Search results

1

Women’s Perennial Quest in African Writing: Idealistic, Realistic or Chimerical?

100%

Opara C.

Dialogue and Universalism

|

2017

|

issue 2

119-128

EN

When African female writing commenced in 1966, it proffered a vista of female pro-testation of the individuality of woman. The clarion call for a revision and deconstruc-tion of patriarchal values became sonorous and distinct in the politics of gender. Various tools have been employed in this radical political act. Iconoclasm in the bid to destroy the emblems of patriarchy has served as a rude awakening to the dire need for a drastic change of cultural values. In the same vein, utopian devices have opened up a gateway to possibilities of a better world of the evaluation of integrity, probity and development hinged on creativity. There is also a reversal of the hegemonic mode of power where the power process is revaluated and deconstructed. This paper examines the varied thoughts of African female writers and theorists who seem to be entangled in a cultural bind immanent in a measure of ambivalence. It concludes that the female perennial quest for freedom may in point of fact be only chimerical.

2

The role of pictures, the veneration of icons and the representation of Christ in two oriental orthodox churches of the Coptic and Ethiopian traditions

100%

Chaillot C.

Studies in African Languages and Cultures

|

2016

|

issue 50

101-114

EN

The Oriental Orthodox Churches include the Churches of the Coptic and Ethiopian traditions and also of the Syrian and Armenian traditions which will not be mentioned here. The veneration of icons is similar in all the Churches of Orthodox tradition. They do speak of “veneration” of the persons represented on the icons and pictures (Christ, the Virgin and the saints). They do not speak of “adoration” or “worship” of these persons or of the icons as only God is adored, and worshiping icons would be idolatrous. This veneration is especially known in the socalled Eastern Orthodox (of the Greek, Russian, Romanian, Bulgarian, Serbian traditions) or Churches having accepted the Council of Chalcedon in 451 and the Second Council of Nicaea in 787, but also in the Oriental Orthodox Churches, which is less known.

3

The Year Zero: Iconoclastic breaks with the past

100%

De Baets A.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica

|

2014

|

issue 13

3-18

EN

Some regimes try to force a complete break with the past and even to start from the year zero. Throughout history, such iconoclastic breaks were meant to erase, once and for all, the entire past or to destroy as many of its relics and symbols as possible, and either to reach or regain some faraway golden age. Iconoclastic breaks have thus far enjoyed less systematic attention than the breaks commonly indicated by the phrase “transitional justice,” although their legacy usually leaves deeper scars. My goal, then, is to explore these iconoclastic breaks with the past. I conclude that there are three main types: communist, nationalist and Islamic. The central iconoclastic idea is “historical law” for the first type, “homogenization” for the second and “purity” for the last. Each has its own vision of history: the first is predominantly future-oriented, the second present-oriented, and the third past-oriented.

4

Karykatura jako wypowiedź krytyczna w demokratycznej debacie. Przypadek „Charlie Hebdo”

86%

Białek B.

Estetyka i Krytyka

|

2017

|

issue 1(44)

39-54

EN

The article points the problem of the role of artists and political cartoon in initiating a discourse within the dispute about the freedom of speech and forms of the contemporary democracy in the culturally and politically diversified Europe. It exposes the critical potential of satirical cartoon in its political variation. The avant-garde aspect of breaking the old conventions in the Islamic art, burdened with a religion-based ban on depicting, resulting, however, in a new form of iconoclasm.

5

Chrystologiczna argumentacja w Mowach obronnych przeciw tym, którzy odrzucają święte obrazy Jana Damasceńskiego

86%

Pyc M.

Poznańskie Studia Teologiczne

|

2011

|

issue 25

159-171

EN

In the face of the escalating Iconoclast heresy in the 8th century there appeared the necessity of establishing whether the veneration of icons is justifiable from the Christian viewpoint. The debate primarily concerned the Christological question of venerating Jesus Christ’s icons. St. John of Damascus (675–749) is considered to be one of the most outstanding defenders of sacred icons. We owe to him the first Catholic theology of the icon. His work, „The Defence speeches against those who reject sacred icons” constitutes the answer given to the iconoclasts. The most important argument justifying the veneration of icons is the mystery of the incarnation of the Son of God being the image of the invisible God. The incarnation which liberates one from idolatry lies at the root of a positive vision of matter. John of Damascus refers to the ancient Christian tradition of icon veneration recognizing the word and the image as its essential elements. His teaching would play a key role during the Council of Nicaea in 787.

6

Bilderlosigkeit und anthropomorphe Darstellungen in den deutschen und niederländischen Grammatiken des Barock: sprachwissenschaftlich verursachte und konfessionell motivierte Sichtweise

86%

Djubo B.

Neerlandica Wratislaviensia

|

2019

|

vol. 29

31-51

EN

Human figures were a suitable means of assigning human qualities to non-human entities, thereby making an abstract phenomenon more concrete and easier to understand. During the baroque period, one of the widely used techniques in the works of German and Dutch grammarians was visual presentation of their material in tables. Illustrative examples or tables and dichotomies were differently preferred as visual material in the language teachings of representatives of the confessions as well as the most important philosophical and grammatical theories, which were respected and had authority in the 17th century. The iconoclasm of the Calvinist authors, that is, aniconism and removal of images from churches, correlated with the reluctance of the grammarians to visualise their subjects in pictures. For presenting the contents, language teachers chose a frugal form, namely the tables and the dichotomic method, which is usually manifest in the composition of grammar books and description of the most important characteristics of the parts of speech.

7

Widzialny symbol wiary. Motyw ikony w twórczości literackiej Fiodora Dostojewskiego

86%

Walczak D.

Kultury Wschodniosłowiańskie - Oblicza i Dialog

|

2018

|

issue 8

253-262

EN

The present work is devoted to the analysis of the icon motif in the works of F. M Dostoyevsky (1821 – 1881). The author of this paper tries to prove her own thesis that the famous writer’s opinion of his literary characters depended distinctly on their attitude towards icons. In this paper Dostoevsky's books such as The Landlady, Netochka Nezvanova, Demons, The Adolescent, The Meek One and The Brothers Karamazov are analyzed.

8

As the Digital Teocalli Burns: Mesoamerica as Gamified Space and the Displacement of Sacred Pixels

72%

Fitzgerald J. J.

Review of International American Studies

|

2023

|

vol. 16

|

issue 1

259-306

EN

Intricately concocted temples-seemingly historically accurate down to the pixel-flash across the gamer’s screen, as the player-conquistador re-creates the downfall of the so-called “Aztec Empire,” circa 1521, a keyboard at hand instead of a cutlass. Playing the Spanish Conquest has never been easier or more exciting for the victor. Today’s recreational sundering of Indigenous-American sacred spaces and cultural monuments repeats disturbing patterns in colonialism and cultural imperialism from the Early Modern past (Carpenter 2021; Ford 2016; Mukherjee 2017). What are the lessons gamers learn by reducing digitized Mesoamerican temples, such as the grand teocalli of Tenochtitlan, to rubble? This article explores sacred landscapes, archaeology, and art relating to acts of conquest and sixteenth-century Spanish invasion of Mesoamerica. This study of Mesoamerican sacred environments supports my interpretation that careless approaches to early-modern contexts and virtual geographies created by game designers reduce the presence of Mesoamerican place-identity. I highlight empire-building games based on historical events and situate gaming experiences, old and new, as interventions in sacred architecture. The study draws in ethnospatial considerations of settings and ornamentation to furthering the recent Game Studies critiques on cartographies, narratologies, and play mechanics, here focusing on the geo-spiritual components of playing out aspects of Mesoamerica’s encounters with Spanish military and cultural conflict (Lammes et al. 2018). I reveal the importance of place attachment, ethnohistory, and archaeology in making more meaningful experiences and argue that current art history-adjacent gaming agendas create fun and profit at the expense of iconic structures of Mexico’s heritage, such as the Postclassic single- and double-topped teocalli (temple-pyramids). The final thoughts call for increased interventions from scholars upon developer-player negative feedback loops that repurpose inaccurate mythos from historiography of the “Spiritual Conquest” paradigm.

9

Wystawność, piękno, ubóstwo - świątynia w pierwszych wiekach chrześcijaństwa

72%

Starowieyski M.

Warszawskie Studia Teologiczne

|

2017

|

vol. 30

|

issue specjalny

366-379

10

Łaska w ikonach

72%

Wąchocka M.

Polonia Sacra

|

2013

|

vol. 17

|

issue 2

EN

The article brings the reality of the grace of icons in two respects: the first relating to the recipient and the second relating to the icon writer. Grace is the transforming reality “in the image and likeness of God”. It is received through a recipient’s personal prayer and life experience. The gift of writing icons, their reading and reception in a cultural context is also a grace. Knowledge and application of adequate painting techniques is included in the canon. Its aim is creating an appropriate image which is a true “window to another world’, to a reality already divinized. Icons must therefore meet certain conditions in order to be adequately helpful in prayer. They must also bring truly its recipient closer to Divine Persons, biblical events or scenes from the lives of the saints. Over the centuries, from the very beginning of Christian sacred art, through the turbulent period of iconoclasm, up to the present day, icons have retained a fundamental importance in the eastern Church, becoming almost a sacrament. In the western Church they suffered profound transformation, taking the form of holy pictures. They are liberated from the canons and techniques, depending only on the artist’s skills and fashions of the time. They play an assistant role in the liturgy and a decorative one in the architecture of temples.

11

„Leniny” w czasoprzestrzeni Rosji. Oczami polskich podróżników

72%

Pogonowska E.

Porównania

|

2022

|

vol. 31

|

issue 1

379-406

EN

The article deals with contemporary discourse of polish reporters-travellers regarding the fate of the statues of Lenin (as well as the Mausoleum at the Red Square) after the dissolution of the Soviet Union. The issues have been presented in a wider interpretative context. The author’s particular area of interest was the “biographic” depiction of the statue, including the late (often final) stages of its “life”. Travellers who “read” and “translate” the artefacts of the Bolshevik leader’s revolution into post-Soviet words attempt to outline the socio-political background conditioning the fate of communist monuments.

PL

Artykuł traktuje o dyskursach współczesnych polskich reporterów-podróżników na temat losów pomników Lenina (i mauzoleum na placu Czerwonym) po rozpadzie Związku Sowieckiego. Problematyka zaprezentowana została w szerszym kontekście interpretacyjnym. Szczególnie ważne dla autorki było ujęcia pomnika w sposób „biograficzny”, z uwzględnieniem ostatniego, (czasem finalnego) etapu jego „życia”. Podróżnicy, którzy „odczytują” i „przekładają” na słowa postsowieckie artefakty wodza rewolucji bolszewickiej próbują zarysować tło społeczno-polityczne warunkujące los komunistycznych monumentów.

12

Deification of Mao Zedong’s Image and an Iconoclastic Attempt at Its Deconstruction

72%

Szatkowski M.

Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

|

2018

|

vol. 59

47-63

PL

Niniejszy tekst jest próbą refleksji na temat wyobrażenia Mao Zedonga w Chinach Ludowych oraz polityki kształtowania jego wizerunku. Mao Zedong, jego polityka, twórczość literacka, życiorys i inne aspekty długiej biografii zostały dość dobrze opisane przez licznych badaczy na przełomie ostatnich kilkudziesięciu lat. Zdecydowanie za mało miejsca poświęcono wizerunkowi Mao Zedonga w świadomości Chińczyków. Przy założeniu, że Mao został włączony w poczet bóstw i otoczony jest nimbem boskości, stosunek krytyczny do jego postaci staje się obrazoburczy. Jest to zaskakujące spotkanie z pogranicza polityki i religii, którego Mao Zedong nie spodziewałby się za życia. Właściwie tylko sztuka popularna i awangardowa, a także poszczególni opozycjoniści podjęli się ikonoklastycznej próby dekonstrukcji postaci Mao.

EN

This text is an attempt to reflect on the image of Mao Zedong in People’s Republic of China and the politics of shaping his image. Mao Zedong, his politics, literary work, life, and other aspects of his long biography have been fairly well described by numerous researchers over the past few decades. However, far too little space has been devoted to the image of Mao Zedong in the consciousness of the Chinese. Considering that Mao has been included into the set of deities and surrounded by a halo of divinity, the critical attitude to his figure verges on sacrilege. It is a surprising encounter of politics and religion, which Mao Zedong would not expect in his lifetime. In fact, only popular and avant-garde art, as well as individual oppositionists have made iconoclastic attempts to deconstruct the figure of Mao.

13

Św. Jan Damasceński, II mowa obronna przeciw tym, którzy odrzucają święte obrazy (Contra imaginum calumniatores)

72%

Dylewska M. M.

Vox Patrum

|

2005

|

vol. 48

377-391

EN

translation

PL

tłumaczenie

14

Smok z Jerozolimy w Rzymie?

72%

Konik J.

Nurt SVD

|

2020

|

issue 1

204-216

PL

We wnętrzu rzymskiego łuku triumfalnego, wzniesionego dla upamiętnienia zwycięstwa cesarza Tytusa nad powstaniem żydowskim w Judei (70 rok n.e.), widnieje relief, przedstawiający elementy wyposażenia świątyni jerozolimskiej. Uwagę zwraca wielka świątynna menora. Jej podstawę pokrywają wizerunki zwierząt prawdziwych i fantastycznych: orły, lew morski, hippokamp, gryfy, smok. Obecność zwierząt prowokuje dyskusję na temat historyczności całego wyobrażenia. Mimo że żydowski ikonoklazm zakazuje przedstawień figuralnych, symbolika smoka jest w tradycji judaizmu znacząca. Autor szuka odpowiedzi na pytanie: czy wizerunek świecznika na łuku Tytusa stanowi odwzorowanie autentycznego przedmiotu? W tym celu analizuje obecność smoków (i podobnych stworzeń) w tradycji żydowskiej, narracji biblijnej oraz tradycjach ludów zamieszkujących Fenicję i Mezopotamię.

EN

Inside the Roman triumphal arch, erected to commemorate the victory of Emperor Titus over the Jewish uprising in Judea (70 AD) there is a low relief depicting some pieces of the Jerusalem Temple equipment. The Great Temple Menorah draws particular attention. The menorah’s base is covered with images of animals, both real and fantastic: eagles, seahorse, griffin, dragon. The fact of animals presence induces a discussion whether the whole image is authentic or not. Although the Jewish iconoclasm prohibits figural representations, the symbolism of the dragon is significant in the tradition of Judaism. The author is trying to fin den answer for the question whether the image of the candlestick on the Arch of Titus is an authentic object. For this purpose he analyses the presence of dragons (as well as congenial creatures) in Jewish tradition, biblical narration and traditions of Phoenicia and Mesopotamia peoples.

15

„Auch hier brannte der Strauch“ – Strategien der Anspielung und Bilderverbot in Rose Ausländers Malergedichten

71%

Sommerfeld B.

Convivium. Germanistisches Jahrbuch Polen

|

2016

33-58

PL

Wiersze Rose Ausländer, które poetka zadedykowała malarzom, nawiązują do biblijnego zakazu przedstawiania Boga w obrazie. W swoich tekstach lirycznych nie tylko Bóg, ale również doświadczenie Shoah i wygnania podlegają zakazowi reprezentacji, i znajdują swoje odzwierciedlenie w rozbudowanej poetyce aluzji. W ten sposób biblijny zakaz zyskuje wymiar poetologiczny: wiersze Ausländer stosują się do niego, wystrzegając się zasady mimesis. Idąc w ślad za malarstwem pierwszej połowy dwudziestego wieku, poetka uprawia sztukę „widzącego oglądania” (Imdahl), które wychodzi poza zastaną rzeczywistość i odsłania jej nowe oblicza. W poetyce aluzji, którą Ausländer rozwija w dialogu ze sztuką wizualną, poetka bada możliwości przedstawienia nieprzedstawialnego.

EN

The so-called painter-poems by Rose Ausländer refer to the Old Testament prohibition of images. Not only God, but also the Shoah and the experience of being exiled are included in the ban on representation. They are referred to in allusions which are encoded in multiple ways. Ausländer largely follows the Jewish ban on the image, to the extent that she transfers it into her own poetology. The poems obey it by avoiding any kind of verbal representation, replacing mimesis by the poetics of allusion. Reflecting on the aesthetics of modernist art at the beginning of the twentieth century, the poet practises what Imdahl calls „seeing seeing“ that transcends representation and focuses on what is virtually present in paintings. The poetics of allusion, which Ausländers finds in modernist art, introduces ambiguity and thus offers the possibility to articulate the unsayable.

DE

Die sogenannten Malergedichte Rose Ausländers speisen sich aus der Tradition des alttestamentlichen Bilderverbots. Nicht nur Gott, auch die Erfahrung der Shoah und des Exils werden mit einem Repräsentationsverbot belegt und durch ein feines Gespinst von Anspielungen umschifft, die auf diffizile Weise kodiert sind. Letztendlich wird die alttestamentliche Verbotstradition in eine eigene Poetologie umgedeutet: Ausländers Gedichte lösen das Bilderverbot ein, indem sie sich das Abbilden versagen. An den Bildern der Moderne des zwanzigsten Jahrhunderts übt die Dichterin ein „sehendes Sehen“ (Imdahl) ein, in dem die Gedichte sich von Abbildung und Identifizierbarkeit abwenden und neue Dimensionen der Wirklichkeit erschließen. In einer anspielungsreichen Poetik der Hintergründigkeit und Mehrdeutigkeit soll Erfahrung ins Gedicht einschreibbar gemacht werden.

16

Do kresu widzialnego

61%

Przybylski R.

Porównania

|

2015

|

vol. 17

139-150

EN

Deletion has become part and parcel of the modern arts. A case in point is erasing Robert Rauschenberg’s drawing by Willem de Kooning. Erasing did not merely boil down to an act of destruction but became a symbol of openness to the new. Taking such a perspective towards the avant-garde experience of art, it can be assumed that Kazimierz Malewicz had a similar goal with the black square with the white background. This is also an example of the deletion of a traditional understanding of art in order to prepare for a new expe-rience of art. These experiences undermine the signficance of visibility itself and lead straight to an openness towards tactility.

PL

Wymazywanie wpisało się w doświadczenie sztuki nowoczesnej. Dobitnym tego przykładem może być wygumkowany przez Roberta Rauschenberga rysunek Willema de Kooninga. Wymazanie nie sprowadzało się w tym przypadku jedynie do aktu destrukcji, ale stawało się symbolicznym otwarciem na to, co nowe. Patrząc z podobnej perspektywy na awangardowe doświadczenia sztuki, przyjąć można, że podobny cel realizował Kazimierz Malewicz w czarnym kwadracie na białym tle. Tu także wytarty zostaje tradycyjny sposób pojmowania sztuki przedstawiającej po to, żeby otworzyć się na nowe doświadczenia sztuki. Doświadczenia te podawały wszakże w wątpliwość rangę samej widzialności. Stąd już prowadziła prosta droga do otwarcia się na taktylność.

17

„SAKRAMENTALNY” CHARAKTER ESTETYKI IKONY JAKO PRZYKŁAD TEOLOGII OTWARTEJ

58%

Strumiłowski J.

Forum Teologiczne

|

2017

|

vol. 18

105-122

PL

Współcześnie w literaturze teologicznej często mówi się o „sakramentalności” ikony. Określenie to nie świadczy o traktowaniu sztuki ikonicznej na równi z siedmioma kanonicznymi sakramentami, ale sugeruje, że ten szczególny rodzaj sztuki posiada właściwość uobecniania w swojej przestrzeni rzeczywistości Boskiej. Sposób partycypacji pierwiastka nadprzyrodzonego nie ma jednak tak radykalnego, jak np. w Eucharystii lub innych sakramentach, charakteru substancjalnego. Domeną sztuki ikonicznej, jak każdej innej, jest forma, zatem należy spodziewać się, że w aspekcie formalnym (estetycznym) znajdują się elementy świadczące o jej sakramentalności. Ponadto w ikonie sfera formalna mocno jest zestrojona z samą treścią wskazaną przez ikonę, zatem również teologia, jaką przywołuje ikona, poprzez sakramentalny charakter formy, powinna odznaczać się pewnego rodzaju otwartością na transcendencję.

EN

Nowadays, the theological literature says more and more often about the “sacramentality” of icon. Obviously, this term does not intend to make equal the iconic art and the seven canonical sacraments, but suggests that this specific kind of art can somehow, in its domain, make present or participate in the God’s reality. However, the way of participation of the supernatural element has not so radical substantial character, as it is in the case of the Eucharist or of the other sacraments. The form constitutes the realm of the iconic art (as of the other arts). That is why one should assume that the elements of the “sacramentality” of this art may be found in its formal (aesthetic) aspect. Moreover, the icon’s formal aspect is very strongly harmonized with its very content, therefore the theology represented by icon should similarly be characterized by some openness to transcendence.

18

List apostolski Duodecimum saeculum Ojca Świętego św. Jana Pawła II z okazji tysiąc dwusetnej rocznicy Soboru Nicejskiego II. Miejsce ikony w wierze i rozumieniu św. Jana Pawła II

58%

Mazurczak U.

Roczniki Humanistyczne

|

2020

|

vol. 68

|

issue 4

57-71

EN

The letter of the Holy Father John Paul II written in Rome in 1987, in the tenth year of His pontificate, on December 4th, on the day of memorial of Saint John Damascene, the doctor of the Church, on the Twelfth Centenary of finishing the controversy over the icon, is of great importance for the Pope’s program of ecumenism. The Holy Father indicated various directions of the dialogue, however, the one of the utmost importance concerned the agreement with the Orthodox Church, which was confirmed in the letters and in His other documents quoted in this paper. The image used to be essential for religious practice, for illustrating the word of prayer and of the song, in order to preserve the tradition of the Church. The strict prohibition introduced by the iconoclasm depreciated not only the artistic tradition of paintings but also the basic dogmas of Christ’s Incarnation and the one which introduced Virgin Mary as the Theotokos (the God-bearer). The ban constituted a threat not only for the icons but also for the Christian faith. In His Letter, the Pope underlined the important role of the Second Council of Nicaea which reintroduced icons and maintained and deepened the meaning of the cult in the faith of believers. Furthermore, the Holy Father indicated the connection with the Second Vatican Council in understanding the function and form of images in contemporary Church. Contemporary trends are overwhelmed by the impotence of the spiritual expression of sacral art, which is a great concern for the Pope. The Letter is, therefore, a dramatic warning of the threats for religious art in contemporary time, expressed by the Holy Father with these words: ‘The rediscovery of the Christian icon will also help in raising the awareness of the urgency of reacting against the depersonalizing and at times degrading effects of the many images that condition our lives in advertisements and the media.’ (DS, 11).

PL

List Ojca Świętego Jana Pawła II napisany w Rzymie, w roku 1987, w dziesiątym roku pontyfikaty, 4 grudnia, w dniu liturgicznego wspomnienia św. Jana Damasceńskiego, doktora Kościoła w 1200 rocznicę zakończenia sporu o ikony, ma istotne znaczenie w programie ekumenizmu Papieża. Wskazywał wiele kierunków dialogu z różnymi religiami, jednak największą troską było porozumienie z Kościołem prawosławnym, co potwierdzają listy oraz inne dokumenty Ojca Świętego przytaczane w niniejszej pracy. Istotne było zachowanie tradycji Kościoła, w którym nieodłącznym ogniwem dla praktyk religijnych słowa, modlitwy i pieśni był obraz. Surowy zakaz wprowadzony przez ikonoklazm podważał nie tylko artystyczne tradycje obrazów, lecz także sięgał do podstaw dogmatów Wcielenia Chrystusa i Matki Dziewicy Maryi Panny jako Theotokos. Zakaz był zagrożeniem dla ikon, ale też dla istoty wiary chrześcijańskiej. Papież podkreślił w swoim Liście rolę Soboru Nicejskiego II, który przywrócił ikony oraz zapewnił ich pogłębione znaczenie dla kultu wiernych w ugruntowaniu wiary. Ojciec Święty wskazał również związek z Soborem Watykańskim II odnoszącym się do rozumienia funkcji i formy obrazów w Kościele współczesnym. Współczesność owładnęła niemoc duchowego wyrazu sztuki sakralnej co stanowi troskę Papieża. List jest dramatycznym ostrzeżeniem wobec zagrożeń dla sztuki religijnej w czasach współczesnych, które Ojciec Święty wyraził słowami „Ponowne odkrywanie wartości chrześcijańskiej sztuki może być również pomocą w uświadomieniu sobie konieczności przeciwstawienia się depersonalizującym skutkom oddziaływania tak wielu obrazów”.

19

Perennial values in Islamic art. Studies in Comparative Religio

58%

Danis J., Bruckhardt T.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2014

|

vol. 4

|

issue 1

161-172

PL

Za wyrażenie zgody na przedruk artykułu w polskim przekładzie kierujemy podziękowania do Mary-Kathryne Steele, President of World Wisdom (www.worldwisdom.com).

20

Ortodoksyjne prawo religijne a ochrona światowego dziedzictwa kulturowego – zarys zagadnień

58%

Rozmus D.

Roczniki Administracji i Prawa

|

2015

|

vol. 15/1

81-97

PL

W ciągu ostatnich kilkunastu lat w Azji (Afganistan, Syria, Irak) w Afryce (Libia) nasiliły się akty wandalizmu związane z niszczeniem zabytków. Najbardziej widoczne jest to przy okazji niszczenia monumentalnych rzeźb (pomniki Buddy w Afganistanie) i architektury, w tym całych antycznych miast (Nimrud – Kalchu, Hatra, mury Niniwy – przedmieścia obecnego Mosulu, zagrożona jest syryjska Palmira). Niszczenie zabytków jest spektakularnym, propagandowym przejawem narzucania woli, jest również łamaniem międzynarodowych praw i konwencji, dotyczących sposobów prowadzenia wojen. Obrazoburstwo (w szerokim znaczeniu tego terminu) sta- ło się zjawiskiem nie tylko religijnym, ale również przede wszystkim politycznym. Przedmiotem artykułu jest odpowiedź czy źródeł tego wandalizmu można doszukiwać się w Koranie. Zdaniem autora publikacji tego typu zachowań nie można wywieść z Koranu. W świętej księdze islamu znajdują się liczne fragmenty mówiące o tolerancji wobec ludów księgi (ahl al kitab), czyli przede wszystkim Żydów i chrześcijan. Są to wersety Koranu pochodzące z sur o numerach 2: 194, 2: 257, 8: 40, 8: 73. Niszczenie obiektów kultu czy też miejsc, gdzie sprawowana jest modlitwa, takich jak kościoły, synagogi czy meczety (np. szyickie) według Koranu jest całkowicie niedopuszczalne. Obecne wydarzenia mają zatem przede wszystkim podłoże polityczne.

EN

During the course of a dozen or so years in Asia (Afghanistan, Syria, Iraq) and in Africa (Libya) there was a surge of acts of vandalism associated with the destruction of historic monuments. This phenomenon is especially discernible in the context of the destruction of monumental sculptures (the statues of Buddha in Afghanistan) and of architectural monuments, including whole cities (Nimrud – Kalhu, Hatra, the walls of Nineveh – the suburbs of the present-day city of Mosul; the Palmyra in Syria is endangered). The destruction of monuments is a spectacular, propaganda manifestation of imposing one’s will; it is also a violation of the international rights and conventions associated with the form in which wars are waged. Iconoclasm (in the broad meaning of the term) is not so much a religious phenomenon but also (and above all) a political one. The object of the article is to provide an answer to the question whether the sources of these acts of vandalism may be traced in the Quran. According to the author of the publication, such instances of behaviour may not be derived from the Quran. In the sacred book of Islam there are many passages which mention tolerance toward the people of the book (ahl al kitab) i.e. above all Jews and Christians. These are lines of the Quran which derive from the following Suras: 2: 194, 2: 257, 8: 40, 8: 73. According to the Quran, the destruction of the objects of worship or of places where prayers are held, such as churches, synagogues or mosques (e.g. Shi’a mosques), is completely unacceptable. therefore the current events have a mainly political background.

Refine search results

Women’s Perennial Quest in African Writing: Idealistic, Realistic or Chimerical?

The role of pictures, the veneration of icons and the representation of Christ in two oriental orthodox churches of the Coptic and Ethiopian traditions

The Year Zero: Iconoclastic breaks with the past

Karykatura jako wypowiedź krytyczna w demokratycznej debacie. Przypadek „Charlie Hebdo”

Chrystologiczna argumentacja w Mowach obronnych przeciw tym, którzy odrzucają święte obrazy Jana Damasceńskiego

Bilderlosigkeit und anthropomorphe Darstellungen in den deutschen und niederländischen Grammatiken des Barock: sprachwissenschaftlich verursachte und konfessionell motivierte Sichtweise

Widzialny symbol wiary. Motyw ikony w twórczości literackiej Fiodora Dostojewskiego

As the Digital Teocalli Burns: Mesoamerica as Gamified Space and the Displacement of Sacred Pixels

Wystawność, piękno, ubóstwo - świątynia w pierwszych wiekach chrześcijaństwa

Łaska w ikonach

„Leniny” w czasoprzestrzeni Rosji. Oczami polskich podróżników

Deification of Mao Zedong’s Image and an Iconoclastic Attempt at Its Deconstruction

Św. Jan Damasceński, II mowa obronna przeciw tym, którzy odrzucają święte obrazy (Contra imaginum calumniatores)

Smok z Jerozolimy w Rzymie?

„Auch hier brannte der Strauch“ – Strategien der Anspielung und Bilderverbot in Rose Ausländers Malergedichten

Do kresu widzialnego

„SAKRAMENTALNY” CHARAKTER ESTETYKI IKONY JAKO PRZYKŁAD TEOLOGII OTWARTEJ

List apostolski Duodecimum saeculum Ojca Świętego św. Jana Pawła II z okazji tysiąc dwusetnej rocznicy Soboru Nicejskiego II. Miejsce ikony w wierze i rozumieniu św. Jana Pawła II

Perennial values in Islamic art. Studies in Comparative Religio

Ortodoksyjne prawo religijne a ochrona światowego dziedzictwa kulturowego – zarys zagadnień