Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 15

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Teatr Wierszalin
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

Teatr, którego nie było

100%
Tomaszuk P.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
215-225
EN
The Theatre That Has Never Been… is a play by Piotr Tomaszuk that was inspired by The Judges, a 1907 drama by Stanisław Wyspiański. Tomaszuk introduces a hypothetic conversation of Wyspiański with Ludwik Solski, the director of Teatr Miejski in Kraków, about a possibility of staging the play.
2
Content available remote

Sznurek i prawdziwe drzwi. Rozmowa z Dariuszem Matysem

100%
Wiśniewski T.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
191-192
EN
In this 2013 conversation, Dariusz Matys – one of the leading actors of Teatr Wierszalin, speaks about the local background of the company and the exceptional role of stage design.
3
Content available remote

Doświadczenie nieskrępowanej wolności. O pracy aktorskiej nad postacią Olgi D. w przedstawieniu „Wierszalin. Reportaż o końcu świata”

63%
Siergiej K.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
167-175
PL
Artykuł przedstawia aktorskie doświadczenie Katarzyny Siergiej związane z kreacją postaci Olgi D. w przedstawieniu zatytułowanym Wierszalin. Reportaż o końcu świata. Autorka przedstawia wybrane aspekty pracy twórczej Teatru Wierszalin, związane przede wszystkim z przenoszeniem książki Włodzimierza Pawluczuka na scenę. Mowa tu zarówno o formach ekspresji aktorskiej, dynamice pracy z tekstem, roli muzyki, a przede wszystkim o powstającej podczas prób specyfice aktorskiego ansamblu. Istotną rolę zajmuje tu również partytura spektaklu wyznaczająca zakres zadań artystycznych oraz kształtująca jego sens. Jak podkreśla autorka/aktorka, praca nad rolą Olgi D. uświadomiła jej rolę teatru formy w osiągnięciu niczym nieograniczonej wolności scenicznej.
EN
Presentation of the acting experiences of Katarzyna Siergiej connected with the creation of the part of Olga D. in the spectacle Wierszalin. Reportaż o końcu świata (Wierszalin. A Report on the End of the World). The author considers selected aspects of the creative work of Teatr Wierszalin, associated predominantly with the stage adaptation of Włodzimierz Pawluczuk’s book. Mention is made both of the forms of actor’s expression, the dynamics of working on the text, the role played by music, and, first and foremost, the specificity of the actors’ ensemble emerging in the course of the rehearsals. An essential part was also performed by the spectacle score designating the range of artistic tasks and moulding its sense. The author / actress stresses that working on the role of Olga D. made her aware of the part played by the theatre of the form in attaining totally unrestricted stage freedom.
4
Content available remote

Przedstawienie z perspektywy aktorskiej: „Wierszalin. Reportaż o końcu świata” Piotra Tomaszuka

63%
Siergiej K.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
176-188
PL
Artykuł przedstawia opis spektaklu Wierszalin. Reportaż o końca świata w reżyserii Piotra Tomaszuka, ze szczególnym uwzględnieniem perspektywy scenicznej. Przedstawienie miało swoją premierę w maju 2007 roku w Teatrze Wierszalin, a autorka brała czynny udział w jego przygotowaniu jako aktorka – a jednocześnie twórczyni – jednej z wiodących postaci. Uwzględniono ewolucję przedstawienia, wynikającą z jego długiej eksploatacji (8 sezonów artystycznych) oraz zmiany personalne w zespole. Modyfikacje działań scenicznych wynikają przede wszystkim ze stylu pracy reżysera i dyrektora Teatru, który wymaga kreatywności zarówno od aktorów pozostających długo w zespole artystycznym, jak i świeżo wchodzących do obsady.
EN
The article describes the spectacle Wierszalin. Reportaż o końcu świata (Wierszalin. A Report on the End of the World), directed by Piotr Tomaszuk, with particular attention paid to the staging perspective. The premiere was held in May 2007 at Teatr Wierszalin, and the author took an active part in its preparation both as an actress and, at the same time, creator of one of the leads. The article takes into account the evolution of the spectacle – the consequence of its long exploitation (eight seasons) and changes of the cast. Modifications of staging were the outcome predominantly of the style of the work carried out by the director (of the show and the theatre company), who demands creativity from actors – long-term members of the troupe and those recently introduced into the cast.
5
Content available remote

Bóg – ludzkie igrzysko. Teodramatyka według Teatru Wierszalin

63%
Bednarek-Bohdziewicz A., Bohdziewicz J.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
123-132
PL
Celem eseju jest refleksja nad religijnym wymiarem twórczości Teatru Wierszalin w Supraślu. Szkic dotyczy kilku wybranych spektakli grupy (Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu Pańskim, Dziady – Noc Pierwsza i Druga oraz Bóg Niżyński), interpretowanych w odniesieniu do całokształtu działań tego zespołu oraz w kontekście myśli społecznej i estetycznej Adama Mickiewicza; praca koresponduje też z dziełem teologicznym Hansa Ursa von Balthasara oraz teoriami estetycznymi George’a Steinera i Hansa Ulricha Gumbrechta. Wierszalin prezentuje się jako mocno zanurzony w tradycji miejsca swego działania oraz dziejów sztuk scenicznych teatr antropologiczny, który z wielką wnikliwością podejmuje problem ludzkiej duchowości poróżnionej z cielesnością oraz relacji między tym pierwotnym, ludzkim doświadczeniem egzystencjalnym a doktrynami i instytucjami kościołów chrześcijańskich. Problematyka ta znajduje na scenie wyraz przede wszystkim w intensywnym sposobie rozgrywania różnicy między realną cielesnością aktora a wielowarstwowym przekazem znaczeń, płynących z przeszłości: obecność aktora jest tu ważniejsza niż tekst – wszelki sens może być odczytywany tylko dzięki energii konkretnych osób, które go aktualizują w spotkaniu z publicznością. Poetyka opisanych tu przedstawień niesie w sobie możliwość interpretacji chrześcijaństwa jako wymiennej gry ról między Bogiem a człowiekiem.
EN
The objective of this essay is to reflect on the religious dimension of the activity of Teatr Wierszalin in Supraśl. The presented sketch deals with several selected spectacles (Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu Pańskim / History of the Glorious Resurrection of Our Lord, Dziady – Noc Pierwsza i Druga / Forefathers’ Eve – First and Second Night and Bóg Niżyński / God Nijinsky), interpreted in reference to all the efforts of the ensemble and within the context of the social and aesthetic thought of Adam Mickiewicz; the study also corresponds with the theological works of Hans Urs von Balthasar and the aesthetic theories of George Steiner and Hans Ulrich Gumbrecht. Wierszalin appears to be an anthropological theatre deeply immersed in the tradition of the place of its activity and the history of staged plays, which with great acuteness undertake the problems of human spirituality at odds with corporeality, and relations between that primary human existential experience and the doctrines and institutions of Christian Churches. On stage this problem range is expressed predominantly by an intense presentation of differences between the actor’s actual corporeality and the multi-strata message of meanings from the past: the presence of the actor is more important than the text, and all meaning can be deciphered only thanks to the energy of concrete persons, who bring it up to date in the course of a meeting with the public. The poetics of spectacles described in the article carries a possible interpretation of Christianity as an interchangeable part played by God and man.
6
Content available remote

Ciało i sacrum. O „Bogu Niżyńskim” Piotra Tomaszuka

63%
Świąder-Puchowska B.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
161-166
PL
Artykuł przedstawia wieloaspektową analizę autorskiego spektaklu Piotra Tomaszuka Bóg Niżyński z 2006 roku. Autorka prezentuje realizację Teatru Wierszalin m.in. w kontekście biografii artysty, zwłaszcza doświadczenia choroby psychicznej, jego największych kreacji scenicznych (w Pietruszce, Popołudniu fauna i Święcie wiosny) oraz związku tancerza z twórcą Baletów Rosyjskich, Siergiejem Diagilewem, którego postać stała się kluczowa dla dzieła Tomaszuka. Autorka sytuuje spektakl Tomaszuka m.in. w kontekście powstałych wcześniej, poświęconych Niżyńskiemu tekstów kultury. Wskazuje także, jak inspirowany Dziennikiem Niżyńskiego dramat i spektakl podejmuje ważne w twórczości Tomaszuka tematy – wiary i świętości, grzechu i pokuty, możliwości nawrócenia i przebaczenia, miłości czystej i miłości plugawej, także w jej cielesnym wymiarze – ekstazy mistycznej i ekstazy erotycznej, ukazując ciało tancerza-Boga jako miejsce spotkania sacrum i profanum, m.in. poprzez analogie do męki Chrystusa i rozpaczy Pietruszki. Autorka omawia zastosowane przez reżysera środki (w tym aktorskie, zwłaszcza w odniesieniu do odtwórcy roli tytułowej, Rafała Gąsowskiego), wskazując m.in. nawiązania do twórczości Tadeusza Kantora i Jerzego Grotowskiego. Podejmuje także próbę analizy elementów budujących bluźniercze widowisko pasyjne Tomaszuka, wpisane w kompozycję obrzędu, liturgii na opak, w tym nawiązań do świętokradczo przetworzonej żałobnej mszy prawosławnej, „panichidy”, której kapłanem i jednocześnie Bogiem jest w spektaklu Niżyński.
EN
Presentation of a multi-aspect analysis of Piotr Tomaszuk’s auteur spectacle: Bóg Niżyński (God Nijinsky) from 2006. The author discusses the realisation proposed by Teatr Wierszalin, i.a. within the context of the titular artist’s biography, in particular the experience of mental illness, his greatest stage creations (in Petrushka, The Afternoon of a Faun, and The Rite of Spring), and the dancer’s relationship with Sergei Diaghilev, founder of Ballets Russes, whose person becomes of key importance for Tomaszuk. The author of the article situates the Tomaszuk spectacle in, i.a. the context of earlier cultural texts also dedicated to Nijinsky. Moreover, she indicates that the drama and spectacle inspired by Nijinsky’s Journal embarks upon themes significant in the Tomaszuk oeuvre: faith and saintliness, sin and repentance, the possibility of conversion and forgiveness, and pure and unclean love, also in its bodily dimension – mystic and erotic, shown in the body of the dancer-God as a meeting place of the sacrum and the profanum, i.a. via analogies to the Passion of Christ and the despair of Petrushka. Next, the author writes about the means applied by the director (including those of the actors, in particular regarding the performer of the lead part – Rafał Gąsowski) indicating, i.a. references to the works of Tadeusz Kantor and Jerzy Grotowski. Finally, she undertakes an attempt at analysing elements construing Tomaszuk’s blasphemous Passion spectacle inscribed into the composition of a ritual, liturgy à rebours, including references to a sacrilegiously re-fashioned Eastern Orthodox memorial service – the panikhida, with Nijinsky as priest and, at the same time, God.
7
Content available remote

„Polski mikrokosmos” według Teatru Wierszalin a odbiorca globalny

63%
Modrzewska M.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
133-138
PL
Autorka artykułu podejmuje próbę wyjaśnienia źródeł sukcesu w odbiorze Teatru Wierszalin na Zachodzie na przykładzie przedstawienia Dziadów – Noc pierwsza i Noc druga wyreżyserowanych przez Piotra Tomaszuka. Posługuje się przy tym terminem „odbiorcy globalnego”, czyli odbiorcy, który oprócz kompetencji językowych przynajmniej w dziedzinie angielszczyzny, dysponuje podstawową wiedzą na temat historii dramatu, teatru i literatury europejskiej dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Autorka udowadnia, że pomimo wybitnie lokalnego kolorytu zarówno polskiego dramatu Adama Mickiewicza jak i jego teatralnej adaptacji Teatru Wierszalin, przedstawienie zakorzenione jest europejskiej tradycji romantycznego misterium znanego szczególnie poprzez liryczne i konfesyjne dramaty George’a Gordona Byrona i kontynuowane przez, tak zwany „teatr ubogi” XX wieku, a w szczególnosci „teatr śmierci” Tadeusza Kantora.
EN
The author of the article attempts to explain the successful reception of the Wierszalin Theatre in the West by using the example of Dziady – Noc pierwsza and Noc druga (Forefathers’ Eve – First Night and Second Night) directed by Piotr Tomaszuk. In order to do so she uses the concept of a “global addressee”, that is an English speaking addressee with at least a basic knowledge of the European history of literature, drama, and theatre of the nineteenth and twentieth century. The author demonstrates that despite the specifically local colour of the Polish drama by Adam Mickiewicz as well as its theatre adaptation by Wierszalin, the production is deeply rooted in the European tradition of the Romantic mystery play, especially well-known from the lyrical and confessional dramas by George Gordon Byron and followed by the so-called “poor theatre” of the twentieth century as well as the “theatre of death” by Tadeusz Kantor.
8
Content available remote

Dobre gotowe narzędzia. Rozmowa z Katarzyną Siergiej

63%
Wiśniewski T.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
189-190
EN
In this 2013 conversation, Katarzyna Siergiej, who was then one of the leading actresses in Teatr Wierszalin, describes her contribution to the company’s work. She also speaks about notions such as improvisation and role of an actor in the ensemble.
9
Content available remote

Teatr Wierszalin w czterech odsłonach

63%
Wiśniewski T.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
193-198
PL
W artykule mowa jest o czterech aspektach pracy twórczej Teatru Wierszalin. Nawiązując do inspirowanego twórczością Brunona Schulza przedstawienia Traktat o manekinach na sopockiej plaży, autor omawia specyfikę nawiązań do twórczości Tadeusza Kantora, czy przedwojennej „Reduty”, a także konsekwencje jednorazowego pokazu w przestrzeni otwartej. Przywołany zostaje również objazdowy charakter niektórych działań Piotra Tomaszuka. Następnie, omówione zostają konsekwencje wyboru Supraśla jako miejsca w którym Teatr Wierszalin podjął i osadził swoją działalność. Podkreślony zostaje również ściśle teatralny wymiar twórczości Tomaszuka, a także jego sakralne odniesienia.
EN
The article concentrates on four different aspects of Teatr Wierszalin, namely: its debt to the tradition of Polish theatre, its affinities with the local problems of eastern Poland, insistent exploration of theatrical potential and fascination with ambiguities of religious notions. It is argued Piotr Tomaszuk has managed to create specific theatrical language that is consistently employed by Teatr Wierszalin.
10
Content available remote

Guślarz z Wierszalina

63%
Majchrowski Z.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
113-122
PL
Wbrew przewidywaniom o zmierzchu „paradygmatu romantycznego” w procesie transformacji po 1989 roku nadal można mówić o „długim trwaniu” romantyzmu we współczesnym polskim teatrze. Teatr Wierszalin w Supraślu ma swoją geopoetykę, a w dwuczęściowym przedstawieniu Dziadów Adama Mickiewicza w reżyserii Piotra Tomaszuka (Noc pierwsza - 2016, Noc druga - 2017) pograniczność „ducha miejsca” jest słyszalna w synkretycznej oprawie muzycznej, w której współbrzmią stylizacje cerkiewne i żydowskie. Mimo to muzyka raczej uniwersalizuje przekaz, bo Tomaszuk unika folkloryzowania, nie kreuje aury ludowego autentyku czy etnograficznego apokryfu. W jego Dziadach nie ma w ogóle gromady ludowej. Ten brak ludu – nawet jeśli wymuszony ograniczoną liczebnością zespołu – musi być znaczący, bo kim jest Guślarz bez gromady? Reżyser przyjmuje, że nie ma prostego powrotu do dawnych obrzędów, gdyż integracyjną funkcję kultury ludowej przejęła kultura masowa. Jak widz ma uwierzyć w duchy teatralne, skoro w ogóle nie wierzy już w duchy, a jedynie ogląda horrory? – zdaje się pytać Tomaszuk. Co to zatem znaczy w dzisiejszym teatrze: „Przywróć nam Dziady”, skoro powrót do wspólnoty obrzędowej nie wydaje się możliwy? Guślarz, jeżeli nie ma być archaicznym guru ludowym, musi się przemienić. Ze wszystkich postaci w Dziadach to właśnie sceniczne ucieleśnienie Guślarza najczęściej podlegało reinterpretacji i to w jego scenicznym wizerunku najsilniej odbija się dynamika przebudowy społecznej oraz przemiany zbiorowego imaginarium. W kolejnych inscenizacjach Guślarz bywał upostaciowiony rozmaicie: jako kloszard, jako prowodyr społecznych wyrzutków, jako psychoterapeutka (w żeńskiej obsadzie roli), a nawet przypominał komiksowego Jokera. W Teatrze Wierszalin u podstaw roli Guślarza w reżyserskiej i aktorskiej interpretacji Tomaszuka leży koncepcja artysty jako medium pamięci. Guślarz/Poeta odprawia swój obrzęd sam, bez udziału gromady. Inscenizacyjny zamysł reżysera odczytuję jako rezygnację z próby restytucji obrzędu i afirmację teatru właśnie – być może jedynego już miejsca dla „święta pamiątek”, rozumianego nie muzealnie i nie etnograficznie, lecz na podobieństwo „seansu pamięci” wykreowanego przez Tadeusza Kantora w Umarłej klasie w Teatrze Cricot 2 (1975). Dziady w Teatrze Wierszalin to prywatny, osobisty rytuał – nie na cmentarzu, ale w krypcie życia wewnętrznego: spotkanie z widmami, jakie nawiedzają pamięć.
EN
Contrary to predictions about the twilight of the “Romantic paradigm” in the process of the post-1989 transformation it is still possible to speak about the “long duration” of Romanticism in the contemporary Polish theatre. Teatr Wierszalin in Supraśl has its own geo-poetics, and in the two-part production of Dziady (Forefathers’ Eve) by Adam Mickiewicz, directed by Piotr Tomaszuk (Noc pierwsza / First Night – 2016, Noc druga / Second Night – 2017) the borderline nature of genius loci is to be heard in the syncretic music setting, harmonising with Eastern Orthodox and Jewish stylisations. Nevertheless, music rather universalises the message since Tomaszuk avoids folklorisation and does not create an aura of folk authenticity or an ethnographic epigraph. There is no peasant group in his Dziady. This absence of peasants – even if enforced by the limited size of the ensemble – has to be significant; otherwise what would the Soothsayer be without them? The director assumes that there is no simple return to rituals of the past, because the integrative function of folk culture has been taken over by mass culture. How is the spectator to believe in theatrical phantoms if he does not believe in ghosts and only watches horror movies? – Tomaszuk appears to be asking. What is the meaning of “Restore Dziady to us” in the present-day theatre if a return to a ritual community does not appear to be possible? The Soothsayer has to change if he is not to be an archaic folk guru. Among all the dramatis personae in Dziady it is precisely the stage embodiment of the Soothsayer that most often underwent re-interpretation, and it is in his stage image that the dynamics of social reconstruction and the transformation of the collective imaginarium were reflected the strongest. In successive stagings the Soothsayer was shown in assorted ways: as a clocharde, a leader of social outcasts, a female psychotherapist, and a semblance of the comic-book Joker. In Teatr Wierszalin the foundation of the part of the Soothsayer according to the director’s and actor’s interpretation proposed by Tomaszuk is composed of a conception of the artist as a memory medium. The Soothsayer / Poet performs his ritual alone, without the participation of the gathered peasants. The author of this article interprets the director’s staging intention as a resignation from an attempt at a restitution of the ritual and an affirmation precisely of the theatre – quite possibly the only place for the celebration of Forefathers’ Eve comprehended not in museum-ethnographic terms but as a semblance of the “memory sense” created by Tadeusz Kantor in Umarła klasa (Dead Class) shown by Teatr Cricot 2 (1975). Dziady at Teatr Wierszalin is a private, personal ritual – no longer held in a cemetery but in a crypt of inner life: a meeting with the sort of phantoms that haunt memory.
11
Content available remote

„Podejrzenia na temat ludzkiej natury”. Rozmowa z Piotrem Tomaszukiem

63%
Wiśniewski T.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
107-112
EN
In this conversation Piotr Tomaszuk discusses one of his recent production called “Faustus. A New History”. Based on translations of various versions of the myth (Christopher Marlow, Johann Wolfgang Goethe and August Klingemann), the play explores most profound depths of human nature in the past and in the present.
12
Content available remote

Krótka historia „pierwszego Wierszalina”. Lata 1991–2000

63%
Bral A.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
147-160
PL
Artykuł pokazuje proces przemian instytucji, jaką jest Teatr Wierszalin, od momentu powstania w 1991roku, poprzez przeistoczenie w Fundację 1997, aż do momentu, w którym teatr stał się instytucją państwową. Synergia kultury i polityki oraz – mówiąc szumnie – „biznesu”, jakiej Wierszalin jest przykładem, nowego sposobu myślenia o sztuce, co starano się w pracy ukazać. Opisując zjawisko starałam się szczególnie uważnie przyglądać spektaklom oraz ich recepcji, gdyż te – jak dobrze wiadomo – są sercem teatru. W tym celu przywoływano treści dramatów, jak również uwzględnić recenzje krytyków.
EN
The article describes the transformations of an institution, i.e. Teatr Wierszalin, from its establishment in 1991 and change into a Foundation in 1997 to the moment it became a state institution. The synergy of culture and politics and – putting it in lofty terms – the “business venture” are exampled by Wierszalin’s new way of thinking about art, which the article tries to illustrate. While describing this phenomenon the author endeavours to take a particularly careful look at spectacles and their reception since, as is known, it is they that are the heart of the theatre. With this purpose in mind A. Bral evoked the contents of the dramas and took into account critics’ reviews.
13
Content available remote

Nowy teatr lalkowy. Gdański okres Piotra Tomaszuka

51%
Świąder-Puchowska B.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
139-146
EN
On Piotr Tomaszuk in Gdańsk The article describes initial phase in the creation of Teatr Wierszalin, when together with Tadeusz Słobodzianek and a group of actors, Piotr Tomaszuk insisted on creating a new ethos of work in theatre. This happened in Gdańsk (Teatr Miniatura) before Teatr Wierszalin started to function officially in Supraśl.
14
Content available remote

Rekolekcje w „umarłej klasie”. „Historyja o chwalebnym zmartwychwstaniu pańskim” Mikołaja z Wilkowiecka w Teatrze Wierszalin wobec tradycji inscenizacyjnej

51%
Puzyna-Chojka J.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
199-204
PL
Artykuł przedstawia analizę przygotowanej przez Piotra Tomaszuka w Teatrze Wierszalin inscenizacji dramatu Mikołaja z Wilkowiecka Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim w odniesieniu do bogatej tradycji inscenizacyjnej utworu w polskim teatrze, a szczególnie trzech interpretacji, zaproponowanych przez wybitnych reżyserów-adaptatorów: Leona Schillera (Teatr Reduta, Warszawa 1923), Kazimierza Dejmka (Teatr Nowy w Łodzi, 1961; Teatr Narodowy w Warszawie, 1962) i Piotra Cieplaka (Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu, 1993; Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1994). Analizując inscenizację przygotowaną przez Piotra Tomaszuka w Teatrze Wierszalin, autorka wskazuje również na inspiracje reżysera estetyką Teatru Śmierci Tadeusza Kantora.
EN
Analysis of the staging of Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim (History of the Glorious Resurrection of Our Lord), a drama by Mikołaj of Wilkowiecko, prepared by Piotr Tomaszuk at Teatr Wierszalin with reference to the varied tradition of staging this play in the Polish theatre and in particular three interpretations proposed by outstanding directors-authors of adaptations: Leon Schiller (Teatr Reduta in Warsaw, 1923), Kazimierz Dejmek (Teatr Nowy in Łódź, 1961; Teatr Narodowy in Warsaw, 1962) and Piotr Cieplak (Teatr Współczesny im. Edmunda Wiercińskiego in Wrocław, 1993; Teatr Dramatyczny in Warsaw, 1994). By analysing the Piotr Tomaszuk staging at Teatr Wierszalin the author also points to inspiration sought in the aesthetics of Tadeusz Kantor’s Theatre of Death.
15
Content available remote

Dramat i teatr na granicy światów. Spotkanie Piotra Tomaszuka i teatru Wierszalin ze Stanisławem Wyspiańskim

51%
Nalewajk Ż.
Konteksty - Polska Sztuka Ludowa
|
2020
|
vol. 74
|
issue 3 (330)
205-214
PL
Głównym celem tego artykułu jest prezentacja studiów porównawczych poświęconych Sędziom, tragedii autorstwa Stanisława Wyspiańskiego, jednego z najwybitniejszych dramatopisarzy polskiego modernizmu, i dramatowi Teatr, którego nie było Piotra Tomaszuka (inspirowanemu wspomnianym tekstem) oraz jego wystaweniu w teatrze Wierszalin. Autorka koncentruje się na formie i najważniejszych problemach tych utworów dramatycznych i dzieła teatralnego wyreżyserowanego przez Tomaszuka, omawiając ich metadramatyczne i metateatralne aspekty dotyczące zagadnień winy i współwiny w odniesieniu do Biblii i tragedii greckiej, ukazuje je też jako wciąż aktualny model mechanizmów ludzkiego działania.
EN
The main goal of this article is to present a comparative study on the tragedies Sędziowie / Judges written by Stanisław Wyspiański, one of the most famous playwrights of Polish modernism, and Teatr, którego nie było / Theatre That Never Was by Piotr Tomaszuk (inspired by the Wyspiański drama) and its production by the Wierszalin Theatre. The author focuses on the form and most important problems of these dramatic and theatrical works by discussing their metadramatical and metatheatrical aspects, and considering the issue of guilt and co-guilt referred to in the Bible and Greek tragedy while showing it as a current model exposing the mechanisms of human action.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.