Search results

1

Konferencja w sprawie konserwacji rytowanej posadzki romańskiej kolegiaty w Wiślicy

100%

Krzyżanowski L.

Ochrona Zabytków

|

1967

|

issue 3

58-59

2

Konserwacja rzeźby "Król Kazimierz Wielki" z Muzeum UJ

100%

Niedzielska M.

Ochrona Zabytków

|

1992

|

issue 3

225-231

EN

The wooden sculpture entitlend „King Casimir the Great” , ca. 1380, which comes from the Collegiate in Wiślica, is at present the property of the Museum of the Jagiellonian University in Cracow. This is a complete sculpture, executed in limewood, with polychromy, and covered with silver and gold paint. The prime conservation problem is the consolidation of the wood damaged by insects and the adhesion of impaired polychromy on almost the entire surface of the object. The impregnation of the wood was conducted with a 20 per cent solution of Paraloid B-72 in xylene, in a vaccum chamber under pressure. The loose polychromy was glued on with ethylene polyglicol PGE 2000, polyalcohol of vinyl water, used in the following proportions: PGE 2000 - 40 per cent, PAW - 4,8 per cent, water - 55,2 per cent. The sculpture was cleaned, the paint was retouch and the badly executed linning of the coat was removed. All the missing ground of the paint layer was implemented, and the lining of the coat was reconstructed. (translated by A. Rodzińska-Chojnowska)

3

Wzmocnienie filara w kolegiacie w Wiślicy metodą sprężenia poprzecznego i iniekcji próżniowej

100%

Dayczak-Domanasiewicz M.

Ochrona Zabytków

|

1964

|

issue 3

60-62

4

Wiślica, zabezpieczenie i ekspozycja wykopalisk

100%

Dayczak-Domanasiewiczowa M.

Ochrona Zabytków

|

1963

|

issue 3

60-61

5

Problemy konserwacji rytowanej posadzki gipsowej odkrytej w krypcie I kościoła romańskiego w podziemiach gotyckiej kolegiaty w Wiślicy

63%

Wartołowska Z., Penkalowa B., Ciachowa T.

Ochrona Zabytków

|

1965

|

issue 2

35-48

FR

L’article discute les résultats de recherches effectuées .par la Faculté de Chimie e t de la Technologie du Matériel de Bâtiment qui servent de base pour l’élaboration des méthodes de conservation du plancher en plâ tre provenant probablement du XII-ème siècle. La valeur importante de l’objet d ’a r t exigeait des trav au x préparés convenablement qui résoudraient avantageusement tous les problèmes touchant à sa conservation. Dans la première phase des travaux, des analyses précises fu re n t effectuées sur les échantillons pris des différentes parties d u plancher pour déterminer sa structure , sa composition minéralogique e t l’éta t de sa réaction. Ces épreuves ont démontré que le plancher est préparé d’une masse en plâtre où le rôle de remplisseur jouait la pie rre de blocage en plâ tre émiettée et le rôle de colorant — la céramique émiettée également. Les cristaux du remplisseur de plâtre ont subi un lessivage très avancé qui pour la plupa rt a laissé des espaces vides. Vu qu ’au cours de la conservation d u plancher, la nécessité de remplir les espaces vides peut s’avére r iplus grande, on a élaboré à la base des résultats d ’analyses effectuées sur la masse du plancher, une technologie de preparation de la masse en p lâ tre correspondant à la matière de laquelle le plancher a été produit. On a également analysé les propriétés de la masse préparée en les comparant à celles de la matière première du plancher. On a également trava illé la technologie de la masse teinte en couleur noire répondant à la masse employée pour remplir les entailles burinées. L’Éstrichplâtre a été employé en qualité de liant, et le poix, le noir de fumée ainsi que le charbon de bois en ta n t que colorant. Pour remplir les craquelures et les fentes in signifiantes, on a employé la méthode qui consiste à les remplir de lait de plâtre. Il a été établi que pour nettoyer la surface de plancher, l’acide sulphurique délayé convenait le mieux car il débarasse la surface de toutes saletés et poussières et lui restitue sa couleur rose originaire. L’acide sulphurique n ’exerce aucune influence nuisible sur la masse du plancher puisqu’aucun no u veau composant n ’y est introduit. L ’article discute également les efforts apportés jusqu’à présent pour mettre fin au procès de destruction, et présente le projet de couvrir le p la n cher d ’une vitre de protection installée avec conditionnement d’air.

6

Bizantyńsko-ruskie sceny Naigrawania w kolegiacie w Wiślicy oraz w kaplicy Świętej Trójcy na Zamku Królewskim w Lublinie w świetle aktualnych badań i interpretacji

51%

Grabiec D.

Muzyka

|

2020

|

vol. 65

|

issue 2

147-177

EN

The Ruthenian-Byzantine frescos found in the Holy Trinity Chapel at Lublin’s Royal Castle and the Collegiate Church of the Nativity of the Blessed Virgin Mary in Wiślica have already been the subject of numerous studies. Funded by Polish king Władysław II Jagiełło late in the 14th c. (Wiślica) and in the early 15th c. (Lublin, 1418), they are one of several sets of Eastern-style paintings in Poland’s major churches. Even though the original composition of the scenes of the Mocking of Jesus in Wiślica and Lublin, with their musical motifs, has long attracted the interest of art historians and musicologists, those motifs have not been studied in detail so far. Scholars have usually limited themselves to a literal interpretation of the role of musicians as jeerers whose task is to deafen and deride Jesus with the cacophony of their music. However, the latest research into the Byzantine scenes of the Mocking of Jesus comprising musical motifs points to completely different directions of interpretation. The earliest such scenes, with depictions of music instruments and dance, dated to the turn of the 11th and 12th centuries, are found in the form of miniatures in Byzantine Books of the Gospels, and in icons by a Georgian monk preserved in St Catherine’s Monastery on Mount Sinai. The very idea of incorporating musical motifs into the Passion narrative had most likely appeared somewhat earlier among artists from Constantinople. Early in the 13th century such scenes were already known in Georgia (the monasteries in Timotesubani and Ozaani), while toward the end of the same century they can be found in the Balkans, where they attained their most developed, mature form, as well as in the Franciscan retabulum from Majorca. In the 14th and 15th centuries they were particularly popular in today’s Serbia, Macedonia, Kosovo, Greece, and Bulgaria. From the 16th century, numerous copies are found in Romania and Wallachia. The most recent such paintings are dated to the 18th century. The Polish works were inspired by those from the Balkans. However, detailed analysis reveals unique and original solutions, as well as an untypical choice of music instruments, which may reflect our local musical culture, or represent the musicians then active at King Jagiełło’s court. Literature of the subject offers many very different interpretations of the Balkan scenes of the Mocking of Jesus, among others, in the context of the charivari, commedia dell’arte, or Passion plays. Some scholars have suggested links to the ancient rituals of humiliating prisoners-of-war, or to historical instances of insulting Byzantine emperors and dignitaries with bantering dances and songs. The paintings have also been interpreted in Biblical contexts, namely, those that refer to the suffering of the just. Most convincing, however, are the elements of ancient imperial iconography and the indebtedness of the overall composition to scenes of emperors’ coronations. Through such references, painters and theologians seem to have aimed to emphasise the mocked Christ’s royal dignity as the true King of the Jews and Messiah. Musical elements were to bring to mind courtly ceremonies as well as the Psalms that invite the listeners to play, sing and dance in honour of the Lord and King. The Polish paintings from Wiślica and Lublin draw on the Balkan tradition and are an interesting example of influences from geographically remote areas as well as transformations taking place in the peripheral regions.

PL

Freski bizantyńsko-ruskie w Kaplicy Świętej Trójcy na Zamku Królewskim w Lublinie oraz w kolegiacie Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Wiślicy były już przedmiotem licznych studiów. Malowidła te zostały ufundowane przez króla Polski, Władysława Jagiełłę, pod koniec XIV w. (Wiślica) i na początku XV w. (Lublin, 1418 r.), jako jedne z kilku zespołów malowideł w najważniejszych świątyniach kraju wykonanych w stylu wschodnim. Choć oryginalna kompozycja scen Naigrawania z motywami muzycznymi zachowanych w Wiślicy i Lublinie budziła od dawna zainteresowanie historyków sztuki i muzykologów, to nie zostały one do tej pory szczegółowo przebadane. Zazwyczaj poprzestawano na dosłownym odczytywaniu roli muzyków jako szyderców ogłuszających i wyszydzających Chrystusa kakofoniczną muzyką. Tymczasem nowe badania na temat bizantyńskich scen Naigrawania z motywami muzycznymi wskazują zupełnie inne kierunki interpretacji. Pierwsze przykłady bizantyjskich scen Naigrawania z motywami instrumentów muzycznych i tańca datowane są na przełom XI i XII wieku. Są to miniatury zdobiące bizantyńskie Ewangeliarze oraz ikony gruzińskiego mnicha zachowane w klasztorze św. Katarzyny na Synaju. Sama idea włączenia motywów muzycznych do narracji pasyjnej pojawiła się prawdopodobnie nieco wcześniej w kręgach artystów konstantynopolitańskich. Na początku XIII w. sceny takie znane były już w Gruzji (monastery w Timotesubani i Ozaani), natomiast pod koniec tego stulecia pojawiły się na Bałkanach, gdzie osiągnęły najpełniejszą, dojrzałą formę, ale także na franciszkańskim retabulum z Majorki. Wiek XIV i XV to okres ich szczególnej popularności na terenach dzisiejszej Serbii, Macedonii, Kosova, Grecji i Bułgarii. W XVI w. liczne kopie pojawiają się też w Rumunii i na Wołoszczyźnie. Najpóźniejsze malowidła datowane są na XVIII w. Polskie przykłady inspirowane były bałkańskimi malowidłami, choć dokładna analiza wskazuje na zastosowanie oryginalnych, unikatowych rozwiązań i nietypowego doboru instrumentów muzycznych, mogących odzwierciedlać lokalną kulturę muzyczną, bądź muzyków przebywających na dworze Jagiełły. W literaturze pojawiło się wiele bardzo zróżnicowanych propozycji interpretacji bałkańskich scen Naigrawania, m.in. w kontekście charivari, komedii dell’arte, czy dramatyzacji pasyjnych. Niektórzy badacze sugerowali ich związek z antycznymi rytuałami upokarzania jeńców, bądź z konkretnymi epizodami znieważania cesarzy i dostojników bizantyjskich prześmiewczymi tańcami i pieśniami. Próbowano również odczytywać je w kluczu biblijnym, w kontekście fragmentów odnoszących się do cierpienia sprawiedliwych. Najmocniej przemawiały jednak elementy antycznej ikonografii imperialnej oraz kompozycja nawiązująca do scen koronacji cesarskich. Wydaje się, że malarze i teologowie chcieli podkreślić w ten sposób królewską godność wyszydzonego Chrystusa, prawdziwego Króla Żydowskiego i Mesjasza. Elementy muzyczne miały ewokować ceremonie dworskie, ale także Psalmy wzywające do gry, śpiewu i tańca na cześć Pana, Króla. Polskie malowidła z Wiślicy i Lublina wpisują się w bałkańską tradycję i są interesującym przykładem jej odległych oddziaływań, a także przekształceń jakie dokonywały się na peryferiach.

Refine search results

5 Ochrona Zabytków

1 Muzyka

1 Ciachowa T.

1 Dayczak-Domanasiewicz M.

1 Dayczak-Domanasiewiczowa M.

1 Grabiec D.

1 Krzyżanowski L.

1 Niedzielska M.

1 Penkalowa B.

1 Wartołowska Z.

1 2020

1 1992

1 1967

1 1965

1 1964

1 1963

Konferencja w sprawie konserwacji rytowanej posadzki romańskiej kolegiaty w Wiślicy

Konserwacja rzeźby "Król Kazimierz Wielki" z Muzeum UJ

Wzmocnienie filara w kolegiacie w Wiślicy metodą sprężenia poprzecznego i iniekcji próżniowej

Wiślica, zabezpieczenie i ekspozycja wykopalisk

Problemy konserwacji rytowanej posadzki gipsowej odkrytej w krypcie I kościoła romańskiego w podziemiach gotyckiej kolegiaty w Wiślicy

Bizantyńsko-ruskie sceny Naigrawania w kolegiacie w Wiślicy oraz w kaplicy Świętej Trójcy na Zamku Królewskim w Lublinie w świetle aktualnych badań i interpretacji