Search results

1

Roman Catholicism and Eastern Orthodoxy: Can linguistic and semiotic analysis clarify their contrasts?

100%

Sullivan W. J., Tsiang S.

Linguistics Beyond and Within

|

2017

|

vol. 3

187-194

EN

The western and eastern branches of Christianity, broadly speaking Roman Catholicism (RC) and Eastern Orthodoxy (EO), have been formally separate for almost a millennium. Yet they share the fundamental dogmas laid down by the first ecumenical councils. History and politics are entwined in the disputes since the Great Schism of 1054, but even earlier there was controversy over basic dogmatic questions and other doctrinal matters. Some, like using leavened or unleavened bread for Consecration, are now considered “matters of custom,” not requiring argument. Other matters are said to block reunification. One of these is Purgatory, for which EO does not even have a term, making a direct comparison difficult. We begin our analysis with the RC teachings on Purgatory, its locus, characteristics, and functions, and provide a simple relational network that shows Purgatory in relation to the afterlife, in particular to Heaven and Hell. With EO we begin with the teachings about life after death and provide a first approximation of Heaven and Hell and their relation to Paradise and Hades, both in characteristics and functions. Again, a simple relational network is enlightening. A surface comparison between the two networks distinguishes between those beliefs about the afterlife that are shared between RC and EO and those parts which house differences. It is these differences that must be subject to careful semiotic analysis to discover whether they are etic and possibly serious but not grounds for mutual excommunication or emic and a true barrier to reunification. We leave the possibly lengthy semiotic analysis for a subsequent study.

2

Mystical Interpretation of the Exile and Return to Paradise in Eriugena's Periphyseon

84%

Kijewska A.

Roczniki Filozoficzne

|

2015

|

vol. 63

|

issue 2

13-26

PL

W ostatnich latach pojawiło się kilka ważnych publikacji podkreślających znaczenie szeroko pojętej interpretacji alegorycznej w literaturze starożytnej (prace Petera T. Strucka, Mikołaja Domaradzkiego). Interpretacja alegoryczna widzi w odczytywanym tekście zagadkę, która ma doprowadzić czytelnika do głębszej wiedzy szczególnego rodzaju, która zakryta jest przed oczyma „niewtajemniczonych”. Stąd w tego typu interpretacji ogromną rolę odgrywa język, który „odkrywając - zakrywa". Szczególnego znaczenia interpretacja alegoryczna nabrała w nurcie neoplatońskim, w którym filozofii zostały przypisane funkcje religijne (upodobnienie do boga, powrót do ojczyzny). Najważniejsze cechy tej neoplatońskiej alegorezy przedstawił Peter T. Struck w artykule Allegory and ascent in Neoplatonism, pokazując, w jaki sposób interpretacja alegoryczna mogła się stać drogą prowadzącą do mistycznego zjednoczenia. W niniejszym artykule uwaga autorki została skupiona na tych elementach alegorycznej egzegezy, które mogą być użyteczne w prezentacji specyfiki Eriugeny egzegezy motywu wygnania i powrotu do raju.

EN

Over the recent years we have welcomed a number of significant publications (in particular the contributions by Peter T. Struck and Mikołaj Domaradzki) highlighting the importance of allegory and allegorical interpretation in ancient literary culture. The allegorical approach to literary text identifies the literary work as a puzzle, the solving of which introduces the reader to a profounder kind of knowledge, a knowledge that is hidden from the eyes of the “uninitiated” This kind of interpretation implies a special understanding of the function of language, Which “by revealing conceals”. Allegorical interpretation assumed paramount importance in Neoplatonism, the philosophy which attributed religious functions to the philosophical endeavor of man (such functions as assimilation to God and return to man's (spiritual) fatherland). The most salient features of the Neo-platonic allegorism have been presented by Peter T. Stuck in his article Allegory and ascent in Neoplatonism complete with the account of the role attributed to allegory as a guide along the path leading to mystical union. In this article attention has been focused upon those elements of the Neoplatonic allegorical exegesis, which may be of use in exploring the specifics of Eriugena’s interpretation of the themes of the exile from and return to the paradise.

3

Odpowiedzialność człowieka za przyrodę w ujęciu Bazylego Wielkiego

67%

Osek E.

Vox Patrum

|

2007

|

vol. 50

331-343

EN

According to St. Basil the human condition and the State of nature are always the same. The histories of the mankind and natural world are closely connected, because of his conception of the nature, conceived as the whole of which a man is a part. St. Basil basing himself on the Scriptures divides the word history into three stages: 1) the Paradise age, 2) the times after the Fali, and 3) eschatological timeless future. The first age of history - the Paradise - was the time of perfection of human race (represented by Adam and Eve) and of incorruptibility of their natural environment. There was no death, no desease, no disasters. The human condition was very high, because Adam was the king of the nature. His dominion over the earth and the animals was very kind and gentle. The first people were vegetarians and they didn’t kill animals. The Paradise man’s perfectibility corresponded to the perfect State of Paradise plants (for example, a rose had no thoms), to the gentleness of all the animals, and to mildness of the climate. The origin of death and all disasters was the Fali of Adam. St. Basil said that the duty of Adam was everlasting, never-ending contemplation of God, whose novice Adam could hear. But Adam ceased his ascetic practice because of temptation of boredom and sadness. Immediately after the first Adam’s sin started the times of imperfection, corruption, and death. The age of the Paradise happiness has gone, and now, in our times, everywhere there is pain, illness, pollution, climatic anomalies, etc. Man is not already the king of nature: now he is just a steward of God. The good stewardship will be rewarded by God after the Last Judgement and the prize will be eternal salvation or return to the eschatological Paradise. But succeeding generations of people sin in much more terrible manner then Adam, and their crimes, called progress, waste the earth by causing further degeneration and pollution of environment. These bad stewards will be punished in Heli among the lightless fire and the worms eating their bodies. The sins of bad stewards will cause condemnation of some part of nature with them, because the human beings won’t can exist without their natural environment even in eschatological endless Heli. The consummation of the world won’t be the end of existence of nature. After this eschatological event nature will be still exist in some transfigured and spiritual “better shape” except for the lightless fire and worms going to be punished with the reprobates in the Heli, parallel to the higher State of human souls (called by St. Paul “new creation”). Then, man’s responsibility for natural world can be called eschatological or eternal.

4

Lapides vivi, Deus est lux, ecclesia est paradisus – kościół cysterski w średniowieczu nośnikiem znaczeń symbolicznych

67%

Nowiński J.

Architectus

|

2016

|

issue 2(46)

25-39

PL

Kościół cystersów, ukształtowany w początkowym okresie formowania zakonu, z prostymi rozwiązaniami architektonicznymi i wyposażeniem, odzwierciedlał cysterską duchowość i liturgię – jego architekturę i wnętrze kształtowała zakonna tradycja i obecne w niej treści duchowe. W oparciu o cysterskie źródła, ze szczególnym wskazaniem na mistyczne treści obecne w nauczaniu św. Bernarda z Clairvaux (zwłaszcza w cyklu jego kazań: In dedicatione ecclesiae), w artykule zostały zaprezentowane znaczenia symboliczne, których wyrazicielem stały się architektura i wyposażenie średniowiecznych świątyń cysterskich. Liturgia sprawowana przez mnichów w tradycji zakonnej cystersów była postrzegana w jedności z liturgią niebiańską, celebrowaną przez aniołów przed tronem Boga. Takie rozumienie liturgii wpłynęło na symboliczną interpretację kościoła klasztornego. Ziemska świątynia, zbudowana z „żywych kamieni” (lapides vivi) – zakonników, którzy ją uświęcają swoją świętością, stanowi mistyczną jedność ze świątynią Boga w niebie i liturgią niebiańską celebrowaną przez aniołów (officium divinum in conspectu Dei et angelorum). Obecność Boga w kościele cysterskim symbolizowało światło słońca, w szczególny sposób obecne w przestrzeni sanctuarium, a kompozycja okien w szczytowej ścianie prezbiterium w symboliczny sposób wyrażała prawdę o jedności i troistości osób Trójcy Świętej. Symbolika świątyni cysterskiej znalazła bogaty wyraz w wystroju i wyposażeniu jej wnętrza interpretowanego jako Raj (ecclesia est Paradisus). Mistyczne i symboliczne znaczenia kościoła klasztornego kształtowały m.in. sens ideowy i ikonografię detalu architektonicznego, monumentalnych krucyfiksów nad przegrodą chóru (arbor vitae), dekoracji stalli (m.in. motyw winnej latorośli) oraz nastaw głównych ołtarzy, ze szczególnym wskazaniem na nastawy typu relikwiarzowego.

EN

With its simple architectural solutions and furnishing, a Cistercian church shaped at the early stage of the Order’s formation, conveyed Cistercian spirituality and liturgy, its architecture and interior having been formed by the Order’s tradition and the spiritual contents it entailed. Based on the Cistercian sources, with a particular emphasis on the mystical elements present in the teaching of St Bernard of Clairvaux (especially in his homily series In Dedicatione Ecclesiae), symbolic meanings as expressed in the architecture and furnishing of mediaeval Cistercian churches are analyzed. Liturgy performed by monks in the monastic tradition of the Cistercians was perceived in unity with heavenly liturgy, celebrated by angels before God’s throne. Such understanding of liturgy had an impact on the symbolic interpretation of a monastic church. The earthly Church built of “living stones” (lapides vivi): monks, who sanctified it with their holiness, constituted a mystical unity with God’s Church in Heaven and heavenly liturgy celebrated by angels (officium divinum in conspectu Dei et angelorum). God’s presence in a Cistercian church was symbolized by sunlight, particularly present within the space of the sanctuarium, while the window composition in the presbytery gable wall symbolically expressed the truth of the unity and the Trinitarian character of the persons of the Holy Trinity. The symbolism of a Cistercian church was richly expressed in the décor and furnishing of its interior interpreted as the Paradise (ecclesia est Paradisus). Mystical and symbolic meanings of a monastic church shaped, among others, the ideological and iconographic sense of an architectural detail, monumental crucifixes above the rood screen (arbor vitae), choir stalls’ decoration (e.g. vine motif), as well as high altar retables.

5

„Ecclesia est paradisus” – interpretacja Kościoła jako raju na „Planie z Sankt Gallen” z 819 r.

67%

Nowiński J. M.

Seminare. Poszukiwania naukowe

|

2020

|

vol. 41

|

issue 2

127-135

EN

Among manifold symbolic interpretations of the Christian temple, of special importance was the perception of the church as a projection of the reality of Paradise (ecclesia est paradisus). This interpretation was especially popular in medieval monasteries (claustrum est paradisus). The abbey church on the Plan of Saint Gall is presented as Paradise, with the entrance flanked by two towers dedicated to the archangels Raphael and Gabriel. The cross in the centre of the temple represents the Tree of Life (arbor vitae). An identical cross is placed in the centre of the monastery’s cemetery among the trees of heavenly arboretum, as the announcement of the reward to be received on the day of Parousia. Both crosses on the Plan of Saint Gall – the one in the centre of the church representing the Tree of Life in the middle of Paradise and the one in the centre of the cemetery epitomizing the promise of the Parousia and eternal life – are a synthesis of the history of Salvation whose beginning and end are marked by Paradisus and Parusia.

PL

Wśród symbolicznych interpretacji chrześcijańskiej świątyni ważne było postrzeganie Kościoła jako odwzorowania rzeczywistości Raju (ecclesia est paradisus). Taka interpretacja znalazła w średniowieczu szczególną popularność wśród wspólnot mniszych (claustrum est paradisus). Na Planie z Sankt Gallen kościół opactwa został przedstawiony jako przestrzeń raju, do którego wejścia bronią dwie wieże dedykowane archaniołom Rafałowi i Gabrielowi. Krzyż w centrum świątyni reprezentuje drzewo życia (arbor vitae). Taki sam krzyż został powtórzony w centrum klasztornego cmentarza, pośród drzew rajskiego arboretum, jako zapowiedź nagrody w dniu paruzji. Oba monumenty krzyża na Planie z Sankt Gallen – w centrum kościoła jako drzewo życia pośrodku raju i w centrum cmentarza jako zapowiedź paruzji i rajskiej nagrody – stanowią syntezę historii zbawienia, której początkiem był paradisus, a końcem będzie parusia.

6

„Dziś ze mną będziesz w raju” (Łk 23, 43) – znaczenie wyrażenia para,deisoj na tle myśli judaistycznej

67%

Dzieńska D.

Tarnowskie Studia Teologiczne

|

2018

|

vol. 37

|

issue 1-2

EN

In the New Testament, especially in Luke’s version, paradise is perceived as a blessed state of being with Jesus and in this aspect his view differs from the Judaic idea of paradise as a joy-filled waiting room for the great events which are still to come. In Judaism those events, in which the prophet Elijah will play an important role, are closely related to the long awaited Yahweh’s Day. The ultimate happiness as perceived in the New Testament can be achieved only in relation with the infinitely loving God in the Person of Jesus Christ. This relation is the ultimate event for any human being because the very salvation is inscribed in it. The time and place of establishing this relation are not determined by some indefinite future or even by the moment of death, but they depend on the will and openness of the human heart.

PL

W Nowym Testamencie, szczególnie w wersji Łukaszowej, raj jest postrzegany jako błogosławiony stan przebywania z Jezusem i w takim aspekcie różni się on od judaistycznej idei raju jako wypełnionej szczęściem poczekalni na mające dopiero nadejść wielkie wydarzenia, w których niebagatelną rolę odegra prorok Eliasz, a które związane są ściśle z wyczekiwanym z utęsknieniem Dniem Jahwe. Nowotestamentalną pełnię szczęścia osiąga się nie inaczej, jak w relacji z bezgranicznie kochającym Bogiem w Osobie Jezusa Chrystusa. Owa relacja jest dla każdego człowieka największym wydarzeniem, bo w nią wpisane jest zbawienie. Czas i miejsce jej nawiązania nie jest determinowane bliżej nieokreśloną przyszłością, czy nawet chwilą śmierci, ale zależy od woli i otwarcia ludzkiego serca.

7

Bezsensowne troski

51%

Anuszkiewicz Z.

Fabrica Litterarum Polono-Italica

|

2022

|

issue 4

1-8

IT

L’articolo è interpretazione delle iniziali terzine del canto XI del Paradiso della Divina commedia di Dante. La riflessione d’autore, non collegata direttamente alla vicenda del poema, viene analizzata nel suo contesto particolare – la sfera del Sole, il luogo della permanenza dei salvati dotati di menti eccellenti – e in seguito, come una composizione a sé stante, anche se lo strumento dell’interpretazione sarà innanzittutto confronto con le altre parti del poema. Il problema posto da Dante, sempre valido anche oggi, è quello della ricerca da parte degli uomini delle vie-scorciatoie alla felicità e al compimento.

EN

The article is an interpretation of the first stanzas of the XI canto of Paradise in the Divine Commedy of Dante. The authorial reflexion, which is not connected directly to the events in the poem, is been analysed in its particular context  – the sphere of the Sun, a  place of stay of the saved endowed with distinct minds  – and subsequently, as an independent composition, even if the instrument of the interpretation will be first of all a  confrontation with other fragments of the poem. The problem posed by Dante, still valid nowadays, is that of searching simplified roads to happiness and fulfillment.

PL

Artykuł stanowi interpretację początkowych tercyn XI pieśni Raju z Boskiej komedii Dantego. Odautorska refleksja, niezwiązana bezpośrednio z akcją poematu, jest analizowana jako znajdująca się w określonym kontekście – sfery Słońca, miejsca pobytu zbawionych obdarzonych wybitnym umysłem – a następnie jako samodzielny utwór, choć narzędziem interpretacji będzie przede wszystkim konfrontacja z innymi miejscami poematu. Stawiany przez Dantego, dziś nadal aktualny problem, to poszukiwanie przez ludzi uproszczonych dróg do szczęścia i spełnienia.

Refine search results

1 Architectus

1 Fabrica Litterarum Polono-Italica

1 Linguistics Beyond and Within

1 Roczniki Filozoficzne

1 Seminare. Poszukiwania naukowe

1 Tarnowskie Studia Teologiczne

1 Vox Patrum

1 Anuszkiewicz Z.

1 Dzieńska D.

1 Kijewska A.

1 Nowiński J.

1 Nowiński J. M.

1 Osek E.

1 Sullivan W. J.

1 Tsiang S.

1 2022

1 2020

1 2018

1 2017

1 2016

1 2015