Pojawienie się nowych technologii pozwoliło nam uczestniczyć w trwającym procesie globalizacji. Potrzeba przystosowania się i zrozumienia nowych sposobów życia związanego z wykorzystywaniem technologii jest wyzwaniem. Niniejsze opracowanie ma na celu analizę możliwości wykorzystania technologii 3D wśród dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD). Podstawą tego projektu było wykorzystanie kreatywności jako sposobu na poprawę samopoczucia dzieci i młodzieży. Starano się zatem przyjrzeć ich umiejętnościom radzenia sobie z zadaniami rozwojowymi zarówno w środowisku 3D, jak i naturalnym (np. w zakresie komunikacji twarzą w twarz). W artykule przywołano teoretyczne psycho-dydaktyczne ramy wykorzystania technologii 3D w optymalizacji rozwoju młodszych pokoleń z ASD. Na podstawie wcześniejszych badań można podejrzewać istnienie pozytywnego związku między korzystaniem z technologii 3D a rozwojem dzieci z ASD. Grupa badana: Dzieci i młodzież ze stwierdzonym zaburzeniem z kręgu autyzmu (N = 40) w wieku między 5. a 16. rokiem życia oraz minimum jeden rodzic (N = 40), a także nauczyciele pracujący w projekcie (N = 16). Badanie miało charakter eksploracyjny i pilotażowy. Przeprowadzono trening pracy z drukarką 3D. W treningu uczestniczyła młodzież wraz z rodzicem. W badaniu wykorzystano metodologię jakościową. Wstępne wyniki przedstawiane są na podstawie raportów rodziców i nauczycieli. Wskazywali oni na rozwój umiejętności społecznych i zainteresowań dzieci z ASD. Co więcej, rodzice i nauczyciele zauważyli poprawę komunikacji z dziećmi i młodzieżą po przeprowadzonym oddziaływaniu. Oczywiście można postawić pytanie, czy był to efekt specyficznej technologii 3D, czy raczej trening był tylko pretekstem do nawiązania komunikacji zgodnie z koncepcją epizodów wspólnego zaangażowania.
Niniejszy tekst stanowi prezentację teoretycznego, psychologicznego modelu wspomagania rozwoju ucznia w relacji z nauczycielem. Ustalenia z obszaru psychologii edukacji i społecznej psychologii rozwoju zostały tu zaimplementowane dla wytyczenia kierunków pracy z dzieckiem w przestrzeni szkolnej. W artykule został przedstawiony model procesu rozwoju i konsekwencje stosowania go w praktyce. Następnie, zgodnie z modelem cykliczno-fazowym rozwoju, opisane są kompetencje niezbędne do wspomagania tego procesu. W końcowej części opisano tzw. Epizody Wspólnego Zaangażowania i kompetencje mentalizacji całego procesu rozwoju ucznia – jako płaszczyzny wzajemnej wymiany mogącej się dokonywać w edukacji szkolnej.
EN
This article is a part of a discussion on changing the education system. Firstly social movement which wants to introduce reforms in polish schools and secondly an opportunity to inspire scientists about successful education. It seems that the results of a psychology of education and social development psychology mentioned in this article haven’t found practical use in the polish school system. This article is the base for theoretical, psychological knowledge about student-teacher relationships. This is their relation, which is the most focused on self-development among all students relations. The development process and the consequences of using different models will be discussed in this article. Then accordingly to the cyclical and phase model of developing competencies needed to support this process will be explained. Finally, the article describes Episodes of shared involvement which create an alternative to traditional models of educational relation.
Some developmental psychological concepts, such as L. S. Vygotsky’s zone of proximal development or H. R. Schaffer’s joint involvement episodes, gave a new perspective in perceiving the process of teaching and development, by providing very detailed characteristics of the situation of acquiring competence in social relations. The mentioned concepts are based on a belief in the developmental potential of humans, and they perceive teaching as future-oriented. These assumptions are also characteristic for coaching and mentoring which are nowadays becoming more and more popular forms of development in work places; hence an attempt to find some analogy between them. The prepared comparison contributes to extending the theoretical bases of “development cooperation relations,” as coaching and mentoring are jointly referred to.
PL
Koncepcje z obszaru psychologii rozwojowej, takie jak strefa najbliższego rozwoju L. S. Wygotskiego czy epizody wspólnego zaangażowania H. R. Schaffera wniosły nową perspektywę do rozumienia procesu nauczania i rozwoju, charakteryzując wnikliwie sytuację nabywania kompetencji w relacji społecznej. Wymienione koncepcje opierają się na wierze w potencjał rozwojowy człowieka, a nauczanie widzą jako zorientowane na przyszłość. Założenia te charakterystyczne są również dla coachingu i mentoringu, będących coraz popularniejszymi formami rozwoju w miejscu pracy. Stąd próba znalezienia analogii. Wykonane porównanie przyczynia się do poszerzenia teoretycznych podstaw „rozwojowych relacji współpracy”, jak określa się wspólnie coaching i mentoring.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.