Search results

1

The Bay of Bengal: Next theatre for strategic power play in Asia

100%

Kabir M. H., Ahmad A.

Croatian International Relations Review

|

2015

|

vol. 21

|

issue 72

199-238

EN

This paper explores the factors behind the increasing strategic significance of the Bay of Bengal in the current geopolitical context. The study starts by highlighting the factors contributing to the rising importance of the littoral region from a general economic, geopolitical and energy perspective. It then analyses the specific objectives and strategic aspirations of the major powers involved in the Bay, and how those may turn the area into a hub of converging, and/or conflicting interests. The focus is then shifted toward the smaller littoral nations and their individual relations with the major players. Finally, challenges to stability in the region are discussed, and a cooperative approach is suggested for the context of the Bay. The paper argues that the strategic importance of the Bay will considerably increase in the coming years. As the nations involved are major and rising powers, the power play in the area will inevitably reshape the dynamics of the region. The interests that are at stake are also of crucial importance to the countries involved; hence, their protection will also demand a rapid militarization of the littoral. Most of these countries are now redirecting their focus from land to sea, which is adding a whole new dimension to the importance of the Bay. However, this paper argues that cooperation and competition is in all the nations’ best interest, as any conflict in the Bay region could bring in political, economic and energy insecurity affecting all the concerned countries. Another dimension this paper explores is the implication of this competition on smaller nations and their role in the larger schemes of the major powers. In order to lay out an exhaustive and holistic view, historical, economic, military, geopolitical and social factors have been taken into account in this research

2

The Militarization of Russian Foreign and Security Policy and its Possible Impact on International Security

84%

Kaszuba M.

De Securitate et Defensione. O Bezpieczeństwie i Obronności

|

2019

|

issue 2(5)

66-83

PL

The transformation of the Russian foreign and security policy based on a more courageous use of military potential is a fact. Over the past several years, Russia has moved from articulating its interests to their enforcement with the use of military force. This article focuses on analyzing this process and identifying its potential consequences for global security. The conclusions drawn by the author, based on the conducted research, allow to state that the armed forces are and will be an important instrument of the Russian foreign and security policy. This does not mean, however, that the Russian Federation will strive for an armed conflict posing a threat to international security.

EN

Transformacja rosyjskiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oparta na coraz odważniejszym korzystaniu z potencjału militarnego jest faktem. Na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat Rosja przeszła od artykułowania swoich interesów do ich egzekwowania przez zastosowanie siły militarnej. Niniejszy artykuł został skoncentrowany wokół analizy tego procesu oraz określenia jego potencjalnych konsekwencji dla światowego bezpieczeństwa. Wnioski, które sformułowała autorka w oparciu o przeprowadzone badania pozwalają stwierdzić, że siły zbrojne są i będą ważnym instrumentem rosyjskiej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, co nie oznacza jednak, że Federacja Rosyjska będzie dążyła do konfliktu zbrojnego stanowiącego zagrożenie dla bezpieczeństwa w wymiarze międzynarodowym.

3

Distribution of power in the Visegrad countries. A powermetric approach

67%

Białoskórski R.

Przegląd Geopolityczny

|

2022

|

vol. 39

79-92

PL

W artykule przedstawiono wyniki badań nad rozkładem sił w czterech państwach Grupy Wyszehradzkiej (Polska, Węgry, Czechy i Słowacja) w perspektywie podejścia powermetrycznego, według syntetycznego formalnego modelu pomiaru siły ekonomicznej, siły militarnej i siły geopolitycznej państwa oraz jego wskaźników pochodnych, wzmacniających lub osłabiających pozycję państwa w systemie. Model ten został opracowany przez polskiego badacza Mirosława Sułka (Uniwersytet Warszawski). Regionalny rozkład wszystkich trzech kategorii potęgi państw VG ma strukturę jednobiegunową, w której dominuje Polska z ponad pięćdziesięcioprocentowym udziałem w całkowitej potędze regionalnej struktury VG. Ocena rozkładu sił jest pierwszym krokiem do kompleksowej oceny gry o władzę i gry interesów w każdym systemie międzynarodowym.

EN

The article presents the results of research on the distribution of power in the four states of the Visegrad Group (Poland, Hungary, the Czech Republic, and the Slovak Republic) in the prospect of a powermetric approach, according to the synthetic formal model of measurement of economic power, military power, and geopolitical power of the state and its derivative indicators, which strengthen or weaken the position of the state in the system. This model has been developed by the Polish researcher Mirosław Sułek (Warsaw University). The regional distribution of all three categories of power of VG states has a unipolar structure, which is dominated by Poland with over fifty percent share in the total regional power of the VG structure. Assessment of the distribution of power is the first step to a comprehensive evaluation of the game of power and the game of interests in every international system.

4

Арктична політика КНР: виклики регіональній безпеці (1990-ті – 2020-ті рр.)

67%

Horobets O.

Міжнародні зв’язки України: наукові пошуки і знахідки

|

2021

|

issue 30

377-388

EN

The article analyzes the evolution of China's Arctic policy, which has expanded over three decades from individual polar research to observer status in the Arctic Council and the existence of a state Arctic strategy. China and Russia have established mutually beneficial cooperation in the Arctic region in such conditions, when in many areas there are fundamental contradictions between the countries. The West did not have a long-term strategy capable of responding to current security challenges, including in the Arctic. When Russia tried to regain lost positions on the world stage in 2007-2008, China became an increasingly influential player in the world. If before the Arctic had been outside the lines of rivalry for decades, the question of the Far North as an arena of military competition began to take first place. China has become a long-term threat to both the United States and Russia. In previous years, with the help of the China, Moscow had the opportunity to receive the necessary investments and technologies for large-scale Arctic projects. The more Beijing attempts to establish itself as an influential player in the Arctic, the more the threat to other Arctic countries will grow. The Russian Federation has positioned itself as a leader in the region. The country's policy was aimed at strengthening this status through regional control and expansion of the military presence. This led to a response from the United States and NATO countries. In Russia it was assessed as a threat. The question arises as to what the strategy of the United States should be, and whether it will be possible to resist the costly arms race. If not, then the competition will be concentrated in the political and economic spheres. A particular aspect is the rapid militarization of the Arctic region after 2014, primarily due to changes in Russia's military strategy, which extends to the North. This has led to the tensions between the United States and Russia. China has not yet resorted to expand its military power in the Arctic. China's policy of economic and infrastructural influence is opposed to military methods. The effectiveness of Chinese non-military methods of influence is assessed.

UK

У статті проаналізовано еволюцію арктичної політики Китаю, яка за три десятиліття розширилась від окремих полярних наукових досліджень до статусу країни-спостерігача в Арктичній раді та наявності державної арктичної стратегії. КНР та РФ налагодили взаємовигідне співробітництво в Арктичному регіоні в таких умовах, коли за багатьма напрямками присутні принципові протиріччя між країнами. Захід не мав довготермінової стратегії, здатної зреагувати на сучасні виклики безпеки, зокрема в Арктичному регіоні. Коли у 2007–2008 роках Росія вдалася до спроб повернути собі втрачені позиції на світовій арені, Китай ставав все впливовішим гравцем у світі. Якщо до цього Арктика десятки років була за межами ліній суперництва, питання Крайньої Півночі, як арени військової конкуренції, почало посідати перші місця. Окремий аспект – швидка мілітаризація Арктичного регіону після 2014 року, насамперед, через зміни в російській військовій стратегії, яка поширюється на Північ. Це призвело до напружених відносин між Сполученими Штатами та Росією. Китай поки не вдавався до розширення своєї військової потуги на Арктику. Тому військовим методам протиставляється китайська політика впливу в інфраструктурній та економічній сферах, а також оцінюється їх ефективність. У статті здійснено аналіз перспектив Північного морського шляху стати міжнародною морською транспортною артерією в умовах, коли РФ з 2014 року переправила значні військові ресурси в Арктику, зокрема для закріплення за собою прав на контроль Північного морського шляху.

5

Czy Ministerstwo Spraw Zagranicznych Drugiej Rzeczypospolitej było zdominowane przez byłych oficerów Wojska Polskiego?

67%

Skóra W.

Pamięć i Sprawiedliwość

|

2018

|

issue 32

440-481

PL

Po zamachu majowym z 1926 r. do polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych na stanowiska urzędników etatowych przyjęto kilkudziesięciu (co najmniej 43) zawodowych oficerów, cieszących się zaufaniem Józefa Piłsudskiego. Niemal połowa tej grupy w przeszłości była oficerami wywiadu wojskowego. Z wojska odchodzili na polecenie zwierzchników. Wraz z zatrudnionymi oficjalnie w ministerstwie attachés wojskowymi oraz rezydentami wywiadu wojskowego pracującymi w placówkach MSZ było ich ponad stu. W resorcie, w którym pracowało w latach trzydziestych około 1300 urzędników (etatowych i kontraktowych), tworzyli grupę zauważalną. A ponieważ zajmowali zazwyczaj wysokie stanowiska (włącznie z najwyższym) – również wpływową. W MSZ po 1933 r. można dostrzec zmiany wskazujące na przeniesienie wzorów wojskowych: bezwzględnie egzekwowane żądanie zachowania tajemnicy służbowej, wpływ zwierzchników na wybór małżonka, zatrudnianie wyłącznie obywateli polskich, ograniczenie sprawozdawczości i biurokracji, przenoszenie na inne stanowiska bez uwzględnienia woli zainteresowanego itd. Styl kierowania dyplomacją przez ministra Józefa Becka, daleki od kolegialności, nieco autorytarny, można wiązać z wzorcami panującymi w armii. Sami oficerowie główną wartość swojej obecności w MSZ postrzegali w uczynieniu z resortu sprawniejszego narzędzia do realizacji woli marszałka Piłsudskiego. Wysoko ceniona była „centralizacja” procesu decyzyjnego, odpowiadająca tradycyjnej strukturze wojskowej. Cywilni urzędnicy wskazywali na negatywne skutki pracy wojskowych: dominację wzorów szkodliwych w dyplomacji, takich jak brak szacunku dla indywidualizmu, zwalczanie krytyki (nawet niesłusznych decyzji), kult posłuszeństwa (choćby wbrew zdrowemu rozsądkowi), brak profesjonalizmu i ogłady.

EN

After the May Coup of 1926, a few dozen (at least 43) professional officers, enjoying the trust of Józef Piłsudski, were admitted to the Polish Ministry of Foreign Affairs as full-time officials. About half of this group were military intelligence officers in the past. They left the army by orders of their superiors. Along with military attachés officially employed in the Ministry and residents of military intelligence working in the agencies of the MFA, there were over one hundred of them. They formed a noticeable group in the Ministry which in the 30s employed 1300 officials (full-time and contract). And because they usually held high-ranking positions (including the highest) – also an influential group. Changes can be seen in the MFA after 1933 indicating the transfer of military models: strictly enforced demand for professional secrecy, influence of superiors on the choice of a spouse, employment of only Polish citizens, reduction of reporting and bureaucracy, transfer to other positions without consideration of the will of the interested party, etc. The style of management of diplomacy by Minister Józef Beck, far from collegiality, somewhat authoritarian, can be associated with patterns prevailing in the army. The officers saw making the Ministry more efficient tool to implement the will of Marshal Piłsudski as the main value of their presence in the MFA. The “centralisation” of the decision-making process, corresponding to the traditional military structure, was highly valued. Civilian officials pointed to the negative effects of work of the military men: the dominance of patterns harmful in diplomacy, such as the lack of respect for individualism, combating criticism (even of unjust decisions), worship of obedience (even against common sense), the lack of professionalism and good manners.

6

Militarny aspekt rosyjskiej obecności w Arktyce w kontekście regionalnego bezpieczeństwa do 2018 r.

67%

kasprzycki d.

Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego

|

2019

|

vol. 13

|

issue 2

EN

The Arctic has not been the focus of the international community's attention for many years. The situation has started to change gradually, especially over the last two decades, as a result of both the development of technologies enabling cheaper, more efficient and effective exploration and exploitation of the seabed and the climate changes on Earth. As a result, the potential benefits from the use of the region's resources are now starting to exceed the potential expenditure. This leads to an increase in interest in this area among many countries, including the USA, Russia, Canada, Norway, Great Britain and Denmark, which in turn leads to a growing conflict of interest in the region. Of these countries, Russia was the first to decide on a large scale to support the policy soft power; by means of armed forces - hard power - by developing the Arctic component of its armed forces in order to enable it to gain a decisive position in the region.

PL

Arktyka przez wiele lat nie znajdowała się w centrum uwagi społeczności międzynarodowej. Sytuacja zaczęła się stopniowo zmieniać, zwłaszcza w ciągu dwóch ostatnich dziesięcioleci, na co wpływ miały zarówno rozwój technologii umożliwiający tańsze, sprawniejsze i efektywniejsze badanie i eksploatację dna morskiego oraz zmiany klimatyczne na Ziemi. W związku z powyższym, potencjalne zyski z wykorzystania zasobów regionu zaczynają obecnie przewyższać ewentualne nakłady. Prowadzi to do wzrostu zainteresowania tym obszarem wielu państw – m. in. USA, Rosji, Kanady, Norwegii, Wielkiej Brytanii i Danii, a to z kolei powoduje narastający konflikt interesów w regionie. Spośród tych państw Rosja jako pierwsza postanowiła wesprzeć politykę miękkiej siły za pomocą sił zbrojnych – twardej siły, prowadząc rozbudowę arktycznego komponentu swoich sił zbrojnych, co ma umożliwić jej zdobycie decydującej pozycji w regionie.

Refine search results

1 Croatian International Relations Review

1 De Securitate et Defensione. O Bezpieczeństwie i Obronności

1 Pamięć i Sprawiedliwość

1 Przegląd Geopolityczny

1 Rocznik Bezpieczeństwa Międzynarodowego

1 Міжнародні зв’язки України: наукові пошуки і знахідки

1 Ahmad A.

1 Białoskórski R.

1 Horobets O.

1 Kabir M. H.

1 Kaszuba M.

1 Skóra W.

1 kasprzycki d.

1 2022

1 2021

1 2020

1 2019