Search results

1

Rzeczy, które ranią. O Krakusie Cypriana Norwida

100%

Dąbrowicz E.

Białostockie Studia Literaturoznawcze

|

2017

|

vol. 10

EN

The contemporary “material turn” in cultural and anthropological studies or rather “defence of things” has inspired a fresh reflection upon the poetry of Cyprian Norwid, whose works have for long shown the poets acute awareness of the material world. The article analyses the “tragedy” Krakus. The conflict between two characters, Rakuz and Krakus, manifests itself in the scene with unconventional use of a horse spur. Rakuz injures his brother, and the wound creates a divide between them. Symbolically, however, it differentiates between two modes of action, “pragmatic” and “ideal” and consequently, it outlines the conflicting roles of the ruler and the saviour.

2

Rethinking Polish assemblages of the 1960s: The (re)turn to things

63%

Błotnicka-Mazur E.

Roczniki Humanistyczne

|

2018

|

vol. 66

|

issue 4: Historia sztuki

131-150

EN

The article aims to analyse the status of the object in the neo-avantgarde practice of selected Polish artists in 1960s assemblages, from the perspective of the ‘material turn’, initiated by postructuralism’s crisis of representation in the social sciences and humanities. Trespassing on the intellectual ground associated with traditional painting, which was conceived as a flat two-dimensional surface, led the artists to introducing objects from real life into their art, this gave the artwork containing objects new life and ‘personality’. The paper focuses on the works by four prominent modernist Polish artists: Erna Rosenstein, Włodzimierz Borowski, Tadeusz Kantor and Alina Szapocznikow. Taking into account the differences between their artistic attitudes and personal experiences, one may observe a common interest in the materiality of the world that resulted in a variety of object interpretations (Rosenstein, Borowski, Kantor) as well as the reification the body (Szapocznikow). Reference to Latour’s Actor-Network-Theory also creates a new perspective for research on the objects in works of art (Kantor).

PL

Celem artykułu jest analiza statusu obiektu w praktykach neoawangardowych wybranych polskich artystów w latach 60. XX wieku, z perspektywy „zwrotu materialnego”, zainicjowanego przez kryzys reprezentacji postrukturalizmu w naukach społecznych i humanistycznych. Chęć wyjścia poza tradycyjne dzieło malarskie, pojmowane w kategoriach płaskiej, dwuwymiarowej powierzchni, sprawiła, że artyści zaczęli wprowadzać do sztuki przedmioty z prawdziwego życia, dzięki czemu dzieło zyskiwało nowe życie i „osobowość”. Artykuł koncentruje się na pracach czterech wybitnych polskich artystów neoawangardowych: Erny Rosenstein, Włodzimierza Borowskiego, Tadeusza Kantora i Aliny Szapocznikow. Biorąc pod uwagę różnice między ich postawami artystycznymi i osobistymi doświadczeniami, można zaobserwować wspólne zainteresowanie materialnością świata, które zaowocowało różnorodnymi interpretacjami przedmiotów (Rosenstein, Borowski, Kantor), a także reifikacją ciała (Szapocznikow). Odniesienie do teorii aktora-sieci Latoura tworzy także nową perspektywę dla badań nad rolą obiektów w dziełach sztuki (Kantor).

3

“Who of us has never traced light over these walls”?: The archaeology of Stanisław Grochowiak’s poems

63%

Hejman H.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

|

2020

|

vol. 57

|

issue 2

129-144

PL

W prozaicznej ścianie, transparentnym elemencie scenerii życia, wiersze Stanisława Grochowiaka pozwalają odkryć konkret egzystencjalny, materię obdarzoną niesamowitym potencjałem hipnagogicznym, kronikę „przedmiotowości”. Ściana w imaginarium poety stanowi zarówno obiekt empiryczny, jak i fenomen, wykraczający poza ontologię materii, co warunkuje jej semantyczną płynność: raz przypomina antropologiczny dokument (miejsce inskrypcji kulturowej/biograficznej), kiedy indziej – substrat surrealistycznej wizji lub tworzywo artefaktu; może jawić się granicą strefy psychicznego komfortu bądź unaoczniać wewnątrzcielesną płaszczyznę, którą – niczym ściany prehistorycznych jaskiń – pokrywają archetypowe obrazy z epoki dzieciństwa (ludzkości). Szkic ten, zainspirowany kontekstami z pola historii sztuki, psychoanalizy oraz zwrotu ku rzeczom, jest próbą rozpoznania znaczeń koncentrujących się „na ścianie” w utworach: „Płonąca żyrafa”, „Malarstwo”, „Zejście” i „Ars Poetica”.

EN

Through a simple wall, a transparent element of everyday life, Stanisław Grochowiak’s poems enable one to uncover the existential concrete element, matter endowed with an amazing hypnagogic potential, a chronicle of ‘objectness’. In the poet’s imagined world, the wall constitutes both an empirical item and a phenomenon, which transcends the ontology of matter, which determines its semantic fluidity: at one point it resembles an anthropological document (a place of cultural/biographical inscription) only to, a moment later, resemble the basis for surrealist visions or the material of an artifact. The wall seems to be the limit of the zone of mental comfort or, e.g., expose the in-body plane, which, like the walls of pre-historic caves, is covered with archetypal images from (the) childhood (of humanity). This study, based on contexts in art history, psychoanalysis, and a material turn, is an attempt at identifying the references which focus “on the wall” in the following works: “Płonąca żyrafa”, “Malarstwo”, “Zejście”, and “Ars Poetica”.

Refine search results

1 Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Polonica

1 Białostockie Studia Literaturoznawcze

1 Roczniki Humanistyczne

1 Błotnicka-Mazur E.

1 Dąbrowicz E.

1 Hejman H.

1 2020

1 2018

1 2017

Rzeczy, które ranią. O Krakusie Cypriana Norwida

Rethinking Polish assemblages of the 1960s: The (re)turn to things

“Who of us has never traced light over these walls”?: The archaeology of Stanisław Grochowiak’s poems