Search results

1

Rytuał święceń kapłańskich i jego symbolika (Wj 29,1-37)

100%

Lemański J.

Verbum Vitae

|

2007

|

vol. 12

17-31

PL

Nel presente articolo si cerca di esaminare esegeticamente le singole tappe del rito di consacrazione sacerdotale descritto in Es 29,1-37 e trarne il significato dei principali elementi simbolici. Le tape sono seguenti: lavare (v. 5), vestire ( v. 6) e ungere ( v. 7) sacerdoti. Questi gesti vengono accompaniati dai sacrifici di purificazione (vv. 10-14), di santificazione (vv. 15-18) e di consacrazione (vv. 19-28). Il risultato: "essere santificato per servire come sacerdote" ha un valore permanente ed irreversibile. Persona diventata un sacerdote apartiene per sempre al sacrum.

2

Modlitwa Jezusa-Kapłana o uświęcenie Dwunastu (J 17,17-19)

86%

Witczyk H.

Verbum Vitae

|

2010

|

vol. 17

135-149

PL

Autor analizuje tekst J 17,17-19, by znaleźć odpowiedź na pytanie, jak należy rozumieć wyrażenie: „Ja poświęcam siebie w ofierze”. Czy Jezus mówi o uświęceniu w sensie bycia odseparowanym od świata, by pozostać w sferze Bożej świętości? Autor dowodzi, iż Jezus myśli raczej o swojej „ofierze”, to znaczy całkowitym poddaniu się Jego woli Ojcu w ofiarniczej śmierci poniesionej w imię miłości „do końca” (13,1) i wypełnienia posłania otrzymanego od Ojca (17,18). Z tym wiąże się inny problem, mianowicie uczniów, którzy przez czyn Jezusa zostaną „uświęceni w prawdzie”. Czy jest to właściwy przekład greckiego hegiazmenoi en aletheia? Chodzi o separację od świata, czy też o uświęcenie rozumiane jako „konsekrację” w sensie poświęcenia się misji wobec świata podobnej do Jezusowego posłania? Wreszcie autor bada znaczenie i relację między procesem „uświęcenia” dotyczącym Jezusa i Dwunastu.

3

Kapłaństwo służebne biskupa i prezbitera w pismach świętego Augustyna

86%

Eckmann A.

Verbum Vitae

|

2010

|

vol. 17

275-302

PL

W czasach św. Augustyna była już ustalona hierarchia kościelna, która miała zadania i władzę. W sakramencie święceń (sacramentum ordinationis) otrzymuje kandydat do kapłaństwa służebnego władzę nad boskimi tajemnicami. Sacramentum ordinationis jest ukierunkowany ku dobru wiernych. Augustyn mówi o „ius dandi” dla dobra innych. Charakter kapłaństwa daje władzę udzielania sakramentów innym i jest pewnego rodzaju konsekracją (quaedam consecratio) człowieka dla Bożych spraw. Kapłaństwo jest konieczne, by ludzie mogli stać się chrześcijanami i żyć jako chrześcijanie. Od kapłanów, a zwłaszcza biskupów, wymaga się posługi słowa i sakramentów. Tylko konieczność miłości (necessitas caritatis) może i powinna spowodować zgodę na biskupią posługę. Biskupi zajmują w Kościele miejsce apostołów, troszczą się o jedność doktryny i pokój w całym Kościele. Kapłan (biskup i prezbiter) jako szafarz sakramentu (dispensator sacramenti) przez święte znaki daje samego Chrystusa. Chrystus jest życiem wszystkich sakramentów. Kapłan jako szafarz słowa (dispensator verbi) winien umacniać wiarę wiernych, kierować modlitwą i sam być znakiem, który prowadzi do Chrystusa, Sakramentu Ojca.

4

Błogosławieństwo i poświęcenie ikon

72%

Ławreszuk M.

Latopisy Akademii Supraskiej

|

2021

|

vol. Obraz - Słowo - Litera

|

issue 12

35-44

EN

Orthodox liturgical practice indicates a blessing, dedication and consecration of icons. It is not unified within the universal Church and within the autocephalous Church and local liturgical traditions. This article focuses on explaining the meaning of the blessing rites in the practice of the Polish Autocephalous Orthodox Church. This practice is largely consistent with the practice of other Orthodox Churches of the Slavic tradition, including The Russian Orthodox Church, the Orthodox Church of the Czech Lands and Slovakia, the Bulgarian Patriarchate and the Serbian Patriarchate. This part deals with the features attributed to the icons: canonicity, uniqueness and sanctity. Next, an analysis of the liturgical rites of blessing was carried out and their meaning was shown.

5

Król, prorok czy kapłan ? Charyzmat konsekrowanego władcy w miniaturach ottońskich: treści ideowe i funkcje przedstawień cesarzy dynastii saskiej

72%

Tabor D.

Roczniki Humanistyczne

|

2016

|

vol. 64

|

issue 4: Historia sztuki

5-32

PL

Przedmiotem artykułu są miniatury przedstawiające cesarza w majestacie. Są to: miniatura z przedstawieniem Ottona II z Registrum Gregorii (Chantilly, Musée Condé, MS 14),dwie miniatury z tzw. Ewangeliarza Ottona III (Monachium, Bayerische Staatsbibliothek, Clm. 4453) – przedstawiająca Ottona III oraz przedstawiająca alegorie krain, dwie miniatury (Otto II i krainy) znajdujące się w ewangeliarzu oprawionym w kodeksie zawierającym również dzieła Józefa Flawiusza (Bamberg, Staatsbibliothek, Class. 79) oraz miniatura z postacią Ottona III, umieszczona w Ewangeliarzu Liutara, zwanego ewangeliarzem akwizgrańskim (Aachen, Domschatz). Obrazy te były przedmiotem badań Percy Ernsta Schramma, Piotra Skubiszewskiego, Henry'ego Mayr-Hartinga, Wolfganga Christiana Schneidera, Ludgera Körntgena, Hagen Keller oraz Erica Palazzo. Wywyższenie cesarza ma swoje precedensy w sztuce karolińskiej. Usytuowanie miejsca cesarskiego w drugiej kondygnacji na emporze kaplicy pałacowejw Akwizgranie oraz miniatura z przedstawieniem wywyższonego Karola Łysego w Biblii Viviana dają świadectwo karolińskiemu podejściu do osoby władcy. Źródeł konsekracji władcy wywyższonego ponad biskupów i książąt w miniaturach należy szukać w poglądach teologiczno-politycznych epoki. Hinkmar z Reims. Samaragdus, Alkuin oraz Thietmar z Merseburga określają władcę jako wybranego i namaszczonego przez Boga do rządzenia ludem. Wywyższenia władcy należy jednak upatrywać w liturgii konsekracji króla, udokumentowanej w Pontifical Romano-Germanique. Najważniejszym aktem tej liturgii jest namaszczenie, unctio, dokonywane w kontekście modlitwy konsekracyjnej. Obraz tronującego cesarza odzwierciedla moment liturgii, w którym konsekrowany po namaszczeniu i wręczeniu insygniów zasiada na tronie w absydzie, zaprowadzony tam przez metropolitów i książąt. Namaszczenie wywodzi się ze starostementowej konsekracji królów, proroków i sędziów. Konsekracja królewska różni się jednak od konsekracji biskupa, prezbitera i diakona, tak wiec nieuzasadnione jest określanie namaszczonego króla sacerdos. Obraz konsekrowanego i wywyższonego na wzór władcy biskupa pojawia się również w sztuce ottońskiej – w Psalterium Egberti oraz Codex Egberti. Analizowane i interpretowane obrazy są osadzone w kontekście zbioru miniatur chrystologicznych występujących w księgach liturgicznych, w których pojawiają się wymienione miniatury. Wynika z tego, że zasadniczymi rysami treści wszystkich czterech miniatur jest postać władcy jako słuchacza słowa Bożego oraz postać władcy, który nie jest typem Chrystusa, lecz ma być kształtowany na wzór Chrystusa.

EN

The miniatures showing the enthroned emperor are the subject of the article. These are: the miniature showing Otto II from the Registrum Gregorii (Chantilly, Musée Condé, MS 14), two miniatures from the so-called Gospels of Otto III (Munich, Bayerische Staatsbibliothek, Clm. 4453) – one showing Otto III and the other one showing the allegories of the provinces of the empire, two miniatures (Otto II and the provinces) contained in the Gospels bound in the code also containing works by Flavius Josephus (Bamberg, Staatsbibliothek, Class. 79) and the miniature with the figure of Otto III found in the Liuthar Gospels, also called the Aachener Evangeliars (Aachen, Domshatz). The pictures were studied by Percy Ernst Schramm, Piotr Skubiszewski, Henry Mayr-Harting, Wolfgang Christian Schneider, Ludger Körntgen, Hagen Keller and Eric Palazzo. Exaltation of the emperor has its precedents in the Carolingian art. Placing the royal space in the upper gallery of the Palatine Chapel in Aachen and the miniature showing the exalted Charles the Bald in the Count Vivian Bible witness to the Carolingian approach to the person of the ruler. The sources of the consecration of an exalted ruler over bishops and princes in miniatures should be looked for in the theological-political views of the epoch. Hincmar, Archbishop of Reims, Smaragdus, Alcuin and Thietmar of Merseburg define the ruler as one chosen and anointed by God for ruling the people. However, the exaltation of the ruler should be looked for in the liturgy of the consecration of the king that is documented in the Pontifical Romano-Germanique. The most important act of this liturgy is the anointing, unction, practiced during the consecration prayer. The image of the enthroned emperor mirrors the moment of the liturgy in which the consecrated one, after being anointed and handed the regalia, ascends the throne in the apse, led there by the metropolitans and princes. The anointing is derived from the Old Testament consecration of kings, prophets and judges. However, the consecration of a king is different from the consecration of a bishop, presbyter or deacon, so defining the anointed king as sacerdos is unjustified. The image of the bishop consecrated and exalted on the pattern of a ruler also appears in the Ottonian art – in the Psalterium Egberti and the Codex Egberti. The analyzed and interpreted pictures are put in the context of the set of Christological miniatures found in liturgical books where the mentioned miniatures appear. It follows from the above statements that the figure of the ruler as one who listens to God’s Word, and the figure of the ruler who is not a type of Christ, but should be shaped on the pattern of Christ, are the basic features of the contents of all the four miniatures.

6

Osoba prezbitera w nauczaniu Jana Pawła II na podstawie jego homilii wygłoszonych podczas święceń prezbiteratu

72%

Prajsnar J.

Studia Pastoralne

|

2007

|

vol. 3

178-192

EN

The article presents the analysis of the contents of John Paul II’s homilies which relate to the issues concerning the identity of the presbyter. Following the Pope's thought one can notice the emphasis of the fact that the presbyter participates in the mission of Christ Himself. The participation in the mission consists in fulfilling His perfect sacrifice, celebrating all the sacraments and preaching the Gospel. The presbyter holds the ministry in the person of Christ - in persona Christi - meaning it is done by God Himself. This participation in Christ’s mission is guaranteed by the laying on of hands, in which way the first disciples of the Master appointed their helpers and successors. Thus, the identity of the presbyter is shaped by a strong bond with God and His salvation. To fulfill the salvation the presbyter must efface himself and let Jesus be the master of his gestures, words and deeds. Life in such a close relationship with Christ is a great mystery of God's plan who entrusts Himself to weak and sinful people. Such reality is a great gift for anyone who, thanks to the works of the priest, can directly experience intimacy with God and His saving acts. It is also a gift for the presbyter himself who, despite his fragility, is blessed with a special friendship with Jesus Christ. The one chosen to priesthood is marked with a lasting seal of priestly ordination meaning that he becomes God's beloved servant forever, regardless of his current spiritual condition. Such a lifelong honor and commitment may at the same time fill the presbyter with fear because of his own littleness and imperfection. Nevertheless, the presbyter, trusting the efficacy of the words from the ordination ritual „And I am confident of this, that the one who began a good work among you will bring it to completion by the day of Jesus Christ" (cf. Phlp 1,6) can fulfill the ministry, devoting himself to Christ with trust.

7

Formacja dziewic konsekrowanych. Aspekt kanoniczny

72%

Adamczyk J.

Łódzkie Studia Teologiczne

|

2022

|

vol. 31

|

issue 3

195-209

EN

The aim of the article is to present the canonical aspect of the formation of consecrated virgins. The first part presents the qualifications and qualities of the candidates for the „ordo virginum”. The second part presents the initial formation for the rite of consecration, while the third part deals with the permanent formation of consecrated virgins. The article ends with a summary and bibliography.

8

Wielość teorii dotyczących epiklezy rytu hiszpańsko-mozarabskiego

58%

Porosło K.

Wrocławski Przegląd Teologiczny

|

2023

|

vol. 31

|

issue 1

113-138

EN

This article aims to present, in the form of a specific status quaestionis, the most important studies and opinions concerning the epiclesis of anaphora in the Mozarabic rite. Due to the fact that those opinions differ considerably from each other, often being even contradictory to each other, the aim of the text also includes the analysis of the methodology of the studies, since they give such different inferences. The final conclusion of the article will be determined by the definition and theology of Hispanic epicleses based on the analysis of the Post Pridie oration included in the Mozarabic missal. It seems that earlier researchers failed to recognise the specificity of the Hispanic epiclesis; they assumed apriori a certain definition of epiclesis, looking for prayers in the Missal that match this definition. Through this methodological change it is possible to show that almost each Hispanic anaphora has a real epiclesis which tends to be a Trinitarian or a Christological epiclesis; only in some cases it is a pneumatological epiclesis. The fact that the epiclesis of the Holy Spirit is not always included in those Hispanic prayers confirms their ancient origin. Nevertheless, it is also possible to prove the thesis that liturgy shaped under the influence of conflicts with the Arian heresy is not only Christocentric, but it also has an enriched euchology in in terms of pneumatology. Moreover, the author of this article questions some schematic claims related to Prenotandos to the new Hispanic missal which suggest a perfect, well-ordered structure of Eucharistic prayers in this rite. The studies on the anaphora of the Mozarabic rite contradict the existence of such a consistent structure built on the close relationship between the words of the institution of the Eucharist, the anamnesis and the epiclesis.

PL

Niniejszy artykuł stawia sobie za cel przedstawienie w formie swoistego status quaestionis najważniejszych badań i opinii dotyczących epiklezy anafor rytu hiszpańsko-mozarabskiego. Wobec faktu, że te opinie znacząco się od siebie różnią, często będąc wręcz sprzecznymi względem siebie, stawia się za cel również pytanie o metodologię tych badań. Kluczowe dla ostatecznych konkluzji artykułu będzie wypracowanie definicji i teologii epiklez hiszpańskich, która wyrasta z analizy oracji Post Pridie Mszału hiszpańsko-mozarabskiego. Wydaje się, że we wcześniejszych badaniach nie odkrywano specyfiki epiklezy hiszpańskiej, ale apriori zakładano pewną definicję epiklezy, poszukując w mszale modlitw odpowiadających tej definicji. Przez tę zmianę metodologiczną udaje się pokazać, że praktycznie każda anafora hiszpańska posiada prawdziwą epiklezę, która raczej jest epiklezą trynitarną, chrystologiczną, a tylko czasami epiklezą pneumatologiczną. Jest to znakiem starożytności tych modlitw, że nie zawsze występuje w nich epikleza Ducha Świętego. Mimo to udaje się również potwierdzić tezę, że liturgia kształtująca się pod wpływem walk z herezją ariańską, oprócz tego, że jest chrystocentryczna, ma również wzbogaconą euchologię w wymiarze pneumatologii. W niniejszym artykule obala się również niektóre zbyt schematyczne twierdzenia Prenotandos do nowego Mszału hiszpańskiego, które sugerują, że istnieje wręcz doskonała, uporządkowana struktura modlitw eucharystycznych tego rytu. Badania nad anaforami rytu mozarabskiego zaprzeczają istnieniu takiej spójnej struktury zbudowanej na ścisłej relacji między słowami ustanowienia, anamnezą i epiklezą.

9

Rodzaje życia konsekrowanego o jego wybrane zaburzenia

58%

Stepulak M. Z.

Resovia Sacra : Studia Teologiczno-Filozoficzne Diecezji Rzeszowskiej

|

2020

|

issue 27

191-208

EN

Consecrated life is a specific act which results in the state of making saints what is related to fallen nature. Consecration has its place only in the Church. Consecration is also considered to be the central moment of Eucharistic prayer. There are two basic forms of consecrated life: community and individual. Consecrated persons include both clergy and laity. In addition to religious orders, there are other forms of consecrated life that include associations of apostolic life. Some of the consecrated persons are called to mystical life. For centuries, people of consecrated life have not been free from various difficulties. One of them was a misunderstanding about his nature, what it is. Difficulties also concerned certain causes that occurred inside and outside the ecclesial community. In addition, a lack of understanding of consecrated life can sometimes be seen among consecrated persons themselves.

10

Misterium życia konsekrowanego – wyzwania i nadzieje naszych czasów

58%

Paszkowska T.

Rocznik Teologii Katolickiej

|

2015

|

vol. 14

|

issue 1

EN

A parable, applied to the structure of the Dogmatic Constitution on the Church Lumen gentium and the essence of the personal consecration, is the key to interpret the mystery of the Church and personal consecration through the profession of the evangelical counsels. The consecration has been presented as a “proper experience”: of the Son of God (Jn 10:36 – hēgiasen kai apesteilen); of the Church (all are consecrated through the baptism and confirmation; some through a new consecration); of a person called to this state. The essence of personal consecration has been defined in three elements: vocatio (verified by the Church); sacrificatio (the response for calling, in the form of giving one’s life to ministry); sanctificatio (a life transformed to appeal in a meaningful way – cf. VC 20). The ideal fulfilled in Christ and in the Church (various historical and new forms) is a challenge for contemporary vocations. The challenge lies in the deformations, crises; the hopes are related to God’s faithfulness, the radicalism of the young (evangelical radicalism) and solid formation.

11

Sorgenti cristologiche della vita consacrata

58%

Poleszak L.

Sympozjum

|

2020

|

vol. 2(39)

83-123

PL

Artykuł ma za zadanie wskazać na chrystocentryczne źródła życia konsekrowanego. Jezus Chrystus jest dla osób konsekrowanych założycielem i wzorem obranej przez nich formy życia. Syn Boży jawi się jako wzór konsekracji opartej na profesji rad ewangelicznych, która w sensie ścisłym oznacza naśladowanie formy życia praktykowanej przez Niego. Artykuł wskazuje także na paschalny wymiar konsekracji, która zakorzeniona jest w konsekracji chrzcielnej, będącej początkiem życia Bożego w człowieku, oraz w Eucharystii. Naśladując Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego, osoby konsekrowane stają się świadkami Jego obecności w świecie.

EN

The goal of the article is to present the Christocentric sources of the consecrated life. Jesus Christ is for all the consecrated people their founder and pattern for the chosen by them form of life. The son of God is indeed the model of consecration based on the profession of the evangelical counsels which in the strict sense means to follow the form of life He has chosen and practised himself. The article picked out on the paschal dimension of the consecration, which is deeply rooted in the baptismal consecration, which is the beginning of the God’s life in human as well as in the Eucharist. Following Christ who is chaste, poor and obedient the consecrated people become the witnesses of His presence in the world.

12

Permanentny charakter obecności Ducha Świętego w dziewictwie konsekrowanym w świetle księgi liturgicznej Obrzędy konsekracji dziewic

58%

Korda K.

Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

|

2021

|

vol. 57

|

issue 1

89-103

EN

The aim of the article is to show the permanent character of the presence of the Holy Spirit in consecrated virginity. The texts contained in the liturgical book “Rites of Consecration of Virgins”, which is part of the post-conciliar Roman Pontifical, outline the image of the Third Person of the Holy Trinity as: the voice of God addressed to man, the giver of charisms, the helper on the way of consecrated life and the one who leads to holiness. The pneumatological trait marked in the rites shows how the presence of the Holy Spirit in the life of Christian virgins is connected with the anointing with the oil of crucifixion in the sacraments of Christian initiation. It is in them that the gift of the Divine Spirit initiated in the act of consecration is deepened and prepares the woman for her new role: bride and co-operator of Christ in the world. This trait also points to the Blessed Virgin Mary as the perfect model of virginity and cooperation with the Holy Spirit. Taking up reflection on the action of the Paraclete in the life of virgins contributes to noticing the truth that the Holy Spirit is present not only in the sacraments, but that His closeness is also realized in the everyday human life. Faith in the causative power of the Divine Spirit, prayer for His action and the gifts asked for in the prayer of consecration are the first steps for the silent breeze of the Third Person of God to enter into the lex vivendi of the Christian virgin. As a result, she shines in her environment as one who has heard the call and fulfils the will of God with ardent love, by the power of the Spirit.

PL

Celem artykułu jest ukazanie permanentnego charakteru obecności Ducha Świętego w dziewictwie konsekrowanym. Teksty zawarte w księdze liturgicznej Obrzędy konsekracji dziewic, stanowiącej część posoborowego Pontyfikału Rzymskiego, nakreślają obraz Trzeciej Osoby Trójcy Świętej jako: głos Boży skierowany do człowieka, dawcę charyzmatów, wspomożyciela na drodze życia konsekrowanego i tego, który prowadzi ku świętości. Rys pneumatologiczny zaznaczony w obrzędach ukazuje jak obecność Ducha Świętego w życiu dziewic chrześcijańskich związana jest z namaszczeniami olejem krzyżma w sakramentach inicjacji chrześcijańskiej. To w nich zapoczątkowany dar Duch Bożego w akcie konsekracji zostaje pogłębiony i przysposabia kobietę do nowej roli: oblubienicy i współpracownicy Chrystusa w świecie. Rys ten kieruje wzrok również na osobę Najświętszej Maryi Panny, stanowiącej doskonały wzór dziewictwa i współpracy z Duchem Świętym. Podjęcie namysłu nad działaniem Parakleta w życiu dziewic przyczynia się do zauważenia prawdy o tym, iż Duch Święty jest obecny nie tylko w sakramentach, ale również Jego bliskość urzeczywistnia się w codzienności człowieka. Wiara w moc sprawczą Ducha Bożego, modlitwa o Jego działanie i dary, o które się prosi w modlitwie konsekracji są pierwszymi stopniami do wejścia cichego powiewu Trzeciej Osoby Boskiej w lex vivendi dziewicy chrześcijańskiej. Dzięki temu w swoim środowisku jaśnieje jako ta, która usłyszała wezwanie i z gorącą miłością wypełnia wolę Boga, mocą Ducha.

13

Tożsamość prezbitera w świetle wybranych homilii Benedykta XVI (2005-2011)

58%

Nocko P.

Roczniki Liturgiczno-Homiletyczne

|

2013

|

vol. 4

139-149

EN

The teaching of Benedict XVI during the celebration of Holy Orders or during other celebrations confirms the theological truth about the central role of laying hands and prayer in the rites of Holy Orders. The pope puts emphasis on the complete submersion of the presbyter into Christ and His life. This entails participating in the mission that Christ assigned to his disciples. Through the Sacrament of Holy Orders, the presbyter is anointed and consecrated, that is sacrificed to God. This translates onto his being at full disposal to God and the Church. The presbyter should confirm this disposal each day of his service. In his reflection on the meaning of the rites of Holy Orders (vesting and anointing of hands), the pope points out an analogy between the Sacrament of Baptism and of Holy Orders. Vesting of the new clothes is vesting of Christ. These new garments also confirm the ordinand’s saying “yes” to the Saviour through his participation in the Sacrament. The analysis of prayers that formerly accompanied the rite of vesting helps assess the spiritual discipline of the presbyter, which is needed if he is to remain an authentic witness and servant of Christ. The presbyter’s instruments of service are his hands, anointed with the oil of holy chrism. These hands are responsible for passing the Divine touch to the world. The rite of anointing makes the presbyter participate in the act of anointing of Christ.

PL

Nauczanie Benedykta XVI podczas udzielania święceń prezbiteratu czy innych okazji potwierdza teologiczną prawdę o centralnym miejscu gestu nałożenia rąk i modlitwy w obrzędach święceń. Papież akcentuje fakt całkowitego włączenia prezbitera w Chrystusa i Jego życie. Niesie to za sobą udział w misji, jaką Jezus powierzył apostołom. Przez sakrament święceń prezbiter zostaje namaszczony, konsekrowany, czyli ofiarowany Bogu. Wyraża się to w byciu dyspozycyjnym Bogu i Kościołowi. Prezbiter powinien aktualizować tę dyspozycyjność każdego dnia swojej posługi. W refleksji nad znaczeniem obrzędów wyjaśniających święcenia (włożenie szat kapłańskich i namaszczenie dłoni), Papież wskazuje na analogię pomiędzy sakramentem chrztu i święceń. Wyraża się to w odzianiu w szaty liturgiczne, które oznacza przyobleczenie się w Chrystusa. Jest ono także aktualizacją „tak” wypowiedzianego Zbawicielowi przez święcenia. Analiza modlitw towarzyszących niegdyś przy ubieraniu szat liturgicznych pozwala określić duchową dyscyplinę prezbitera, której zachowywanie pozwoli być autentycznym świadkiem i sługą Chrystusa. Narzędziami służby prezbitera są jego dłonie, namaszczone olejem świętego krzyżma. Ich zadaniem jest przekazywanie Boskiego dotyku. Namaszczenie sprawia, że prezbiter ma udział w namaszczeniu Chrystusa.

14

Vita consacrata come opera dello Spirito Santo

51%

Poleszak L.

Sympozjum

|

2021

|

vol. 1(40)

131-158

PL

Życie konsekrowane rodzące się z Bożej inicjatywy winno być rozważane w perspektywie charyzmatycznej. Duch Święty, który działa w Kościele, nie tylko stoi u początku każdego instytutu konsekrowanego, ale staje się też źródłem licznych owoców na przestrzeni wieków. Życie konsekrowane objawia się jako rzeczywistość nieustannie zmieniająca się i owocująca, podległa stałej inspiracji Ducha Świętego. W artykule zostanie omówiony potrójny wymiar obecności Parakleta w życiu konsekrowanym: w powołaniu człowieka do świętości, w charyzmacie instytutów i w nowych formach życia konsekrowanego. Dzięki temu będzie można łatwiej dostrzec wymiar charyzmatyczny tej formy życia w Kościele.

EN

Consecrated life born from the God’s initiative should be considered in the charismatic perspective. Holy Spirit, who works in the Church, not only stands at the beginning of each institute of the consecrated life, but has been the source of countless blessings and positive fruits throughout the centuries. Consecrated life manifests itself as the always changing reality which under the inspiration of the Holy Spirit brings about many fruits. In the article one can find the explanation for Trinitarian dimension of the presence of the Paraclete in the consecrated life: Firstly in the vocation of a human to sainthood, secondly in the charism of the particular institute or form of the consecrated life. Finally thanks to these dimensions mentioned above one can easily discover another one, which is the charismatic form of living within the Church.

15

Duchowość osób konsekrowanych w świetle adhortacji Jana Pawła II Vita consecrata

51%

Gogola J. W.

Polonia Sacra

|

2014

|

vol. 18

|

issue 3

EN

The reflection takes into account problems contained in the subject, concentrate on its three fundamental parts of components: the conception of the spirituality of the consecrated life, its identity from which results the whole lifestyle, and called actions, in accordance with rules: agere sequitur esse, and on representative its features reduce. in compliance with the exhortation structure Vita consecrata to three: the consecration, communion and the mission. The spirituality we treat as the sign of the spirit of Christ’s follower, called the special vocation for radical following with Him on the way of the monastic consecration. Therefore this is also the external sign of the spirit, there is essential the identity of the person who should exist in the way “worthy of vocation”, and thereby bear witness the saving presence of God in the today’s world, in the way almost unintentional. There are three characteristic features of spirituality of the consecrated person simultaneously determine her identity: the person devoted of God by the profession of the evangelical counsels; the person of communion with God and brothers, and prophet-witness of great God’s works, which are realized in the weak human. The whole is crowned by the short synthesis which may constitute only some advice on the subject this composed reality, and the invitation to building of this synthesis by individual consecrated persons, and their communities on the existential plane.

PL

Refleksja uwzględnia problematykę zawartą w temacie, skupiając się na jego trzech zasadniczych składowych: koncepcji duchowości życia konsekrowanego, jego tożsamości, z której wynika styl życia i działania powołanych w myśl zasady: „agere sequitur esse”, oraz na jej reprezentacyjnych cechach sprowadzonych za przykładem struktury adhortacji Vita consecrata do trzech: konsekracja, komunia i misja. Duchowość traktujemy jako przejaw ducha ucznia Chrystusa wezwanego szczególnym powołaniem do radykalnego pójścia za Nim drogą zakonnej konsekracji. Ponieważ jest to także zewnętrzny przejaw ducha, istotna jest tożsamość osoby, która powinna egzystować w sposób „godny powołania”, a przez to dawać świadectwo zbawczej obecności Boga w dzisiejszym świecie w sposób niemal bezwiedny. Trzy cechy charakterystyczne duchowości osoby konsekrowanej określają jednocześnie jej tożsamość: osoba oddana przez śluby rad ewangelicznych Bogu; osoba komunii z Bogiem i braćmi oraz prorok-świadek wielkich dzieł Bożych, które realizują się w słabym człowieku. Całość wieńczy krótka synteza, która może stanowić jedynie pewną wskazówkę na temat tej złożonej rzeczywistości i zaproszenie do budowania tej syntezy na płaszczyźnie egzystencjalnej przez poszczególne osoby konsekrowane i ich wspólnoty.

16

El Espíritu sopla donde quiere (Jn 3,8). Historia de la creación de la Fraternidad Misionera Verbum Dei como nueva forma de vida consagrada (can. 605 del Código de Derecho Canónico de 1983). El Camino jurídico y espiritual

51%

Susz W.

|

2021

|

vol. 16

|

issue 18 (2)

329-345

PL

Artykuł przedstawia historię założenia Instytutu Misyjnego Verbum Dei jako nowej formy życia konsekrowanego. Został założony w 1963 r. przez ks. Jaime Bonet Bonet na Majorce (Hiszpania) i zatwierdzony jako diecezjalne świeckie stowarzyszenie apostolskie. Droga założycielska kończy się uznaniem i zatwierdzeniem 15 kwietnia 2000 r. przez Kongregację ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego jako Fraternidad Misionera Verbum Dei. Konfiguracja prawna Fraternidad Misionera Verbum Dei towarzyszy drodze założycielskiej i przekazowi charyzmatu. Jego rozwój jest związany z misją promowaną przez założyciela, doświadczeniem misyjnym i wiernością charyzmatowi wszystkich, którzy poczuli się powołani do przeżywania powołania i misji Fraternidad Misionera Verbum Dei.

EN

The article presents the history of the founding of the Verbum Dei Missionary Institute as a new form of consecrated life. It was founded in 1963 by the Rev. Jaime Bonet Bonet in Mallorca (Spain) and approved as a diocesan lay apostolic association. Its founding itinerary ends with the recognition and approval on April 15, 2000 by the Congregation for Institutes of Consecrated Life and Societies of Apostolic Life as the Fraternidad Misionera Verbum Dei. The legal configuration of the Fraternidad Misionera Verbum Dei accompanies the founding journey and the transmission of the charism. Its development is linked to the mission promoted by the founder, the missionary experience and fidelity to the charism of all who have felt called to live the vocation and mission of the Fraternidad Misionera Verbum Dei.

ES

El artículo presente la historia de la fundación el Instituto Misionero Verbum Dei como una nueva forma de vida consagrada. Fue fundada el año 1963 por el sacerdote Jaime Bonet Bonet en Mallorca (España) y aprobada como asociación apostólica laical diocesana. Su itinerario fundacional se termina con el reconocimiento y aprobación el 15 de abril de 2000 por la Congregación para los Institutos de Vida Consagrada y las Sociedades de Vida Apostólica como Fraternidad Misionera Verbum Dei. La configuración jurídica de la Fraternidad Misionera Verbum Dei acompaña el camino fundacional y la transmisión del carisma. Su desarrollo está unida a la misión impulsada por el fundador, la vivencia misionera y fidelidad al carisma de todos que se han sentido llamados a vivir la vocación y misión Fraternidad Misionera Verbum Dei.

17

Symbolika i teologia liturgicznych obrzędów konsekracji dziewic

44%

Kwiatkowski D.

Teologia Praktyczna

|

2015

|

issue 16

201-221

EN

The article discusses both the theology and liturgy of the Consecration of Virgins on the basis of the renewed “Rite of Consecration of Virgins” after Vatican II. The new rites which refer to the most ancient consecrated life traditions in the Church have a structure marked by simplicity and contain a deep theology of consecrated life. The Rite presents the consecration of virgins as a par-ticular type of a constitutive blessing which can be bestowed only once in a lifetime. Through her consecration, the virgin enters into a unique and particular relationship with Christ and the Church, as she becomes His bride. Virginity constitutes a continuation and a completion of the baptismal consecration. The liturgical texts show that it is the initiative and the gift of God who makes present the bridal love of Christ for the Church. Consecrated virginity is shown as the fruit of the action of the Holy Spirit. Consecrated persons foreshadow the eschatological times and the new reality which will become the lot of the faithful in the Heavenly Jerusalem. The Rite clearly emphasizes the eschatological aspect of virginity with many references to the Eucharist and the offertory gifts which are consecrated during the Eucharistic Prayer.

PL

Doceniając wartość dziewictwa poświęconego Bogu, Kościół bardzo wcześnie stworzył liturgiczne obrzędy przyjęcia w stan, określany jako dziewictwo konsekrowane. Na przestrzeni wieków modlitwa konsekracyjna została ubogacona innymi obrzędami liturgicznymi i tak powstały Obrzędy konsekracji dziewic, które stały się częścią Pontyfikału rzymskiego. Nowa księga liturgiczna ma dwa obrzędy konsekracji dziewic. Pierwszy do-tyczy konsekracji dziewic żyjących w świecie, a drugi konsekracji mniszek. Ten drugi obrzęd łączy profesję zakonną z konsekracją dziewic. Celem artykułu jest ukazanie teologicznego i symbolicznego znaczenia poszczególnych obrzędów, składających się na konsekrację dziewic. Przedstawione zostaną także dodatkowe elementy, które są charakterystyczne dla profesji mniszek.

Refine search results

Rytuał święceń kapłańskich i jego symbolika (Wj 29,1-37)

Modlitwa Jezusa-Kapłana o uświęcenie Dwunastu (J 17,17-19)

Kapłaństwo służebne biskupa i prezbitera w pismach świętego Augustyna

Błogosławieństwo i poświęcenie ikon

Król, prorok czy kapłan ? Charyzmat konsekrowanego władcy w miniaturach ottońskich: treści ideowe i funkcje przedstawień cesarzy dynastii saskiej

Osoba prezbitera w nauczaniu Jana Pawła II na podstawie jego homilii wygłoszonych podczas święceń prezbiteratu

Formacja dziewic konsekrowanych. Aspekt kanoniczny

Wielość teorii dotyczących epiklezy rytu hiszpańsko-mozarabskiego

Rodzaje życia konsekrowanego o jego wybrane zaburzenia

Misterium życia konsekrowanego – wyzwania i nadzieje naszych czasów

Sorgenti cristologiche della vita consacrata

Permanentny charakter obecności Ducha Świętego w dziewictwie konsekrowanym w świetle księgi liturgicznej Obrzędy konsekracji dziewic

Tożsamość prezbitera w świetle wybranych homilii Benedykta XVI (2005-2011)

Vita consacrata come opera dello Spirito Santo

Duchowość osób konsekrowanych w świetle adhortacji Jana Pawła II Vita consecrata

El Espíritu sopla donde quiere (Jn 3,8). Historia de la creación de la Fraternidad Misionera Verbum Dei como nueva forma de vida consagrada (can. 605 del Código de Derecho Canónico de 1983). El Camino jurídico y espiritual

Symbolika i teologia liturgicznych obrzędów konsekracji dziewic