Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: brzmienie

Sort By:

Limit search:

Brzmienie a relacje interinstrumentalne w fakturze kameralnej na przykładzie wybranych polskich sonat skrzypcowych XX wieku

100%

Renat M.

Edukacja Muzyczna

2014

issue 9

89–111

Artykuł przedstawia relacje pomiędzy partiami dwóch instrumentów i ich wpływ na brzmienie. Zagadnienie to jest ukazane na przykładzie 4 sonat skrzypcowych polskich kompozytorów, powstałych w różnych latach XX wieku. A są to: — Sonata G-dur na skrzypce i fortepian Henryka Melcera (1907), — Sonata na skrzypce i fortepian Romana Maciejewskiego (1938), — IV Sonata na skrzypce i fortepian Grażyny Bacewicz (1949), — Sonata na skrzypce i fortepian (1971). Rozważania o brzmieniu poprzedzone są metodologicznym wstępem, zatytułowanym „Brzmienie jako problem badawczy”. Ukazuje on uwagi Carla Dahlhausa, Igora Strawińskiego, Ryszarda Daniela Golianka i Józefa Michała Chomińskiego. Analizy utworów poprzedzają uwagi dotyczące relacji interinstrumentalnej i jej definicje. W pierwszej sonacie Henryka Melcera relacje przyjmują postać dialogu sukcesywnego i symultatywnego, w którym istnieją różne rodzaje brzmienia: selektywne, eufoniczne, złożone, kontrastowe. Druga kompozycja, Sonata Romana Maciejewskiego, przedstawia rodzaj dialogu symultatywnego o brzmieniu topliwym. IV Sonata Grażyny Bacewicz reprezentuje dialog symultatywny o brzmieniu kontrastowym. Sonata Eugeniusza Knapika reprezentuje model płaszczyznowy, który tworzy układ formy brzmieniowej tarasowej. Artykuł zamyka podsumowanie, w którym wysunięto wnioski nadrzędne: w każdym utworze istnieją trzy warstwy relacji kształtujących brzmienie: — dobór instrumentów a brzmienie, — rdzeń dźwiękowy a brzmienie, — ukształtowanie interinstrumentalne a brzmienie.

Issues concerning relations between the parts for two instruments and is effect on the tone form in the course of development of the form are discussed in the article. The authoress performs exemplification of the issue on the grounds of case studies of four violin sonatas written by Polish composers in different periods of the 20th century. They are: — Sonata in G-major for violin and piano by Henryk Melcer (1907), — Sonata for violin and piano by Roman Maciejewski (1938), — Sonata No 4 for violin and piano by Grażyna Bacewicz (1949), — Sonata for violin and piano by Eugeniusz Knapik (1971). Deliberations on the texture-tone phenomena in these compositions are preceded by a methodo- logical introduction, entitled “Tone as a Research Problem”. Opinions expressed by, among others, Carl Dalhaus, Igor Stravińsky, Ryszard D. Golianek, Józef M. Chomiński are also discussed. Analyses of subsequent works lead to conclusions on types of the applied texture, methods of operating instrumental registers and variations of inter-instrumental relations. In each sonata, the conclusions are different. In the Sonata in G-major by Henryk Melcer, there are relations of a successive dialogue, giving a selective tone and simultative cooperation (parallel narration) forming three tone variants: uniform, complementary and contrasting. The second composition, Sonata by Roman Maciejewski, shows aspiration to the texture-tone combination. Sonata No. 4 by Grażyna Bacewicz achieves a high degree of variability with a majority of contrasting simultative cooperation. The last Sonata by Eugeniusz Knapik, assuming the plane model with strong con- trasts in planning tone arrangements, creates a “terrace tone form”. Each sonata presents its own model (also stylistic) of shaping tone and texture, and the final shape of the tone is affected by its idiolect form, resulting from, above all, the individual style of a given composer.

Między „tekstami” – analiza związków słowno-muzycznych w „Not I” Agaty Zubel

67%

Kuryłek K.

Muzyka

2022

vol. 67

issue 3

114-136

The aim of this paper is to analyse the composition ‘Not I’ by Agata Zubel, one of the most prominent and significant Polish women composers of the middle generation, with respect to verbal-musical relations. My research method has been inspired by Michał Bristiger’s findings resulting from the assumption that a proper understanding of vocal-instrumental music calls for the application of a double perspective: musical and linguistic. I therefore analyse the two ‘texts’ distinguished by Bristiger, which together make up the composition as an organised whole, i.e. the original literary text and its transformations for the needs of the musical piece, interpreted here as an element of the artistic whole, as well as the so-called ‘great verbal-musical text’, that is, the work in its entirety. In the context of Beckett’s dramatic monologue under study, elements of the work’s formal structure have been discussed along with stylistic tools that define the overall characteristics of the writer’s manner of expression, as well as the main thematic elements of the work, with an attempt to interpret its symbolic meanings. A formal analysis of the composition has also been performed, indicating the sound structures present in the piece and the composition techniques it applies. The analysis also takes advantage of linguistic tools. The key motifs appearing in the literary text under study, referred to in Algirdas Julien Greimas’ semantic theory as semiological classes, have been indicated. This made it possible to point to certain semantic universals in the literary model, which come close to the semantic universals of the music and are at times identical with the latter.

Celem artykułu jest analiza kompozycji Not I Agaty Zubel, jednej z najważniejszych i najwybitniejszych kompozytorek polskich średniego pokolenia, w zakresie związków słowno-muzycznych. Inspiracją dla przyjętej metody badawczej były ustalenia Michała Bristigera wyrastające z założenia, że właściwe rozpoznanie muzyki wokalno-instrumentalnej wymaga przyjęcia dwóch perspektyw badawczych: muzycznej i językowej. Analizie podlegają zatem wyodrębnione przez Bristigera „teksty” tworzące uporządkowaną całość kompozycji, tj. oryginalny tekst literacki i jego transformacja na potrzeby utworu, traktowana jako element całości dzieła muzycznego oraz tzw. wielki tekst słowno-muzyczny rozumiany jako całość utworu. W kontekście badanego monologu dramatycznego Becketta omówiono elementy budowy formalnej utworu, zastosowane środki stylistyczne pozwalające określić ogólne cechy charakterystyczne sposobu wypowiedzi pisarza, opisano ponadto główne wątki tematyczne utworu oraz podjęto próbę interpretacji symbolicznego wymiaru znaczeń w nim zawartych. Analiza zawiera także analizę formalną kompozycji, wskazanie obecnych w utworze struktur dźwiękowych oraz zastosowanych technik kompozytorskich. Do analizy wykorzystano ponadto badawcze narzędzia lingwistyczne. Wskazanie głównych motywów występujących w analizowanym tekście literackim, które w teorii semantycznej Algirdasa Juliena Gremaisa określane są jako klasy semiologiczne, pozwoliło określić pewne uniwersalia znaczeniowe użyte w literackim pierwowzorze, które zbliżają się do semantycznych uniwersaliów muzyki, a niekiedy się z nimi identyfikują.

Refine search results

1 Edukacja Muzyczna

1 Muzyka

1 Kuryłek K.

1 Renat M.

1 2022

1 2014

Search results

Brzmienie a relacje interinstrumentalne w fakturze kameralnej na przykładzie wybranych polskich sonat skrzypcowych XX wieku

Między „tekstami” – analiza związków słowno-muzycznych w „Not I” Agaty Zubel