Search results - CEJSH

1

Zagadka znikającej granicy

100%

Darmach K.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

125-128

PL

W nawiązaniu do myśli przewodniej VII Antropologicznego Spotkania w Zakopanem w grudniu 2017 roku podejmuję się w przedstawianym tekście kolejnej próby refleksji na temat tego, gdzie przebiega granica między działalnością twórczą (literacką, artystyczną) a naukowo-badawczą. Staram się przywołać argumenty uzasadniające moją „niepewność” teoretyczną i metodologiczną związaną z kwestią braku możliwości jasnego określenia granicy pomiędzy wymienionymi powyżej dziedzinami ludzkiej, twórczej aktywności. Sztuka. Nauka. Twórczość. Antropologia. Każde z tych słów obrosło niemal nieskończoną ilością publikacji. Każde pojawia się w mniej i bardziej poważnych oraz całkiem zwykłych i potocznych rejestrach rozpalając umysły publiczności, uczonych, artystów, literatów i teoretyków rozmaitych dziedzin humanistyki. Użycie tych pojęć w takim zestawieniu ma na celu ich skonfrontowanie, porównanie, przyjrzenie się im jako pojęciom, których zakresy coraz płynniej się zazębiają, krzyżują w nieoczekiwany i często bardzo inspirujący sposób. Czy współczesna nauka/antropologia (przynajmniej niektóre jej przejawy) jest lub może być nową formą działalności artystycznej. Czy sztuka bardziej niż kiedykolwiek w swej historii nauką (na przykład etnografią, antropologią, humanistyką) się inspiruje. Czy wykorzystuje ją już w pełni świadomie i konsekwentnie jako narzędzie poszukiwań i wyrazu. I odwrotnie czy nauka w sztuce znajduje dziś swego (naj)lepszego sprzymierzeńca. Czy nauka i „fikcja” muszą się wykluczać. Wreszcie, kiedy i dlaczego należy owe dziedziny wyraźnie rozgraniczać.

EN

In a reference to the leitmotif of the 7th Anthropological Meeting held in Zakopane in December 2017 the author of the presented text embarks upon yet another attempted reflection on the “location” of the boundary between creative (literary, artistic) work and scientific-research activity. In doing so he attempts to evoke arguments justifying his theoretical and methodological ”uncertainty” connected with the absence of the possibility of a clear delineation of a boundary between the above-mentioned domains of creative human activity. Art. Science. Creativity. Anthropology. Each of these words has become swamped with an almost infinite number of publications. Each appears in more or less serious as well as completely ordinary and commonplace registers, stirring the minds of the public, scholars, artists, men of letters, and theoreticians of assorted domains of the humanities. The purpose of using those concepts in such a juxtaposition is to confront and compare them, and to examine them more closely as conceits whose ranges are increasingly fluidly overlapping and crossing in an unexpected and often extremely inspiring way. Is contemporary science/anthropology (or at least some of its symptoms), or can it be, a new form of artistic activity? Is art inspired more than ever in its past by science (e.g. ethnography, anthropology, the humanities)? Does it exploit science already fully consciously and consistently as a tool for quests and expression? Or, on the contrary, does art today find in science its best/better ally? Must science and ”fiction” be mutually exclusive? Finally, when and why should those domains be distinctly differentiated?

2

To be or not to be Yuval Noah Harari's Homo Deus

71%

Krzanowski R.

Zagadnienia Filozoficzne w Nauce

|

2018

|

issue 65

EN

Book review: Homo Deus. A Brief History of Tomorrow. Yuval Noah Harari. Vintage, UK. 2017. p. 512.

3

Opis gęsty - antropologia i film

63%

Włodek P.

Kwartalnik Filmowy

|

2013

|

issue 82

230-235

PL

Zgodnie z opinią recenzentki, książka Sławomira Sikory "Film i paradoksy wizualności. Praktykowanie antropologii" (2012) przybliża zagadnienia antropologii wizualnej jeszcze niezbyt szeroko opisanej w Polsce. Autor omawia zarówno historię filmów antropologicznych (od ich zarania w 1895 r.), teorię i rozwój samej antropologii i jej wizualnej odmiany, ale również odwołuje się do kina dokumentalnego, przywołując jednocześnie kolejne definicje dziedziny oraz – na przykładach analiz filmowych – narzędzia i metody badań antropologicznych. Sikora podkreśla zarówno interdyscyplinarny potencjał antropologii, jak i jej akademicką samozwrotność. Celem książki zdaje się zarówno historyczne i definicyjne zakotwiczenie dziedziny (nawet jeśli ową definicją okazuje się właśnie brak definicji, a raczej procesualność, migotliwość i stała zmienność), upomnienie o jej równorzędną rolę w obszarze nauki, jak i przybliżenie najważniejszych filmowych dokonań antropologii wizualnej.

EN

According to the reviewer Sławomir Sikora’s book "Film i paradoksy wizualności. Praktykowanie antropologii" ("Film and Paradoxes of Visuality. Practicing Anthropology", 2012) introduces issues of visual anthropology that are still not widely known or described in Poland. The author discusses both the history of anthropological films (from their beginning in 1895), the theory and development of anthropology and its visual subdiscipline, but also refers to documentary cinema, evoking both the subsequent definitions of the discipline and using the examples of film analysis – tools and research methods of anthropology. Sikora highlights both the interdisciplinary potential of anthropology, as well as its academic reflexivity. The purpose of the book seems to be both historical and definitional anchoring of the discipline (even if this definition turns out to be precisely the lack of definition, but rather a process, or a kind of flickering and constant volatility), a reminder of its equal role in the world of science, as well as highlighting the most important film achievements of visual anthropology.

4

Opowiadając chciany ból. Czego nie potrafi się powiedzieć o sadomasochizmie

63%

Szpilka J.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

216-221

PL

Artykuł stanowi próbę odpowiedzenia na pytanie, na czym polega problem z wypowiedzeniem i posłużeniem się kategorią „chcianego bólu”. Bazując na badaniach prowadzonych wśród osób praktykujących seksualny masochizm i powołując się na ich doświadczenia, stara się on wykazać, że odpowiedzią na trudność w opisaniu bólu jako czegoś pożądanego są próby mówienia o nim jakby nie był wcale bólem albo opisywania go jako doświadczenia do tego stopnia wykraczającego poza język, że nie dającego się w nim oddać.

EN

An attempt at answering a question about the essence of the problem of expressing and using the category of “desired pain”. By basing himself on research conducted among people practising sexual sadomasochism, and referring to their experiences, the author tries to prove that the response to difficulties with describing pain as something desirable is to be found in attempts at talking about it as if it was not pain at all or describing it as an experience that transcends language to such a degree that it cannot be expressed by the latter.

5

Czego nie da się powiedzieć, to trzeba pokazać albo rzecz o obrazach ciszy

63%

Fereński P. J.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

186-198

PL

„Byłoby ciekawe, gdyby ktoś zbadał, w jakim stopniu światowe systemy masowego przekazu pracują w służbie informacji, a w jakim – w służbie ciszy i milczenia. Czego jest więcej, tego, co się mówi, czy tego o czym się milczy?” – pisał w jednym ze swych reportaży interwencyjnych Ryszard Kapuściński. Autor artykułu, nawiązując od owego pytania, podejmuje refleksję nad tym co skrywają, ale przede wszystkim co mogą ujawniać słowa i obrazy. Czy teksty są na tyle doniosłe by przełamać ciszę, czy fotografie są wystarczająco potężne, by móc zwalczać milczenie? Czy „odbicie światła” może być narzędziem w walce z bezgłosem wytwarzanym przez aparaty represji? Czy obraz, stykający się bezpośrednio z tym co przedstawiane, są w stanie ujawnić „skryte” i „niewypowiedziane”? Czy zdjęcie potrafi być reprezentacją „niewypowiadalnego” – ukazać „niewyobrażalne”? co przedstawiane, są w stanie ujawnić „skryte” i „niewypowiedziane”? Czy zdjęcie potrafi być reprezentacją „niewypowiadalnego” – ukazać „niewyobrażalne”?

EN

“It would be interesting if someone examined the degree to which global systems of mass-scale coverage serve information and to what degree – silence. Is that, which is said or that, which is passed over in silence, more numerous?” – Ryszard Kapuściński wrote in one of his intervention reportages. In a reference to this question the author of the article embarks upon reflections on what words and images conceal and, first and foremost, what they might reveal. Are texts sufficiently momentous to break silence and are photographs adequately powerful to be capable of overcoming silence? Can the “reflection of light” become an instrument in the battle waged against the aphonia produced by the apparatuses of repression? Is an image remaining in direct contact with the presented capable of disclosing the “concealed” and “unsaid”? Can a photograph be a representation of the “unutterable” and show the “unimaginable”? Is the depicted capable of revealing the “concealed” and “unutterable”? Can the photograph be a representation of the “unutterable” and show the “unimaginable”?

6

Niczego nie potrafimy powiedzieć: antropologia apofatyczna?

63%

Krajewski S.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

87-92

PL

Opisać coś słowami w pełni? Na ogół wystarczy opisywać w takim stopniu, w jakim jest to potrzebne do porozumienia. Bóg jest całkowicie nieuchwytny. Nieskończoność jest częściowo nieuchwytna. I nawet liczby naturalne. Także przeczucia, nadzieje, atmosfera. Choć coś się da wyrazić, wiele aspektów pozostaje niemożliwe do uchwycenia. Jest tak nawet wtedy, gdy ograniczmy się do spraw dobrze znanych wszystkim wokół nas i, jak można sądzić, przez wszystkich przeżywanych tak samo lub co najmniej bardzo podobnie. Mój przykład dotyczy jednego z najbanalniejszych naszych zachowań: mówienia „dzień dobry” na górskim szlaku. Jeśli mam rację, to w sposób nieunikniony pojawia się swoista „antropologia apofatyczna”: człowieka i sprawy ludzkie odczuwamy, nie różniąc się między sobą – jeśli nie w ogóle w odniesieniu do wszystkich ludzi, to co najmniej w przyjętej grupie odniesienia – ale nie potrafimy tego opisać.

EN

Describe something comprehensively with words? As a rule, it suffices to describe to a degree necessary for understanding. God is totally elusive. Infinity is partly so, and the same is even true of natural numbers, premonitions, hopes, and atmosphere. Even if something can be expressed it is still impossible to grasp numerous aspects. This is even the case when we limit ourselves to issues well known to everyone around us and, resumably, experienced by all in the same way or at the very least extremely similarly. My example pertains to one of the most banal forms of our behaviour: saying “good day” to others on a mountain trail. If I am correct, then there unavoidably appears a sui generis ”apophatic anthropology”: we experience man and human issues without differing among each other – if not in reference to all people then at least to an accepted group – but are incapable of describing this.

7

Słowa po Zagładzie

63%

Prot-Klinger K.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

129-134

PL

Artykuł zajmuje się zmianą znaczenia słów, która dokonała się na skutek Zagłady. W czasie wojny słowa „zwykłe”, „niewinne” zostały użyte do opisu kolejnych etapów mordowania ludzi. Trudno znaleźć właściwe słowa dla opisu doświadczenia Holokaustu, ale też powstają nowe słowa związane z Zagładą. Trudności w użyciu słów oraz powstawanie nowych określeń odzwierciedla problemy związane z procesem przekazywanej transgeneracyjnie żałoby. Autorka stawia hipotezę, że „trzecie pokolenie” wnuki ofiar, sprawców i świadków mają gotowość na odbycie żałoby mogącej przywrócić właściwe znaczenie słowom. Nie oznacza to domknięcia żałoby. Wobec Zagłady jest potrzeba stałego procesu żałoby, określnego przez Derridę jako „demi-deuil” (pół-żałoba). Jest to pozostawanie w pozycji „pomiędzy” – oscylowania pomiędzy inkorporacją, a introjekcją. Takie oscylowanie może także dotyczyć słów, które mogą zmieniać swoje znaczenie, raz być rzeczą, a raz symbolem.

EN

The article deals with the changed meaning of words – a consequence of the Holocaust. During the war “ordinary” and “innocent” words were used to describe successive stages of murdering people. It is difficult to find suitable words for describing the experiences of the Holocaust but new words connected with Shoah continue to appear. Problems with using words and the emergence of new terms reflect those connected with the transmission of mourning between generations. The author proposes a hypothesis claiming that members of the “third generation” – the grandchildren of the victims, perpetrators and witnesses – are ready to go through mourning, which could restore the correct meanings of words. This does not signify putting an end to the period of mourning. In the case of the Holocaust there exists a constant need for mourning, described by Derrida as demi-deuil, i.e. remaining in a position “between” – an oscillation between incorporation and introjection. Such a oscillation can also pertain to words, which can alter their meaning – they can be a thing or a symbol.

8

Afisz. Pomimo wszystko

63%

Szpilka K.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

221-225

PL

Próba opisania tego, czego nie potrafi się powiedzieć, dobrych rezultatów nie wróży. Wszyscy i to powszechnie wiadomo potrafimy nie potrafić, co czyni taką jakość zupełnie niezajmującą, żenująco wprost banalną. Co innego być gwiazdą sportu, modelingu, Jarosławem Kaczyńskim czy Andrzejem Stasiukiem. Oni nieprawdopodobne czynią ziszczonym i moc, która w tym przebłyskuje domaga się, uzasadnia, usprawiedliwia „afisz”, niemożliwą do pominięcia, zapoznania , a konieczną do przemyśliwania obecność w publicznej przestrzeni. Prawo do takiej obecności, która jest czymś innym niż fizyczne egzystowanie, związane tutaj zostaje ze sprawczością, możnością wpływu, efektownym, widocznym stwarzaniem jakby być i móc znaczyło w istocie to samo. Zdrowy rozsądek, common sense z jednej strony i filozofia analityczna opancerzona nauką, matematyką, logiką z drugiej, zaskakujący alians sił zniechęcających do ekspozycji wydarzenia zapisanego słowami „nie potrafię tego powiedzieć”. Co takiego się zdarza, iż widzi się nietrafność słów? Napotykamy jakieś „to” i nie odwracany wzroku, nie milczymy lecz odpowiadamy, co jest najbardziej prymarnym wyrażeniem zgody dla obecności. Jednak takie dawanie głosu nade wszystko jest niemówieniem, co nie znaczy milczeniem tylko niezbornością, nieporadnością, niepewnością odpowiedzi wobec innego bycia czekającego dopiero formy, kształtu, imienia. „To”, inne, obce, nieobjęte naszą uprawą, naszą kulturą zjawia się nagle w jej polu i zaczyna wymagać, żąda uważności.

EN

An attempt at describing that, which one is unable to say, does not bode well. It is a universally known fact that we are capable of being incapable, and this renders such a quality totally uninteresting and outright embarrassingly banal. It is quite another thing to be a sport star or a top model, Jarosław Kaczyński or Andrzej Stasiuk, who bring the improbable to life while their discernible power calls for, and justifies, showing off - a presence in public space that is impossible to ignore and has to be pondered. Here the right to such a presence that is something more than mere physical existence, but is connected with causality, the possibility of exerting an impact, and an effective, visible creation, as if to be and to be able to are the same thing. Common sense, on the one hand, and analytical philosophy armoured with science, mathematics, and logic, on the other hand, an astonishing alliance of forces discouraging the exposition of an event recorded with the words: “I am unable to say this”. What happens that we see the inaccuracy of words? We come across that “something” and do not look away or keep silent but respond, which is the most primary way of expressing consent to presence. Nonetheless, such a way of making oneself heard constitutes, above all, non-speaking, although this is not tantamount to silence but to the incoherence, helplessness, and uncertainty of a response addressed to another being waiting for its form, shape, and name. That “something”, different, alien, and outside our culture suddenly appears within the latter’s domain, starts to make demands, and calls for attention.

9

Lęk polityki

63%

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

178-185

PL

Polityka jest jedną z najbardziej popularnych aktywności ludzkiej, ale gdy pytamy, czym ona jest, nie potrafimy jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. W artykule przedstawione są różne koncepcje polityki od najbardziej dramatycznych, które wiążą ją z przemocą, do liberalnych, które w polityce widzą przede wszystkim dialog i konsens. Wniosek z tego przeglądu jest jeden. Nie możemy określić tego, czym polityka jest, zdani jesteśmy na niedopowiedzenia i wątpliwości. Nie możemy jednak też nie mówić o polityce, gdyż jest ona niezbywalnym elementem ludzkiej egzystencji.

EN

Politics is one of the most popular forms of human activity, but when we ask about its nature we are unable to give an unambiguous answer. The article presents assorted conception of politics, spanning from the most dramatic ones, which associate it with violence, to liberal ones that perceive in politics predominantly dialogue and consensus. There is only one conclusion to be drawn from this survey: we are unable to define what politics consists of and are doomed to doubts and understatement. On the other hand, we cannot stop talking about politics in view of the fact that it is an inalienable element of human existence.

10

Nie potrafię tego powiedzieć

63%

Rumiz P.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

93-96

PL

Refleksje na temat niewyrażalnego, niewysłowionego. Autor dzieli „niewysłowione” na sekcje: niewypowiedziane – to czego nie da się powiedzieć; nieopisane – to czego nie da się opisać, i te dwie kategorie można zawrzeć w słowie „niewyrażalne”, którego granice nie są takie same dla wszystkich. Istnieje niewyrażalne uniwersalne, które jest poza czasem, ale istnieje też niewysłowione właściwe tylko naszej epoce.

EN

Reflections about the inexpressible and ineffable. The author divides the “ineffable” into sections: the unutterable – something that cannot be said, and the indescribable – something that cannot be described, two categories than can be contained in the word: ”inexpressible”, whose boundaries are not identical for all. There exists a universal “inexpressible”, which remains outside the two categories and time, but there also exists an “inexpressible” characteristic only for our epoch.

11

Czy istnieją byty, o których fizyka nic nie może powiedzieć?

63%

Meissner K. A.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

199-201

PL

Tytułowe pytanie dla niemal wszystkich fizyków jeszcze niedawno byłoby jawną prowokacją, myślę zresztą, że wielu również dziś potraktowałoby je w ten sposób. Oczywistą odpowiedzią byłoby dla nich „nie”: cokolwiek istnieje realnie, w sposób materialny, jest – lub w przyszłości będzie – opisywane do końca przez fizykę. Wszystko, co do tej kategorii nie należy, albo istnieje w sposób ułomny i ulotny, albo nie jest bytem, a jedynie relacją pomiędzy bytami. Warto tu wspomnieć o immanentnym ograniczeniu: fizyka nie zajmuje się bytami wewnętrznie sprzecznymi (na przykład poruszaniem się małych ciał poza geodezyjnymi w ogólnej teorii względności). Pozornie mogę wypowiedzieć zdanie o ich istnieniu, ale tak naprawdę nie mogę tego pomyśleć, jeżeli wiem o ich wewnętrznej sprzeczności, co podkreślał na gruncie logiki Ludwig Wittgenstein w swoim traktacie. Ważna uwaga dotyczy języka, jakim mówimy o bytach. Mogłoby się wydawać, że w fizyce nie ma z tym problemu, bo językiem fizyki jest matematyka, i ten język jest taki sam dla wszystkich. Jednak nie jest to takie proste: ten sam wzór, na przykład równania Alberta Einsteina w ogólnej teorii względności, jest zupełnie inaczej odbierany przez kogoś, kto widzi je po raz pierwszy, inaczej po roku pracy nad nimi, i jeszcze inaczej przez kogoś, kto pracował nad nimi przez trzydzieści lat, jak w moim przypadku. Znaczenie przekazu zależy też od odbiorcy – można nie potrafić powiedzieć, ale można też nie potrafić odebrać. W tekście poruszę dwie kwestie: bytów, którymi fizyka się zajmuje, ale których status ontologiczny jest niejasny (więc potrafię mówić, ale nie bardzo wiem, czy to istnieje), oraz bytów, które istnieją, ale nie potrafię o nich mówić w ramach fizyki.

EN

Not so long ago the titular question would have been an open provocation in the eyes of almost all physicists and I believe that today too many would treat it identically. For them the obvious answer would be: “no”: whatever exists in reality, in a material way, is – or will be in the future – described to the very end by physics. Everything that does not belong to this category either exists in a deformed and fleeting fashion, or is not a being but only a relation between beings. At this point it is worth mentioning an immanent limitation: physics does not deal with beings that are internally contradictory (take the example of the motion of small bodies in the general theory of relativity). Ostensibly, I can express an opinion about their existence, but actually I cannot think in this way if I know about their inner contradiction, which Ludwig Wittgenstein stressed in his treatise on logic. A significant remark concerns the language in which we speak about beings. It could appear that this is not a problem in physics, since the language of physics is mathematics, the identical for all. Nonetheless, things are not that simple. For instance, the same equations, for instance Albert Einstein’s equations in the general theory of relativity, are experienced completely differently by someone who sees them for the very first time or after a year’s work with them, and still differently by someone who has dealt with them for over 30 years, as in my case. The meaning of the message also depends on the recipient – it is possible to be unable to say it but it is just as possible to be unable to receive it. My text will deal with two questions: beings, which physics deals with but whose ontological status is unclear (in other words, I am capable of speaking about it but am not quite sure whether it exists), and beings that exist but about which I am unable to speak within the range of physics.

12

Nie potrafię tego powiedzieć

63%

Benedyktowicz Z.

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1-2(320-321)

51-62

13

Ciała w glorii. Z antropologicznego archiwum estetyzacji

51%

Nowak E.

Estetyka i Krytyka

|

2017

|

issue 2(45)

103-118

EN

Archaic texts and artifacts shows that human appearance, physiognomy, figure, charm, motoric, and body functioning was perceived as ‘significant’ in peculiar contexts. They are worth recalling. Among others, biometric identification and mantic were practiced in ancient Mediterranean cultures. In the Middle Ages, human body became meaningful when celebrating in isolation from its everyday functionalities. Its ‘glory’ only appeared in light of eschatology. Nowadays, splendid ‘ideal’ bodies detach themselves from both transcendent as well as immanent meanings (i.e., psyche, interiority). They seem to be empty, as Giorgio Agamben emphasizes.

14

Une anthropologie à la base d'une pensée religieuse: l'unité de l'homme dans la théologie de Maxime le Confesseur

51%

Stanjevskiy F.

Forum Philosophicum

|

2007

|

vol. 12

|

issue 2

409-428

EN

Maximus the Confessor in his “Ambigua” opposes himself in a decisive way to the Origenist vision of man and of his relation to God, a vision extremely wide-spread in his time. He creates his own anthropology which in its turn serves as a foundation of his theology. Man becomes a complete and integrated being and obtains his full realisation only provided that he is united with God and is a corporeal being related to the world in which he lives. Man, World and God are the terms of a dynamic relation, in which each of the first terms finds its unity. Man's unity, as well as that of the world, is realised in God, towards Whom both tend and move. The article is an attempt to retrace this movement of man, together with the world, to God, the movement crowned in unity with Him, a kind of unity that does not take away man's identity.

15

Homo naturae lupus est? Problem relacji człowieka i natury w ujęciu historycznym i współczesnym

51%

Bujak J.

Colloquia Theologica Ottoniana

|

2013

|

issue 1

73-90

EN

The purpose of this article is to show different responses to the question about the causes and the way out of the ecological crisis. In many environments, today there is a belief that the man is the greatest danger to the environment because if the world and humanity are to survive, the number of people in the world should be reduced to the minimum. The Holy See sees a different way out of the ecological crisis. Pope John Paul II in his encyclical Centesimus annus in 1991 said “human ecology”, according to which in the fi rst place you should put the man who is the master of creation, but not in an absolute way, because his authority was from God, before whom he must give an account of his deeds.

16

Historyczna przestrzeń antropologii i antropologiczny czas historii

51%

Augé M.

Rocznik Antropologii Historii

|

2019

|

issue 12, Historia publiczna

XX

First edition: L'espace historique de l'anthropologie et le temps anthropologique de l'histoire. At Marc Augé. 1994. Pour une anthropologie des mondes contemporains, Paris: Flammarion. Text available only in printed version.

17

Natura ludzka – jaźń – indywidualność. Filozoﬁczno-antropologiczne i etyczne podstawy koncepcji demokracji Johna Deweya

51%

Nysler Ł.

Studia Philosophica Wratislaviensia

|

2007

|

vol. 2

|

issue 1

55-75

EN

In this article I reconstruct some crucial concepts of John Dewey's naturalistic philosophical anthropology and ethics to show their importance for the Deweyan concept of democracy. In particular, I focus on such concepts, as “human nature”, “selfhood”, “individuality”, and “self-realization”, and argue that these concepts are indispensable if we want to effectively grasp what Dewey intended in his ideal of democracy. In this way I hope to show the vital significance of Dewey's thought for contemporary controversies in philosophical anthropology, ethics, social and political philosophy.

18

The perception of corruption as social and institutional pressure: A comparative analysis of cultural biases

51%

Torsello D.

Human Affairs

|

2013

|

vol. 23

|

issue 2

160-173

EN

This study is an empirical approach to answering the question: are there any universal factors that account for the origin, diffusion and persistence of corruption in human societies? The paper enquires whether the perception of corruption in politics and economics can be tackled as a form of cultural adaptation, driven by exogenous and endogenous forces. These are respectively: freedom of access and management of economic resources, and the pressures towards human grouping. Following the analytical insights of cultural theory, developed by Mary Douglas and later Aaron Wildavsky, variation is introduced through the ways in which corruption is perceived through the different behavioral and cultural biases that prevail in societies. This research introduces a cross-country comparative analysis of 57 countries attempting to test quantitatively whether institutional pressure and emphasis towards social grouping are correlated with corruption perception at country levels.

19

The Post-Factory. Thrown into the Place

51%

Kunce A.

Anthropos?

|

2018

|

issue 27 W ruchu

13-31

EN

The post-factory, construed as the space of a former factory that has been subject to material, functional and experiential transformation, would be such a place that brings to us back a lost sense of gravity. It does so not just by redescribing and redefining the former plant - which may not be serious enough - but by bringing the place back to our experience, by recovering its palpable presence in that it makes us repeat some movements, put our feet on the very ground, touch the machines, fill the space with our activity and inhabit anew the idea that we have just called into being. The post-factory is an already transformed experience that still pervades us and an idea that we wish to relate to in order to make it inhabitable.

20

Austrid, suitsulohe ja Stiltoni juust

51%

Leach E.

Mäetagused

|

2012

|

vol. 51

129–140

EN

French anthropologist, ethnologist and myth researcher Claude Lévi-Strauss adopted from linguistics the structuralist model and cause an epistemological revolution in anthropolgy. His works have proved most influential in the fields of studying kinship relations, classifications and mythology, but also general understanding of history, culture and thinking. Lévi-Strauss believes that the basic characteristics of human nature remain the same in all cultures, while great civilisations emerge as a result of synergy between cultures. His structuralist theory is analysed and commented by the British social anthropologist Edmund Leach.

Refine search results