Search results

1

Technika teatru w teatrze w wybranych baletowych konkretyzacjach

100%

Ziemba M.

Postscriptum Polonistyczne

|

2015

|

issue 1(15)

181-189

EN

Two ballet performances are being analysed: Pietruszka by Igor Strawiński and Dama Kameliowa choreographed by John Neumier. The author discusses a metatheatrical character of the two performances, which reveals itself through a concept of “a theatre within a theatre”. The analyses presented in this article are rooted in a (slightly modified) methodological approach defined by Marcin Gmys. The analysis leads to the conclusion that the three subcodes (dance, music and drama) determine the functionality of the concept of ‘a theatre within a theatre’ in both performances.

2

Libretto baletowe jako gatunek tekstu?

100%

Wybraniec M.

Językoznawstwo

|

2016

|

vol. 10

201-207

EN

The ballet libretto as the kind of the text? The libretto is the text type, theoretical category which is the component of communicative competence ballet artists. That text is independent communications unit lying between species. The sentence can be seen as a kind of closed statement but the text itself is not closed.

3

Instrumentacja El amor brujo Manuela de Falli

88%

Jędrzejczyk A.

Kwartalnik Młodych Muzykologów UJ

|

2015

|

issue 4(27)

32-69

EN

Manuel de Falla was one of the greatest Spanish composers of the first half of the 20th century. He created just a few orchestral works, chamber music and music for the piano and voice and the piano. In his works, impressionistic sensibility is combined with the Iberian spontaneity, which added individual character to his compositions. What certainly deserves special attention is the ballet El amor brujo (The Bewitched Love), whose instrumentation is the subject of this article. Instrumentation in El amor brujo plays a crucial role in shaping of the work. The composer combines classic and modernist elements. First of all, the limited number of musicians in the orchestra - a single cast brass and string quintet reminiscent of early classical orchestra. However, the assignment of subjects mainly to wind instruments refers to the Romanticism. At the same time however, de Falla assimilates achievements of orchestral impressionism, such as the use of the piano and a wide range of strings articulations. In addition, we note de Falla's penchant for exploiting small-ensemble as opposed to neoromantic tendency to use great orchestral compositions, therefore, the full cast works, together with bells, which is heard only through three-bar Final. The treatment of the orchestra on the principle of gradation of sounds and numerous references to the guitar texture in strings and piano parts are essential features of Spanish folk music, and are present in all the works of Manuel de Falla.Instrumentation in El amor brujo by Manuel de Falla

4

Cielesność a przyjaźń w powieści Swing Time Zadie Smith

88%

Stanecka A.

Prace Literaturoznawcze

|

2020

|

issue 8

57-70

EN

This article describes the complex relationship between two girls, the protagonists of Zadie Smith’s Swing Time (2016). The unnamed narrator and her friend, Tracey, have been competing since childhood. They share not only the same ethnic roots (both have black and white parents), but also a passion for dancing and watching Fred Astair’s films. Unfortunately, it turns out that oneof the dancers, the narrator, has flat feet, which permanently affects relations between the girls. This seemingly insignificant fact appears to be destructive for their friendship. Her dysfunctional feet prevent the protagonist from following her dreams. Having given up the dancing career, the narrator begins her new journey: she goes to university and strives to discover her identity. Soon the young woman understands how meaningful and significant the relationship with Tracey was.It was not only about competitiveness and jealousy, but also about support and dependence. Therefore the narrator misses her childhood friend. This article draws attention to the issue of difficult female friendship influenced by the dysfunctionality of the body.

5

The Rite Signs: Semiotic Readings One Hundred Years On

88%

McKay N. P.

Avant

|

2016

|

vol. 7

|

issue 1

EN

One hundred years on from the infamous premiere of The Rite of Spring, Stravinsky’sepoch-defining ballet continues to evoke controversy and contention in both musicological and performance circles. Even to call it a ballet is to overlook, or compound, its problematic identity. Throughout its life span, most audiences will have encountered, valorised and identified the work as a landmark of orchestral musical modernism heard primarily, perhaps even exclusively, in concert halls and on audio recordings with not a dancer, theatre stage or set in sight. Still to this day it thus remains one of music’s more remarkable split person- alities: bifurcated along formalist and contextualist lines by Stravinsky’s retrospective andopportunistic assertion that he had written “un oeuvre architectonique et non anecdotique.”

6

The Rite Signs: Semiotic Readings One Hundred Years On

88%

McKay N. P.

Avant

|

2016

|

vol. 7

|

issue 1

EN

One hundred years on from the infamous premiere of The Rite of Spring, Stravinsky’sepoch-defining ballet continues to evoke controversy and contention in both musicological and performance circles. Even to call it a ballet is to overlook, or compound, its problematic identity. Throughout its life span, most audiences will have encountered, valorised and identified the work as a landmark of orchestral musical modernism heard primarily, perhaps even exclusively, in concert halls and on audio recordings with not a dancer, theatre stage or set in sight. Still to this day it thus remains one of music’s more remarkable split person- alities: bifurcated along formalist and contextualist lines by Stravinsky’s ret⁠rospective andopportunistic assertion that he had written “un oeuvre architectonique et non anecdotique.”

7

Męski tancerz i jego rola w widowiskach teatralnych XVI-XVIII wieku

88%

Reglińska-Jemioł A.

Didaskalia. Gazeta Teatralna

|

2022

|

issue 171

82-101

EN

The beginning of the 19th century brought an absolute domination of women on the ballet stage (although they had to face the challenge of mastering the language of dance created by men and originally intended for them on the professional stage). The process of feminisation, also in this ‘symbolic’ aspect, which theatrical dance was undergoing from the nineteenth century directed the research by dance theorists towards the so-called problem of the male dancer (Burt, 2007). However, the complexities of the code of masculinity can be viewed at all the stages of the development of the forms of choreography, i.e. from the dance intermedia of the Renaissance to the autonomous, in terms of content, action ballets of the Enlightenment (referring, inter alia, to the images of the androgynous figures of the burlesque ballets of the time of Louis XIII, or the phenomenon of cross-casting of the court ballet of the Sun King era).

8

Monsters and Marvels: Shakespeare Across Opera, Ballet, Dance, Puppetry, and Music in Central and Eastern Europe-and Beyond

75%

Cetera-Włodarczyk A., Havlíčková Kysová Š., Kowalcze-Pawlik A., Mišterová I., Reuss G.

Multicultural Shakespeare: Translation, Appropriation and Performance

|

2023

|

vol. 28

|

issue 43

89-108

EN

This collectively authored position paper discusses “hybrid” Shakespeares in Central and Eastern Europe, focusing on productions that offer formal experimentation and transnational perspectives. While their contexts remain regional, they provide an insight into how Shakspeare has been mobilised regionally. The paper consists of four distinct parts, each considering Shakespeare in a hybrid form: in opera, dance and musical theatre as well as puppetry in the transnational, regional context. The general discussions of Shakespeare’s presence/appropriation in these art forms are followed by case studies that illustrate the significance of hybridity that characterises Shakespeare in the Central and Eastern European transnational context. Our brief analyses and selected case studies suggest a need for a detailed study of Shakespeare and performative arts in Central and Eastern Europe that would concentrate on the transgressive impulse these theatrical blends realised through formal experiment and artistic innovation.

9

Gdy literatura spotyka się z tańcem, czyli o baletowych inscenizacjach Piaskuna E.T.A. Hoffmanna

63%

Narewska A.

Ogrody Nauk i Sztuk

|

2015

|

issue 5

601-607

PL

Punktem wyjścia do stworzenia niniejszego artykułu stało się opowiadanie niemieckiego pisarza E.T.A. Hoffmanna Piaskun, wpisujące się w nurt czarnego romantyzmu. Na jego podstawie powstał popularny do dziś balet Coppelia, którego twórcy zdecydowali się przedstawić jego treści w formie komedii baletowej, na plan pierwszy wysuwając wątek miłosny. To z kolei zainspirowało współczesną choreografkę Maguy Marin, do postawienia własnej choreograficznej diagnozy relacji damsko-męskich, występujących w obecnym świecie. Niniejszy referat ukazuje interesujące zabiegi i ich konsekwencje, jakie na tekście Hoffmanna dokonała sztuka baletowa.

EN

The starting point of this paper was influenced by E.T.A. Hoffmann’s Sandman (1816), which belongs to the dark romanticism period. In 1870, on the basis of this story, a very popular ballet called Coppelia was introduced to the ballet world. The creators decided to present its content in the form of a comedy ballet, focusing on the aspect of the love story. This classical version inspired many choreographers to create their own versions, including contemporary artist Maguy Marin. She introduced her own choreographic diagnosis of male-female relationships based on 20th-century life. This paper reflects on the interesting changes made through the use of dance towards Hoffmann’s text.

10

Twórczość baletowa Eugeniusza Morawskiego w kontekście poszukiwania polskiej tożsamości narodowej

63%

Łapeta O.

Polski Rocznik Muzykologiczny

|

2021

|

vol. 19

54-66

EN

The topic of this article is Eugeniusz Morawski’s ballet music analysed in the context of the search for national identity in Poland after it regained independence in 1918. The author’s reflection is focused on two fully preserved ballet compositions written in the 1920s. In the monumental four-part dance poem Miłość [Love] by Morawski, together with the author of the libretto, Franciszek Siedlecki, presents an allegorical journey of the pair of protagonists in search of spiritual renewal in a world threatened by progressive mechanisation. Their pilgrimage ends on Earth, and Mazurka is the central point of the last part of the composition. The two-part ballet Świtezianka [Fair Maiden from Svitez], written by the composer to his own libretto, contains in the first part a group scene in which the composer stylizes Polish folk dances. Morawski uses in these works numerous archaizing elements, such as col legno articulation in the strings or empty fifths in the bass; he also uses a pentatonic scale and modal scales, these fragments are distinguished by incisive rhythms. The composer’s treatment of folk material brings to mind an analogy between his work and the works of composers regarded as representatives of the national-folkloric trend in Polish music: Karol Szymanowski, Stanisław Wiechowicz and Roman Palester. Similar tendencies can also be observed in numerous literary and art works created during the inter-war period. A return to folklore and combination of its elements with modern composing techniques can also be found in the works of the most oustanding representatives of the avant-garde: Igor Stravinsky and Béla Bartók.

PL

Tematem niniejszego artykułu jest twórczość baletowa Eugeniusza Morawskiego, rozpatrywana w kontekście poszukiwania tożsamości narodowej po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Przedmiotem refleksji są dwa zachowane w całości dzieła kompozytora, napisane w latach 20. XX wieku. W monumentalnym, czteroczęściowym poemacie tanecznym Miłość Morawski, razem z autorem libretta Franciszkiem Siedleckim, przedstawił alegoryczną wędrówkę pary bohaterów w poszukiwaniu duchowych wartości w świecie zagrożonym przez postępującą mechanizację. Peregrynacja kończy się na Ziemi, a centralnym punktem ostatniego ogniwa utworu jest Mazur. Dwuczęściowy balet Świtezianka, napisany przez Morawskiego do własnego libretta, zawiera w pierwszej części scenę zbiorową, w której kompozytor stylizuje polskie tańce ludowe. Stosuje liczne zabiegi archaizujące, takie jak artykulacja col legno w partii smyczków czy puste kwinty w basie, wykorzystuje też skalę pentatoniczną i skale modalne, a na pierwszy plan wysuwa się w tych fragmentach wyrazista rytmika. Wątki polskie pojawiają się także w zachowanym w formie niekompletnego wyciągu fortepianowego balecie Legenda o Kraku i smoku, w sposób swobodny opartego na legendzie o smoku wawelskim. Sposób traktowania przez artystę materiału o proweniencji ludowej każe wysnuć analogię pomiędzy jego twórczością a dziełami kompozytorów, w których twórczości zaznaczył się trend narodowo-folklorystyczny: Karola Szymanowskiego, Stanisława Wiechowicza czy Romana Palestra. Podobne tendencje zaobserwować można także w licznych dziełach literackich i plastycznych tworzonych w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Powrót do ludowości i mariaż tych elementów z nowoczesnymi technikami kompozytorskimi odnaleźć można w twórczości najwybitniejszych przedstawicieli muzycznej awangardy: Igora Strawińskiego czy Béli Bartóka.

11

Oblicza ofiary w choreograficznych i literackich odsłonach Święta wiosny Igora Strawińskiego

63%

Narewska A.

Avant

|

2016

|

vol. 7

|

issue 1

EN

The paper Faces of the victim in the choreographic and literary renditions of Rite of Spring by Igor Stravinsky presents various interpretations of the Chosen One, who is the central figure in many productions of this ballet. The main research materials for this article are selected choreographies of Rite of Spring, as well as literary texts inspired by this work. The aim of this paper is to present the dialogue between the original work by Stravinsky and Nijinsky and its choreographical and literary reinterpretations.

PL

Artykuł Oblicza ofiary w choreograficznych i literackich odsłonach Święta wiosny IgoraStrawińskiego prezentuje różne interpretacje centralnej figury wielu inscenizacji tego ba- letu Igora Strawińskiego – Ofiarowanej. Główny materiał badawczy stanowią wybranechoreografie Święta wiosny, a także teksty literackie inspirowane tym dziełem. Celem ar-tykułu jest prezentacja dialogu, jaki zachodzi pomiędzy wyjściowym dziełem Strawiń- skiego i Niżyńskiego a jego reinterpretacjami, który odbywa się nie tylko na płaszczyźnie choreograficznej, lecz również na gruncie literackim.

12

Oblicza ofiary w choreograficznych i literackich odsłonach Święta wiosny Igora Strawińskiego

63%

Narewska A.

Avant

|

2016

|

vol. 7

|

issue 1

PL

Artykuł Oblicza ofiary w choreograficznych i literackich odsłonach Święta wiosny IgoraStrawińskiego prezentuje różne interpretacje centralnej figury wielu inscenizacji tego ba- letu Igora Strawińskiego – Ofiarowanej. Główny materiał badawczy stanowią wybranechoreografie Święta wiosny, a także teksty literackie inspirowane tym dziełem. Celem ar-tykułu jest prezentacja dialogu, jaki zachodzi pomiędzy wyjściowym dziełem Strawiń- skiego i Niżyńskiego a jego reinterpretacjami, który odbywa się nie tylko na płaszczyźnie choreograficznej, lecz również na gruncie literackim.

EN

The paper Faces of the victim in the choreographic and literary renditions of Rite of Spring by Igor Stravinsky presents various interpretations of the Chosen One, who is the central figure in many productions of this ballet. The main research materials for this article are selected choreographies of Rite of Spring, as well as literary texts inspired by this work. The aim of this paper is to present the dialogue between the original work by Stravinsky and Nijinsky and its choreographical and literary reinterpretations.

13

Balet – baletnica – tancerz baletowy: badanie skojarzeń osób nietańczących

63%

Aleksandrovich M., Kowalczyk J.

Ars inter Culturas

|

2020

|

issue 9

353-372

EN

Ballet, classical dance, as an art and a profession tries to keep up with modernity, while main-taining its unique, classic style. In the public perception, however, ballet remains an enigmatic art. Ballet performers are themselves aware that their passion and stage image are particularly susceptible to stereotypes. The interest of the media and of scholarship causes dancers more and more often to debunk myths, modify the styles of practicing the art of ballet, and work on their own personality. All these things they do just to surprise the average audience, ballet lovers, journalists and scholars. From an academic point of view, the perspectives of those who do not dance are worthy of study as well. The aim of the present research was to identify the most common stereotypical associations with the words “ballet”, “ballerina”, “ballet master”. Fifty-five people (forty-nine women, six men) aged from 19 to 48 (average age 25.2) from Pomeranian University in Słupsk took part in the study.

14

Igor Strawiński i Wacław Niżyński artyści wizjonerzy u progu nowej epoki

63%

STACHURA-BOGUSŁAWSKA A.

Edukacja Muzyczna

|

2015

|

issue 10

221–243

PL

Kompozytor Igor Strawiński oraz tancerz i choreograf Wacław Niżyński skrzyżowali swe drogi twórcze na początku wieku XX, aby zrewidować dotychczasowe myślenie o sztuce i wprowadzić ją w nowy wiek. Apogeum współpracy tych dwóch wybitnych artystów stanowiło wystawienie baletu Święto wiosny, którego premiera w 1913 roku, zapisała się w historii jako jeden z najwięk- szych skandali muzycznych naszej epoki. Niniejszy artykuł posiada charakter kompilacyjny. Wykorzystuje znane opracowania muzykologiczne i historyczne dotyczące literatury przedmiotu.

EN

The composer Igor Stravinsky and the dancer and choreographer Vaslav Nijinsky crossed their creative paths at the beginning of the twentieth century, which made them revise their approach to art and introduce it in a new era. The collaboration of these two outstanding artists culminated with the staging of the ballet ‘The Rite of Spring’, whose premiere in 1913 made history as one of the greatest musical scandals of our time. This paper is of a compilative nature. It uses renowned musicological and historical analyses relating to the literature on the subject.

15

(Nie)widowiskowe ciała (nie) idą na wojnę. Uniformy i dyscyplina

63%

Muller A.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2018

|

issue 37

EN

Alicja MullerFaculty of Polish Jagiellonian UniversityPoland (Un)spectacular Bodies (Do Not) Go to War Uniforms and DisciplineAbstract: The aim of this article is to present uniforms (or costumes) as masks used by the disciplinary authority to control and change bodies. By the word “costume” I understand both the material object and a repertoire of abstract rules according to which bodies are formed and trained. Defined in this way, the mask is a medium which, on the one hand, covers the individual characteristics of whoever wears it, and, on the other, somehow directs his or hers actions. To describe this mechanism, I choose two seemingly different spaces: classic ballet and the military. I show that in both disciplinary power operates on similar – perhaps even identical – principles. In the first part of the article, I develop the concept of mask-costume, focusing on its theatrical character. In the second part, I study two texts of culture: Cezary Tomaszewski’s play Cezary goes to war (2017) and Artur Żmijewski’s short film KRWP (2000). They provide excellent material to exemplify my initial diagnoses. Keywords: mask, body, power, ballet

PL

(For abstract in English scroll down)Celem tego artykułu jest przedstawienie uniformów/kostiumów jako masek, które władza dyscyplinująca nakłada na podmioty. Przez kostium rozumiem zarówno materialny obiekt, jak i abstrakcyjny zbiór zasad, zgodnie z którymi formowane lub tresowane są ciała. Tak definiowana maska jest medium, które z jednej strony zakrywa indywidualne cechy tego, kto ją nosi, z drugiej – w pewien sposób reżyseruje podmiot. Do opisu tego mechanizmu wybieram dwie – pozornie zupełnie różne – przestrzenie: balet klasyczny i wojsko, w których – jak się okazuje – władza dyscyplinująca działa na podobnych, a może nawet tożsamych, zasadach. W pierwszej części artykułu rozwijam koncepcję maski-kostiumu, skupiając się na jej teatralnym charakterze. W drugiej części opisuję zaś dwa teksty kultury: spektakl Cezarego Tomaszewskiego Cezary idzie na wojnę (2017) oraz film Artura Żmijewskiego KRWP (2000), które wydają mi się doskonałą egzemplifikacją wyjściowych diagnoz. Summary: (Un)spectacular bodies (do not) go to war. Uniforms and discipline The aim of this article is to present uniforms (or costumes) as masks that are used by the disciplinary authority to control and change bodies. By the word “costume” I understand both the material object and the abstract repertoire of rules, according to which bodies are formed or trained. The mask, which is defined in this way, is a medium that on the one hand, covers the individual characteristics of whoever wears it, on the othe it directs, in a way, his or hers actions. To describe this mechanism, I choose two seemingly different spaces: classic ballet and military, in which, as I’m going to prove, disciplinary power operates on similar, or even identical, principles. In the first part of the article, I develop the concept of mask-costume, focusing on its theatrical character. In the second part, I describe two texts of culture: Cezary Tomaszewski’s play Cezary goes to war (2017) and Artur Żmijewski's short film KRWP (2000), which seem to be a perfect exemplification of my initial diagnoses.

16

ВАРИАНТ ИСТОРИИ ДОН ЖУАНА В УКРАИНСКОЙ КУЛЬТУРЕ (АРХЕТИП ЛЕСИ-ДОЛОРЕС В БАЛЕТЕ КАМЕННЫЙ ВЛАСТЕЛИН ВИТАЛИЯ ГУБАРЕНКО ПО ДРАМЕ ЛЕСИ УКРАИНКИ)

63%

Драганчук В.

Ars inter Culturas

|

2016

|

issue 5

63-74

EN

Lesya Ukrainka created a version of Don Juan’s history in Ukrainian culture. The poet introduced in the drama the Dolores image who loves Don Juan. Dolores became a symbol of the love archetype in the art work. Vitaly Hubarenko’s work in great academic ballet genre is one of best artistic interpre-tations of this drama. Ballet style is an allusion to S. Prokofiev’s style. Dolores image gets characteristic by genres of lullaby and prayer. Tenderness of character is embodied by penetrating sound of violins in the high register. The transformation of love theme shows us another facet of the Dolores personality who committed a self-sacrifice act for the sake of a loved one. Dolores in the ballet represents the female essence of love as a creation, thus the term „Femin-personalism” is offered in this article. The understanding of the term is defined by analogy with the philosophy. P. Bowne, E. Mounier, N. Berdyaev and other thinkers have shown an archetype of personality as a person which has a divine source.

17

Jan Ciepliński, Szkic dziejów baletu polskiego. Londyn, 1956

63%

Turska I.

Pamiętnik Teatralny

|

1956

|

vol. 5

|

issue 2/3

463-465

EN

The author discusses Jan Ciepliński’s book Szkic dziejów baletu polskiego [A Draft History of Polish Ballet], which is based on documents passed on to him by Leopold Filatyn and partly published by Henryk Liński in the second volume of the monograph Taniec [Dance] (ed. Mateusz Gliński, Warsaw, 1930), and supplemented by Ciepliński’s own investigations. The reviewer points out the main faults of the book: the absence of references to primary or secondary sources, the lack of structural periodisation desirable in overviews of this kind, and the absence or insufficient scope of critical analysis. The central part of the review addresses factual errors. An important point of criticism is also that due to personal motivations, Ciepliński was unfair in describing the activity of his contemporary dancers and choreographers, as well as the Polish Representative Ballet. Given the unsatisfactory quality of the book, which was published in London, the reviewer feels urged to emphasize the gaps in the domestic publishing market in the field of dance history and theory.

PL

Autorka omawia Szkic dziejów baletu polskiego Jana Cieplińskiego, powstały na podstawie materiałów przekazanych artyście przez Leopolda Filatyna, częściowo opublikowanych przez Henryka Lińskiego w drugim tomie monografii Taniec (red. Mateusz Gliński, Warszawa, 1930), i własnych poszukiwań. Jako główne usterki publikacji Cieplińskiego autorka wskazuje: brak odsyłaczy do źródeł i opracowań, przeglądowy charakter tekstu pozbawionego struktury periodyzacyjnej, a także nieobecność krytycznej analizy faktów lub jej niewystarczający zakres. Główną część recenzji stanowi omówienie błędów merytorycznych. Istotne miejsce zajmuje też wskazanie motywowanej względami osobistymi niesprawiedliwości Cieplińskiego w opisach działalności współczesnych mu tancerzy i choreografów oraz Polskiego Baletu Reprezentacyjnego. Niezadowalający poziom Szkicu..., opublikowanego w Londynie, jest dla autorki recenzji impulsem do podkreślenia luk na rodzimym rynku wydawniczym w zakresie historii i teorii tańca.

18

Katarzyna z Fröhlichów Bogusławska

63%

Waszkiel H.

Pamiętnik Teatralny

|

2003

|

vol. 52

|

issue 3/4

326-336

EN

The author undertakes to reconstruct the biography of Katarzyna Fröhlich (1811–1886), a graduate of the Warsaw Ballet School, who honed her talent under the tutelage of Julia Mierzyńska at Warsaw’s Teatr Wielki [Grand Theatre]. She lists the dancer’s performances, including solo parts, and cites the favourable press reviews of the “solo mazur” from the ballet Wesele polskie w Ojcowie [The Polish Wedding in Ojców]. She emphasizes the vital social function of the ballet school: poor, illiterate families chose it for their children as an opportunity to learn a profession without teaching fees and acquire social capital. She notes that Fröhlich-Bogusławska’s decision to end her career as a ballet dancer resulted from her getting married. Since the autumn of 1834, she focused on her household. Her motherhood was marked by tragedy: her son Ludwik died as a child, and the other son Władysław was exiled to Siberia. Władysław survived to become a theatre critic, and his sister Zofia became a music teacher. Drawing on previously unknown sources, the author of the article verifies the date of Fröhlich-Bogusławska’s death and restores the memory about her dancing career, faded in the course of her long life.

PL

Autorka podejmuje próbę rekonstrukcji biografii Katarzyny Fröhlich (1811–1886), absolwentki warszawskiej szkoły baletowej, w Teatrze Wielkim szlifującej talent pod okiem Julii Mierzyńskiej. Wymienia spektakle z udziałem tancerki, w tym w partiach solowych, przywołuje pochlebne opinie prasowe o „solo mazurze” z Wesela polskiego w Ojcowie. Uwypukla istotną funkcję życiową szkoły baletowej, którą ubogie, niepiśmienne rodziny wybierały dla swoich dzieci jako szansę na nieodpłatne zdobycie zawodu i kapitału społecznego. Podkreśla, że decyzja tancerki o zakończeniu kariery baletowej wynikała z zamążpójścia. Od jesieni 1834 Fröhlich-Bogusławska koncentrowała się na prowadzeniu domu. Doświadczyła tragedii jako matka: śmierci Ludwika w dzieciństwie i zesłania Władysława na Syberię. Władysław po powrocie z zesłania kontynuował karierę krytyka teatralnego, jego siostra Zofia była nauczycielką muzyki. Na podstawie nowo odnalezionych źródeł autorka weryfikuje datę zgonu Fröhlich-Bogusławskiej oraz przywraca zatartą podczas długiego życia pamięć o jej baletowej karierze.

19

Petersburski benefis Feliksa Krzesińskiego w 1888 roku

63%

Sibilska J.

Pamiętnik Teatralny

|

1995

|

vol. 44

|

issue 1/2

173-186

EN

Based on letters from the Krzesiński family collection held at the Library of the Institute of Art, Polish Academy of Sciences, as well as Russian periodicals and other sources, the author reconstructs the details of jubilee celebrations in honour of the eminent dancer Feliks Krzesinski (1823–1905), investigating their circumstances, course, and reception. The event took place on 31st January 1888 (according to the Julian calendar) in Saint Petersburg, where the artist settled in 1852, after a successful career in the ballet of the Warsaw Government Theatres. The jubilee celebrated fifty years of his activity as an artist, including thirty-five years at Petersburg’s Mariinsky Theatre. The author of the article uses this opportunity to correct some inaccuracies perpetuated in narratives about ballet history, which often repeat blunders from original press accounts.

PL

Na podstawie listów pochodzących z archiwum korespondencji rodziny Krzesińskich, znajdującego się w zbiorach Biblioteki Instytutu Sztuki PAN, oraz rosyjskiej prasy i innych źródeł, autorka szczegółowo rekonstruuje okoliczności, przebieg i recepcję jubileuszu wybitnego tancerza, Feliksa Krzesińskiego (1823–1905). Wydarzenie, o którym mowa, odbyło się 31 I 1888 roku (wg kalendarza juliańskiego) w Petersburgu, gdzie artysta osiadł w 1852 roku, mając za sobą znaczącą karierę w balecie w Warszawskich Teatrach Rządowych. Benefis stanowił obchody pięćdziesięciolecia pracy artystycznej, w tym trzydziestopięciolecia w Teatrze Maryjskim. Przy tej okazji badaczka koryguje pewne nieścisłości, utrwalone w narracjach o historii baletu, nierzadko powtarzane za omyłkami prasowymi epoki.

20

Janina Pudełek (1930–2004)

63%

Krasiński E.

Pamiętnik Teatralny

|

2005

|

vol. 54

|

issue 1/2

282-286

EN

A memoir about Professor Janina Pudełek (1930–2004), who was primarily concerned with ballet in her many years of critical and research activities. The author emphasizes her contribution to the development of research on the history and aesthetics of ballet, as well as the importance of her documentation work carried out at the Theater Museum in Warsaw, where she was responsible for the musical scenes department and processed the opera and ballet collections. Brief mention is also made of significant works on ballet history and aesthetics that she left in manuscript.

PL

Wspomnienie o profesor Janinie Pudełek (1930–2004), która w swej wieloletniej działalności krytycznej i badawczej zajmowała się przede wszystkim baletem. Autor podkreśla jej wkład w rozwój badań nad historią i estetyką baletu oraz wagę jej prac dokumentacyjnych prowadzonych w Muzeum Teatralnym w Warszawie, gdzie była odpowiedzialna za dział scen muzycznych i opracowywała zbiory operowo-baletowe. Wspomniano także krótko o ważnych pracach dotyczących historii i estetyki baletu, które pozostawiła w rękopisie.

Refine search results

Technika teatru w teatrze w wybranych baletowych konkretyzacjach

Libretto baletowe jako gatunek tekstu?

Instrumentacja El amor brujo Manuela de Falli

Cielesność a przyjaźń w powieści Swing Time Zadie Smith

The Rite Signs: Semiotic Readings One Hundred Years On

The Rite Signs: Semiotic Readings One Hundred Years On

Męski tancerz i jego rola w widowiskach teatralnych XVI-XVIII wieku

Monsters and Marvels: Shakespeare Across Opera, Ballet, Dance, Puppetry, and Music in Central and Eastern Europe-and Beyond

Gdy literatura spotyka się z tańcem, czyli o baletowych inscenizacjach Piaskuna E.T.A. Hoffmanna

Twórczość baletowa Eugeniusza Morawskiego w kontekście poszukiwania polskiej tożsamości narodowej

Oblicza ofiary w choreograficznych i literackich odsłonach Święta wiosny Igora Strawińskiego

Oblicza ofiary w choreograficznych i literackich odsłonach Święta wiosny Igora Strawińskiego

Balet – baletnica – tancerz baletowy: badanie skojarzeń osób nietańczących

Igor Strawiński i Wacław Niżyński artyści wizjonerzy u progu nowej epoki

(Nie)widowiskowe ciała (nie) idą na wojnę. Uniformy i dyscyplina

ВАРИАНТ ИСТОРИИ ДОН ЖУАНА В УКРАИНСКОЙ КУЛЬТУРЕ (АРХЕТИП ЛЕСИ-ДОЛОРЕС В БАЛЕТЕ КАМЕННЫЙ ВЛАСТЕЛИН ВИТАЛИЯ ГУБАРЕНКО ПО ДРАМЕ ЛЕСИ УКРАИНКИ)

Jan Ciepliński, Szkic dziejów baletu polskiego. Londyn, 1956

Katarzyna z Fröhlichów Bogusławska

Petersburski benefis Feliksa Krzesińskiego w 1888 roku

Janina Pudełek (1930–2004)