Search results

1

Orthodox Icons in Romanian State Schools: Symbols of Romania’s Orthodox Identity?

100%

Panait C. P.

Orientalia Christiana Cracoviensia

|

2013

|

vol. 5

EN

The article refers to the debate over the presence of the Orthodox icons in the Romanian state schools which, after the fall of communism in Romania, replaced the dominant portraits of the dictator. Answering the question whether they might be considered as a symbol of Orthodox identity some important moments from the history of Christianity in Romania are analysed. The article presents also the main points of the proponents and opponents in the discussion over the icons in the context of broader Romanian identity.

2

Designing informative warning signals: Effects of indicator type, modality, and task demand on recognition speed and accuracy

99%

Stevens C., Brennan D., Petocz A., Howell C.

Advances in Cognitive Psychology

|

2009

|

vol. 5

84-90

EN

An experiment investigated the assumption that natural indicators which exploit existing learned associations between a signal and an event make more effective warnings than previously unlearned symbolic indicators. Signal modality (visual, auditory) and task demand (low, high) were also manipulated. Warning effectiveness was indexed by accuracy and reaction time (RT) recorded during training and dual task test phases. Thirty-six participants were trained to recognize 4 natural and 4 symbolic indicators, either visual or auditory, paired with critical incidents from an aviation context. As hypothesized, accuracy was greater and RT was faster in response to natural indicators during the training phase. This pattern of responding was upheld in test phase conditions with respect to accuracy but observed in RT only in test phase conditions involving high demand and the auditory modality. Using the experiment as a specific example, we argue for the importance of considering the cognitive contribution of the user (viz., prior learned associations) in the warning design process. Drawing on semiotics and cognitive psychology, we highlight the indexical nature of so-calledauditory iconsornatural indicatorsand argue that the cogniser is an indispensable element in the tripartite nature of signification.

3

The role of pictures, the veneration of icons and the representation of Christ in two oriental orthodox churches of the Coptic and Ethiopian traditions

99%

Chaillot C.

Studies in African Languages and Cultures

|

2016

|

issue 50

101-114

EN

The Oriental Orthodox Churches include the Churches of the Coptic and Ethiopian traditions and also of the Syrian and Armenian traditions which will not be mentioned here. The veneration of icons is similar in all the Churches of Orthodox tradition. They do speak of “veneration” of the persons represented on the icons and pictures (Christ, the Virgin and the saints). They do not speak of “adoration” or “worship” of these persons or of the icons as only God is adored, and worshiping icons would be idolatrous. This veneration is especially known in the socalled Eastern Orthodox (of the Greek, Russian, Romanian, Bulgarian, Serbian traditions) or Churches having accepted the Council of Chalcedon in 451 and the Second Council of Nicaea in 787, but also in the Oriental Orthodox Churches, which is less known.

4

A Note on Iconicity and Motivation of Expression

99%

Pawelec A.

Research in Language

|

2007

|

vol. 5

205-212

EN

While iconic effects can be detected at all levels of linguistic analysis, according to the standard position they have little, if any, relevance for the system of language. I would like to show that iconicity seems marginal only in static approaches. Motivation of form is central whenever a new way of expressing things is looked for. Once we see that language is about finding new means of expression, the obvious question to ask is what makes these means suitable: why they are accepted as satisfactory ‘vehicles’ of meaning. From this point of view, the issue of iconicity - correspondence of form and meaning - turns out to be an instance of a more general phenomenon: adequacy of symbols for novel tasks. The interactive theory of metaphor will be presented to substantiate the claim that conventional forms and meanings can be viewed as a reservoir of motives for expressive purposes.

5

A Note on Iconicity and Motivation of Expression

99%

Pawelec A.

Research in Language

|

2007

|

vol. 5

205-212

EN

While iconic effects can be detected at all levels of linguistic analysis, according to the standard position they have little, if any, relevance for the system of language. I would like to show that iconicity seems marginal only in static approaches. Motivation of form is central whenever a new way of expressing things is looked for. Once we see that language is about finding new means of expression, the obvious question to ask is what makes these means suitable: why they are accepted as satisfactory ‘vehicles’ of meaning. From this point of view, the issue of iconicity – correspondence of form and meaning – turns out to be an instance of a more general phenomenon: adequacy of symbols for novel tasks. The interactive theory of metaphor will be presented to substantiate the claim that conventional forms and meanings can be viewed as a reservoir of motives for expressive purposes.

6

Between an Object and a Person: an Inverted Image / Icon

99%

Popović U.

Logos i Ethos

|

2021

|

vol. 58

|

issue 2

7-19

EN

Relations between persons in the contemporary world often resemble those of the same persons towards objects. We are accustomed to ‘use’ – and even see – others as if they are, to put it in Kantian terms, merely a means to an end, and not as if they are an end in themselves. Such blurring of lines between objects and persons surely has significant moral and political consequences. However, in this paper I reach instead for a very traditional example and suggest it as a possible model for understanding these contemporary issues. I’d like to offer an analysis of icons, with regard to the concepts of latreia (worship) and proskynesis (devotion), developed and discussed in the Byzantine empire during the era of iconoclasm. By revisiting this old quarrel, I wish to invert the issue of persons becoming (like) objects, since in the case of the icons the question is whether an object can and should be treated as a person. Such an inverted image could, in my opinion, offer us a new perspective on contemporary intersubjective relations and present us with a double optic, which can teach us to distinguish between esteem for objects and respect for persons.

7

Ikony zografskie i klasztory Fruskiej Gory a serbskie imaginarium narodowe

85%

Klekot E.

Lud

|

2015

|

vol. 99

139-159

EN

Late in the twentieth century anthropological research on heritage, which in earlier years had focused on objects (historic monuments) and space (lieux de mémoire), started changing its perspective, concentrating mainly on heritagisation, understood as a process, and on social actors (states, associations, individuals) involved. The research presented in the article is part of this current; it is aimed at grasping characteristics of heritagisation of things related to religious cults in the Serbian Orthodox Church. In the article, I focus on a particular group of historic objects defi ned both in Serbian expert discourse of art history and by museum practices as ‘zograf icons’. I present the process of grounding their meanings constructed in heritagisation in Serbian national imaginarium. Heritagisation practices such as musealisation of icons and their conservation form the starting point for refl ection on their religious setting, as well as the relationships between two sets of practices focused on them, and subsequently two value sets in which they are called ‘heritage’. Because of their specifi c geographic provenance, some questions of heritagisation of churches and monasteries on Fruška Gora in Serbian Vojvodina have also been discussed.

8

Comics und graphic novels im multikulturellen Deutschunterricht

71%

Kuzminykh K.

Glottodidactica

|

2014

|

vol. 41

|

issue 2

75-85

DE

This essay examines how comics and graphic novels can be used in multicultural German-language-lessons. It demonstrates the correlation between visual literacy and reading comprehension and shows different methods – analytical, productive and creative. Furthermore it focuses on the language of comics and on their semiotic diversity.

9

O XVII-wiecznych ikonach warsztatu muszyńskiego w Muzeum Parafialnym w Grybowie

71%

Gronek A.

Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne

|

2022

|

vol. 118

127-140

EN

There is an interesting collection of icons in the Parish Museum in Grybów. Although their exact provenance is unknown, it is clear that they are here thanks to Jan Solak, the parish priest of St. Kateryna’s church in Grybów from 1921 to 1961, who moved them from nearby churches deserted after Operation Vistula. On the basis of stylistic analysis and comparative studies, it was possible to see that most of them came from workshops which operated in Lemkovyna during the 17th century. The studies presented here concern two previously unknown icons from the circle of Muszyna painters. These are two fragments of the apostolic tier from an unknown church. As a result of detailed research, it was possible to identify the stylistically closest works (from Matysowa, Banica, Brunary), assign the time of creation (c. 1640), find the next part of the described apostolic row in the Regional Museum in Nowy Sącz and determine its provenance (Brunary).

PL

W Muzeum Parafialnym w Grybowie znajduje się interesujący zbiór ikon. Choć ich dokładna proweniencja nie jest znana, wiadomo, że znalazły się tu dzięki proboszczowi kościoła św. Katarzyny w Grybowie w latach 1921-1961, Janowi Solakowi, który przeniósł je z pobliskich cerkwi opustoszałych po wysiedleńczej akcji „Wisła”. Na podstawie analizy stylistycznej i studiów porównawczych udało się większość z nich połączyć z warsztatami pracującymi na Łemkowszczyźnie w XVII wieku. Prezentowane tu badania dotyczą dwóch nieznanych wcześniej ikon pochodzących z kręgu malarzy muszyńskich, które stanowią fragmenty rzędu apostolskiego ikonostasu z nieznanej cerkwi. W wyniku szczegółowych badań udało się wskazać dzieła najbliższe stylistycznie (z Matysowej, Banicy i Brunar), określić czas ich powstania (ok. 1640 roku), odnaleźć w Muzeum Okręgowym w Nowym Sączu kolejną część opisywanego rzędu apostolskiego i ustalić miejsce jego pochodzenia (Brunary).

10

Two Repousse Icons Preserved in the Golden Fund of Shalva Amiranashvili Museum of Fine Arts – Eustace Placida with a Hunting Scene and the Image of Infantry Placida (Dating and Iconographic Features)

71%

Goderdzishvili N., Gengiuri N.

Studia Orientalne

|

2023

|

issue 2(26)

31-59

RU

В грузинском христианском искусстве средневековья, сцена охоты св. Евстатия и связанные с ней истории занимают важное место. С упомянутой тематикой мы встречаемся почти в каждом столетии в разных формах и интерпретацияхб начиная с V по XVIII век. Встречается как в монументальной живописи, так и в образцах резьбы по камню и скульптуре по металлу. В настоящей статье представлено исследование двух чеканных икон, хранящихся в Золотом фонде Музея искусств Грузии им. Шалва Амиранашвили: плита каредской иконы св. Евстатия, Евстатия со сценой охоты Плакиды (747) и дощечка изображением пехотинца Плакиды (60)1. Согласно описанию музея, один – с изображением композиции охоты, из Ертацминда и указанный экспонат, по информации куратора Золотого фонда Элене Кавлелашвили, вошел в коллекцию музея в 1926 году; а вторая плита, с изображением святого Евстатия- -пехотинца, из Сиони в Тбилиси. Задачей труда является датировка неизученных чеканных икон, художественно-стилистический анализ иконографической схемы, выяснение вопроса о происхождении тф. 60 на обеих иконах идентификация Святых происходит надписью: «Ца е (в) стат». Она дает важную информацию для датировки иконы. Надпись на иконе с палеографической точки зрения должна относиться к позднему средневековью, примерно к XVI–XVII векам. Надо отметить то, что обе надписи выполнены одной рукой. Общий содержательный контекст, стилистическое решение, палеографический анализ указывают на одно происхождение. Согласно палеографическому анализу, основанному на изучении иконографической схемы и художественно-стилистических особенностей, мы полагаем, что плита каредской иконы св. Евстатия, Евстатий со сценой охоты Плакиды (747 г.) и плита с изображение пехотинца Плакиды (60), датируются XVII–XVIII веками.

EN

Hunting scene of St. Eustace and related storylines hold an important place in the Christian art of the middle centuries. We find this theme, in various forms and interpretations, in almost every century from V to XVIII. It is found in monumental paintings, as well as in stone carving and metalwork. The article presents a study on two repousse icons kept in the Golden Fund of Shalva Amiranashvili Museum of Fine Arts: Plate of Saint Eustace with doors, with a hunting scene of Eustace Placida (Q. 747) and plate with Infantry Placida (Tf. 60). The aim of the work is the dating of unexplored repousse icons, artistic-stylistic analysis of the iconographic scheme, and Clarifying the issue of the origin of Tf. 60. On both icons, the inscription identifies the Saint: “წა ე (ვ)სტატი”. It provides important information for dating the icon. From a paleographic point of view, the icon’s inscription should belong to the late Middle Ages, approximately XVI-XVII centuries. It is worth noting that both inscriptions are made with one hand. The overall content context, stylistic solution, and paleographic analysis speak of a single origin. Based on the paleographic analysis, the study of the iconographic scheme and artisticstylistic features, according to our assumption, the plate of Saint Eustace with doors, with a hunting scene of Eustace Placida (Q. 747) and plate with Infantry Placida (Tf. 60) date back to the XVI–XVII centuries.

11

Zniewaga świętości i materialna wartość ikon

71%

Sulikowska-Bełczowska A.

Latopisy Akademii Supraskiej

|

2021

|

vol. Obraz - Słowo - Litera

|

issue 12

71-78

EN

This paper pertains to the relationship between the veneration of icons and the acts of their insult in nineteenth-century Imperial Russia, the starting point of which are fragments of the polemical writings of Fyodor Dostoevsky (about The Sealed Angel by Nikolai Leskov) and his novel Demons. Dostoevsky often touches on the subject of popular beliefs, reactions to inappropriate behaviour towards icons. He also deals with the issue of the material value of icons. The works of the writer (and other authors) contained descriptions of the feelings evoked by icons and the ways of handling with them among Russians. Therefore, these texts should be taken into account in future studies of nineteenth-century icons.

12

Зарваница – Марийский духовный центр Украинской греко-католической церкви

57%

Kordonskyy R., Mączka E.

Studia Warmińskie

|

2014

|

issue 51

323-339

PL

W artykule podjęto próbę przedstawienia fenomenu Zarwanicy (Ukraina) jako miejsca świętego, które jest ważnym ośrodkiem kultu maryjnego w Kościele greckokatolickim. Należy zwrócić uwagę, że miejsca odpustowe stanowią ogromną wartość duchową w ramach pobożności ludowej oraz całej wspólnoty kościelnej. Wierni pielgrzymują do tych miejsc, modlą się, a także mają czas na refleksję duchową. W pierwszej części pracy omówiono najbardziej znane miejsca odpustowe na Ukrainie. W drugiej części przedstawiono terminologię oraz historię pielgrzymowania, uwzględniając również jego wymiar teologiczny. W trzeciej części scharakteryzowano Zarwanicę w ujęciu historyczno-religijnym. Celem artykułu jest przedstawienie Zarwanicy jako miejsca, w którym „prawda” jest spojeniem wielu płaszczyzn, czyli: historii narodu ukraińskiego, dziejów kultury duchowej i materialnej, sztuki, a nade wszystko historii wiary, religii oraz duchowości. Pielgrzymi przybywający do tego świętego miejsca mogą odczuć wielowiekową historię oraz obecność Bożą. W Zarwanicy spotykają się tysiące chrześcijan obrządku wschodniego i nie tylko. Autorzy wyrażają nadzieję, że niniejszy artykuł przyczyni się do upowszechnienia tego miejsca odpustowego należącego do Kościoła grekokatolickiego, które naznaczone zostało cudownymi zjawiskami, uznanymi oficjalne przez Kościół, a wierni znajdą tam duchowe wzbogacenie.

EN

In the article an attempt was undertaken to present the phenomenon of Zarwanica (Ukraine) as a holy place, which is a very important Marian veneration center in the Greek-Orthodox Church. Attention should be paid to the fact that pilgrimage centers constitute a huge spiritual value within folk piety and the whole church community. The typical background for the folk piety is the existence of such a holy place which is the basis for the pilgrimage movement, prayer and spiritual reflection. In the first part of the thesis we get informed of the best known places like that in Ukraine. In the second part, the terminology and the history of pilgrimages, including their theological aspect is provided. In the third, Zarwanica is described in its historical and religious setting. The aim of the article is to present Zarwanica as a place, in which “the truth” is the focal point of several levels: the history of the Ukrainian nation, history of spiritual and material culture, art, and above all history of faith, religion, and spirituality. Pilgrims arriving at this holy place can feel the centuries-old history and God’s presence. Zarwanica is the meeting place of thousand of Christians representing the Eastern rite, yet not only them. Publishing the knowledge of Zarwanica aims at making this place popular with Orthodox Church believers, also because of miracles that have happened here, which are officially recognized by the Church, and where people can experience spiritual enrichment.

DE

In dem Artikel wurde versucht, das Phänomen Zarwanica (Ukraine) als eine heilige Stätte, die ein wichtiges Zentrum der Marienverehrung in der griechisch-orthodoxen Kirche ist, darzustellen. Man muss in Betracht ziehen, dass die Wallfahrtsorte einen großen spirituellen Wert im Rahmen der Volksfrömmigkeit und der ganzen Kirchengemeinschaft ausmachen. Die Basis, welche für die Gläubigen die heilige Stätte sicher ist, gibt ihnen auch den Grund für ihr Pilgern, Gebet und spirituelle Besinnung. Im ersten Teil lesen wir über die bekanntesten Wallfahrtsorte in der Ukraine. Im zweiten Teil des Artikels wird die Terminologie geliefert, sowie die Pilgerfahrtengeschichte in ihrem theologischen Aspekt. Im dritten Teil wird Zarwanica selbst auf dem historisch-religiösen Hintergrund charakterisiert. Das Ziel des Artikels ist es, Zarwanica als Ort darzustellen, wo „die Wahrheit“ viele Ebenen verbindet, solche wie die Geschichte des ukrainischen Volkes, die Geschichte der spirituellen und materiellen Kultur, der Kunst und vor allem die Geschichte des Glaubens, der Religion und der Spiritualität. Die Pilger, die hierher kommen, spüren die mehrere Jahrhunderte alte Geschichte und die Anwesenheit Gottes. Zarwanica ist ein Ort, wo tausende Christen nicht nur des östlichen Ritus zusammenkommen. Die Präsentation der mit Zarwanica zusammenhängenden Thematik soll dazu führen, diesen Ort, der zur griechisch-orthodoxen Kirche gehört, beliebt zu machen, und zwar auch deshalb, weil er mit wunderbaren Erscheinungen gekennzeichnet ist, die von der Kirche anerkannt worden sind und ein Ort ist, an dem man spirituell bereichert werden kann.

13

Joannesa Molanusa recepcja trydenckiego dekretu o obrazach

57%

Klejnowski-Różycki D.

Studia Oecumenica

|

2020

|

vol. 20

EN

Joannes Molanus, theologian, rector of the University of Louvain, wrote a comprehensive treatise to assist bishops and priests in the detailed application of the general decree on images of the Council of Trent. Molanus rejected those representations that are not based on the Bible but on the Apocrypha. He also broke up with some allegorical or eastern representations. He created the theological foundations for Catholic sacred art, which is present in the churches to this day. The article presents an analysis of the decree of the Council of Trent on images (1), the life and work of Molanus (2), the context of the Reformation times in which Molanus lived, especially in the aspect of iconoclasm (3), then the treatise on images of Molanus (4), important categories theological division, which he attributes to sacred works of art (5), and finally some examples illustrating the thought of Molanus are given (6). In Summary (7), the impact of the Molanus treaty on the sacred art of Catholic Europe will be assessed.

PL

Joannes Molanus, teolog, rektor Uniwersytetu w Louvain napisał obszerny traktat, który miał być pomocą dla biskupów i księży, w szczegółowym zastosowaniu ogólnego dekretu soborowego o obrazach. Molanus odrzucił te sposoby obrazowania, które nie są oparte na Biblii, a na apokryfach. Zerwał także z niektórymi przedstawieniami alegorycznymi czy wschodnimi. Stworzył teologiczne podstawy pod katolicką sztukę sakralną, która jest obecna w kościołach do dziś. Artykuł przedstawia analizę dekretu Soboru Trydenckiego o obrazach (1), życie i twórczość Molanusa (2), kontekst czasów Reformacji, w których żył Molanus, zwłaszcza w aspekcie obrazoburstwa (3), następnie zostaje omówiony traktat o obrazach Molanusa (4), istotne kategorie podziału teologicznego, które przypisuje sakralnym dziełom sztuki (5), a na koniec zostają przytoczone niektóre przykłady ilustrujące myśl Molanusa (6). W Podsumowaniu (7) zostanie dokonana ocena wpływu traktatu Molanusa na sztukę sakralną katolickiej Europy.

14

Historia konserwacji malowideł bizantyńsko-ruskich z kaplicy Trójcy Świętej w Lublinie

57%

Żuk-Orysiak J.

Roczniki Humanistyczne

|

2014

|

vol. 62

|

issue 7: Słowianoznawstwo

53-75

EN

The Holy Trinity Chapel in Lublin has a unique polychromy painted in the technique of Byzantine-Ruthenian frescoes, completed on 10 August 1418. It is the main and at the same time best preserved example of Byzantine-Ruthenian painting. Painters active in the Lublin church worked in accordance with the programs of treatises on painting dealing with materials and techniques, known in Byzantium and Ruthenia. Professor Anna Różycka-Bryzek has distinguished three main stylistic manners in the Lublin paintings. The first is the hieratic-iconic one, showing the figures on the basis of the features of the Novgorod schools icons; in the second narrative-painting manner in the shown scenes the Balkan wall painting was combined with the eclectic way of composing the subject-matter, characteristic of Ruthenian followers of the style. The third manner – an archaic one, has been ascribed to a master, most probably connected with the Galician-Volhynian or Kiev circles. Professor Stanisław Stawicki’s deliberations based on treatises on painting: “Księga z Góry Athos”, Russian handbooks, Tipika Niektarija (the most extensive one) and Greek Hermeneia are helpful in understanding the technical-technological principles. Studying the history of the chapel we learn that a lack of proper supervision and of current repairs led to covering the walls of the chapel with plaster in 1820. In 1897-1899 the foundation scene was uncovered by the Lublin painter Józef Smoliński, which was described in the press on 12 March 1897. This raised the interest of the Russian authorities. A Tsar’s Archeological Board in St Petersburg was established to study the discovered polychromy. The history of the conservation starts in 1897; the work was continued by teams led by Juliusz Makarewicz, Edward Trojanowski, Bohdan Marconi, and was concluded by the recent works. In the team of conservators who worked on the polychromy in the recent years Stanisław Stawicki, Maria Milewska, Magdalene Gawłowska and Leonard Bartnik should be mentioned. These people are qualified conservators of works of art. Their work should be appreciated because of its high professional level as well as of subordinating the restored values to the original.

PL

Kaplica Trójcy Świętej w Lublinie posiada unikatową polichromię wykonaną w technice fresku bizantyńsko-ruskiego ukończoną 10 sierpnia 1418 roku. To główny i zarazem najlepiej zachowany przykład malarstwa bizantyńsko-ruskiego. Malarze działający w lubelskiej świątyni pracowali zgodnie z programami traktatów malarskich, materiałowo-technicznych znanych w Bizancjum i na Rusi. Profesor Anna Różycka-Bryzek wyodrębniła w lubelskich malowidłach trzy główne maniery stylistyczne. Pierwsza to hieratyczno-ikonowa, ukazująca postaci w oparciu o cechy ikon ze szkół nowogrodzkich, w drugiej manierze narracyjno-malarskiej, gdzie w opracowanych scenach nastąpiło połączenie stylu bałkańskiego malarstwa ściennego z eklektycznym sposobem opracowań kompozycji charakterystycznym dla ruskich naśladowców. Trzecia maniera – archaiczna, przypisana została mistrzowi związanemu najprawdopodobniej ze środowiskiem halicko-wołyńskim lub kijowskim. Do zrozumienia zasad techniczno-technologicznych są pomocne rozważania profesora Stanisława Stawickiego przeprowadzone w oparciu o traktaty malarskie: „Ksiega z góry Athos”, ruskie podlinniki, Tipika Niektarija (najobszerniejszy) i greckie Hermeneje. Śledząc losy kaplicy wiemy, że brak właściwej opieki konserwatorskiej i bieżących remontów doprowadziły w 1820 roku do pokrycia ścian kaplicy tynkiem. Odsłonięcie w latach 1897 – 99, przez malarza lubelskiego Józefa Smolińskiego sceny fundacyjnej, opisane w prasie z datą 12 marca 1897 roku, wzbudziło zainteresowanie władz zaborczych rosyjskich. Do zbadania znaleziska powołano Cesarską Komisję Archeologiczną w Petersburgu. Historia konserwacji prac rozpoczyna się od 1897roku i prowadzi przez działalność zespołów Juliusza Makarewicza, Edwarda Trojanowskiego, Bohdana Marconiego i ostatnią konserwację. Z zespołu konserwatorów, którzy pracowali ostatnio, wymienić należy Stanisława Stawickiego, Marię Milewską, Magdalenę Gawłowską i Leonarda Bartnika. Wymienione osoby są dyplomowanymi konserwatorami dzieł sztuki. Prace wykonane przez nich zasługują na uznanie ze względu na wysoką fachowość i podporządkowanie wartości odtworzonych oryginałowi.

RU

Часовня св. Троицы в Люблине имеет уникальную полихромию, сделанную техникой византийско-древнерусского фреска, завершенную 10 августа 1418 года. Это главный иодновременно сохранившийся лучше других пример византийско-древнерусской живописи. Художники, действующие в люблинском храме, работали согласно программе живописных трактатов, материально-технических, известных в Византии и на Руси. Профессор Анна Ружицка-Брызек выделила в люблинских росписях три главные стилистические манеры. Первая – это иератически-иконописная, указывающая персонажей соответственно традиции иконописания новгородских школ. Во второй, нарративно-живописной манере, вразработанных изображениях произошло соединение балканского стенописного стиля и эклектического способа разработки композиции, характерной для древнерусских подражателей. Третья манера – архаическая, была приписана мастеру, вероятно связанному сгалицко-волынской или киевской средой. Для понимания технических и технологических правил, очень полезными являются рассуждения профессора Станислава Ставицкого, проведенные на основании художественных трактатов: Книги из горы Афон, древнерусских подлинников, Типика Нектария (самый пространный) и греческих Герменеи. Рассматривая историю часовни, можно узнать, что отсутствие соответствующего реставрационного ухода и текущих ремонтов привели в 1820 году к покрытию стен часовни штукатуркой. Открытие в 1897-1899 гг. люблинским живописцем Юзефом Смолинским фондовой сцены, описанное в прессе 12 марта 1897 года, вызвало интерес российских захватнических властей. К исследованию находки была назначена Императорская археологическая комиссия в Петербурге. История реставрации работ начинается с 1897 года и продолжается деятельностью реставраторских групп Юлиуша Макаревича, Эдварда Трояновского, Богдана Маркони, вплоть до последней реставрации. Из реставраторов, работающих в последнее время, стоит назвать Станислава Ставицкого, Марию Милевскую, Магдалену Гавловскую и Леонарда Бартника. Все они – дипломированные реставраторы художественных произведений. Сделанные ими работы заслуживают признания, благодаря высокому профессионализму и верности воссозданных произведений оригиналу.

15

Performing death: Marina Abramović’s 7 Deaths of Maria Callas

57%

Marzano F.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

|

2020

|

vol. 59

|

issue 4

PL

Esej analizuje projekt operowy Mariny Abramović pt. 7 Deaths of Maria Callas (7 śmierci Marii Callas). Premiera projektu odbyła się w Monachium we wrześniu 2020 roku. W pierwszej część artykułu rekonstruuję rolę, jaką grecki sopran odegrał w życiu serbskiego wykonawcy, wprowadzając go w stopniowe poczucie samoidentyfikacji. Następnie biorę pod uwagę kolejne etapy trzydziestoletniego rozwoju pierwotnej koncepcji utworu wideo How to Die i opisuję szczegółowo etapową realizację dzieła. W trzeciej części koncentruję się na przedstawieniu śmierci w przedstawieniach Mariny Abramović, a w czwartej porównuję dzieła i życie Callas i Abramović oraz ich status jako status kobiet ikonicznych. W ostatniej sekcji przedstawiam artystyczną drogę Abramović, która prowadziła ją od jej ekstremalnych i kluczowych przedstawień z lat 70. XX w. do ostatnich eksperymentów z innymi mediami i medytacji nad sztuką niematerialną.

EN

This essay analyses the opera project 7 Deaths of Maria Callas by Marina Abramović, premiered in Munich in September, 2020. The first section reconstructs the role that the Greek soprano played in the life of the Serbian performer, bringing the latter to a gradual sense of self-identification. Then, the thirty-years-long development of the original concept of the video piece How to Die into the actual project through its various stages is taken into account, and the stage realisation of the work is described in detail. The third section focuses on the representation of death in Marina Abramović’s performances, while section four compares Callas and Abramović’s works and lives, and their status as iconic women. The last section retraces Abramović’s artistic path which has led her from her extreme and essential performances of the 1970s to her recent experimentations with other media and to her meditation on immaterial art.

Refine search results

Orthodox Icons in Romanian State Schools: Symbols of Romania’s Orthodox Identity?

Designing informative warning signals: Effects of indicator type, modality, and task demand on recognition speed and accuracy

The role of pictures, the veneration of icons and the representation of Christ in two oriental orthodox churches of the Coptic and Ethiopian traditions

A Note on Iconicity and Motivation of Expression

A Note on Iconicity and Motivation of Expression

Between an Object and a Person: an Inverted Image / Icon

Ikony zografskie i klasztory Fruskiej Gory a serbskie imaginarium narodowe

Comics und graphic novels im multikulturellen Deutschunterricht

O XVII-wiecznych ikonach warsztatu muszyńskiego w Muzeum Parafialnym w Grybowie

Two Repousse Icons Preserved in the Golden Fund of Shalva Amiranashvili Museum of Fine Arts – Eustace Placida with a Hunting Scene and the Image of Infantry Placida (Dating and Iconographic Features)

Zniewaga świętości i materialna wartość ikon

Зарваница – Марийский духовный центр Украинской греко-католической церкви

Joannesa Molanusa recepcja trydenckiego dekretu o obrazach

Historia konserwacji malowideł bizantyńsko-ruskich z kaplicy Trójcy Świętej w Lublinie

Performing death: Marina Abramović’s 7 Deaths of Maria Callas