Search results

1

Ks. Jerzy Pałucki, Trynitarny wymiar Kościoła. Studium patrystyczne, Lublin 2007, Wydawnictwo KUL, ss. 320.

100%

Drączkowski F.

Vox Patrum

|

2009

|

vol. 53

691-693

PL

nie dotyczy

2

Ks. Jerzy Pałucki, Trynitarny wymiar Kościoła. Studium patrystyczne, Lublin 2007, Wydawnictwo KUL, ss. 320.

100%

Marczewski M.

Vox Patrum

|

2009

|

vol. 53

693-701

PL

nie dotyczy

3

Bóg - Miłość Trójjedyna źródłem i celem człowieka

100%

Liszka P.

Sympozjum

|

2003

|

issue 2(11)

109-136

PL

Bóg - Miłość Trójjedyna źródłem i celem człowieka

4

La comunità della Santissima Trinità e la complicità della triade diabolica

88%

Kowalczyk D.

Studia Nauk Teologicznych PAN

|

2021

|

issue 16

175-193

EN

A summary “You will experience tribulation in the world, but take courage: I have overcome the world” (John 16:33) – these Jesus words should be interpreted according to the principle: “already but not yet”. Jesus who was crucified and risen has definitely conquered the world, but our history continuous. The one who is called in the Bible Devil, Satan and Deceiver of all the earth (cf. Rev 12: 9), though already defeated, he is still at work in the world. The essence of Satan action is to pretend that he is the Savior of man. In Revelation 13 there is a dragon (the devil) that summons the first beast and the second beast (a false prophet) and thus they form the diabolical triad. The well-known saying that the devil is “simia Dei” (a monkey of God) could be paraphrased and at the same time clarified that the devil is “simia Trinitatis” (the monkey of the Trinity). In fact, Satan imitates and mocks, like the monkey, the Holy Trinity to deceive people. When tempting Jesus in a desert, the goal of the evil spirit was not only Jesus, the Incarnate Son, but the Trinity as a whole. The devil tries to challenge the Trinitarian relations, i.e., the mutual relationship of the Son and the Father in the Holy Spirit. This is the reason why Jesus defies the attacks of the devil not referring to His Divinity but pointing to the Father and His will. The juxtaposition of the dynamics of the action of the Holy Trinity, the Father, the Son and the Spirit, with the dynamics of the action of the triad, the dragon and his two beasts, allows us to capture the essential features of, on the one hand, the community in the Trinity, and on the other hand, the corrupt synergy of the triad assigning the Divine features to themselves. The article is, in a sense, a Trinitarian commentary to the number 677 of the Catechism of the Catholic Church: “The Church will enter the glory of the kingdom only through this final Passover, when she will follow her Lord in his death and Resurrection. The kingdom will be fulfilled, then, not by a historic triumph of the Church through a progressive ascendancy, but only by God’s victory over the final unleashing of evil”. This unleashing of evil is a result of the efforts of the diabolical triad, whose action has been already taken into consideration. They have been calculated within a salvific work of the Holy Trinity, accomplished in Jesus Christ’s death and resurrection.

PL

„Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16, 33) – te słowa Jezusa trzeba interpretować według zasady: „już i jeszcze nie”. Jezus jako ukrzyżowany i zmartwychwstały już zwyciężył w sposób definitywny, ale historia jeszcze się nie skończyła. Ten, którego Biblia nazywa diabłem, szatanem i zwodzicielem całej ziemi (por. Ap 12, 9), został już pokonany, tym niemniej jeszcze działa w świecie. Istota jego działania polega na udawaniu Zbawiciela człowieka. W 13 rozdziale Apokalipsy widzimy smoka (diabła), który powołuje bestię pierwszą i bestię drugą (fałszywego proroka) i w ten sposób formuje triadę diaboliczną. Znane powiedzenie, że diabeł jest „simia Dei” (małpą Boga), można by zatem sparafrazować, a zarazem doprecyzować, że diabeł jest „simia Trinitatis (małpą Trójcy). Rzeczywiście, szatan imituje, przedrzeźnia, „małpuje” Trójcę Świętą, aby zwieść ludzi. W kuszeniu Jezusa na pustyni celem złego ducha nie jest jedynie Jezus, Syn wcielony, ale całą Trójca. Diabeł próbuje uderzyć w relacje trynitarne, tj. wzajemną relację Syna i Ojca w Duchu Świętym. Dlatego Jezus odpiera ataki diabła nie tyle powołując się na swą Boskość, co wskazując na Ojca i Jego wolę. Zestawienie dynamiki działania Trójcy Świętej, Ojca, Syna i Ducha, z dynamiką działania triady, smoka i jego dwóch bestii, pozwala na uchwycenie istotnych cech, z jednej strony, wspólnoty w Trójcy, a z drugiej, skorumpowanego wspólnictwa triady przypisującej sobie Boskie cechy. Artykuł jest w pewnym sensie trynitarnym komentarzem do numeru 677 Katechizmu Kościoła Katolickiego: „Kościół wejdzie do Królestwa jedynie przez tę ostateczną Paschę, w której podąży za swoim Panem w Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstaniu. Królestwo wypełni się więc nie przez historyczny triumf Kościoła zgodnie ze stopniowym rozwojem, lecz przez zwycięstwo Boga nad końcowym rozpętaniem się zła”. Owo rozpętanie się zła jest efektem wysiłków triady diabolicznej, której działanie ma jednak swoją miarę. Tą miarą jest zbawcze dzieło Trójcy Przenajświętszej, które wypełniło się w śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa.

5

A Preliminary Report on a Search for Artefacts and Verification Excavations Conducted within the Limits of the Old Village of Trójca in 2020 and 2021

88%

Florek M.

Analecta Archaeologica Ressoviensia

|

2022

|

vol. 17

37-49

EN

In 2020–2021, within the limits of Trójca – a medieval village located near a ford on the Vistula River that is today part of Zawichost – artefacts were sought with the use of metal detectors. Next, a survey excavation was conducted, resulting in the discovery of e.g. two silver hoards from the 11th and 12th c., single coins from the 11th–12th c. (over 140 specimens) and from later times, merchant’s weights, adornments, minor devotional articles and military accessories (especially from the 11th–13th c.) and many other artefacts. Their discovery makes us suspect that Trójca was one of the most important supralocal trade centres of Lesser Poland in the early Middle Ages. The conducted excavations and research are only the first stage for future archaeological prospections to be conducted in Trójca and will be continued in the years to come.

6

Trynitarny wymiar piękna w świetle teologii symbolicznej Brunona Fortego

63%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2014

|

vol. 8

|

issue 2

165-176

PL

Potocznie przyjęło się traktować piękno jako wartość artystyczną, wydaną wyłącznie na żywioł sztuki. Podczas gdy jest ono drogą do jedności tak powszechnej, że obejmuje wszystko, ma charakter absolutnie powszechny. Nie ma bowiem aspektu życia, który nie byłby objęty zbawczym działaniem piękna. Nawet grzech naruszający harmonię i wprowadzający rozłam tam, gdzie panowała dotychczas jedność, nie może ostatecznie pokonać porządku, który zachwyca swym blaskiem. Piękno jest drogą do jedności absolutnej, ale nie totalizującej, czyli takiej, która uznaje i chroni poszczególne części tej całości. Jest ono słowem Słowa, trynitarnym blaskiem człowieczeństwa Logosu. Jeśli bowiem fundamentem człowieczeństwa w Bogu jest Słowo, to Jego pierwszym słowem skierowanym do ludzi jest trynitarne pię kno. Bóg w tym słowie daje człowiekowi najdoskonalszy paradygmat jedności.

EN

The subject ofthese considerationswill be the problemof beauty initsTrinitarian perspective and in the context ofthe symbolic theology of Brunon Forte, which providesthe appropriate toolstoexplorethi s issue. This article presents the beauty of the Father, who is the beginning without the beginning of the other divine persons, who eternally come from Him. The Father eternally begotten the Son and on the foundation on His relationship with Him, He creates the universe. In this way, by giving up being everything, God the Father becomes the beginning of harmony whose light reveals everlasting beauty. In turn, by the act of the Incarnation, the Son of God enables intra-Trinitarian harmony to reveal in the space of creation, which is wounded by sin. In Christ,it becomes possible tocompletethe unification ofsinful humanitywith the mercifulGod. Heis thereforethe only way tounity, reflecting theunityof the Trinity. Holy Spirit also builds the unity of both the Trinity and ecclesial space. For he is the bond of love between the Father and the Son; Their communion open to others. Thanks to that, he may serve a similar function in the community of the Church as he serves in the Trinity - uniting people. All this allows one to consider beauty as a beautifully mysterious attribute of God, manifested in the light of unity, which dominates in the Trinitarian relations. By the act of the Incarnation, this unity is shared by humanity.

7

Stanowisko Grzegorza z Nazjanzu wobec formuły trynitarnej: mia ousia – treis hypostaseis

63%

Widok N.

Vox Patrum

|

2003

|

vol. 44

221-233

EN

Saeculo quarto diversae exp!icationes ad tres personas divinas pertinentes inter Christianos propagatae sunt. Qua ratione scriptores ecclesiastici impulsi sunt ad divinas personas pressius investigandas. Quorum Basitius Magnus formulam trinitariam statuit, i.e. mia ousia kai treis hypostaseis. Vox ousia Trinitatis essentiam significat, et vocabulum hypostasis ad personas divinas attinet indicatque differentiam inter eas. Hanc doctrinam trinitariam suscepit Gregorius Nazianzenus, qui in suis operibus solum quinquies Basilii formulam adhibuit. Saepius ad Trinitatis descriptionem vocibus physis et treis idiotetes usus est. Gregorii attamen institutio de trinitariis appellationibus profundius investiganda est.

8

Monotrynitarne powitanie w Apokalipsie

63%

Rucki M., Szymański K.

Scriptura Sacra

|

2015

|

issue 19

183-197

EN

In the paper, the attention is paid to the greeting directed to the readers of the Revelation in the passage 1:4-7. Its structure suggests that its source is not John who wrote the Book, but the Gog who presents Himself as a unity of three persons: Father, Son and the Holy Spirit. The greeting focused most on Jesus Christ, his exceptional love towards humans and his mssion. Along with his appearance on the Earth, the process of bringing people back to God started. Monotrinitarian greeting introduces the reader to the reality of the eschatological future which would have been horrible if not the fact of limitless love and care expressed in the greeting.

PL

W artykule zwrócono uwagę na pozdrowienie skierowane do czytelników Apokalipsy św. Jana w wersetach 1,4-7. Struktura pozdrowienia sugeruje, że nie jest do pozdrowienie wyartykułowane przez Jana, tylko pochodzące od Boga jawiącego się jako jedność trzech Osób: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Najwięcej uwagi pozdrowienie poświęca osobie Jezusa Chrystusa, Jego wyjątkowej miłości do człowieka oraz Jego misji, albowiem wraz z Jego pojawieniem się na ziemi rozpoczęło się dzieło odzyskiwania człowieka dla Boga. Monotrynitarne pozdrowienie wprowadza czytelnika w rzeczywistość rzeczy ostatecznych, która byłaby przerażająca, gdyby nie fakt bezgranicznej miłości i życzliwości wyrażonej w tymże pozdrowieniu.

9

Znaki nowego paradygmatu maryjnego w teologii symbolicznej

63%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2017

|

vol. 11

|

issue 2

111-124

PL

Artykuł prezentuje elementy nowego paradygmatu mariologicznego, którego znaki pojawiają się w eklezjologii symbolicznej. Analizie zostały poddane głównie źródła w języku włoskim autorstwa Brunona Fortego, twórcy mariologii symbolicznej. Autor artykułu nie ograniczył się jednak tylko do streszczenia myśli Fortego, ale ukazał zręby rodzącego się w ramach eklezjologii symbolicznej nowego paradygmatu mariologicznego. Polega on na estetycznym opracowaniu tradycyjnych treści mariologicznych. Dzięki temu można mówić o estetyce mariologicznej, której główną oś stanowi z jednej strony docenienie konkretu, a z drugiej zakorzenienie w wewnętrznym życiu Trójcy Świętej. Maryja objawia bowiem „Wszystko” w „części”, ale nie za cenę usunięcia tego, co fragmentaryczne. W ten sposób osiągnięta zostaje równowaga między historycznym przekazem ewangelicznym a dogmatycznym wymiarem Objawienia. Brunon Forte w ramach symboliki eklezjalnej dał solidne podstawy, żeby można było mówić o nowym paradygmacie mariologicznym, i wskazał drogę do dalszych badań w tej materii.

EN

The article presents the elements of new marialogical paradigm which signs appear in ecclesial’s symbolism. The analysis is mainly based on Italian sources by Bruno Forte, who is the creator of mariological symbolism. The Author of the article doesn’t limit himself only to summarising Forte’s idea, but he also exposes the foundations of new mariological paradigm which origin starts in ecclesial’s symbolism. It is based on aesthetic compiling of traditional mariological content. Thanks to this, we can talk about mariological aesthetics, which the main axis is focused on appreciating the concrete idea on the one hand, and rooting in The Trinity’s internal life on the other hand. Virgin Mary reveals “Everything” in “part”, but not for the price of removing the fragmental. In this way, the balance between historical message and dogmatic aspect of Revelation is achieved. Brunon Forte, within ecclesial’s symbolism, presents solid basics for us to be able to consider new marialogical paradigm and he shows the way for further studies in this field

10

Trynitarny wymiar piękna w świetle teologii symbolicznej Brunona Fortego

63%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2014

|

vol. 8

|

issue 2

165-176

EN

The subject of these considerations will be the problem of beauty in its Trinitarian perspective and in the context of the symbolic theology of Brunon Forte, which provides the appropriate tools to explore this issue. This article presents the beauty of the Father, who is the beginning without the beginning of the other divine persons, who eternally come from Him. The Father eternally begotten the Son and on the foundation on His relationship with Him, He creates the universe. In this way, by giving up being everything, God the Father becomes the beginning of harmony whose light reveals everlasting beauty. In turn, by the act of the Incarnation, the Son of God enables intra-Trinitarian harmony to reveal in the space of creation, which is wounded by sin. In Christ, it becomes possible to complete the unification of sinful humanity with the merciful God. He is therefore the only way to unity, reflecting the unity of the Trinity. Holy Spirit also builds the unity of both the Trinity and ecclesial space. For he is the bond of love between the Father and the Son; Their communion open to others. Thanks to that, he may serve a similar function in the community of the Church as he serves in the Trinity - uniting people. All this allows one to consider beauty as a beautifully mysterious attribute of God, manifested in the light of unity, which dominates in the Trinitarian relations. By the act of the Incarnation, this unity is shared by humanity.

PL

Potocznie przyjęło się traktować piękno jako wartość artystyczną, wydaną wyłącznie na żywioł sztuki. Podczas gdy jest ono drogą do jedności tak powszechnej, że obejmuje wszystko, ma charakter absolutnie powszechny. Nie ma bowiem aspektu życia, który nie byłby objęty zbawczym działaniem piękna. Nawet grzech naruszający harmonię i wprowadzający rozłam tam, gdzie panowała dotychczas jedność, nie może ostatecznie pokonać porządku, który zachwyca swym blaskiem. Piękno jest drogą do jedności absolutnej, ale nie totalizującej, czyli takiej, która uznaje i chroni poszczególne części tej całości. Jest ono słowem Słowa, trynitarnym blaskiem człowieczeństwa Logosu. Jeśli bowiem fundamentem człowieczeństwa w Bogu jest Słowo, to Jego pierwszym słowem skierowanym do ludzi jest trynitarne piękno. Bóg w tym słowie daje człowiekowi najdoskonalszy paradygmat jedności.

11

Znaki nowego paradygmatu maryjnego w teologii symbolicznej

63%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2017

|

vol. 11

|

issue 2

111-124

EN

The article presents the elements of new marialogical paradigm which signs appear in ecclesial’s symbolism. The analysis is mainly based on Italian sources by Bruno Forte, who is the creator of mariological symbolism. The Author of the article doesn’t limit himself only to summarising Forte’s idea, but he also exposes the foundations of new mariological paradigm which origin starts in ecclesial’s symbolism. It is based on aesthetic compiling of traditional mariological content. Thanks to this, we can talk about mariological aesthetics, which the main axis is focused on appreciating the concrete idea on the one hand, and rooting in The Trinity’s internal life on the other hand. Virgin Mary reveals “Everything” in “part”, but not for the price of removing the fragmental. In this way, the balance between historical message and dogmatic aspect of Revelation is achieved. Brunon Forte, within ecclesial’s symbolism, presents solid basics for us to be able to consider new marialogical paradigm and he shows the way for further studies in this field.

PL

Artykuł prezentuje elementy nowego paradygmatu mariologicznego, którego znaki pojawiają się w eklezjologii symbolicznej. Analizie zostały poddane głównie źródła w języku włoskim autorstwa Brunona Fortego, twórcy mariologii symbolicznej. Autor artykułu nie ograniczył się jednak tylko do streszczenia myśli Fortego, ale ukazał zręby rodzącego się w ramach eklezjologii symbolicznej nowego paradygmatu mariologicznego. Polega on na estetycznym opracowaniu tradycyjnych treści mariologicznych. Dzięki temu można mówić o estetyce mariologicznej, której główną oś stanowi z jednej strony docenienie konkretu, a z drugiej zakorzenienie w wewnętrznym życiu Trójcy Świętej. Maryja objawia bowiem „Wszystko” w „części”, ale nie za cenę usunięcia tego, co fragmentaryczne. W ten sposób osiągnięta zostaje równowaga między historycznym przekazem ewangelicznym a dogmatycznym wymiarem Objawienia. Brunon Forte w ramach symboliki eklezjalnej dał solidne podstawy, żeby można było mówić o nowym paradygmacie mariologicznym, i wskazał drogę do dalszych badań w tej materii.

12

The Trinitarian Processions

63%

Mullins R. T.

Roczniki Filozoficzne

|

2023

|

vol. 71

|

issue 2

33-57

PL

William Hasker i ja toczymy przyjacielski spór w kwestii doktryny Trójcy. Obaj odrzucamy atrybuty przyjmowane w ramach klasycznego teizmu, takie jak boska bezczasowość i boska prostota. W zamian przyjmujemy, że Bóg jest czasowy i zunifikowany. Ponadto, odrzucamy tzw. łacińskie modele Trójcy, preferując modele społeczne. Nie zgadzamy się natomiast w sprawie doktryny pochodzenia osób trynitarnych. W tym eseju przedstawiam niektóre problemy, przed jakimi staje doktryna pochodzenia.

EN

William Hasker and I have a friendly disagreement over the doctrine of the Trinity. We both reject classical theistic attributes like divine timelessness and divine simplicity. Instead, we affirm that God is temporal and unified. Further, we reject so-called Latin models of the Trinity, and prefer social models of the Trinity. Where we disagree is over the doctrine of the processions of the Trinitarian persons. In this essay, I articulate some problems for the doctrine of the processions.

13

Una Persona in tre Persone. La teologia trinitaria in Sergej Bulgakov

54%

Kowalczyk D.

Studia Bobolanum

|

2021

|

vol. 32

|

issue 1

173-191

EN

The trinitarian theology of Sergei Bulgakov is in fact an extension of two biblical statements: „God is Spirit” and „God is love”. To be Spirit, and to be absolute Spirit, means that God is the absolute I, the absolute Person. And if so, then God also has you, him, us, the plural you. I cannot exist without you. The revelation given to us in Jesus Christ allows us to say that this full relationship is realized between the Father, the Son and the Holy Spirit. Hence, for Bulgakov, God is I in three selves, or a person in three persons. In other words, God is an absolute tri-hypostatic Spirit. The author is opposed to the tradition that derives the doctrine of the Trinity from causal intra-Trinitarian origins. Consequently, he rejects the concept of God the Father as the eternal cause of the Son and the Spirit. The Father’s monarchy is not in being the first cause but in self-revelation in two other Hypostases. Bulgakov understands the second statement, i.e., „God is love,” as primarily ontological, that is, expressing the inner life of the Trinity. Moreover, he formulates the axiom of the ontology of love: There is no love without sacrifice (kenosis) and there is no love without joy (blessing). Also, love in God is kenotic. Each Person diminishes themselves in order to give „space” to other Persons. At the same time, kenosis is overcome in the joy of finding oneself in union with other Persons. The kenotic relations between the Divine Hypostases have their content, that is God’s nature, an intratrinitarian life. The divine nature is not – emphasizes Bulgakov – some static greatness in which the Divine Persons participate, but one, three-hypostatic life, consisting in the manifestation of the Father, Son and Spirit in God’s inner life (un-created Sophia) and in manifesting itself non-God, that is in creation (Sophia created). This sophiological perspective aims to show that the Holy Trinity exists not only in its transcendence, but also in the world and in the human being, while creation exists not next to God, but in God (panentheism).

PL

Teologia trynitarna Sergieja Bułhakowa jest w gruncie rzeczy rozwinięciem dwóch biblijnych stwierdzeń: „Bóg jest Duchem” i „Bóg jest miłością”. Bycie Duchem, i to Duchem absolutnym, oznacza, że Bóg jest absolutnym Ja, absolutną Osobą. A skoro tak, to Bóg ma w sobie także Ty, On, My, Wy. Ja nie może bowiem istnieć bez Ty. Objawienie dane nam w Jezusie Chrystusie pozwala powiedzieć, że owa pełnia relacji realizuje się między Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Stąd dla Bułhakowa Bóg jest Ja w trzech Ja czy też Osobą w trzech Osobach. Innymi słowy, Bóg jest Duchem absolutnym trój-hipostatycznym. Nasz autor przeciwstawia się tradycji, która wyprowadza doktrynę o Trójcy z pochodzeń wewnątrztrynitarnych rozumianych przyczynowo. W konsekwencji odrzuca koncepcję Boga Ojca jako odwiecznej przyczyny Syna i Ducha. Monarchia Ojca nie polega na byciu pierwszą przyczyną, ale na samoobjawianiu się w dwóch innych Hipostazach. Drugie stwierdzenie, tj. „Bóg jest miłością”, Bułhakow rozumie jako przede wszystkim ontologiczne, to znaczy wyrażające wewnętrzne życie Trójcy. Ponadto formułuje aksjomat ontologii miłości: nie ma miłości bez ofiary (kenozy) i nie ma miłości bez radości (błogosławieństwa). Także miłość w Bogu jest kenotyczna. Każda Osoba umniejsza siebie, aby dać „przestrzeń” innym Osobom. Jednocześnie kenoza jest przezwyciężana w radości odnalezienia siebie w jedności z innymi Osobami. Kenotyczne relacje między Boskimi Hipostazami mają swoją treść, zawartość, czyli to, co nazywamy Bożą naturą, życiem intratrynitarnym. Boska natura nie jest – podkreśla Bułhakow – jakąś statyczną wielkością, w której partycypują Osoby Boskie, ale jednym, trójhipostatcznym życiem, polegającym na manifestowaniu się Ojca, Syna i Ducha w wewnętrznym Bożym życiu (Sofia niestworzona) i na manifestowaniu się w nie-Bogu, czyli w stworzeniu (Sofia stworzona). Ta sofiologiczna perspektywa zmierza ku pokazaniu, że Trójca Przenajświętsza istnieje nie tylko w swej transcendencji, ale także w świecie i w człowieku, natomiast stworzenie istnieje nie obok Boga, ale w Bogu (panenteizm).

14

Neoplatońska idea wyjścia i powrotu jako strukturalna zasada wyrażania prawd teologicznych i jej dekonstrukcyjna reinterpretacja

51%

Strumiłowski J.

Teologia w Polsce

|

2016

|

vol. 10

|

issue 2

129-140

EN

Every age requires that theology seek such a language that would allow the expression of the revealed truths adequately to the way of thinking of contemporary people. That is why theology benefits from the current philosophy. New philosophical tendencies however, expressing the way of thinking of a modern man, may raise doubts as to their theological contributes. It is so because e.g. some philosophical currents question previous philosophical narrations which may raise concerns that they controvert simultaneously the theological systems based upon them. This situation is particularly visible actually, when one asks about the legitimacy of the use of postmodernist philosophies in the sphere of theology. Nevertheless, there is a possibility of transposing (translating) of the basic categories of traditional philosophies and their theological implications to the categories of new and unverified philosophical systems and this possibility proves the adequacy mentioned above. The present article attempts to verify whether the basic categories of deconstruction may be compatible with the categories built upon the Neo-platonic philosophy.

PL

Każda epoka wymaga, aby teologia szukała takiego języka, który pozwalałby na wyrażanie prawd objawionych adekwatnie do sposobu myślenia współczesnych ludzi. Dlatego teologia korzysta z obecnej filozofii. Nowe tendencje filozoficzne, wyrażające sposób myślenia współczesnego człowieka, mogą budzić wątpliwości co do ich wkładu teologicznego. Jest tak, ponieważ np. niektóre nurty filozoficzne kwestionują wcześniejsze narracje filozoficzne, które mogą budzić obawy, że jednocześnie psują oparte na nich systemy teologiczne. Ta sytuacja jest szczególnie widoczna, gdy pyta się o zasadność wykorzystania filozofii postmodernistycznych w dziedzinie teologii. Niemniej jednak istnieje możliwość przeniesienia (przetłumaczenia) podstawowych kategorii tradycyjnych filozofii i ich teologicznych implikacji na kategorie nowych i niezweryfikowanych systemów filozoficznych, i ta możliwość potwierdza adekwatność wspomnianą powyżej. Niniejszy artykuł próbuje zweryfikować, czy podstawowe kategorie dekonstrukcji mogą być zgodne z kategoriami zbudowanymi na filozofii neo-platońskiej.

15

Dogmatyczno-personalistyczna wartość pracy w kontekście dominacji paradygmatu technologicznego w kulturze wspóczesnej

51%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2018

|

vol. 12

|

issue 1

95-108

EN

The Author of the article invokes to the rich tradition of Catholic Church concerning the issue of work. Beginning with decisive Pope’s Leon XIII encyclical the Church pays attention to explain and present in the light of the Manifestation of God everything what links with a human work. The article analyzes the most vital conclusions which result from social engagement of Catholic Church. Presented article shows the matter of work in the light of current challenges such as: eradication, consumerism and mainly the appearance of technological paradigm’s primacy in contemporary culture. In this context the article is an attempt to answer the question, what is dogmatic value of human work in life which is overran by technology. In order to answer that question the Author of the article refers to axiological Trinitarian paradigm’s dimension, preached by Catholic Church. The innovativeness of presented article relies on showing axiological dogmatic Trinitarian’s dimension in perspective of human work in the age of technological paradigm’s primacy.

PL

Obecnie niedoceniany jest ogromny wkład, jaki Kościół katolicki wniósł do rozumienia pracy ludzkiej. Trudno sobie wyobrazić głębokie przemiany polityczne w środkowo-wschodniej Europie bez Solidarności, a jej samej nie sposób zrozumieć bez wpływu Kościoła katolickiego w Polsce. Stąd można wskazać na ewangeliczną genezę zasadniczej tezy Solidarności – jedni drugich ciężary noście. Wpływ Kościoła katolickiego na rozumienie pracy sięga jednak daleko w przeszłość. Już papież Leon XIII w encyklice Rerum novarum wprowadził kilka nowatorskich rozwiązań, co też było kontynuowane przez jego następców, Piusa XI w encyklice Quadragesimo anno, Jana XXIII w encyklice Mater et Magistra, przez nauczanie Soboru Watykańskiego II, głównie w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium oraz Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, aż po naukę Jana Pawła II w encyklice Laborem exercens. Oczywiście najważniejszą syntezę w temacie pracy przedstawił Sobór Watykański II. Obecnie istnieje pilna potrzeba uwspółcześnienia nauki ojców soboru, a w niektórych przypadkach należy przekroczyć ten nieoceniony skarb nauki soborowej. Pojawiają się nowe problemy, które należy podjąć.

16

Elementy patrylogiczne w teologii Jeana Galota i Brunona Fortego. Zarys patrylogii estetycznej

51%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2013

|

issue 2

125-139

PL

Ostatnią fazą przygotowań do przeżywania przez Kościół Wielkiego Jubileuszu Chrześcijaństwa było ogłoszenie przez Jana Pawła II Roku Boga Ojca. Wydarzenie to stało się impulsem do refleksji na temat Pierwszej Osoby Trójcy Świętej. Nie sposób bowiem zrozumieć tego, kim jest Bóg dla człowieka, jeśli nie postawi się w centrum pytania o to, kim jest Ojciec Jezusa Chrystusa.

EN

This article presents patrylogical elements of two contemporary, outstanding theologians: Jean Galot and Bruno Forte. According to Galot, God the Father is personally involved in Christ’s salvation work. In Galot’s theology, Father is no longer a distant and abstract being, but He fully participates in his Christs’ s actions. Following this theory, we can speak of God as someone compassionate and emphathecic who accompanies in His Son’s suffering and death and the same expresses his parental love. Bruno Forte went one step further in his Trinitarian thought and presented God the Father as the source and the bosom of nature. Only in such a way God is present in our history. We can experience this misterious presence of biblical God in His silence. According to Forte, only the Word of God and Jesus Christ can lead us straight to God’s Silencethe Father. Only by experiencing God’s Silence, a man can find the source and aim of his existence. This article also presents and develops Forte’s theological esthetics, based on patrylogical elements. Italian theologian develops Christian theology, which presents Christ in Fullness of a complete human being, who share one divine essence. However, this article presents the outline of patrylogical aesthetics. Starting from the methodological side, we can observe extrapolation of Christological tenets, while simultaneously maintaining the reversal of relatioship.

17

Il pensiero teologico di Cassiano nel „De incarnatione"

51%

Mirri L. M.

Vox Patrum

|

2003

|

vol. 44

259-284

EN

BRAK

18

Il mistero della Trinità nell’ordine dei trascendentali secondo Hans Urs von Balthasar

51%

Kowalczyk D.

Studia Gdańskie

|

2023

|

vol. 52

33-45

EN

H.U. von Balthasar is critical of presenting God in cosmological and anthropological perspectives. He proposes a third perspective that focuses, from the very beginning on the dramatic story of love revealed in Jesus. Balthasar develops his Trinitarian theology in relation to the three transcendentals of Being: Beauty, Goodness and Truth. After all, love is beautiful, good and true. First of all, in the beautiful aspect of Jesus we see beauty of the Trinity. Secondly, there is drama between the infinite freedom (Triune God) and the finite freedom (man). Finally, it is through the notion of beauty and dramatic history of goodness, we discern truth that is ultimately the Trinitarian truth. Balthasar’s vision is worth admiring, however it raises a question whether the theologian does not exceed the limits when discussing passionately the inner life of the Trinity.

PL

H.U. von Balthasar krytycznie odnosi się do kosmologicznej i antropologicznej perspektywy mówienia o Bogu, i proponuje trzecią perspektywę, która od początku stawia w centrum dramatyczną historię miłości objawionej w Jezusie. Swą teologiczno-trinitarną refleksję Balthasar rozwija w odniesieniu do trzech transcendentaliów Bycia: Piękna, Dobra i Prawdy. Wszak miłość jest piękna, dobra i prawdziwa. Najpierw w pięknie Jezusa widzimy piękno Trójcy. Drugi moment to dramat, jak toczy się między wolnością nieskończoną (Bóg w Trójcy Jedyny), a wolnością skończoną (człowiek). Wreszcie, poprzez piękno i dramatyczną historię dobra dostrzegamy prawdę, która ostatecznie jest prawdą trynitarną. Wizja Balthasara oszałamia swym rozmachem, ale – z drugiej strony – nasuwa pytanie, czy teolog nie przekracza granic rozprawiając z pasją o życiu wewnętrznym Trójcy.

19

Eklezjalne cele „Pierwszej mowy o pokoju” Grzegorza z Nazjanzu

51%

Widok N.

Vox Patrum

|

2020

|

vol. 75

507-526

EN

Of the three orations on peace, the first one was delivered by Gregory of Nazianzus most probably in February 364. Its leading theme was the restoration of peace and consensus among the disputing parties in the Nazianzus church community. The reason for the dispute turned out to be the Gregory the Elder’s wrong signature made under the profession of faith, which was disseminated by an Arian representative in this place. For the narrator, the basis for restoring peace was to spread ideas that would join the warring parties, i.e., faith in one God, consistent interpretations of Trinitarian issues and desire for unity. The peace sought by Gregory turned out to be a value unifying all those who formed the church community of Nazianzus and at the same time a dimension introducing unanimity in matters of faith. Thanks to the theological elucidations provided by the young priest at the time, the ecclesial unity and mutual peaceful relations in Nazianzus could be restored.

PL

Spośród trzech mów na temat pokoju pierwszą z nich Grzegorz z Nazjaznu wygłosił najprawdopodobniej w lutym 364 r. Jej wątkiem wiodącym było przywrócenie pokoju i zgody u zwaśnionych stron we wspólnocie kościelnej Nazjanzu. Powodem sporu okazało się opaczne złożenie podpisu przez Grzegorza Starszego pod wyznaniem wiary, które było w tej miejscowości rozpowszechniane przez ariańskiego przedstawiciela. Dla mówcy podłożem do przywrócenia pokoju były wspólne idee łączące zwaśnione strony, czyli wiara w jednego Boga, zgodne interpretacje zagadnień trynitarnych i pragnienie jedności. Pokój, o który zabiegał Grzegorz, okazał się wartością jednoczącą wszystkich tworzących społeczność kościelną w Nazjanzie i jednocześnie płaszczyzną wprowadzającą jednomyślność w sprawach wiary. Dzięki wyjaśnieniom teologicznym młodego wówczas prezbitera mogło nastąpić przywrócenie eklezjalnej jedności i wzajemnej pokojowej relacji w Nazjanzie.

20

Dogmatyczno-personalistyczna wartość pracy w kontekście dominacji paradygmatu technologicznego w kulturze współczesnej

51%

Czura T.

Teologia w Polsce

|

2018

|

vol. 12

|

issue 1

95-108

PL

Obecnie niedoceniany jest ogromny wkład, jaki Kościół katolicki wniósł do rozumienia pracy ludzkiej. Trudno sobie wyobrazić głębokie przemiany polityczne w środkowo-wschodniej Europie bez Solidarności, a jej samej nie sposób zrozumieć bez wpływu Kościoła katolickiego w Polsce. Stąd można wskazać na ewangeliczną genezę zasadniczej tezy Solidarności – jedni drugich ciężary noście. Wpływ Kościoła katolickiego na rozumienie pracy sięga jednak daleko w przeszłość. Już papież Leon XIII w encyklice Rerum novarum wprowadził kilka rozwiązań, co też było kontynuowane przez jego następców, Piusa XI w encyklice Quadragesimo anno, Jana XXIII w encyklice Mater et Magistra, przez nauczanie Soboru Watykańskiego II, głównie w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Lumen gentium oraz Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes, aż po naukę Jana Pawła II w encyklice Laborem exercens. Oczywiście najważniejszą syntezę w temacie pracy przedstawił Sobór Watykański II. Obecnie istnieje pilna potrzeba uwspółcześnienia nauki ojców soboru, a w niektórych przypadkach należy przekroczyć ten nieoceniony skarb nauki soborowej. Pojawiają się nowe problemy, które należy podjąć.

EN

The Author of the article invokes to the rich tradition of Catholic Church concerning the issue of work. Beginning with decisive Pope’s Leon XIII encyclical the Church pays attention to explain and present in the light of the Manifestation of God everything what links with a human work. The article analyzes the most vital conclusions which result from social engagement of Catholic Church. Presented article shows the matter of work in the light of current challenges such as: eradication, consumerism and mainly the appearance of technological paradigm’s primacy in contemporary culture. In this context the article is an attempt to answer the question, what is dogmatic value of human work in life which is overran by technology. In order to answer that question the Author of the article refers to axiological Trinitarian paradigm’s dimension, preached by Catholic Church. The innovativeness of presented article relies on showing axiological dogmatic Trinitarian’s dimension in perspective of human work in the age of technological paradigm’s primacy.

Refine search results

Ks. Jerzy Pałucki, Trynitarny wymiar Kościoła. Studium patrystyczne, Lublin 2007, Wydawnictwo KUL, ss. 320.

Ks. Jerzy Pałucki, Trynitarny wymiar Kościoła. Studium patrystyczne, Lublin 2007, Wydawnictwo KUL, ss. 320.

Bóg - Miłość Trójjedyna źródłem i celem człowieka

La comunità della Santissima Trinità e la complicità della triade diabolica

A Preliminary Report on a Search for Artefacts and Verification Excavations Conducted within the Limits of the Old Village of Trójca in 2020 and 2021

Trynitarny wymiar piękna w świetle teologii symbolicznej Brunona Fortego

Stanowisko Grzegorza z Nazjanzu wobec formuły trynitarnej: mia ousia – treis hypostaseis

Monotrynitarne powitanie w Apokalipsie

Znaki nowego paradygmatu maryjnego w teologii symbolicznej

Trynitarny wymiar piękna w świetle teologii symbolicznej Brunona Fortego

Znaki nowego paradygmatu maryjnego w teologii symbolicznej

The Trinitarian Processions

Una Persona in tre Persone. La teologia trinitaria in Sergej Bulgakov

Neoplatońska idea wyjścia i powrotu jako strukturalna zasada wyrażania prawd teologicznych i jej dekonstrukcyjna reinterpretacja

Dogmatyczno-personalistyczna wartość pracy w kontekście dominacji paradygmatu technologicznego w kulturze wspóczesnej

Elementy patrylogiczne w teologii Jeana Galota i Brunona Fortego. Zarys patrylogii estetycznej

Il pensiero teologico di Cassiano nel „De incarnatione"

Il mistero della Trinità nell’ordine dei trascendentali secondo Hans Urs von Balthasar

Eklezjalne cele „Pierwszej mowy o pokoju” Grzegorza z Nazjanzu

Dogmatyczno-personalistyczna wartość pracy w kontekście dominacji paradygmatu technologicznego w kulturze współczesnej