Search results

1

Neel Doff – pisarka niezwykła. Między naturalizmem, populizmem, feminizmem a autofikcją

100%

Siwek R.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria

|

2015

|

vol. 15

64-79

PL

Neel Doff (1858–1940) is an extraordinary person in the history of Belgium literature. Extreme poverty and humiliation she had experienced in her early days are the main topic of her work. However, she does not document her life. It is more akin to a literary testimony of a growing self-consciousness, through which a social and cultural advancement of both the author and her character was made possible. The analysis included in the article is focused on her most outstanding work – the trilogy of “hunger and despair”. Key words: belgian literature; naturalism; populism; feminism; autofiction; identity;

2

To See Oneself Through the Eyes of Others and Through the Eyes of Books: Perspective in Bohumil Hrabal’s Autobiographical Texts

84%

Tlustý J.

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

|

2018

|

issue 8(11) cz.1

85-98

EN

This study analyses the use of perspective in the autobiographical trilogy (In-House Weddings, Vita Nuova and Gaps) and the late “journalistic” texts by the Czech writer Bohumil Hrabal. The article examines Hrabal’s play with perspective on several levels: on the narrative level, Hrabal experiments with the narrative voice and focalization, and views himself through the eyes of his wife Elisˇka, who is also the narrator of the whole trilogy; this strategy allows him to gain distance from the “I-perspective” and to touch upon sensitive moments of his life (particularly auto-censorship, his relationship with the Communist authorities, and various fears). Furthermore, Elisˇka’s view clashes with the view of Hrabal as a character in the narrative world, which results in an original autobiographical polyphony; the article presents a detailed scrutiny of these perspectives with regard to time. Drawing from hermeneutics as a way of self-understanding shaped by texts and culture, the analysis of perspectivity will demonstrate that Hrabal also views himself through the eyes of books and cultural images; additionally, the article points to parallels with Hrabal’s other works, particularly Too Loud a Solitude. Finally, Hrabal’s playful use of perspective concerns the question of identity: the textual self that appears in the stream of images manifests itself in constant motion, thus unveiling the non-substantiality and openness of human identity. In this way, Hrabal’s writing about himself approximates the view of self in Eastern philosophies (esp. Buddhism and Taoism − Hrabal’s sources of inspiration) as well as contemporary cognitive approaches to the theory of autobiography (Paul John Eakin).

3

Kandyd na Wyspach. O Emigracji Malcolma XD

84%

Gromadzka B.

Polonistyka. Innowacje

|

2022

|

issue 15

89-102

EN

The article is an attempt to situate the novel Emigracja by Malcolm XD, published in 2019, in the tradition of emigration literature and among the currents of contemporary Polish migration prose about Poles in the United Kingdom and Ireland. The novel continues the satirical and grotesque images of the fate of emigrants shown by Witold Gombrowicz and Sławomir Mrożek. Emigration is polemical towards contemporary migration literature that shows identity dilemmas in a culturally diverse reality, but its form, taken from internet genres, characterizes it.

PL

Artykuł jest próbą usytuowania, wydanej w 2019 roku, powieści Emigracja Malcolma XD w tradycji literatury emigracyjnej i wśród nurtów współczesnej polskiej prozy migracyjnej o Polakach na Wyspach. Powieść kontynuuje satyryczno-groteskowe obrazy emigracyjnych losów ukazane przez Witolda Gombrowicza i Sławomira Mrożka. Emigracja jest polemiczna wobec współczesnej literatury migracyjnej ukazującej dylematy tożsamościowe w zróżnicowanej kulturowo rzeczywistości, ale jej forma, przejęta z internetowych gatunków, jest dla niej charakterystyczna.

4

Czas utracony - czas odzyskany - czas osobny. Szkic o pisarstwie Róży Ostrowskiej

84%

Olszewska M. J.

Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

|

2018

|

vol. 36

|

issue 2

EN

The aim of this article is to interpret two novels by Róża Ostrowska (1926–1975) – Wyspa (1960) and unfinished, published posthumously Czas mój osobny (1977) – which occupy an important place in Polish literature of the 1950s and 1960s. These novels take place in two time-space – nowadays in Kashubia and in the past in the Vilnius region. For the writer, these are significant autobiographical places. In the construction of the story and characters, Ostrowska used her own life experience. This is, therefore, a writing based on autobiography and self-fiction. The writer used personal experience to take up important issues regarding human existence (life, passing away, love, death) and identifying. In these novels, an important philosophy of humanity is inscribed. The basic key to reading them is time – an individual time, an interoralized one, a “separate one” – associated with human existence and the functioning of human memory. The way the time worked in these novels allowed the writer to introduce into the structure of her novel a myth of a place and an individual. Our analysis leads to interesting conclusions: first of all, Ostrowska’s prose turns out to be an original combination of autobiography (or rather self-fiction) with mythology, whose aim is not so much the elevation of past or present reality, but rather the creation of a kind of “necro-narration”, taken as if from the post-mortem perspective. Therefore, Wyspa and Mój czas osobny are not political, moral or psychologicalnovels, but mythical ones.

PL

Celem niniejszego artykułu jest interpretacja dwu powieści Róży Ostrowskiej (1926–1975). Wyspa (1960) i nieukończony, wydany pośmiertnie Mój czas osobny (1977) zajmują ważne miejsce w polskiej literaturze lat 50. i 60. XX wieku. Akcja tych powieści rozgrywa się w dwóch czasoprzestrzeniach – współcześnie na Kaszubach i w przeszłości na Wileńszczyźnie. Dla pisarki są to znaczące „miejsca autobiograficzne”. W budowie fabuły i kreacji bohaterów Ostrowska wykorzystała własne doświadczenia życiowe, które stają się pretekstem do podjęcia ważnych zagadnień dotyczących ludzkiej egzystencji (życia, przemijania, miłości, śmierci) i tożsamości. Pisarstwo to bazuje zatem na autobiografzmie i autofkcji. W omawiane powieści wpisana jest filozofia człowieczeństwa. Za podstawowy klucz do odczytania obydwu utworów należy uznać czas – osobniczy, interioryzowany, „osobny”, związany z ludzką egzystencją i funkcjonowaniem pamięci. Sposób działania czasu w tych utworach pozwolił pisarce na wprowadzenie w struktury powieści mitów – miejsca i osobniczego. Analiza prowadzi do ciekawych wniosków. Przede wszystkim: proza Ostrowskiej okazuje się oryginalną kombinacją autobiografii (a raczej autofikcji) z mitologią, której efektem jest nie tyle uwznioślenie przeszłości czy teraźniejszości, ile kreacja „nekronarracji” podejmowanej jakby z perspektywy pośmiertnej. A zatem Wyspa i Mój czas osobny to nie powieści polityczne, obyczajowe czy psychologiczne, tylko mityczne.

5

Autofikcja we współczesnym komiksie włoskim. Przypadek Toffola i Gipiego

84%

Wielgosz A.

Autobiografia. Literatura. Kultura. Media

|

2019

|

vol. 12

|

issue 1

195-209

EN

The article analyses two works belonging to the genre of autofiction in contemporary Italian comics: Pasolini by Davide Toffolo from 2012 and La Mia Vita Disegnata Male (LMVDM) by Gipi. According to Gillian Whitlock, an American researcher of autobiographical texts, in comic books the author always has to draw themselves, creating their own “graphic avatar”. Consequently, cartoon autobiographies rarely aspire to realism, and representation becomes inseparable from manipulation. Gipi in LMVDM decides to tell two parallel stories, using a completely different graphic style for each of them. He tells a retrospective, oneiric story about his childhood and youth, using simple, offhand drawings (the title of this comic book can be translated as “My badly drawn life”). On the other hand, with the help of watercolours typical of his previous comic books, he develops an adventure narrative about a poet imprisoned on a pirate ship. Paradoxically, in this comic book, real events are presented like fiction or dreams, while fantastic events are rendered in a more realistic style. Pasolini by Davide Toffolo tells the story of the multiple meetings between two characters who, due to chronology, could have never met: the book’s author, Davide Toffolo, and the renowned Italian writer and director, Pier Paolo Pasolini. The author uses a realistic drawing style to capture these unbelievable events. This is another example of the blurring of the boundary between fiction and reality. According to Raffaele Donnarumma, autofiction is characterised by the fact that the author, hero and narrator are the same person, but events that are recognizable as having happened are mixed with events that clearly never happened. In the graphic novel, the issue of probability and improbability of events is further complicated by the fact that the figure of the author/hero/narrator is represented by a drawing which, in itself, distances this medium from seemingly realistic representation. In addition, the authors of the autobiographical comics discussed in this article decide to play with different graphic styles in order to further blur the boundary between fiction and reality.

PL

W artykule przeanalizowane zostają dwa dzieła będące przykładem autofikcji we współczesnym włoskim komiksie: Pasolini Davidego Toffola z 2012 roku i La Mia Vita Disegnata Male (LMVDM) Gipiego. W komiksach autor zawsze musi narysować siebie samego, stworzyć swój „awatar graficzny”, a – co za tym idzie – komiksowe autobiografie rzadko dążą do realizmu, a reprezentacja nierozłącznie wiąże się w nich z manipulacją. Gipi w LMVDM decyduje się na opowiedzenie dwóch paralelnych historii, używając dla każdej nich zupełnie odmiennego stylu graficznego. Pasolini Davidego Toffola opowiada o wielokrotnych spotkaniach dwóch postaci, które ze względu na czas życia nie mogły nigdy się zetknąć: sobie samym i słynnym włoskim pisarzu i reżyserze Pierze Paolu Pasolinim. Jest to kolejny przykład zacierania granicy między fikcją a rzeczywistością. W powieści graficznej kwestię prawdopodobieństwa i nieprawdopodobieństwa wydarzeń komplikuje fakt, że postać autora/bohatera/narratora jest przedstawiona poprzez rysunek, który sam w sobie oddala to medium od pozorów realistycznej reprezentacji. Dodatkowo, autorzy komiksów autobiograficznych omawianych w tym artykule decydują się na granie różnymi stylami graficznymi w celu dalszego zacierania granicy między fikcją a rzeczywistością.

6

Powieść "В Советском Союзе не было аддерола" Olgi Breininger z perspektywy autofikcji

67%

Stryjakowska A.

Przegląd Rusycystyczny

|

2020

|

issue 3 (171)

RU

Цель данной статьи состоит в анализе романа Ольги Брейнингер как поля конструирования идентичности автора. В качестве методологического фундамента была принята категория автофикции, понимаемая как орудие самопознания и самостановления. Анализ литературного материала помещен в контекст внелитературной деятельности автора, которая воспринимается не как твердая биографическая информация, но как очередная, рядом с творчеством, платформа самостановления. Интерпретация романа концентрируется на главной героине, испытывающей кризис идентичности, вызванный хроническим перфекционизмом и чувством искоренения. Рассуждениям подвергнуты, между прочим, совершаемые героиней операции памяти, играющие ключевую роль в понимании экзистенциального хаоса. В качестве существенного приема отмечено конструирование повествования как голоса поколения, что направлено на преодоление чувства одиночества.

EN

The aim of the article is to analyze Olga Breininger’s novel as a field for constructing the author’s identity. The category of autofiction, regarded as a tool of self-understanding and self-creation, has been chosen as the methodological foundation. The analysis of the literary text is embedded in the context of the author's non-literary activity, understood here not as biographical information, but as another (next to the fiction works) platform of self-creation. The interpretation of the novel focuses on the protagonist who experiences an identity crisis caused by chronic perfectionism and a sense of uprooting. Attention is given, among others, to the main character’s memory operations, which play a key role in understanding her existential chaos. Creating the story as a generation's voice is considered as an important device, aimed at overcoming the feeling of loneliness.

PL

Celem artykułu jest analiza powieści Olgi Breininger jako pola konstruowania tożsamości autorki. Metodologiczny fundament dociekań stanowi kategoria autofikcji, rozumiana jako narzędzie samopoznania i autokreacji. Analizę materiału literackiego osadzono w kontekście pozaliterackiej działalności autorki, która pojmowana jest nie jako pewna informacja biograficzna, lecz kolejna, obok twórczości, platforma konstruowania siebie. Interpretacja powieści koncentruje się na protagonistce, doświadczającej kryzysu tożsamości, spowodowanego chronicznym perfekcjonizmem i poczuciem wykorzenienia. Rozważania dotyczą, między innymi, dokonywanych przez bohaterkę operacji pamięci, które odgrywają kluczową rolę w zrozumieniu odczuwanego chaosu egzystencji. Za istotny zabieg literacki uznano konstruowanie narracji jako głosu pokolenia, co wolno rozumieć jako próbę przezwyciężenia poczucia samotności.

7

Hermann Lenz und der Eugen Rapp-Zyklus als Narrativierung des literarischen Feldes der Bundesrepublik?

59%

Voß T.

Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

|

2021

111-129

PL

Choć Hegel w swych wykładach z estetyki pisał już na początku XIX w. – w związku z powszechną merkantylizacją i urynkowieniem kultury – o śmierci sztuki, twórczynie i twórcy przetrwali na szczęście do dziś dnia. Parateksty i wywiady świadczą o próbach utwierdzenia swojej autorskiej pozycji. Nawet w uwarunkowaniach postrukturalistycznych, postsubjektywnych i postprawdy chodzi o przyciąganie uwagi poprzez autoprezentację w przestrzeni publicznej i gromadzenie kapitału symbolicznego, ewentualnie kształtowanie tych procesów w toku narracji – na potrzeby rynku (sztuki) lub po prostu jedynie dla siebie. W tym kontekście rodzi się również refleksja na temat pola literackiego oraz tworzy narracja o nim i o produkcji literackiej. Artykuł prezentuje ten fenomen na przykładzie powieści HERMANNA LENZA. Dzięki konfrontacji z życiem literackim udało się LENZOWI ożywić autonomiczność i świadomość autorskości.

EN

Faced with the omnipresent economization and market regulation of the artistic field, Hegel had already discussed the death of art in the early 19th century in his Vorlesungen über die Ästhetik; yet the artist was hardly dead, and remains alive today. Paratexts and interviews show artists’ attempts at self-creation – in many contexts, including post-structural, post-subjective and post-factual. The goal is to attract attention through self-presentation in public and gathering symbolic capital – for the sake of the market, or the artist himself, alternatively to transform these processes into semi-fictional narratives. The fact that reflection is always present in the literary sphere is analyzed in HERMANN LENZ’S novels revolving around the literary business. By confronting literary life, LENZ was able to reanimate the sense of autonomy and awareness of authorship.

DE

Mag Hegel angesichts der allumfassenden Ökonomisierung und Marktregulation des künstlerischen Feldes in seinen Vorlesungen über die Ästhetik bereits im frühen 19. Jahrhundert vom Tod der Kunst gesprochen haben, Künstler und Künstlerinnen sind bis heute zum Glück noch nicht gestorben bzw. verschwunden. Paratexte und Interviews zeigen Versuche sich auch unter poststrukturalistischen, postsubjektiven und postfaktischen Vorzeichen auktorial durchzusetzen und auf dem Markt, aber doch auch ganz klar für sich, Aufmerksamkeit über die Auto-Präsentation in der Öffentlichkeit als Anhäufung von symbolischem Kapital zu produzieren bzw. diese Prozesse als Narrative auszugestalten. Dass sich dabei auch immer eine Reflexionsebene gegenüber dem literarischen Feld ergibt, ja letzteres und damit den Literaturbetrieb zum Narrativ werden lässt, wird anhand von HERMANN LENZ Literaturbetriebsromanen genauer herausgearbeitet. Durch die Auseinandersetzung mit dem Literaturbetrieb ist es LENZ möglich, die Inszenierung und Selbstbehauptung von Autorschaft und Autorschaftsbewusstsein zu reanimieren.

8

Sten Nadolny und die Kunst der Lebensbeschreibung

59%

Lasse B.

Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

|

2021

93-110

PL

W rozważaniach nad autobiografią gatunek powieściowy odgrywał do niedawna mało istotną rolę jako przedmiot badań. Artykuł pokazuje, że powieść STENA NADOLNEGO Selim oder Die Gabe der Rede tworzy w świecie przedstawionym sytuację autofikcjonalną. Tym samym można ten utwór poddać teoretycznej refleksji w odniesieniu do autobiografii. W kontekście rozważań Julii Kristevy na temat obcości podmiotu wobec samego siebie, przedstawione zostają autofikcjonalne strategie pisarskie, które wywodzą autobiografię od ‚obcego’. Powieść NADOLNEGO – można ją nazwać ‚zdezorientowanym’ opisem samego siebie – przekracza wobec tego tradycyjne formy autofikcji.

EN

Discourse concerning autobiography does not usually include novels as material for theoretical study. This article demonstrates how STEN NADOLNY’S novel Selim oder Die Gabe der Rede creates an autofictional situation within a diegetic world; therefore it may be a subject of reflection on theoretical problems associated with autobiography. In the context of Julia Kristeva’s deliberations on self-alienation, the Author discusses ‘autofictional’ acts of writing that describe the self through the ‘other’. As decentered life-writing, NADOLNY’S novel transcends common forms of autofiction.

DE

Im Autobiographiediskurs spielen Romane bisher keine nennenswerte Rolle als theoretische Impulsgeber. Der vorliegende Beitrag zeigt, dass STEN NADOLNYS Selim oder Die Gabe der Rede eine autofiktionale Situation im inneren der diegetischen Welt erzeugt und sich damit für die Reflexion autobiographietheoretischer Problemkontexte eignet. Mit Rekurs auf Kristevas Überlegungen zur Selbst-Fremdheit werden die ‚autofiktionalen‘ Schreibakte vorgeführt, die das Individuum auch vom Fremden her erschreiben. Als dezentrierte Selbstlebensbeschreibung überschreitet NADOLNYS Roman damit gängige Formen der Autofiktion.

Refine search results

2 Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

1 Annales Universitatis Mariae Curie-Sklodowska, sectio FF – Philologia

1 Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria

1 Autobiografia. Literatura. Kultura. Media

1 Polonistyka. Innowacje

1 Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

1 Przegląd Rusycystyczny

1 Gromadzka B.

1 Lasse B.

1 Olszewska M. J.

1 Siwek R.

1 Stryjakowska A.

1 Tlustý J.

1 Voß T.

1 Wielgosz A.

1 2022

2 2021

1 2020

1 2019

2 2018

1 2015