Search results

1

Some Notes on the Phenomenon of Solitude

100%

Perrin C.

Paedagogia Christiana

|

2020

|

vol. 1/45

11-22

EN

In philosophy, the problem of solitude has traditionally been either ignored or treated trivially. And when philosophy tackles solitude, it often relies on two unconvincing presuppositions. The first is that to be alone one has to put oneself first; the second is that solitude can be both good and bad. What ensues from this two-pronged approach to solitude? Solitary solitude is both sought-after and happy, and lonely solitude both sustained and sad. But once the distinction has been set up, solitude is still not sufficiently described, because neither form of solitude is really solitude. The first one is sheer aloneness, and the second refers to loneliness, far removed from the phenomenon of soloist solitude.

PL

W filozofii problem samotności był zwykle ignorowany lub traktowany trywialnie. Gdy próbuje się jej stawić czoła, często bazuje się na dwóch nieprzekonujących presupozycjach. Pierwsza zakłada, iż aby być samemu, trzeba postawić siebie na pierwszym miejscu; druga – że samotność może być dobra i zła. Co wynika z tego dwustronnego podejścia do samotności? Samotnicza samotność, poszukiwana i szczęśliwa, oraz osamotniona samotność, długotrwała i smutna. Jednak gdy przedstawiamy owo rozróżnienie, samotność wciąż nie jest wystarczająco opisana, ponieważ obie te formy nie są tak naprawdę samotnością. Pierwsza jest najzwyklejszym „byciem samemu”, a druga osamotnieniem, dalekim od fenomenu samotności – „solisty”.

2

The Praise of Self-Instruction in the 21st Century – against a Background of Selected Concepts of Self-Education in Poland during the Partitions and Interwar Period

67%

Wrońska K.

Paedagogia Christiana

|

2020

|

vol. 1/45

65-82

EN

In the text, the author considers the present sense and meaning of self-instruction – in connection to the issue of being alone – against a background of selected historical concepts of self-education in Poland. Considering education and its role in learning to think, the author assumes that being alone as a mode of human existence is a philosophical starting point. Therefore, self-instruction presents itself as an adequate example, illustrating the possibility of experiencing solitude and learning to be alone as a way of being a person. In the times of the partitions, self-instruction was a very popular postulate among Polish intellectuals involved in activities promoting civil and patriotic attitudes, in a country subjected to denationalising politics. In the interwar period, the concepts of self-instruction were still developing, due to defects in the created official school system at the time. The author focuses on one such concept, created by Władysław M. Kozłowski. Kozłowski himself assessed his work for the education of compatriots as fulfilling a civil duty and acting for a free and democratic Poland. Today, recalling the concept of self-instruction allows us to see it as a necessary humanizing complement to school education in Poland, balancing between the extremes of encyclopaedism and instrumentalism. It can be used to bring out a few arguments for education not being reduced to professionalisation and which promotes the human condition as vita activa.

PL

W tekście autorka proponuje rozważyć dzisiejszy sens i znaczenie samouctwa – w powiązaniu z zagadnieniem osobności – na tle wybranych historycznych koncepcji samokształceniowych w Polsce. Osobność jako sposób istnienia człowieka jest dla autorki filozoficznym punktem wyjścia w rozważaniach nad edukacją i jej rolą w uczeniu myślenia wymagającego bycia ze sobą samym (u siebie). W związku z czym samouctwo prezentuje się jako adekwatny przykład ilustrujący możliwość doświadczania i uczenia się osobności jako sposobu bycia. W czasach zaborów samouctwo było hasłem popularnym postulowanym w gronie polskich intelektualistów zaangażowanych w działalność krzewiącą postawy obywatelskie i patriotyczne w kraju poddanym zaborczej wynaradawiającej polityce. W międzywojniu w dalszym ciągu koncepcje samouctwa były rozwijane z powodu wad w tworzonym oficjalnym systemie szkolnictwa. Autorka skupia uwagę na jednej z koncepcji, tworzonej przez Władysława M. Kozłowskiego. Sam Kozłowski oceniał swoją pracę na rzecz kształcenia się rodaków jako spełnianie obowiązku obywatelskiego i działanie na rzecz wolnej i demokratycznej Polski, która wymaga od swoich obywateli rozumu i samodzielności. Przywoływanie dziś koncepcji samouctwa pozwala widzieć ją jako potrzebne humanizujące dopełnienie szkoły w Polsce, balansującej między skrajnościami encyklopedyzmu i instrumentalizmu. Można z owej koncepcji wydobyć wiązkę argumentów na rzecz wykształcenia niesprowadzalnego do uzawodowienia a sprzyjającego kondycji ludzkiej jako vita activa.

3

Figures on a Windswept Shore: The Interplay of Aloneness and Communitas in Oral Storytelling

67%

Heinemeyer C.

Paedagogia Christiana

|

2020

|

vol. 1/45

123-135

EN

Storytelling is an artistic practice which is often understood as generating a sense of togetherness, or, to use Victor Turner’s (1969) more specific term, ‘communitas’. Yet in my experience as a storyteller with young people in many contexts, including mental health settings, aloneness is an equally important feature of storytelling gatherings. Many stories feature lonely characters, and telling such stories calls on the teller’s own experiences of being alone. Many listeners appreciate being left alone for the duration of the story, and respond to it privately. Observing this has often brought to my mind the image of the story as a rocky shore, on which the listeners are wandering separately while aware of each other’s presence. In this essay I interweave the story of ‘The Stolen Child’, a fairy tale featuring an isolated young woman, with observations from two youth mental health settings in which I led storytelling workshops. In so doing, I seek to illustrate the interdependence of aloneness and togetherness in oral story-sharing, as encapsulated in Jean-Luc Nancy’s observation (1991, p. 35) that ‘singular beings lean together’. There is thus no simple opposition between aloneness and communitas; I offer tentative experiential evidence that moments of surprising connection can be enabled by giving listeners permission to first be separate.

PL

Opowiadanie historii jest artystyczną praktyką, rozumianą często jako tworzenie poczucia bycia razem, lub, używając bardziej dokładnego terminu autorstwa Victora Turnera (1969), ‘communitas’ – wspólnoty. Jednak moje doświadczenie jako gawędziarza (storyteller) w pracy z młodymi ludźmi w wielu kontekstach, w tym klinik zdrowia psychicznego, ukazuje samotność jako równie istotną cechę spotkań mających na celu opowiadanie historii. Wiele opowieści przedstawia osamotnione postacie i opowiadanie o nich przywołuje własne doświadczenie osamotnienia snującego narrację. Wielu słuchaczy ceni możliwość pozostawienia ich samych na czas trwania historii i zareagowania na nią prywatnie. Obserwowanie tego nasuwało mi często alegorię opowieści jako skalistego brzegu, na którym każdy ze słuchaczy wędruje osobno, pozostając świadomym obecności innych. W niniejszym eseju „przeplatam” historię pt. „Skradzione Dziecko”, baśń o wyizolowanej młodej kobiecie, ze spostrzeżeniami z dwóch klinik zdrowia psychicznego dla młodzieży, w których prowadziłam warsztaty z opowiadania historii (storytelling). W ten sposób staram się zilustrować współzależność samotności i wspólnotowości w ustnym przekazywaniu historii, na którą zwrócił uwagę Jean-Luc Nancy (1991, s. 35), pisząc, iż „pojedyncze byty wspierają się razem”. Tak więc nie sposób mówić o prostym przeciwstawieniu sobie samotności i wspólnotowości; oferuję nieśmiało eksperymentalny dowód, iż momenty zaskakującego połączenia umożliwia uprzednie pozwolenie, by być oddzielonym.

Refine search results

3 Paedagogia Christiana

1 Heinemeyer C.

1 Perrin C.

1 Wrońska K.

3 2020

Some Notes on the Phenomenon of Solitude

The Praise of Self-Instruction in the 21st Century – against a Background of Selected Concepts of Self-Education in Poland during the Partitions and Interwar Period

Figures on a Windswept Shore: The Interplay of Aloneness and Communitas in Oral Storytelling