bestsellerowej autobiografii, napisanejw posłuszeństwie swojemu opatowi i nawiązującej do wielu innych książek o naśladowaniuChrystusa. Porównanie tej publikacji z Wyznaniami św. Augustyna przyniosło Mertonowimiędzynarodową sławę właśnie pod dawnym nazwiskiem. Wyrażał zaniepokojenie „tymcieniem, tym sobowtórem, tym pisarzem, który [...] poszedł za mną do klasztoru... Niemogę go stracić”. Z czasem mnich zdał sobie sprawę – dzięki doświadczeniu, żarliwejlekturze Biblii, rozważań św. Augustyna i mistyków, a także pod wpływem procesu indywiduacjizapoczątkowanemu przez Junga, buddyzmu zen i innych – że „ja”, z któregopróbował uciec, było w rzeczywistości w dużej mierze „fałszywym ja”, napędzanym przezego. W niniejszym artykule autorka śledzi drogę Mertona, od jego dawnego „ja” do „jaautentycznego”, które znajduje się w Bogu, w transcendencji. Obsesja na tym punkcie,obecna w XXI w., sprawia, że badanie drogi Mertona do samodzielności staje się tymbardziej istotne. Pojawienie się „ja”, autopromocja, jaką dają media społecznościowei przykłady narcystycznych jednostek na stanowiskach władzy, ujawniają nieprawdziwośćżycia, w którym samoświadomość mylona jest z samorealizacją. Jak odkrył to Merton, jestto całkowicie błędny trop.
EN
The late Trappist monk and prolific author, Thomas Merton was intensely concerned with the self – or to be more precise, with a desire to break free from the tyranny of the self he took to be his identity. His early years in France and England were marked by a sense of loss and dislocation. After leaving Cambridge for Columbia, his subsequent life in America and decision to be baptised a Catholic at the age of 23 eventually led to his taking vows as a Cistercian monk. Given the name Frater Louis, the ‘world’ with all its temptations and unresolved issues had been left safely behind along with his old identity. Or so he thought. In fact, Merton’s years as a Trappist would lead to a best-selling autobiography written under obedience to his abbot with many more books to follow. Compared at the time of its publication to St Augustine’s Confessions, it would lead to his international renown as Thomas Merton. He voiced his disquiet over what he called ‘this shadow, this double, this writer who […] followed me into the cloister … I cannot lose him.’ In time, Merton came to the realisation through lived experience and his voracious reading of the Bible, St Augustine, the mystics, the individuation process propounded by Jung, Zen Buddhism and others that the ‘self’ he was trying to escape was, in fact, largely a ‘false’ self driven by the ego. This paper traces Merton’s journey from the that self to the authentic self which is found in God, in transcendence. Obsession with ‘the self’ as understood in the 21st century makes a study of Merton’s path to selfhood that much more vital. The advent of the ‘Selfie’, the self-promotion that social media affords and the examples of narcissistic individuals in positions of power gives the lie to lives where self-consciousness is confused with self-realisation. Nothing, as Merton discovered, could be further from the truth.    
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.