Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 13

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  ochrona dziedzictwa
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Ochrona dziedzictwa kulturowego – dylematy ponowoczesności

100%
Kielak D.
MAZOWSZE Studia Regionalne
|
2011
|
issue 7
17-20
PL
Dwuwymiarowość (materialny i niematerialny wymiar) dziedzictwa kulturowego sprawia, że ochrona tego dziedzictwa to, z jednej strony - zabezpieczanie materialne zabytków, a z drugiej - troska o zachowanie pamięci historycznej. To sprawia, że ochrona dziedzictwa staje się zależna od sposobu rozumienia historii. W postmodernistycznej świadomości globalny sens historii rozpadł się na wielość sensów cząstkowych, wspierających partykularne wizje świata i nie łączących się w żadnym poszukiwaniu spójnej całości. Działanie na rzecz ochrony dorobku kultury staje się zatem projektowaniem wrażliwości historycznej.
EN
Because of the two-dimensionality (tangible and intangible dimension) of cultural heritage, the protection of this heritage is, on the one hand - securing the substance of monuments, and - on the other hand - care for the preservation of historical memory. This makes the protection of heritage dependent on the understanding of history. In the postmodern consciousness, the global sense of history disintegrated into a multiplicity of partial meanings, supporting individual visions of the world and not joining in any search of a coherent whole. Action to protect the cultural heritage thus must become a designing of historic sensibility.
2
Publication available in full text mode
Content available

Szlak kulturowy formą ochrony dziedzictwa przeszłości. Szlaki św. Jakuba

100%
Orzechowska-Kowalska K.
Ochrona Zabytków
|
2012
|
issue 3-4
89-105
EN
Among the most important characteristics of contemporary Europe we can mention its cultural diversity and the mobility of its inhabitants. One of the forms of this mobility is the tourism closely connected with the environment in which humans live. Among various methods of heritage protection (including conservation, legal and organisational methods), tourism appears in its various aspects, such as the protection of the cultural environment for tourism or the protection of the cultural environment against the negative consequences of tourism. There is also the possibility of protection of cultural heritage through tourism. Apart from the adaptation of historic objects for the needs of tourist traffic, cultural routes can also contribute to the protection and maintenance of heritage. These opportunities are illustrated by the Programme of European Cultural Routes of the Council of Europe, which connects places with a similar historical, architectural or artistic shape. Its aim is to make Europeans aware of their cultural identity, to maintain and protect the European cultural heritage as a source of the social, economic and cultural development of the environment in which they live, and to grant a special place to cultural tourism. An example of this is the European Pilgrimage Route leading to Santiago de Compostela in Spain and to restore routes leading to it in the entire Europe. The inscription of Camino de Santiago on the UNESCO List, the revival of the cult of St. James and the popularity of the route resulted in the intensification of protection activities relating to the heritage located along various European routes, also in Poland.
3
Publication available in full text mode
Content available

Problemy koserwatorskie i problemy konserwatorów na XI zgromadzeniu generalnym ICOMOS

100%
Szmygin B.
Ochrona Zabytków
|
1997
|
issue 1
80-83
4
Publication available in full text mode
Content available

Norweski „hotel skansenowski”, czyli o połączeniu funkcji kulturowej z komercyjną

88%
Lisowska A.
Turystyka Kulturowa
|
2017
|
issue 4
7-29
PL
Bardzo szybko postępujące procesy globalizacyjne, stały się tak bardzo powszechne, że wręcz niedostrzegalne, mają swoje skutki w różnych dziedzinach życia. Z jednej strony związane są z gospodarką, czy wzrostem współzależności politycznej poszczególnych państw. Z innej natomiast wiążą się ściśle z silnymi przemianami społeczno-kulturowymi. Prowadzą bowiem do zaniku więzi społecznych, tworzenia się globalnego społeczeństwa, a co za tym idzie utraty tożsamości lokalnej, którą zastępuje tożsamość globalna. Dlatego niezwykle istotnym staje się pielęgnowanie i promowanie wiedzy o własnym pochodzeniu, związane nie tylko z elementami kultury materialnej, ale również dorobku duchowego. Miejscami, które skupiają oba elementy dziedzictwa kulturowego są skanseny. Umiejętne wykorzystanie tego dorobku poszczególnych społeczności daje ogromne możliwości, nie tylko zapewnia opiekę i ochronę tej bezcennej spuścizny, ale również stymuluje rozwój społeczno-gospodarczy. W związku z tym przed turystyką pojawiają się coraz to nowe wyzwania. Współczesna turystyka zapewniać musi nie tylko atrakcyjną, a jednocześnie konkurencyjną ofertę dla zwiedzających, ale również zadbać o własną wystarczalność w ujęciu ekonomicznym.
5
Publication available in full text mode
Content available

Konwencja UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego: archeologia pojęć

88%
Klekot E.
Ochrona Zabytków
|
2014
|
issue 1
31-40
EN
The Convention on Safeguarding of Intangible Heritage arises from the need of including in the discourse on heritage the non–western ways of living the past. We could say that if the Convention from 1972 was aimed at realizing the UNESCO political agenda on the ground of the Western modern utopian project of universalism, the Convention of 2003 puts in motion the post-modern utopia of relativism, yet without renouncing the modern tools with which to realize it. According to the 2003 Convention, it is the multiplicity of value systems, and the heritage as their expressions put in the inventory, that become the assets of humanity construed as a community (UNESCO’s political objective). The multicultural character of heritage affirmed in the Convention from 2003 has an emancipatory meaning: the subaltern, peripheral value systems are given, at least in theory, the same position as the so far dominating value system of the colonizers. In a decentralized world Europe becomes a province in the same way as the rest of the world, and the Indian, Japanese or Australian perspective is equally valid as the European of American. However, the Convention on Safeguarding of Intangible Heritage, which is supposed to enhance the status of phenomena not included in the 1972 Convention, located outside the authorized heritage discourse, requires different safeguarding strategies. First, as it is a human activity that gets protection, and not at all, or to the less extend the material result of this activity, what is not valid here is the safeguarding by conservation, which is the basic strategy in the case of the objects inscribed in the World Heritage List. The crucial strategy in safeguarding of intangible heritage is education which includes the skills and rules into intergenerational transmission. The institutions and persons involved in safeguarding of intangible heritage are first and foremost required to provide suitable conditions for the future development of a cultural practice declared heritage. What is safeguarded are the living cultural traditions, and not their historical reconstructions. The safeguarding based on education can also result in broadening the group of depositaries of a practice which will become being practiced outside of its community of origin. On the other hand, a living practice will evolve and change, and of crucial importance is then the continuity of traditional system of intergenerational transmission. The article addresses several questions related to implementation of the 2003 Convention in Polish cultural context. Some heritage–related notions involved in discursive practices within the field of humanities and social sciences in Polish academic tradition are discussed, and history–related production of hierarchies within the field in Polish academia pointed at in the context of the heritage of local subalterns (peasants) and minorities. The social impact of these practices is exposed, as they have influenced both the translation of international documents and their reception, as well as the safeguarding practices. The local developments are contextualized within the international conservation and heritage studies discourse.
6
Publication available in full text mode
Content available

Dziedzictwo kulturowe Mazowsza: potencjał i problemy zarządzania

75%
Gutowska K., Kobyliński K.
MAZOWSZE Studia Regionalne
|
2011
|
issue 7
11-16
PL
Zarządzanie dziedzictwem kulturowym regionu to działanie na rzecz ochrony tego dziedzictwa, ale także decyzje dotyczące współczesnego korzystania z tego zasobu. Konferencja Dziedzictwo kulturowe Mazowsza: potencjał i problemy zarządzania zorganizowana została przez Wydział Nauk Historycznych i Społecznych Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz Wydział Administracji i Nauk Społecznych Politechniki Warszawskiej 20 maja 2011 roku. Uczestnicy konferencji zastanawiali się nad tym, w jaki sposób godzić te 2 cele, często trudne do pogodzenia. Niniejszy tom periodyku „Mazowsze. Studia Regionalne” zawiera wypowiedzi przedstawicieli środowisk akademickich, służb ochrony zabytków i animatorów turystyki na temat pożądanych i niepożądanych zjawisk w naszym sposobie odnoszenia się do materialnych i niematerialnych pozostałości dawnej historii i kultury.
EN
Management of cultural heritage of a region is an action to protect this heritage, but also decisions on the contemporary use of this resource. Conference "Cultural Heritage of Mazowsze (Mazovia): potential and problems of management” was organized by the Faculty of Historical and Social Sciences, Cardinal Stefan Wyszyński University in Warsaw and the Department of Administration and Social Sciences of Warsaw University of Technology on 20 May 2011. The conference participants debated over how to conciliate these two objectives, which are often difficult to reconcile. This volume of the periodical "Mazowsze. Regional Studies"contains statements by representatives of academia, protection services and organisers of tourism on desirable and undesirable effects of our attitudes towards tangible and intangible remains of history and culture.
7
Publication available in full text mode
Content available

HISTORIA POWOŁANIA I ROLA POLSKIEGO KOMITETU NARODOWEGO ICOM W LATACH 1947–1958

75%
Folga-Januszewska D.
Muzealnictwo
|
2019
|
vol. 60
2-15
PL
Polski Komitet Narodowy (PKN) Międzynarodowej Rady Muzeów (ICOM) utworzony został w 1947 r. w wyniku przystąpienia przez Polskę najpierw do Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), następnie zaś do Międzynarodowej Rady Ochrony Zabytków i Miejsc Historycznych (UNESCO). W czasie 72 lat istnienia PKN ICOM przeistoczył się z wąskiego grona dyrektorów i ekspertów muzealnych (w 1947 r. – 21 osób) w liczący w chwili obecnej ponad 300 osób zespół profesjonalistów (aktywnych zawodowo oraz emerytowanych). Ich wkład w kształtowanie polskiego muzealnictwa będzie zapewne przedmiotem obszernej monografii. W latach 1947–2018 Polskiemu Komitetowi Narodowemu ICOM przewodniczyło 8 osób (zob. Tabela 1.), ich działania określane były kolejnymi, modyfikowanymi przez Zgromadzenie Generalne, statutami ICOM oraz Kodeksem Etyki ICOM dla Muzeów. Artykuł przypomina pierwszą dekadę istnienia komitetu narodowego ICOM w Polsce, nazwiska wybitnych muzealników, którzy w latach 1947–1958 opracowali reguły współpracy i mimo trudnej sytuacji politycznej potrafili stopniowo wprowadzać zasady tworzenia i zarządzania muzeami jako instytucjami ochrony dziedzictwa i czynnej edukacji, otwartymi na szeroką wymianę idei oraz współpracę międzynarodową, a także zredagowali założenia i wzory konserwacji i dokumentacji muzealiów.
8
Publication available in full text mode
Content available

Czym jest, komu jest potrzebne i do kogo należy dziedzictwo kulturowe?

75%
Kobyliński Z.
MAZOWSZE Studia Regionalne
|
2011
|
issue 7
21-47
PL
Artykuł dotyczy definicji dziedzictwa kulturowego, jego wartości dla społeczeństwa oraz problemu jego własności i konfliktów, które wokół własności dziedzictwa kulturowego powstają. Wytwory człowieka, a także wytwory natury, które posiadają wartości duchowe, możemy nazwać dobrami kultury. Dziedzictwem kulturowym jest natomiast ta część dawnych dóbr kultury, która uznana została za wartościową przez kolejne następne pokolenia i dzięki temu dotrwała do chwili obecnej. Pojęcie zabytku najsłuszniej jest zarezerwować dla dawnych materialnych dzieł człowieka. W ostatniej ćwierci XX wieku zauważono, że zjawiska kulturowe mają charakter zasobów, analogicznie do zasobów naturalnych. Dziedzictwo kulturowe jest zasobem ograniczonym, nieodnawialnym i narażonym na zniszczenie zarówno w wyniku działania czynników zewnętrznych, np. rozkładu wynikającego z upływu czasu, jak też w wyniku nadmiernej i niekontrolowanej konsumpcji. Co więcej, zasoby kulturowe są przedmiotem własności wspólnej i trzeba nimi mądrze zarządzać w interesie publicznym. Większość teoretyków za najważniejsze kryteria uznania danego obiektu za należący do kategorii dziedzictwa kulturowego uważa wartość poznawczą i wartość emocjonalną, łącznie określając je często mianem „wartości historycznych” czy „wartości zabytkowych”. Wartość dziedzictwa kulturowego jest wielowymiarowa i może być mierzona na wielu skalach. Niektóre z wartości dziedzictwa są wartościami uniwersalnymi, transcendentnymi, obiektywnymi i bezwarunkowymi. Inne wartości będą miały charakter zrelatywizowany do konkretnego kontekstu społecznego czy kulturowego ich odbiorcy. W odniesieniu do własności dziedzictwa kulturowego, autor – po rozważeniu różnych teorii dotyczących tego zagadnienia – proponuje przyjąć teorię wspólnej własności, której konsekwencją jest zasada wolnego dostępu do wartości dziedzictwa kulturowego. Dziedzictwo kulturowe musi być własnością publiczną w takim sensie, że każdy winien mieć równy dostęp do duchowych wartości, jakie to dziedzictwo w sobie zawiera. Nie oznacza to jednak wcale koniecznie wywłaszczenia prywatnych właścicieli poszczególnych obiektów tworzących dziedzictwo kulturowe. Z punktu widzenia idei wolnego dostępu nie jest bowiem ważne, kto jest właścicielem substancji danego obiektu w sensie prawnym, jeśli tylko korzystanie z tego prawa własności nie narusza interesu publicznego.
EN
This article applies to the definition of cultural heritage, its value to society and to the problem of its ownership, as well as to conflicts that arise around ownership of the cultural heritage. Human creations, as well as creations of nature that have spiritual values, may be called “cultural goods”. “Cultural heritage” is, however, this part of the past cultural goods, which had been considered valuable for the next generations and thus survived to the present. The notion of a “monument” should be reserved for the material remains of the past human activities. In the last quarter of the twentieth century, it was noted that cultural phenomena are the resources, analogous to natural resources. Cultural heritage is a limited resource, non-renewable and vulnerable to damage as a result of both external factors, such as the decay resulting from the passage of time, as well as a result of excessive and uncontrolled consumption. Moreover, the cultural resources are the subject of common ownership and there is a need to manage them wisely in the public interest. Most theorists as the most important criteria for the recognition of an object as belonging to the category of cultural heritage considers its cognitive and emotional values, which jointly are frequently described as "historical value". The value of cultural heritage is multidimensional and can be measured on many scales. Some of the heritage values are the values of universal, transcendent, objective and unconditional character. Other values are related to the particular social or cultural context of the recipient. With regard to the ownership of cultural heritage, the author - after considering various theories on this issue - proposes to adopt the theory of common property, which as a consequence leads to the principle of free access to the cultural heritage. Cultural heritage needs to be public domain in the sense that everyone should have equal access to the spiritual values that the heritage contains. This does not mean necessarily expropriation of private owners of individual objects making up the cultural heritage. From the standpoint of the idea of free access it does not matter who owns the substance of an object in a legal sense, if only the ownership right does not affect the public interest.
9
Publication available in full text mode
Content available

Zabytek z punktu widzenia estetyki, czyli o węzłach, przejściach i przesunięciach znaczeń w dziedzinie zarządzania dziedzictwem kulturowym

75%
Gutowska K.
MAZOWSZE Studia Regionalne
|
2011
|
issue 7
49-58
PL
Zarządzanie dziedzictwem kulturowym ma charakter transdyscyplinarny, wymaga częstego przechodzenia pomiędzy różnymi dziedzinami, przyjmowania odmiennych punktów widzenia, nie zawsze dających się uzgodnić. Posługując się przykładami z obszaru Mazowsza, staram się pokazać punkty splatania się zagadnień z zakresu estetyki, filozofii kultury i ochrony oraz konserwacji zabytków – węzły i miejsca przejścia między dyscyplinami, w których następuje zmiana (najczęściej niezauważalnie, stopniowo) znaczenia różnych kategorii, pojęć i sensów. Należy do nich między innymi kwestia rozumienia pojęć wartości artystycznej i estetycznej, a także źródeł i znaczenia doświadczenia historycznego. Jako przykłady niektórych wspólnych kategorii rozważam „tajemniczość”, „obcość”, „oswojoną dziwność” fikcji historycznych, „swojskość”, „ładność” oraz „atrakcyjność wizualną” w ich relacji do „autentyczności” i „dawności”.
EN
Management of cultural heritage is a trans-disciplinary activity; it requires frequent transitions between different disciplines, taking different points of view, which are not always ascertainable upon. Using examples from the region of Mazovia, I try to show points of interplay of issues of aesthetics, philosophy of culture and the protection and conservation - the nodes and places of the transition between the disciplines in which there is a change (often imperceptibly, gradually) of the importance of different categories, concepts and meanings. These include, inter alia, the issue of understanding the concepts of artistic and aesthetic values, as well as the sources and significance of historical experience. As examples of some common categories I discuss the “mysteriousness”, the “strangeness”, and the “tamed oddity” of historical fiction, the “homeliness”, the “loveliness”, and the “visual appeal” in their relationship to the” authenticity” and to the “antiquity”.
10
Publication available in full text mode
Content available

WYNIKI WIELOKRYTERIALNYCH BADAŃ SĄDU OSTATECZNEGO Z MUZEUM NARODOWEGO W GDAŃSKU. NOWE ODCZYTANIE TRYPTYKU JAKO DZIEŁA ROGIERA VAN DER WEYDENA I HANSA MEMLINGA

63%
Szmelter I.
Muzealnictwo
|
2014
|
vol. 55
37-59
EN
The masterpiece The Last Judgment exhibited at the National Museum in Gdańsk was developed in 15th century; painted in tempera and oil on oak, the triptych has been attributed to Hans Memling so far. The only date in history of the triptych that we can be sure about is 27th April 1473, when it was captured at sea by pirates. Upon receiving the results described below, date of origin of the work of art was set for ca. 1460. Synergy of research – from humanistic research to instrumental analysis – delivered great results due to cooperation of the Faculty of Conservation and Restoration of Works of Art of the Academy of Fine Arts in Warsaw with the CHARISMA- MOLAB project. Assumptions regarding attribution change, dating revision and cultural role were made based on aggregated analysis of results of multi-criteria project carried out in the years 2010–2014. Set of pigments and oil and tempera paint are typical for Flemish art of the second half of 15th century. Multispectral infrared reflectography (MIR) showed i.a. that under the groups of apostles there are angels from Arma Christi; RTG showed changes of underpainting. The above changes of the original triptych composition and the change of painting method refer to the central panel – vertical Christological scene similar to the polyptych The Last Judgment by Rogier van der Weyden from Beaune. There were also discovered several minor changes, some of them were already known (Kwiatkowski 1960, Białostocki 1966, Molly Faries 1994, Flik, Olszewska 2005). According to the latest research it might be concluded that the first stage of the work of art was created by Rogier van der Weyden, whose compositions, underdrawings and underpainting constitute an “autograph”, whereas the painting was finished by Hans Memling. Dendrochronological research confirmed that the ground made of “Baltic” oak might have been ready for painting in 1460 – 4 years before Weyden’s death. The multi-layer triptych might have been finished by Hans Memling; he settled in Bruges in January 1465. The triptych The Last Judgment exhibited in Gdańsk is an artistic and stylistic novum, with unique expression due to humanism and features typical for Northern Renaissance.
PL
Arcydzieło Sąd Ostateczny z Muzeum Narodowego w Gdańsku pochodzi z XV w., tryptyk w technice olejno-temperowej na drewnie dębowym, przypisywany dotąd był Hansowi Memlingowi. Jedyną pewną datą w historii tryptyku jest 27 kwietnia 1473 r., gdy był on uprowadzony przez korsarzy. Datowanie tryptyku przesunięto na ok. 1460 r. po uzyskaniu wyników odczytanych z samego „dzieła”, relacjonowanych poniżej. Synergia badań – od humanistycznych po analizy instrumentalne – dała świetne rezultaty dzięki współpracy Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki z warszawskiej ASP z projektem CHARISMA-MOLAB. Hipotezy o zmianie atrybucji tryptyku, rewizji jego datowania i kulturowej roli powstały w wyniku łącznej interpretacji wyników w multikryterialnym projekcie z lat 2010–2014. Paleta pigmentów i spoiwo olejno-temperowe są zgodne ze sztuką flamandzką w 2 poł. XV wieku. W wielospektralnej reflektografii podczerwonej (MNIR) odkryto m.in. wcześniejsze Anioły z Arma Christi pod grupami Apostołów, a w RTG – zmiany podmalowań. Te dwukrotne zmiany głównego projektu kompozycji tryptyku i jedna w warstwie malarskiej zlokalizowane są w środkowym panelu, w wertykalnej scenie chrystologicznej podobnej do poliptyku Sąd Ostateczny Rogiera van der Weydena z Beaune. Zarejestrowano także kilkadziesiąt mniej ważnych zmian, z których część była znana (Kwiatkowski 1960, Białostocki 1966, Molly Faries 1994, Flik, Olszewska 2005). W rezultacie obecnych badań można sądzić, że gdański tryptyk to dzieło rozpoczęte przez Rogiera van der Weyden’a, którego kompozycje, spodnie rysunki i podmalowanie mają tu charakter „autografu”, i ukończone przez Hansa Memlinga. Badania dendrochronologiczne potwierdziły, że podłoże z dębu „Bałtyckiego” mogło być gotowe do malowania w 1460 r., czyli na 4 lata przed śmiercią Weydena. Wielowarstwowy tryptyk mógł ukończyć Hans Memling, o którym z tych lat wiadomo tylko, że w styczniu 1465 r. osiedlił się w Brugii. Gdański tryptyk Sąd Ostateczny ma charakter artystycznego i stylistycznego novum, ma unikalną ekspresję dzięki humanizmowi i cechom wczesnego Północnego Renesansu.
11
Publication available in full text mode
Content available

Przestępstwo miastobójstwa? : projekt Konwencji Międzynarodowej AIDA

51%
Pruszyński J. P.
Ochrona Zabytków
|
1996
|
issue 1
45-51
EN
In spite of the existing international regulations protecting the cultural heritage of mankind during wartime, the problem itself remains unsolved. Observing the atrocities of the Gulf War, the hostilities in Afghanistan and the recent war in Chechnya as well as former Yugoslavia we pay insufficient attention to the intentional destruction of cultural property. Taking these facts into consideration, the International Association of Art Law (AIDA) prepared a draft for an international convention against crimes known as: URBICIDE and CULTURAL GENOCIDE which, in fact, constitute wilful damage of monuments of national culture. The text, first discussed during an AIDA symposium held in Venice in September 1995, and then published in „AIDA News”, no. 7/1995, appears to be a particularly important effort to cease the unrestricted destruction of historic towns, temples, monastic complexes, museums and archives by means of increasingly efficient weapons. In a foreword to the translated text, the author recalls the premises of international conventions and expresses his conviction that the AIDA convention should become widely known in Poland, a country deprived of its cultural heritage during the second world war, where the convention should find, at the very least, strong moral support.
12
Publication available in full text mode
Content available

Czas na Nową Hutę – o planie ochrony Parku Kulturowego Nowa Huta

51%
Marcinek R., Myczkowski Z.
Ochrona Zabytków
|
2017
|
issue 1
129-161
PL
Nowa Huta jest miejscem powszechnie rozpoznawalnym, ale relatywnie słabo znanym. W przestrzeni publicznej funkcjonują na jej temat liczne stereotypy, w których cieniu pozostają obiektywne analizy. Utrudnia to jednolitą politykę wobec obszaru uważanego za „miasto socjalistyczne”, a będącego de facto konglomeratem architektury z 2. połowy XX wieku oraz reliktów średniowiecznych wsi. Narastające problemy konserwatorskie, adaptacyjne, strukturalne i społeczne skłoniły Radę Miasta Krakowa do podjęcia uchwały o utworzeniu na części obszaru Nowej Huty parku kulturowego. Artykuł to informacja o opracowaniu będącym propozycją uporządkowania zagadnień związanych z ochroną dziedzictwa i krajobrazu kulturowego. Autorzy przedstawili przyjętą metodę i etapy dochodzenia do finalnych wniosków. W zapisach planu propozycji postępowania w konkretnych miejscach jest kilka tysięcy. W artykule przedstawiono najważniejsze obszary postulowanych działań.
EN
Although Nowa Huta has become a household name over the years, to most people the district itself remains relatively obscure. The public perception of it is plagued by stereotypes which overshadow any attempt at an objective analysis. This, in turn, makes it difficult to adopt a uniform policy for an area commonly believed to be a “socialist town”, even though it is, in fact, a conglomerate of architecture of the 2nd half of the 20th c. and the relics of the medieval village which had once existed there. The increasing conservation, adaptation, structural and social issues which have cropped up over the years led the Kraków City Council to adopt a resolution on the establishment of a cultural park covering a part of the Nowa Huta district. The article contains information on the study which serves as a proposal for adopting a structured approach to the protection of cultural heritage and landscape. The authors present both the methodology applied and the stages leading to the final conclusions. The plan itself contains a few thousand proposals for specific actions. The article highlights the most significant areas of proposed activities.
13
Publication available in full text mode
Content available

Dwadzieścia lat działalności ośrodków regionalnych

51%
Marcinek R.
Ochrona Zabytków
|
2012
|
issue 1-2
81-93
EN
Since their foundation on the 1st of July 1991 until now, the Regional Centres and their founding body – the Centre for Documentation of Monuments have been subject to changes and transformations. On the 29th of July 1998, the Minister of Culture and Art approved the existence of 11 Regional Centres for Studies and Protection of Cultural Environment. At the beginning of 2003, CDM was transformed into the National Centre for Research and Documentation of Monuments, and the RCSPCEs into Regional Centres for Research and Documentation of Monuments. Yet another change of the name of the Regional Centres into Local Divisions of the NCRDM occurred in 2010. Since the 1st of January 2011, these institutions have been operating as the Local Divisions of the National Heritage Board of Poland. The idea of the interdisciplinary nature of the Centres’ personnel remains unchanged. Collecting, processing, and sharing information about the region’s heritage and cultural environment had and still has a permanent and fundamental value. In the beginnings of the Centres’ existence, it was important to make the local administration aware of the significance and value of cultural property for the development of local communities. In the mid-1990s, the Regional Centres became partners of local governments in the implementation of tasks related to the protection of monuments and the cultural environment. They cooperated with conservation services and nature conservation institutions. In 2001, a programme of field verification of the register of monuments was prepared, which was resumed thanks to directors M. Gawlicki and P. Florjanowicz, and is still being carried out presently. Modern forms of documentation were introduced. After 1995, the Regional Centres received the records and resources of the former PP PKZ (State Enterprise Monument Conservation Studios). The archives became available for the circle of researchers and students. In 2002, the Centres began cooperating with Marshal Offices creating web portals which featured verified information about cultural heritage. Cooperation with local governments resulted in the implementation of the “Programmes for the Guardianship of Monuments” and the creation of a methodological guide on the subject, among others. Problem-based conferences organised by the Centres were and still are very significant. A new form of monument protection – cultural park, was created partly thanks to the experiences of the employees of the Regional Centres. The Centres’ activity is visible when drawing up applications for monuments of history and inscriptions on the UNESCO World Heritage List. Archaeological research, and gathering knowledge about archaeological sites and finds have all the time been included in the orbit of the Centres’ tasks and interests. Since 1993, the Centres have organised the European Heritage Days. This activity results in the engagement of local governments, regional societies, PTTK (Polish Tourist and Sightseeing Society), and the media in the preparation of the EHD. For years, publishing activity in the form of cyclical publications, periodicals, and books has been carried out on a large scale. The Centres have initiated and developed projects of cultural trails, including the wooden architecture trail. Since 1992, the Centres have established cooperation with heritage institutions in Slovakia, Lithuania, and Germany (the inscription of the Muskauer Park on the UNESCO World Heritage List). The Regional Centres have cooperated with international organisations, and helped with organising international activities of the headquarters. In the 20 years of their existence, the Centres have carried out enormous work related to the documentation of the Polish cultural heritage. They have significantly contributed to hundreds of conferences, symposiums, and trainings. They have convinced local authorities that the cultural landscape and monuments attract tourists and investments. The verification of the register of monuments, which is being carried out right now, is an attempt at a systemic review of the resources and the state of protection of monuments in Poland. The Centres make up a network of the most deeply settled field agencies of the Ministry of Culture and National Heritage, providing access to up-to-date information from the regions, the monitoring of monuments, and the possibility to directly communicate the state politics in the regions.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.