Search results

1

Norwid za dni Komuny Paryskiej

100%

Siewierski H.

Roczniki Kulturoznawcze

|

2014

|

vol. 5

|

issue 3

5-14

EN

By describing the Paris Commune as an act of terrorism, Cyprian Norwid, in his correspondence, emphasizes his critical view of the Commune and mentions his own active resistance in persuading his compatriots, “to refuse to serve the terrorist Commune,” and declares his readiness to face the consequences of his words. The traumatic experience of those few months in 1871 also left its traces in Norwid’s critical and literary works. The present article is an attempt at tracing the vestiges of that experience in the author’s correspondence and in “Przyczynek do Rzeczy o wolności słowa” (1871), a key text in understanding Norwid’s view of the Commune. It is also an attempt to interpret Norwid’s explicitly negative reaction to that revolutionary effort, expressed immediately after an unequal fight and at the time of the bloody suppression of the Commune and the ongoing executions of thousands of its participants

PL

Określając Komunę Paryską mianem terroryzmu, Cyprian Norwid podkreśla w swej korespondencji swój krytyczny do niej stosunek, wymienia akty swego czynnego sprzeciwu, m.in. nakłanianie rodaków do „odmówienia służb terrorystycznej Komunie” oraz świadczy o gotowości poniesienia za to konsekwencji. Dramatyczne przeżycia tamtych miesięcy 1871 r. zostawiły znamienne ślady również w pismach krytycznych i utworach literackich ich świadka. Niniejszy artykuł jest próbą odczytania śladów doświadczeń tego okresu w korespondencji oraz w kluczowym dla zrozumienia postawy Norwida wobec Komuny Paryskiej tekście „Przyczynek do Rzeczy o wolności słowa” (1871). Jest też próbą odpowiedzi na pytanie, jak rozumieć tak zdecydowanie negatywną ocenę tego zrywu rewolucyjnego, wydaną przez Norwida zaraz po nierównej walce, gdy nadszedł czas krwawych represji i egzekucji tysięcy jego uczestników.

2

Rimbaud i historia przestrzenna

94%

Ross K.

Praktyka Teoretyczna

|

2017

|

vol. 23

|

issue 1

215-236

EN

This article is a modified version of a chapter from Kristin Ross’s The Emergence of Social Space. Rimbaud and Paris Commune. Here the author develops three parallel stories examining how conflicts make an imprint on literature and politics and perpetuate the emergence of scientific geography at the end of the 19th century. Although the terms of those conflicts were diverse, they converged upon a concern with the construction of social space. As Ross argues, the ideological notion of space (as something which passively awaits to be conquered) unfolded in parallel among anti-commune politicians, elitist Parnassian poets and the forefathers of French academic geography. Conversely, Rimbaud (along with such radicals as Vermersch and Reclus) outlined a concept of space resistant to competition, hierarchy or the homogenization of reality characteristic for capitalist colonialism.

PL

Artykuł stanowi zmodyfikowany fragment książki Kristin Ross poświęconej Komunie Paryskiej i Rimbaudowi. Autorka rozwija w nim trzy równoległe opowieści o konfliktach organizujących ówczesną literaturę, politykę i rozwijającą się pod koniec XIX wieku naukową geografię. Choć realizowany różnymi metodami, cel tych walk miałby być jednakowy i dotyczyć sposobu konstruowania przestrzeni. Jak przekonuje bowiem Ross, ideologiczne pojęcie przestrzeni (zgodnie z którym biernie oczekuje ona na podbój) zostaje wypracowane wspólnymi siłami przez antykomunardzkich polityków, elitarystycznych poetów parnasistowskich oraz ojców francuskiej akademickiej geografii. Rimbaud zaś (wespół z takimi radykałami jak Vermersch i Reclus) szkicował w swoich pracach taką koncepcję przestrzeni, w której nie będzie już miejsca na podbój, hierarchię czy charakterystyczne dla kapitalistycznego kolonializmu całkowite ujednolicenie rzeczywistości.

3

Performance, Politics, and Historiography in and out of Time: American Responses to the Paris Commune

84%

Kruger L.

Pamiętnik Teatralny

|

2021

|

issue 4(279)

79-100

EN

American echoes of the Paris Commune have been muffled by the nation’s obsession with freedom at the expense of solidarity, but performative responses to social upheaval, including drama, parades, and protests, have tested the boundaries of public space and multiple temporalities from 1871 to 2021. This article notes traces of the Commune in the writings and performances of nineteenth century American anarchists but analyzes this legacy primarily in the 2012 performance of Brecht’s The Days of the Commune (1949) at New York sites claimed by the Occupy Movement in 2011. It also uses the argument of Brecht’s contemporary Ernst Bloch for cultural action grounded in an understanding of historical disappointment to anticipates setbacks while maintaining hope for future revolution. The paper delineates five theses on the politics of time: 1) the dramatic appeal of the clean break hides the tension between gradual evolution and a sudden event that ruptures the long span of history (Badiou); 2) historiography, the narrative that turns data into evidence, challenges the illusion of objectivity and thus a simple split between timely intervention and untimely interference with the established order (Nietzsche); 3) ana-chronology, the logic of untimeliness reads contemporaneity as companionship between events and agents across different times and places (Barthes); 4) recollecting history requires acts of forgetting, which shatter the constraints of the past to meet demands of the present (Renan, Nietzsche); 5) the politics of time entails the politics of place and thus requires the analysis of multiple temporalitieslayered on one site as well as political acts and performance in distinct places.

4

Performance, Politics, and Historiography in and out of Time: American Responses to the Paris Commune

67%

Kruger L.

Pamiętnik Teatralny

|

2021

|

vol. 70

|

issue 4

79-100

PL

Chociaż amerykańskie echa Komuny Paryskiej zostały stłumione przez narodową obsesję na punkcie wolności kosztem solidarności, to dramaty, manifestacje czy protesty, jako performatywne reakcje na społeczne niepokoje, testują granice przestrzeni publicznej i wielorakość/mnogość czasowości od 1871 do 2021 roku. Autorka tropi ślady Komuny przede wszystkim w Dniach Komuny Brechta (1949) wystawionych w 2012 na nowojorskich ulicach zajętych w 2011 przez ruch Occupy. Wykorzystuje koncepcję współczesnego Brechtowi Ernsta Blocha zakładającą, że zrozumienie historycznych rozczarowań jako podstawa działania kulturowego pozwala antycypować niepowodzenia, zachowując jednocześnie nadzieję na przyszłą rewolucję. Autorka formułuje pięć tez dotyczących polityki czasu: 1) dramaturgiczna atrakcyjność całkowitej przerwy skrywa napięcie między stopniową ewolucją a nagłym wydarzeniem, które rozrywa długą perspektywę historii (Badiou); 2) historiografia, czyli narracja, która przekształca dane w poszlaki, podważa iluzję obiektywności, a tym samym rozróżnienie między przeprowadzoną w porę interwencją a niewczesną ingerencją w ustalony porządek (Nietzsche); 3) ana-chronologia, logika niewczesności, odczytuje współczesność jako współistnienie wydarzeń i podmiotów w różnych czasach i miejscach (Barthes); 4) przypominanie historii wymaga aktów zapominania, które rozsadzają ograniczenia przeszłości, by sprostać wymaganiom teraźniejszości (Renan, Nietzsche); 5) polityka czasu zawiera również politykę miejsca, a zatem wymaga zarówno analizy wielu czasowości spiętrzonych w jednym miejscu, jak i aktów politycznych oraz działań w różnych miejscach.

EN

American echoes of the Paris Commune have been muffled by the nation’s obsession with freedom at the expense of solidarity, but performative responses to social upheaval, including drama, parades, and protests, have tested the boundaries of public space and multiple temporalities from 1871 to 2021. This article notes traces of the Commune in the writings and performances of nineteenth century American anarchists but analyzes this legacy primarily in the 2012 performance of Brecht’s The Days of the Commune (1949) at New York sites claimed by the Occupy Movement in 2011. It also uses the argument of Brecht’s contemporary Ernst Bloch for cultural action grounded in an understanding of historical disappointment to anticipates setbacks while maintaining hope for future revolution. The paper delineates five theses on the politics of time: 1) the dramatic appeal of the clean break hides the tension between gradual evolution and a sudden event that ruptures the long span of history (Badiou); 2) historiography, the narrative that turns data into evidence, challenges the illusion of objectivity and thus a simple split between timely intervention and untimely interference with the established order (Nietzsche); 3) ana-chronology, the logic of untimeliness reads contemporaneity as companionship between events and agents across different times and places (Barthes); 4) recollecting history requires acts of forgetting, which shatter the constraints of the past to meet demands of the present (Renan, Nietzsche); 5) the politics of time entails the politics of place and thus requires the analysis of multiple temporalitieslayered on one site as well as political acts and performance in distinct places.

Refine search results

2 Pamiętnik Teatralny

1 Praktyka Teoretyczna

1 Roczniki Kulturoznawcze

2 Kruger L.

1 Ross K.

1 Siewierski H.

2 2021

1 2017

1 2014

Norwid za dni Komuny Paryskiej

Rimbaud i historia przestrzenna

Performance, Politics, and Historiography in and out of Time: American Responses to the Paris Commune

Performance, Politics, and Historiography in and out of Time: American Responses to the Paris Commune