Search results

1

IDEA CZŁOWIEKA I BÓSTWA W STAROŻYTNOŚCI: Mity egejskie

100%

Hołomej A.

Miscellanea Anthropologica et Sociologica

|

2014

|

vol. 15(4)

PL

Mity od najdawniejszych czasów fascynowały człowieka. Bogowie i herosi przedstawianibyli w literaturze i sztuce. Tworząc mity, starożytni tłumaczyli sobie świat – zjawiska przyrody,pochodzenie człowieka, a także zależności pomiędzy poszczególnymi krainami. Natym tle wyjątkowo interesujące zdają się mity egejskie, wykazują bowiem zmieniającą sięwraz z biegiem historii złożoną zależność pomiędzy Kretą a Attyką.Czy labirynt istniał naprawdę? Jak wytłumaczyć istnienie pół-człowieka, pół-byka?Czym była nić Ariadny? Dlaczego Ateńczyk Dedal, genialny architekt i konstruktor, trafiłna Kretę? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdują się w mitach egejskich i te właśnieautor stara się przedstawić w niniejszym artykule.

2

THE IDEA OF MAN AND DIVINITY IN ANTIQUITY PART II: The Aegean myths

100%

Hołomej A.

Miscellanea Anthropologica et Sociologica

|

2014

|

vol. 15(4)

EN

Myths have fascinated people since the most remote times. Gods and heroes appeared inliterature and art. The ancients used to explain the world through myths – natural phenomena,the origin of Man, dependencies between different regions. Aegean myths areseen to be particularly interesting in this aspect, since they show the intricate relationshipsbetween Crete and Attica, which changed with the course of history.Did the Labyrinth really exist? How can we explain the existence of a creature that washalf human, half bull? What was the thread of Ariadne? Why did the Athenian Daedalus,a genius architect and constructor, end up in Crete? Answers to these and other questionscan be found in Aegean myths, which the author attempts to presents in the followingarticle.

3

Uroki świata tellurycznego, czyli o korekcie kosmosu chtonicznego

86%

Roskal Z.

Studia Philosophiae Christianae

|

2013

|

vol. 49

|

issue 3

107-118

EN

In this article, I argue that “Polemical Remarks about the Concept of the Chthonic Universe” are not quite reliable. First of all I’m not entirely convinced that the title of my book must be changed. My first objective in this paper is to prove that the adjective chthonic in the title of the book Chthonic Universe is more appropriate than the adjective telluric, which is proposed by my adversary. Next, what it demonstrated is that subsequent objections to the concept of the chthonic universe are invalid. In particular, so-called “methodological objection” is invalid because the concept of the chthonic universe is first and foremost a philosophical view of the universe, which emerges from the development of astrophysics and then is not an obstacle to the progress of this science. Without going into the details of my response to Dziadkowiec’s article, it should be pointed out that most of the objections to the concept of the chthonic universe in it are mere misunderstandings.

PL

W artykule wykazuje się, że "Uwagi polemiczne do koncepcji kosmosu chtonicznego" autorstwa Jakuba Dziadkowca nie są całkiem wiarygodne. Przede wszystkim nie zostało przekonująco wykazane, że tytuł mojej książki powinien być zmieniony. Pierwszym celem tego artykułu jest zatem pokazanie, że użycie przymiotnika chtoniczny w tytule książki Kosmos chtoniczny było bardziej zasadne niż użycie proponowanego przez polemistę przymiotnika telluryczny. Następnie pokazuje się, że kolejne zarzuty stawiane koncepcji kosmosu chtonicznego nie są zasadne. W szczególności nie jest zasadny tzw. „zarzut metodologiczny”, ponieważ koncepcja kosmosu chtonicznego jest przede wszystkim filozoficzną interpretacją rozwoju astrofizyki i nie może być przeszkodą w postępach tej nauki. Nie wchodząc zbytnio w szczegóły, należy tylko odnotować, że większość zarzutów do koncepcji kosmosu chtonicznego to zwykłe nieporozumienia.

4

Orszak Dionizosa: Waza Townleya i jej poznańskie kopie

72%

Rosół R.

Collectanea Philologica

|

2021

|

issue 24

173-183

PL

At the main entrance to the Adam Mickiewicz Park in Poznań, there are two identical stone vases with ancient motives. The author indicates that they are not merely neoclassical works from the beginning of the 20th century, but copies of the famous Townley Vase dating back to the Roman times. Then, he focuses on the retinue of Dionysus on the main frieze of the vase and discusses all ten figures occurring in it.

5

Symbolizm złotego pasa Chrystusa zmartwychwstałego (Ap 1,13) w świetle literatury greckiej

58%

Podeszwa P. A.

Verbum Vitae

|

2021

|

vol. 39

|

issue 3

881-894

EN

The article deals with the symbolic meaning of Jesus’ golden sash (Rev 1:13) in the inaugural vision of Revelation (1:12-20). The source of this chromatic symbolism is first found in The Old Testament, in the light of which gold color points at Jesus as God, King, and High Priest. In the proposed reflection, the author looks for the possible source (of inspiration) in ancient Greek literature, especially in mythological depictions of divinities: Zeus, Poseidon, Artemis, Apollo, and Circe. The analysis of chosen fragments, cited from Homer’s Iliad and Odyssey and Challimachus’ Hymns, enable us to ascertain that gold is the dominant color and that many elements of garment, inventory, and equipment used by Greek divinities are made from this valuable material. It becomes clear that gold or gold ore is naturally associated with diety and is the “color of gods.” The author of Revelation could use images and motives borrowed from Greek imagery and mythology, treating them as literary material which symbolically expresses the truth about Jesus’ transcendence.

PL

Artykuł podejmuje zagadnienie symbolicznego znaczenia złotego pasa Jezusa (Ap 1,13) w inauguracyjnej wizji Apokalipsy (1,12-20). Źródłem tego symbolizmu chromatycznego jest najpierw Stary Testament, w którego świetle złoty kolor wskazuje na Jezusa jako Boga, Króla i Arcykapłana. W zaproponowanej refleksji poszukuje się także możliwych źródeł (inspiracji) w antycznej literaturze greckiej, zwłaszcza w opisach bóstw mitologicznych: Zeusa, Posejdona, Artemidy, Apollona, Kirke. Analiza wybranych fragmentów, zaczerpniętych z Iliady i Odysei Homera oraz Hymnów Kallimacha, pozwala stwierdzić, że złoto jest ich dominującym kolorem, a wiele elementów stroju, ekwipunku i sprzętów, którymi posługują się greccy bogowie, zostało wykonanych z tego szlachetnego i cennego materiału. Można zatem powiedzieć, że barwa złota jest „kolorem bogów”, a sam kruszec kojarzy się w sposób naturalny w bóstwem. Autor Apokalipsy mógł zatem wykorzystać obrazy i motywy zapożyczone z mitologii i symboliki greckiej, traktując je jako materiał literacki, wyrażający symbolicznie prawdę o transcendencji Jezusa.

6

Paradise Lost: Janusz Głowackis Antigone in New York und Dea Lohers Manhattan Medea

58%

Dubrowska M.

Roczniki Humanistyczne

|

2013

|

vol. 61

|

issue 5: Neofilologia

225-237

EN

In this article, describing the two contemporary dramas written by European writers (Glowacki, Loher), the author is paying a particular attention to the two women that were listed in the titles of these dramas-Antigone and Medea. Both were placed in the neo-contemporary re-reading of their antique prototypes (written by Sophocles and Euripides), now both of them are residents of New York City, illegal immigrants with a baggage of tragic life events, they are defeated in the world of new ideas and plans. Multiethnic New York City, a “promised land” for the thousands of immigrants, portrayed by the two dramatists, appears to be a lost paradise, a cursed place, metropolis that is ruled by the tough business laws. Both protagonists fail, they lose paramount principles: hope and love.

PL

W omawianych w artykule dramatach współczesnych europejskich pisarzy (Głowacki, Loher) szczególną uwagę autorka kieruje na tytułowe postaci kobiece – Antygonę i Medeę, które, w uwspółcześnionej re-lekturze ich antycznych pierwowzorów (Sofokles i Eurypides), są mieszkankami Nowego Jorku, nielegalnymi emigrantkami z bagażem tragicznych przeżyć, ponoszącymi klęskę także w świecie nowych nadziei i planów. Multietniczny Nowy York, „ziemia obiecana” dla tysięcy emigrantów, sportretowany przez dramatopisarzy, jawi się jako raj utracony, miejsce przeklęte, metropolia rządząca się bezwzględnymi prawami rynku. Obydwie protagonistki przegrywają, tracąc wartości nadrzędne: nadzieję i miłość.

DE

Bei der Analyse der im vorliegenden Beitrag behandelten zeitgenössischen Theaterstücke der namhaften europäischen Dramatiker (Głowacki, Loher) legt die Autorin des Textes ihr besonderes Augenmerk auf die weiblichen Titelfiguren: Antigone und Medea. Die Protagonistinnen, in der aktualisierten Re-Lektüre ihrer antiken Vorlagen (Sophokles und Euripides), sind Einwohnerinnen von New York, illegale Einwanderinnen mit Last der Vergangenheit, die in der „neuen“ Welt ihrer Pläne und Hoffnungen eine Niederlage zu erleiden haben. Die multiethnische Metropole, das Gelobte Land für Exilanten und Emigranten, wird in den beiden Stücken zum verlorenen Paradies, zur Stätte der Verdammnis, in der das Geld regiert und der Ankömmling nicht wahrgenommen wird. Die beiden Protagonistinnen scheitern, indem sie um die wichtigsten Werte, Liebe und Hoffnung, gebracht werden.

Refine search results

2 Miscellanea Anthropologica et Sociologica

1 Collectanea Philologica

1 Roczniki Humanistyczne

1 Studia Philosophiae Christianae

1 Verbum Vitae

2 Hołomej A.

1 Dubrowska M.

1 Podeszwa P. A.

1 Roskal Z.

1 Rosół R.

2 2021