Search results

1

Sofroniusz, mnich palestyński, wobec monoenergizmu. Napięcie między precyzją a dwuznacznością

100%

Kashchuk O.

Vox Patrum

|

2018

|

vol. 70

259-280

EN

The scholars who examined the Miaenergist confrontation focused their attention on the different aspects of the controversy. The purpose of the article is to understand whether the sociocultural matter could also be covered in confrontation between Sophronius of Jerusalem and Sergius of Constantinople. Sophronius’ views were formed in the circle of the Palestinian monasticism, which was strongly loyal to the verbal confession of two-nature Chalcedonian Christology. Accordingly, he expressed his protest against the statement on one operation in Christ. In response, Sergius of Constantinople developed his tactics in order to defend the stance of the Church and Court of Constantinople. As a result, a significant tension between the both Patriarchs arose.

PL

Autorzy, którzy badali spór wokół chrystologicznej doktryny monoenergetyzmu, zwrócili uwagę na różne aspekty kontrowersji. Celem artykułu jest zrozumienie czy kwestia społeczno-kulturowa może być również przedmiotem konfrontacji między Sofroniuszem z Jerozolimy a Sergiuszem z Konstantynopola. Poglądy Sofroniusza zostały uformowane w tradycji monastycyzmu palestyńskiego, który był wierny wobec dosłownego wyznania chalcedońskiej chrystologii dwóch natur. W związku z tym wyraził on swój protest przeciwko stwierdzeniu o jednym działaniu w Chrystusie. W odpowiedzi Sergiusz z Konstantynopola opracował swoją taktykę, aby bronić stanowiska Konstantynopolitańskiego Kościoła i rządu. W konsekwencji powstało napięcie między dwoma patriarchami. Artykuł analizuje szczególy konfrontacji..

2

The promotion of miaenergism as a challenge to identity of non-Chalcedonian christianity

80%

Kashchuk O.

Vox Patrum

|

2018

|

vol. 69

257-283

PL

Artykuł omawia kwestię zależności między propagowaniem przez cesarza Herakliusza (610-641) chrystologicznej doktryny monoenergizmu a jej wpływem na poczucie religijnej tożsamości chrześcijan niechalcedońskich. Celem artykułu jest ukazanie, że propagowanie monoenergizmu zostało odebrane przez chrześcijan-monofizytów jako wyzwanie dla ich religijnej tożsamości ukształtowanej w okresie po Soborze Chalcedońskim (451) na podstawie odrzucenia Chalcedonu, bezwzględnej wierności nauce swoich Patriarchów oraz trzymania się terminologii chrystologicznej Cyryla z Aleksandrii. Propagowanie monenergizmu stało się bodźcem do krystalizacji poczucia tożsamości religijnej u chrześcijan-monofizytów, które silnie rzutowało na poczucie tożsamości politycznej, wrogiej wobec rządu bizantyńskiego.

EN

The article discusses the question of interrelation between the promotion of Miaenergism and its influence on the sense of religious identity of non-Chalcedonian Christians. The purpose of the article if to point that the promotion of Miaenergism was perceived by Miaphysites as an challenge for their religious identity formed in the period after the Council of Chalcedon (451) on the basis of refutation of Chalcedon, absolute loyalty to the teachings of their Patriarchs, especially to Christological notions of Cyril of Alexandria. The promotion of Miaenergism became the stimulus that caused the crystallization of a sense of religious identity of the Miaphysites. The promotion of Miaenergism strongly influenced a sense of the Miaphysite political identity, opposite to Byzantine government.

3

Preserving the whole theological system: Maximus the Confessor’s dyothelitism as a bulwark for trinitarian theology, christology, and soteriology

71%

Clarke K. M.

Vox Patrum

|

2017

|

vol. 68

479-500

PL

Niniejszy artykuł analizuje myśl Maksyma Wyznawcy dotyczącą palącego problemu jego czasów, a mianowicie zagrożenia stwarzanego przez monoteletyzm i monenergizm. Jakie było teologiczne ryzyko dla ortodoksji, i jak on je postrzegał, skoro stawił tak mocny opór wobec cesarskich prób doktrynalnego kompromisu? Autor w pierwszej części artykułu omawia zagadnienie sposobu zjednoczenia we wcieleniu i przybrania natury ludzkiej, w tym ludzkiej woli i ludzkiego działania. Maksym Wyznawca potrafi bronić prawowierności Ojców, zwłaszcza Grzegorza z Nazjanzu, Cyryla Aleksandryjskiego i Dionizego, także w kontekście interpretacji różnych ¢por…ai przez swoich przeciwników. W drugiej części artykułu przeanalizowano ujęcie heterodoksji w ogólności przez Maksyma i jego końcowy wniosek, a mianowicie, że postrzeganie zjednoczenia natur w Jezusie Chrystusie – pozbawiając Go natury Boskiej z jednej strony oraz prawdziwej natury ludzkiej z drugiej – ostatecznie zniszczy wszystko w teologii. Chrystus nie może zbawiać lub przebóstwiać człowieka, skoro sam nie jest już jak człowiek. Zamiast tego, Chrystus stał się swego rodzaju tertium quid, ani samym Bogiem, ani samym człowiekiem, jednym ruchem rozwikłując teologię trynitarną, chrystologię i soteriologię. W sekcji końcowej autor pokrótce rozważa bezpośrednie skutki wynikłe z męczeństwa Maksyma, w tym kwestię dziwnego braku wzmianek o nim w tekstach Soboru Konstantynopoliatńskiego III. Wreszcie, autor odnosi się do Maksyma w kontekście naszych czasów, podejmując zwłaszcza następujące zagadnienie: jak jego teologia, powstała w VII wieku, może być swego rodzaju odpowiedzią na niektóre trudności post-oświeceniowej nowoczesności.

EN

This paper examines Maximus the Confessor’s thought concerning the pressing urgency of his day, namely, the threat posed by monothelitism and monenergism. What were the theological stakes, as he saw them, for orthodoxy that prompted such stark resistance to imperial attempts at a doctrinal compromise? The paper focuses first on the mode of union in the Incarnation and the manner of the assumption of the human nature, including a human will and a human operation. Maximus also manages to rescue orthodoxy’s fathers, especially Gregory Nazianzen, Cyril of Alexandria, and Dionysius and from his opponents’ interpretations of various ¢por…ai. The second section considers Maximus’s presentation of the synthetic heterodoxy and its inevitable result, namely that one composite will in Jesus Christ – in isolating Christ from the Godhead on the one hand and from true humanity on the other – ultimately destroys all of theology. How can Christ save or divinize man if he is no longer like man? He cannot, says Maximus. Instead, Christ would become a sort of tertium quid, neither God nor man, in one movement unraveling Trinitarian theology, Christology, and soteriology. The concluding section briefly considers the immediate impact of Maximus from his martyrdom, including the matter of Constantinople III’s strange failure to mention Maximus in the conciliar text. Finally, this section explores Maximus in our own time, especially how the theology that developed in the seventh century through Maximus is a sort of answer to some of the difficulties of post-Enlightenment modernity.

4

Logos-sarx christology and the sixth-century miaenergism

61%

Kashchuk O.

Vox Patrum

|

2017

|

vol. 67

197-223

PL

Artykuł omawia kwestię zależności między monoenergizmem jako poglądem głoszącym, że w Chrystusie działa tylko natura boska, a chrystologią typu Logos-sarx. Celem artykułu jest udowodnienie, że monoenergizm był zależny od chrystologii skoncentrowanej na Bóstwie wcielonego Chrystusa. Logos został uznany za zasadę działającą, nawet jeśli chodzi o ludzką naturę Chrystusa, tak że ludzka wola i działanie Chrystusa były umniejszane wobec Logosu. Ten model chrystologii był rozwijany szczególnie od II wieku w pismach Klemensa Aleksandryjskiego, Orygenesa, Atanazego Aleksandryjskiego i Apolinarego z Laodycei; następnie był kontynuowany przez Cyryla Aleksandryjskiego i Sewera z Antiochii; chrystologia tego typu miała wpływ na Leoncjusza z Bizancjum i Teodora z Faran. Monoenergizm w VI, a następnie w VII w. rozwijał się więc na gruncie chrystologii typu Logos-sarx, chociaż uznawał chalcedoński diofyzytyzm.

EN

The article discusses the question of the relation between the sixth-century Miaenergism, which is the idea of Christ having one divine-human operation, and the Logos-sarx type of Christology. The purpose of the article is to argue that the Miaenergism was dependent on the Christology centered on the divinity of incarnate Christ. The Logos was acknowledged as the active principle even of Christ’s humanity, so that the human volition and operation of Christ was neglected in favor of the Logos. This model of Christology was being developed especially from the second century in the writings of Clemens of Alexandria, Origen, Athanasius of Alexandria and Apollinarius of Laodicea; then it was continued by Cyril of Alexandria and Severus of Antioch; it also influenced Leontius of Byzantium and Theodore of Pharan. The Miaenergism of the sixth and then of the seventh century was being developed on a ground of the Logos-sarx type of Christology, although it acknowledged the Dyophysitism of Chalcedon.

Refine search results

4 Vox Patrum

3 Kashchuk O.

1 Clarke K. M.

2 2018

2 2017

Sofroniusz, mnich palestyński, wobec monoenergizmu. Napięcie między precyzją a dwuznacznością

The promotion of miaenergism as a challenge to identity of non-Chalcedonian christianity

Preserving the whole theological system: Maximus the Confessor’s dyothelitism as a bulwark for trinitarian theology, christology, and soteriology

Logos-sarx christology and the sixth-century miaenergism