Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: Tarr Béla

Sort By:

Limit search:

W poszukiwaniu straconego czasu. Proroczy charakter teorii kina Gilles’a Deleuze’a

100%

Stelmach M.

Kwartalnik Filmowy

2014

issue 86

35-46

Autor zestawia poglądy Gilles’a Deleuze’a, szczególnie stworzoną przez niego koncepcję kina obrazu-czasu, ze współczesnymi jej realizacjami. Francuski filozof nie dożył bowiem rewitalizacji trendów modernistycznych w światowym kinie artystycznym, które doskonale zdefiniował w odniesieniu do dzieł mistrzów kina autorskiego lat 60. i 70. Tymczasem współczesne kino kontemplacyjne (lub neomodernistyczne, żeby posłużyć się terminem zaproponowanym przez Rafała Syskę) nie tylko podejmuje strategie twórcze i formuły estetyczne właściwe dla kina obrazu-czasu, ale dodatkowo rozwija je i amplifikuje. Bierny bohater, doświadczenie trwania, wyeksponowanie stanów mentalnych – te i inne cechy warunkujące powstanie obrazu-czasu wybrzmiewają w pełni w takich filmach, jak "Rosyjska arka" ("Russkij kowczeg", 2002) Aleksandra Sokurowa czy "Szatańskie tango" ("Sátántangó", 1994) Béli Tarra, stanowiących najdoskonalsze we współczesnym kinie wcielenie Deleuzjańskiego kina obrazu-czasu.

The author juxtaposes the views of Gilles Deleuze, especially his idea of the cinema of image-time, with its contemporary realisations. The French philosopher did not live to see the revitalisation of modernist trends in the world art cinema, which he defined so well in relation to masterpieces of independent cinema of the 1960s and 1970s. Meanwhile, contemporary contemplative cinema (or neomodernist to use the term proposed by Rafał Syska) not only adopts creative strategies and aesthetic formulae typical for the cinema of image-time, but also develops and amplifies them. Passive protagonist, the experience of duration, the exposure of mental states – these and other features necessary for the creation of image-time are in full bloom in films such as Alexander Sokurov’s "Russian Ark" ("Russkiy Kovcheg", 2002) or Béla Tarr’s "Satan’s Tango" ("Sátántangó", 1994) which represent the best of Deleuzian cinema of image-time in contemporary cinema.

Lisandro Alonso – luki filmowego realizmu

48%

Syska R.

Kwartalnik Filmowy

2011

issue 75-76

177-190

The author of this essay focuses on the films directed by Argentinean filmmaker Lisandro Alonso (La Libertad, Los Muertos, Fantasma and Liverpool). The article examines the specific film style, focusing on various forms of the cinematic realism. Firstly, the essay proposes the list of the Alonso’s potential protoplasts, confronts the Argentinean filmmaker with the film poetics conceived by Robert Bresson, Béla Tarr and Chantal Akerman. The author claims that the Alonso’s conception updates Bressonian idea of “cinematography”, although Argentinean director rejects the process of semiotic synthesis, instead proposing the uniqueness of the characters, the purest realism – ancillary to the landscape and the actor. Besides, Syska describes the distancing techniques used by Alonso, ellipsis in the film plot, the avoidance of the punchlines and the specific nature of the subjectivity located inside the classical objective narration (e.g. the analysis of a sleep scene from the movie La Libertad). The author also analyzes the temporal relations in Alonso’s films – using the term called “present tense progressive”.

Refine search results

2 Kwartalnik Filmowy

1 Stelmach M.

1 Syska R.

1 2014

1 2011

Search results

W poszukiwaniu straconego czasu. Proroczy charakter teorii kina Gilles’a Deleuze’a

Lisandro Alonso – luki filmowego realizmu