Search results

1

Exempla z „Metamorfoz” Owidiusza w „Okręcie błaznów” Sebastiana Branta

100%

Lam A.

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

|

2013

|

issue 3(6) cz.2

165-176

EN

From among around four hundred examples taken from the Bible, mythology and history, which in Sebastian Brant’s The Ship of Fools are designed to instruct and caution, more than twenty come from Ovid’s Metamorphoses. Brant does not make references to Ovid’s work and he mentions the poet only once, as the author of Ars amatoria (buler kunst), which brought Ovid nothing but misfortune.Most of them appear in Chapter XIII On Seduction (Von buolschaft) and single ones in Chapters: XXVI, LIII, LX, LXIV and LXVII. The references are allusive and abridged, they concern pathetic consequences of wicked or rash love, jealousy and hatred as well as self-loving and foolhardy imprudence. They stand as codes, which can not be deciphered without knowing the source and it implies that Brant either assumes the reader has the required knowledge or appeals to gain it. It is also possible that he refers to common at that time didactic modifications of Metamorphoses. Problematic and often tragic illustration of human fortunes in Ovid’s work is reduced in Brant’s satire to parenetic formula, which intrigues and is expressed with vivid and crude language. The most explicit example of dissonance between Brant’s and Ovid’s intention is a truly clown like character − Marsyas, who with obstinacy plays bagpipes, a clownish instrument, whereas in Metamorphoses he enraptured people playing his aulos and his death as martyr is mourned by not only nymphs and shepherds, but also by nature. The rights of the genre, in this case of moral satire, proved to be stronger than philosophical meaning of mythological message.

2

Inque meo nullum carmine crimen erit. Owidiusza konflikt z prawem

84%

Łuka A.

Studia Prawnicze KUL

|

2014

|

issue 1 (57)

85-118

PL

Publiusz Owidiusz Nazon często używa w swych utworach żargonu zawodowego, np. militarnego, medycznego czy prawniczego. Artykuł dotyczy słownictwa prawniczego, a ściśle znaczeń i kontekstów użycia słowa crimen w zbiorze elegii miłosnych Amores oraz w poematach Ars amatoria i Remedia amoris, dla porównania ukazano tę kwestię również u Horacego, Propercjusza i Tibullusa (wraz z pozostałymi poetami z Corpus Tibullianum). Utwory elegików czasów Oktawiana są źródłem poznania obyczajowości rzymskiej, ale nie samego prawa, a używane przez nich słowo crimen występuje w wielu różnych znaczeniach, nie tylko w ściśle prawnym: oskarżenie, zarzut, podejrzenie, wina, oszczerstwo, podstęp, knowania, podstępna gra, grzeszki, niegodne postępowanie, nieobyczajność, perwersja, „charakterek”, przewrotność, powód do zmartwień, przyczyna plotek, obmowy, powód do wstydu, niesława, grzech, zabójstwo, hańba, zdrada, zbrodnia. Zwłaszcza u Owidiusza język prawniczy nie ma na celu komentowania ówczesnego prawodawstwa, a przede wszystkim jest na usługach komizmu.

EN

Ovid often uses professional jargon in his works, e. g. military, medical or legal. The paper considers legal one, and strictly meanings and contexts of use of a word crimen in Ovid’s love elegies Amores and his didactic love-poems Ars amatoria and Remedia amoris. The issue is being presented for comparison also in Horace, Propertius and Tibullus (with other poets of Corpus Tibullianum). Legal terms and phrases are here a source of knowledge of Roman customs in Octavian times, but not of the law itself. The word crimen may be translated as accusations, reproach, slander, charge, blame, fault, guilt, foul deeds, wrong-doing, guilty ways, sin, crime. Particularly Ovid does not use legal language to comment on Octavian’s legislation, but for comic effects above all.

RU

Публий Овидий Назон часто использует в своих работах профессиональный жаргон, например, военный, медицинский или юридический. Данная статья относится к правовой лексике, а именно к значениям и контекстам использования слова Crimen в собраниях стихов любовной эллегии Amores и поэм Ars и Remedia Amoris Amatori для сравнения представлен этот вопрос также в Горация, Проперция и Tибуллуса (наряду с другими поэтами из Corpus Tibullianum ). Сочинения эллегиков времен Октавиана являются источником знакомства с римскими обычаями, но не с самим законом, а использование ними слова Crimen выступает в разных значениях, не только в строго правовом поле: обвинения, подозрения, вины, клеветы, обмана, интриги, подступной игры, грешков, недостойного поведения, безнравственности, извращения, "характерка", извращенности, причины для беспокойства, причины сплетен, клеветы, стыда, позора, греха, убийства, предательства, преступления. Особенно юридический язык Овидия не предназначен для комментария современного ему законодательства, а между прочим, находится на службе комизма.

3

The Exile’s Lament. Solitude and Togetherness in Ovid’s Later Works

84%

Szynkaruk O.

Paedagogia Christiana

|

2020

|

vol. 1/45

217-224

EN

This article is a solitude-focused interpretation of the later works of Publius Ovidius Naso (43 BCE–AD 17/18): Tristia and Epistulae ex Ponto. A celebrated poet in his heyday, in AD 8 Ovid was exiled from Rome by Augustus, never to return to his homeland again. The circumstances and causes of such a harsh sentence have never been explicitly stated: neither by Ovid himself, nor by any of his contemporary authors. Some historians speculate that the causes are related to another of the poet’s works – the infamous Ars Amatoria that had once shocked the citizens of Rome. Others would argue that moral outrage was but a convenient disguise of Augustus’ actual motives, quite possibly related to scandalous affairs of a political or personal nature. Although an exploration of the aforementioned themes is made, as well as some considerations regarding the legal implications of exile in ancient Rome, the main subject of the article is the reading of Ovid’s later works as introspections that provide insight into his exile, understood as a period of loneliness. While removed from his home and from those close to his heart, the poet remained a Roman citizen, keenly identifying as part of that community. Though his proximity to other peoples never became togetherness, his loneliness, as evidenced by a copious body of introspective works, seems to have eventually evolved into solitude.

PL

Artykuł ten jest poświęconą problematyce izolacji i samotności interpretacją późniejszych dzieł Publiusza Owidiusza Nazo (43 BCE-17/18 CE) – Żalów i Listów znad Morza Czarnego. Mimo sławy i uznania, jakimi poeta cieszył się w szczytowym okresie popularności, w 8 roku n.e. został wygnany z Rzymu przez Oktawiana Augusta. Nigdy nie zezwolono mu na powrót do ojczyzny. Powody tak surowego wyroku i okoliczności jego wydania nigdy nie zostały opisane: nie wspomina o nich ani sam Owidiusz, ani inni współcześni mu autorzy. Według niektórych historyków, przyczyny należy poszukiwać w Sztuce Kochania, niesławnym poemacie, który Rzymianie uznać mieli za cokolwiek nieobyczajny. Inni sugerują, iż rzekome zgorszenie było jedynie pretekstem, jakim posłużył się August, by ukarać Owidiusza za udział w politycznym lub osobistym skandalu. W artykule zostają rozwinięte powyższe wątki, omówiona zostaje także kwestia wygnania w prawie rzymskim. Osią rozważań pozostaje jednak odczytanie późnych dzieł Owidiusza jako opisu przeżyć wewnętrznych osoby zmuszonej do życia wśród obcego sobie ludu. Nawet z daleka od domu poeta pozostał obywatelem rzymskim, czyniąc ten fakt kluczowym elementem swej deklarowanej tożsamości. Choć nie stał się w pełni częścią wspólnoty, do której został przywiedziony przez los, jego pierwotny stan – pełna żalu izolacja – zdaje się stopniowo przechodzić w świadomie wybraną, sprzyjającą przynajmniej częściowemu pogodzeniu się z losem samotność.

4

Ordinary women who love and suffer

84%

Teleżyńska H.

Meander

|

2022

5

L’hypotypose dans les Métamorphoses d’Ovide

71%

Koźluk M.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica

|

2016

|

issue 11

9-24

PL

Metamorfozy Owidiusza stanowią doskonały materiał do badań nad figurami retorycznymi, a w szczególności nad hipotypozą (euidentia). Występująca bowiem często w towarzystwie innych figur (enumeratio, accumulare res, comparatio, gradatio) hipotypoza, odgrywa wyjątkową rolę w owidiańskiej narracji, a zwłaszcza w momencie kluczowym dla każdej przemiany, jakim jest płynne przejście jednego bytu w drugi. W niniejszej pracy zostały prześledzone głównie fragmenty, które zarówno w sposób dokładny (perspicuitas), jak i przekonujący (persuasio) ukazują zmieniające się ludzkie ciało z punktu widzenia fizjonomii i anatomii. Historie Dafne, Myrry, Ocyrhoé, Aglauros czy Niobe, to tylko niektóre przykłady, które posłużyły do analiz w celu zbadania, na czym polegała istota hypotypozy w momencie przemiany. Celem artykułu było również ukazanie, w jaki sposób łaciński poeta korzystał z tej silnej pod względem natury figury retorycznej (figura ad delectandum), aby wzbudzić u czytelnika jak najgłębsze przeżycia (mouere).

EN

Ovid’s Metamorphoses are an excellent text for the study of figures of speech, and in particular over hypotyposis (euidentia). Often hypotyposis, occurring in the company of other figures (enumeratio, accumulare res, comparatio, gradatio), plays a unique role in ovidian narrative form, especially at the key time of change – metamorphosis, which is the passage of one being to another. This article has traced mainly fragments that accurately (perspicuitas) and convincingly (persuasio) show the change of the human body, from the point of view of physiognomy and anatomy. Stories of Daphne, Myrrh, Ocyrhoé, Aglaulus or Niobe, are just some examples that were used for analysis to investigate what is the essence of hypotyposis at the time of change. The main aim of this article was to show the way, which was used by Ovid, the Latin poet, to stir in the reader the strongest of feelings (mouere).

6

Zwierzę, które pisze – mit o nimfie Io w Metamorfozach Owidiusza

67%

Witczak K.

Polonistyka. Innowacje

|

2017

|

issue 5

63-72

EN

The ratio of human to an animal is one of the most important relationships between nature and culture. The study of this issue can bring a new look on the body, especially the fact that today in the era of already developed animal studies. Ovid’s Metamorphoses were treated as text-pattern, which makes the transformation – the process of incorporation into an animal. The article is about the interpretation of the myth of the transfiguration mistress of Zeus nymph Io into a heifer and her attempts to communicate with the world of people using the letters. The myth of Io can thus be regarded as a story initialized to the creation of writing (the save characters), and the same placing as the animal in the center of the story – as the beginning of a discussion on the relationship occurring between what exists (nature) and what is produced (culture).

PL

Stosunek człowieka do zwierzęcia obrazuje istotny związek między naturą i kulturą, a badanie tego zagadnienia może przynieść nowe spojrzenie na ciało, zwłaszcza na to, które dziś w dobie rozwiniętych już studiów dotyczących kwestii nieantropocentrycznych gubi ludzką postać. Metamorfozy Owidiusza potraktowane zostały jako tekst-wzorzec, w którym dokonuje się transformacja – proces wcielenia się w zwierzę. Artykuł dotyczy interpretacji fragmentu dzieła poety opowiadającego o historii przemienienia kochanki Zeusa nimfy Io w jałówkę oraz jej prób porozumienia się ze światem ludzi za pomocą pisma. Mit o Io może być zatem traktowany jako opowieść inicjalna powstania pisma (systemu zapisywania znaków), a samo umieszczenie postaci zwierzęcej w centrum opowieści jako początek dyskusji o relacji występującej między tym, co zastane (naturą), a tym, co wytworzone (kulturą).

7

„Niechaj w was moje dary nie giną do szczęta” − motyw metamorfozy w „Wierzbach” Szymona Szymonowica

67%

Rot-Buga E.

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

|

2013

|

issue 3(6) cz.2

177-190

EN

In Willows Szymon Szymonowic used a popular in Polish Renaissance and Baroque literature theme of the metamorphosis of the body, making a reference to Ovid’s Metamorphoses and other literary sources. In his bucolic tale he connected metamorphic theme with meta-poetic reflection on fame and immortality of the poet. The key motif of nymphs losing their purity and the punishment of turning them into willows is accompanied by a warning against losing the spirit of poetry, which may result from writing for unworthy crowds. Willows is also an attempt to demonstrate the mythical provenance of Polish bucolic tales. The author included in the conventional world of pastoral scenery his very own, local space by the river of Pur and by doing so he introduced the motif of Polish folk culture into European literary tradition. The relation between the metamorphic motifs and the essence of the bucolic tale genre is therefore disclosed.

8

Mit o Orfeuszu i Eurydyce w powieści Frenzy Percivala Everetta

67%

Wesołowska M.

Roczniki Humanistyczne

|

2013

|

vol. 61

|

issue 3: Filologia Klasyczna

93-100

EN

This paper deals with one of the most popular ancient myths among the writers of the twentieth century—namely the myth of Orpheus and Eurydice. Percival Everett, a professor of the University of California, has brought forward a new interpretation of that myth in his novel Frenzy. The main subject-matter is the story of Dionysus based on Euripides’ Bacchae, and narrated by the god’s assistant Vlepo. The myth of Orpheus and Eurydice constitutes an interlude within that story. References to Ovid and Virgil can also be found, as Everett has added fragments of Metamorphoses and Georgica to his version of the myth. His interpretation is focused on psychological aspects of the story. Orpheus in Frenzy is a man overpowered by grief and longing. His behaviour seems to be caused by madness. This becomes especially visible when he learns of the loss of Eurydice. At the other hand, Eurydice seems to be confident of herself. She is an active person, not a passive one unlike the ancient authors have depicted her. The novel Frenzy of Percival Everett deserves attention from scholars who study the reception of antiquity.

9

[...] Odores, quos tener e terra divite mittit Arabs. Funkcja motywu wyperfumowanego i zamożnego Araba oraz wonnej i zasobnej Arabii w twórczości poetów rzymskich okresu augustowskiego

51%

Libowski Ł.

Littera Antiqua

|

2019

|

issue 14

5-29

EN

The purpose of this article is to determine the function of one of the minor literary motifs present in the Roman literature of the Augustan period, i.e., the motif of the perfumed and wealthy Arab and fragrant and rich Arabia. This goal is achieved here in two steps: first, the appropriate source material is compiled, and then the material is analysed and the conclusions are formulated. The source material in this case is seventeen extracts from Virgil, Horace, Tibullus, Pseudo-Tibullus, Propercius and Ovid. These fragments were divided into those, in which the respective fragrance motif was embedded in the axiological context (sixteen fragments), and those, in which the motif appears in the neutral context (one fragment). Among the first there were separated those, in which the positive axiological context is dealt with (ten fragments), and those, in which the negative axiological context is dealt with (six fragments). The fragments of the first type mention the value of a woman (four fragments), religious activities (three fragments), the Roman land (two fragments) and peace (one fragment), while the fragments of the second type express the worthlessness of wealth (five fragments) and remoteness from the loved person (one fragment). In turn, the analysis was carried out in two steps. First, it was found that Latin poets and writers of the Augustan period use the fragrance motif when they value, whether positively or negatively, people or things or situations, or activities, and that these writers use the motif discussed here to build images that appeal to the public. Secondly, it was established that the Arabic motif is expressed at the same time in a lot of different words, should all the fragments in which it appears, be taken together, and in few words, should each of the fragments should be considered separately.

Refine search results

2 Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

1 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica

1 Littera Antiqua

1 Meander

1 Paedagogia Christiana

1 Polonistyka. Innowacje

1 Roczniki Humanistyczne

1 Studia Prawnicze KUL

1 Koźluk M.

1 Lam A.

1 Libowski Ł.

1 Rot-Buga E.

1 Szynkaruk O.

1 Teleżyńska H.

1 Wesołowska M.

1 Witczak K.

1 Łuka A.

1 2022

2 2020

1 2017

1 2016

1 2014

3 2013

Exempla z „Metamorfoz” Owidiusza w „Okręcie błaznów” Sebastiana Branta

Inque meo nullum carmine crimen erit. Owidiusza konflikt z prawem

The Exile’s Lament. Solitude and Togetherness in Ovid’s Later Works

Ordinary women who love and suffer

L’hypotypose dans les Métamorphoses d’Ovide

Zwierzę, które pisze – mit o nimfie Io w Metamorfozach Owidiusza

„Niechaj w was moje dary nie giną do szczęta” − motyw metamorfozy w „Wierzbach” Szymona Szymonowica

Mit o Orfeuszu i Eurydyce w powieści Frenzy Percivala Everetta

[...] Odores, quos tener e terra divite mittit Arabs. Funkcja motywu wyperfumowanego i zamożnego Araba oraz wonnej i zasobnej Arabii w twórczości poetów rzymskich okresu augustowskiego