Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  Wielki Czwartek
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Wielki Czwartek – początek Triduum Sacrum

100%
Matwiejuk K.
Teologiczne Studia Siedleckie
|
2021
|
issue Teologiczne Studia Siedleckie XVIII (2021) 18
9-46
PL
Artykuł dotyczy świętowania paschy Chrystusa w liturgii wielkoczwartkowej. Od IV wieku Wielki Czwartek należy do Triduum Paschalnego. W tym dniu Chrystus ustanowił Eucharystię, która jest sakramentalnym obrzędem Jego zbawczej ofiary. On pod postaciami chleba i wina zawarł wielkopiątkowy dramat z Golgoty i rezurekcyjną radość poranka nie-dzielnego. W Wielki Czwartek jest sprawowana Msza Wieczerzy Pańskiej jako dziękczynie-nie za dar Najświętszej Eucharystii. Wierni przyjmują Komunię Świętą. Po zakończonej li-turgii pozostają na adoracji Najświętszego Sakramentu. Wielki Czwartek przypomina o Chrystusowym przykazaniu miłości i zachęca do jego praktykowania. Umycie nóg uczniom przez Chrystusa wskazuje na sposób praktykowania miłości bliźniego. Ma się to dokonywać w postawie bezinteresownej służby. Wielki Czwartek jest także dniem kapłańskim. Chrystus ustanowił sakramentalne ka-płaństwo, by była sprawowana Eucharystia, aż On przyjdzie. W swoje kapłaństwo włączył także wszystkich ochrzczonych, uzdalniając ich w ten sposób do korzystania z sakramentów świętych i uczestnictwa w czynnościach liturgicznych w sposób świadomy, czynny i pełny.
EN
The article concerns the celebration of the Passover of Christ in a Holy Thursday litur-gy. From the 4th century, Holy Thursday belongs to the Paschal Triduum. On this day, Christ established an Eucharist, which is a sacramental ceremony of his saving victim. He under the characters of bread and wine concluded a Good Friday drama from Golgotha and the resurrection joy of the Sunday morning. On Holy Thursday, the Mass of the Lord's Supper is celebrated as a thanksgiving for the Gift of the Sacred Eucharist. The faithful accept Holy Communion. After completing the liturgy, they remain adoration of the Blessed Sacrament. Holy Thursday reminds us of Christ's commandment of love and encourages us to prac-tise it. Washing the apostles’ legs by Christ points to the way of practising the love of our neighbor. This is to do in the attitude of unselfish service. Holy Thursday is also a priestly day. Jesus Christ established the sacramental priesthood that the Eucharist was exercised until He comes. In his priesthood He also included all baptised, including their way to use sacraments and participation in liturgical activities in a conscious manner, active and full.
2
Publication available in full text mode
Content available

Wawelskie ceremoniały wielkoczwartkowe z XVI wieku

80%
Fedorowicz S.
Ruch Biblijny i Liturgiczny
|
2010
|
vol. 63
|
issue 1
EN
The two liturgical codexes of the first half of the 16th century, preserved in the cathedral archives in Krakow and presented above, are nearly identical in their contents. They both refer to the same Maundy Thursday episcopal celebration, for which they contain identical formulas. The more essential difference lies only in the amount of rubrics, which when set together, don’t reveal any discrepancies in celebrating particular rites. However the books differ almost in everything as far as their external appearance is concerned, that is: their size, cover, edition, „breaking text”, writing and decoration. Owing to the great number of peculiar rubricistic information both ceremonials constitute a precious source for reconstructing the Maundy Thursday liturgy of the past, which apart from the Mass of the Last Supper contained the rites of blessing of the oil of the sick, the oil of catechumens and the chrism.
3
Publication available in full text mode
Content available

Liturgia wielkoczwartkowa u Bożogrobców

80%
Piwoński H.
Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne
|
1977
|
vol. 35
215-230
EN
-
4

Phänomenologie als Quelle der Verkündigung? Einige Homiletischen hinweise Anhand des „Triduum Philosophique” von Emmanuel Falque

61%
Biniek A.
Roczniki Teologiczne
|
2018
|
vol. 65
|
issue 12: Homiletyka
31-43
EN
The article shows, based on the work of the French philosopher Emmanuel Falque, that phenomenological considerations can serve as a source of the liturgical preaching. The first introductory passage presents his view of the relation between philosophy and theology. Both disciplines enrich one another without crossing the borders. Whereas the horizon of the finiteness is the starting point of the philosophy and it records human experiences, the theology confronts these experiences with the Christian message and refers to the infinity as the completion of the human life. Falque put these theoretical thoughts in the practice, while he considers phenomenologically the events of the Good Friday, the Easter Sunday and the Maundy Thursday in the three-part work “Triduum philosophique.” Whereas the second passage summarises the comprehensive idea of this work, the other parts present selected motives which can serve as aid to the homily preparation: the mutual relation of word and body in the Eucharistic act and in the conjugal love (Maundy Thursday), the last shout of Jesus on the cross as a prelinguistic expression of the suffering of the body (Good Friday) and the remained stigmas as a sign of the renewed body of the Risen Christ (Easter Sunday).
PL
Artykuł pokazuje na podstawie dzieła francuskiego filozofa Emmanuela Falque’a, że refleksje fenomenologiczne mogą służyć jako źródło liturgicznego przepowiadania. Pierwsza część pełni funkcję wprowadzenia i przedstawia jego rozumienie relacji pomiędzy filozofią i teologią. Obydwie dyscypliny ubogacają się wzajemnie, nie przekraczając istniejącej między nimi granicy. Podczas gdy filozofia wychodzi od horyzontu skończoności i omawia ludzkie doświadczenia, zadaniem teologii jest skonfrontowanie tych doświadczeń z chrześcijańskim przesłaniem i wskazanie na nieskończoność jako cel ludzkiego życia. Falque wprowadza te teoretyczne przemyślenia w życie, rozważając – w trzyczęściowym dziele „Triduum philosophique” – w perspektywie fenomenologicznej wydarzenia Wielkiego Piątku, Niedzieli Wielkanocnej i Wielkiego Czwartku (w tej kolejności). Podczas gdy druga część artykułu streszcza krótko całościową ideę tego dzieła, kolejne fragmenty prezentują wybrane motywy, które mogą służyć jako pomoc w przygotowywaniu kazań: dwustronna relacja pomiędzy słowem i ciałem w akcie eucharystycznym i miłości małżeńskiej (Wielki Czwartek), ostatni krzyk Jezusa na krzyżu jako prelingwistyczny wyraz cielesnego cierpienia (Wielki Piątek) oraz pozostawione ślady po ranach jako oznaka odnowionej cielesności Zmartwychwstałego (Niedziela Wielkanocna).
DE
Der Artikel zeigt anhand des Werkes des französischen Philosophen Emmanuel Falque, dass phänomenologische Überlegungen als eine Quelle der liturgischen Verkündigung dienen können. Der erste einleitende Abschnitt stellt seine Auffassung vom Verhältnis zwischen Philosophie und Theologie dar. Beide Disziplinen bereichern einander, ohne die Grenzen zu überschreiten. Während die Philosophie vom Horizont der Endlichkeit ausgeht und die menschlichen Erfahrungen erfasst, konfrontiert die Theologie diese Erfahrungen mit der christlichen Botschaft und verweist damit auf die Unendlichkeit als die Vollendung des menschlichen Lebens. Falque setzt diese theoretischen Gedanken in die Praxis um, indem er im dreiteiligen Werk „Triduum philosophique” die Ereignisse des Karfreitags, des Ostersonntags und des Gründonnerstags (in dieser Reihenfolge) phänomenologisch betrachtet. Während der zweite Abschnitt die ganzheitliche Idee dieses Werkes kurz zusammenfasst, werden in den weiteren Teilen ausgewählte Motive dargelegt, die als Hilfen für die Predigtvorbereitung dienen können: das gegenseitige Verhältnis von Wort und Leib im eucharistischen Akt und in der ehelichen Liebe (Gründonnerstag), der letzte Schrei Jesu am Kreuz als vorsprachlicher Ausdruck des Leidens des Leibes (Karfreitag) und die gebliebenen Wundmale als Kennzeichen der erneuerten Leiblichkeit des Auferstandenen (Ostersonntag).
5
Publication available in full text mode
Content available

Pojednanie publicznych pokutników w liturgii rzymskiej

51%
Lijka K.
Ruch Biblijny i Liturgiczny
|
2012
|
vol. 65
|
issue 1
EN
In the 4ᵗʰcentury, when a time of freedom of Christian religion came, liturgical rites began to develop rapidly and this also applied to the liturgy of penance. At the time for heavy publicly known sins one needed to do public penance. On Ash Wednesday, one would be admitted within the group of penitents, and then on Maundy Thursday reconciliation took place. The first rites of such a celebration, comprised in Sacramentarium gelasianum from the 7ᵗʰ century, in later periods would become even more elaborate in the medieval pontificals. The Roman pontifical of 1596 took over the rites from the Pontifical of Durandus. The liturgy of public penitents lasted in certain places up to the 18ᵗʰ century. It was solemnly performed and presided over by a bishop, in the presence of the clergy, liturgical service and the faithful. In the rite published after the Second Vatican Council there is no mention of either public penitents or of the accompanying reconciliation rites.
PL
W IV wieku, kiedy nastał czas wolności dla religii chrześcijańskiej, liturgiczne obrzędy zaczęły podlegać szybkiemu rozwojowi – dotyczyło to również liturgii pokuty. W tym okresie za ciężkie grzechy znane publicznie trzeba było odprawić pokutę publiczną. Do grona pokutników włączano w Środę Popielcową, a pojednanie odbywało się w Wielki Czwartek. Pierwsze obrzędy takiej celebracji, zawarte w Sacramentarium gelasianum z VII wieku, w późniejszym okresie będą jeszcze bardziej rozwinięte w średniowiecznych pontyfikałach. Pontyfikał rzymski z 1596 roku przejął obrzędy z Pontyfikału Duranda. Liturgia pojednania publicznych pokutników przetrwała w niektórych miejscach do XVIII wieku. Sprawowano ją uroczyście pod przewodnictwem biskupa, w obecności duchowieństwa, służby liturgicznej i wiernych. W rytuale wydanym po Soborze Watykańskim II nie ma już mowy o publicznych pokutnikach ani o obrzędach, które towarzyszyły ich pojednaniu.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.