Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 4

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  aria
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

Das  Pasticcio in den böhmischen Ländern in der ersten Hälfte des 18. Jahrhunderts

100%
Spáčilová J.
Theatralia: Revue současného myšlení o divadelní kultuře (Theatralia: The revue of contemporary thought on theatre culture)
|
2019
|
vol. 22
|
issue 2
123-136
EN
The study deals with the pasticcio, a significant sub-genre of the Italian opera seria in the 18th century. It discusses the structural principles of the baroque opera as prerequisites for the creation of the pasticcio and explains its defining framework. The countries of the Czech Crown with their different institutional conditions (municipal versus private aristocratic theatres) were chosen as an example of the spread of pasticcios at the time. On the basis of the librettos and scores obtained, different forms of pasticcio can be differentiated in the studied area, including extensions to the oratorio and religious theatre.
DE
Die Studie befasst sich mit dem Pasticcio, einer bedeutenden Untergattung der italienischen Opera seria im 18. Jahrhundert. Sie erörtert die strukturellen Prinzipien der Barockoper als Voraussetzungen für die Entstehung des Pasticcios und erläutert dessen definitorischen Rahmen. Als Beispiel für die damalige Verbreitung des Pasticcios wurden die Länder der böhmischen Krone mit ihren unterschiedlichen institutionellen Bedingungen (städtisches versus privates aristokratisches Theater) gewählt. Auf Basis der erhaltenen Libretti und Partituren lassen sich im Untersuchungsgebiet verschiedene Pasticcio-Formen differenzieren, Erweiterungen hin zum Oratorium und Ordenstheater eingeschlossen.
2
Publication available in full text mode
Content available

Fragment zaginionego singspielu Józefa Elsnera

94%
Chachulski J.
Muzyka
|
2019
|
vol. 64
|
issue 3
99-109
EN
A manuscript kept at the National Library in Warsaw, labelled as ‘Hussein’s part from the opera Sultan Wampum’, contains – apart from the said role – also the score notation of a tenor aria designated with the name ‘Nuradin’. This has so far been interpreted as an additional aria sung in the same opera by the eponymous figure. However, the fragmentary German text found in the aria makes it possible to identify it as belonging to the part of Nouradin in Elsner’s German-language opera Der verkleidete Sultan, now considered lost; hence the designation of the aria in the score. Taking this discovery into account, an attentive reading of the text of the other, Polish aria proves that it was not meant for Sultan Wampum, but for Elsner’s previous opera, The Amazons. Initial analysis of the surviving aria, along with information contained in the preserved libretto, allow us to dispute the claim made by Alina Nowak-Romanowicz, who suggested that Elsner’s opera was inspired by Wolfgang Amadeus Mozart’s Die Entführung aus dem Serail. The domination of ensemble scenes over solo numbers, and the much more modest treatment of the surviving aria (one of the climactic moments in that opera) as compared to the corresponding numbers of Mozart’s work – demonstrates that Elsner’s approach to the singspiel genre was significantly different.
PL
Przechowywany w Bibliotece Narodowej w Warszawie rękopis oznaczony jako „Rola Husseina w operze Sułtan Wampum” poza wspomnianą partią zawiera także partyturowy zapis arii tenorowej opatrzonej imieniem „Nuradin“, dotychczas uważany za dodatkową arię noszącej to imię postaci rzeczonej opery. Umieszczony w arii fragmentaryczny tekst niemiecki pozwala jednak zidentyfikować arię jako należącą do partii Nouradina z uważanej za zaginioną niemieckojęzycznej opery Elsner Der verkleidete Sultan – z niej pochodzi więc także oznaczenie roli w zapisie; po wyjaśnieniu tego faktu dokładne odczytanie polskiego tekstu arii pozwala stwierdzić, iż polska wersja arii nie była przeznaczona do Sułtana Wampuma, lecz do poprzedniej opery Elsnera,  Amazonek. Wstępna analiza zachowanej arii w połączeniu z informacjami zawartymi w zachowanym libretcie opery pozwala wejść w dyskusję z hipotezą Aliny Nowak-Romanowicz dopatrującą się w dziele Elsnera inspiracji Uprowadzeniem z seraju Wolfganga Amadeusza Mozarta. Przewaga ansambli nad numerami solowymi i znacznie skromniejsze niż w analogicznych numerach utworu Mozarta potraktowanie zachowanej arii (będącej jednym z kulminacyjnych numerów utworu) dowodzi istotnie odmiennego podejścia do gatunku singspielu.
3

Tak zwana „Wenecjanka”. Hipotezy dotyczące atrybucji i kulturowego obiegu włoskiej melodii popularnej w dobie oświecenia

84%
Ignaczak L.
Pamiętnik Literacki
|
2020
|
vol. 111
|
issue 1
137-170
PL
W artykule omówione zostały okoliczności towarzyszące upowszechnianiu jednej z najpopularniejszych europejskich melodii teatralnych XVIII wieku, która jako tzw. „Wenecjanka” znana była warszawskiej publiczności od roku 1790, kiedy to jako piosnka Dominika wybrzmiała w „Taczce occiarza”, sztuce przetłumaczonej i przysposobionej dla polskiego widza przez Wojciecha Bogusławskiego. Ujawnione też zostały mechanizmy utrudniające ustalenie autorstwa włoskiego pierwowzoru owej melodii ‒ arii „La mia crudel tiranna”, od 1749 roku wszczepianej do wielu europejskich oper komicznych, a na przełomie XVIII i XIX wieku funkcjonującej również w salonowym muzykowaniu jako temat muzyczny towarzyszący tekstom o nader zróżnicowanym charakterze (od okolicznościowych, satyrycznych piosenek politycznych po ballady wolnomularskie). Świadectwo powszechnej obecności „Wenecjanki” w kulturze muzycznej XVIII i XIX wieku dają dokumenty z epoki: zarówno druki muzyczne, jak i francuskie, angielskie, irlandzkie czy amerykańskie śpiewniki, potwierdzające różnorodne wariacyjne przetworzenia tej melodii oraz kontrafakturowe jej wykorzystanie.
EN
The article discusses the circumstances accompanying the dissemination of one of the most popular European 18th c. theatre melodies that, as so-called “Venetian song,” was known to Warsaw audience from the year 1790 when, as Dominic’s song was heard in “Taczka occiarza” (“The Vinegar Maker’s Wheelbarrow),” a play translated and adapted to the Polish audience by Wojciech Bogusławski. The paper also reveals the mechanisms that impede recognition of the melody’s Italian original, namely the aria “La mia crudel tiranna” (“The Maid of Lordi),” from the year 1749 inserted into many European comic operas, and at the turn of the 18th and 19th c. was popular in salon music performances of various nature (from occasional, satirical songs of political character to freemasonic ballads). The evidence of the strong presence of the “Venetian song” in the 18th and 19th c. music culture is found in many documents of the epoch, both in musical prints and in French, English, Irish, and American songbooks. The sources acknowledge the many variation transformations of the melody and its contrafact usage.
4
Content available remote

Rerum patris Pii Hancke. O muzykaliach nyskiego dominikanina

71%
Hauptmn-Fischer E.
Hereditas Monasteriorium
|
2013
|
vol. 2
81-93
EN
The collection of Pius Hancke’s works includes numerous pieces written for the harp. Its outstanding repertoire and provenance distinguishes it from other monastic collections. The collection belonged to the monk who developed it during his whole life and carried it with him when changing places he lived in. Last 30 years of his life Pius Hancke spent in Dominican monastery in Nysa. Notes used during the liturgy (masses, litanies) certainly were used there and currently are the only testimony of the music culture of this monastery. Next to liturgical pieces Hancke’s collection includes a number of instrumental pieces for the harp with the accompaniment of other instruments and contrafacta of opera arias. The latter often include arrangements of harp parts, most probably made by Hancke himself. Scriptors’ names relate this collection to the unique manuscript containing Antonio Vivaldi’s Credo.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.