Search results

1

Politeness and Pietas as Annexed to the Virtue of Justice

100%

Mooney T. B., Roy D.

Dialogue and Universalism

|

2020

|

issue 1

37-56

EN

“Politeness” appears to be connected to a quite disparate set of related concepts, including but not limited to, “manners,” “etiquette,” “agreeableness,” “respect” and even “piety.” While in the East politeness considered as an important social virtue is present (and even central) in the theoretical and practical expressions of the Confucian, Taoist and Buddhist traditions, (indeed politeness has been viewed in these traditions as central to proper education) it has not featured prominently in philosophical discussion in the West. American presidents Thomas Jefferson, Benjamin Franklin and George Washington all devoted discussion to politeness within the broader ambit of manners and etiquette, as too did Erasmus, Edmund Burke and Ralph Waldo Emerson but on the whole sustained philosophical engagement with the topic has been lacking in the West. The richest source for philosophical investigation is perhaps afforded by the centrality of the concept of respect in Immanuel Kant. However in this paper we will instead draw on the writings of Aristotle and Thomas Aquinas to defend the centrality of “politeness” as an important and valuable moral virtue. Starting with an analysis of the broader Aristotelian arguments on the virtues associated with “agreeableness,” namely, friendliness, truthfulness and wit I will argue that “politeness” should be thought of as an important moral virtue attached to social intercourse (and by extension the vice of impoliteness). I then move to identify an even broader and more important account of politeness, drawing on the work of Aquinas, as intimately connected to the notion of pietas (piety) as a fundamental part of the virtue of justice.

2

Roman pietas and Herod the Great

88%

Pažout A.

Studia Hercynia

|

2015

|

vol. 19

|

issue 1-2

206-217

EN

Deep political and cultural connections which Herod had to Rome and to Augustus stemmed from his position of a client king of the Romans. This clientship was based on personal relation between both Herod and Augustus, and therefore we may draw parallels from patronus‑cliens relationship known and documented from various ancient sources, and then interpret Herod’s building program. Reciprocal bonds were based on concepts of fides (loyalty, security) and pietas (piety). Augustus extended his benefactions on Herod on many occasions and Herod rewarded him in generous manner, emulating the typically Roman virtue of pietas in similar manner as Augustus did himself in Rome. Roman‑type temples of Augustus in Judaea (Samaria‑Sebaste, Caesarea, Paneas) are proofs of Herod’s ‘extension’ of Augustus’ cultural program. Further attestation of Herod’s pietas is fact, that it was Augustus’ genius that was venerated in temples dedicated to him. These beginnings of the imperial cult may be traced, as is evidenced also in Augustan Rome, to the cult of paterfamilias – patronus which was practiced by his respective cliens.

3

Łacińskie pius a problemy definiowania słów i wyrażeń w językach historycznych

51%

Lipiński D., Kopernika U. M., Dawid Lipiński. Doktorant przy Katedrze Filologii Klasycznej UMK z. j. t. z. I. J. P. Z. m. l. i. i. s. w., dawid.t.lipinski@gmail.com

Acta Universitatis Lodziensis. Studia Indogermanica Lodziensia. Supplementary Series

|

2015

|

vol. 4

EN

A linguist who studies historical languages, such as Latin, through synchronous perspective, meets one important problem - the lack of knowledge of language conventions. Basically, it is difficult to research by the lack of the ability to create your own sentences by intuition, and thus the inability to verify their hypotheses through semantic tests. As a result, he is convicted on contextual research. In this chapter, I propose a way of defining words and phrases in the historical languages. To do this, I arrange a semantic analysis of the Latin word pius. This term made many definitional problems for the authors of dictionaries and translators, above all, by the presence in a variety of contexts. As a result, the assumed existence of several equally-looking expressions was suggested. I explicates pius, assuming a theory of reductionist semantics, extended to my demands, for example verifying linguistic data with cultural data.

PL

Językoznawca zajmujący się badaniem z perspektywy synchronicznej języków historycznych, np. języka łacińskiego, natyka się na jeden znaczący problem – brak znajomości konwencji językowych. Zasadniczo utrudnia mu to prowadzenie badań przez brak możliwości tworzenia własnych zdań dzięki intuicji i tym samym przez niemożność weryfikowania swoich hipotez dzięki zasadzie sprzeczności. W efekcie tego skazany jest on na badania kontekstowe. W niniejszym artykule proponuję sposób definiowania słów i wyrażeń w językach historycznych. Do tego celu służy mi analiza semantyczna łacińskiego słowa pius. Wyraz ten nastręczał wielu problemów definicyjnych autorom słowników i tłumaczom, przede wszystkim przez występowanie w różnorodnych kontekstach. W efekcie tego zakładano a priori istnienie kilku tak samo wyglądających jednostek leksykograficznych. Przyjmując założenia semantyki redukcjonistycznej rozszerzone o swoje postulaty, m.in. weryfikowanie danych językowych z danymi ogólnokulturowymi, dokonuję eksplikacji wyrazu pius.

4

Kultura w myśli św. Tomasza z Akwinu

45%

Kilan W.

Kultura i Wartości

|

2022

|

issue 34

209-233

DE

In diesem Artikel rekonstruiere und analysiere ich kritisch den Kulturbegriff des heiligen Thomas von Aquin. Die historische Rekonstruktion dient dem Zweck, (a) die Grenzen der Kulturtheorie des heiligen Thomas sowie (b) ihre Relevanz (und ihre Vitalität im Kontext anderer philosophischer Disziplinen, einschließlich der Wirtschaftsphilosophie) aufzuzeigen. Obwohl Thomas von Aquin die Frage der Kultur in seinen Schriften nicht direkt berücksichtigte, wird das beabsichtigte Ziel erreicht, indem das diskutierte Thema in den breiteren Kontext seiner Ethik der Tugenden gestellt wird. Indem ich zu Beginn anerkenne, daß die Kultur in gewissem Sinne die Seele der Gemeinschaft ist, zeige ich, daß die Kultur gerade als geistlicher Aspekt der communitas Adressat der Pflichten ist, die sich aus der Tugend der Gerechtigkeit ergeben. Dann stelle ich in einer detaillierten Analyse fest, dass die Tugend, die das Thema Kultur in einem Gemeinschaftskontext am besten erfasst, Pietas (in polnischen Übersetzungen als Patriotismus oder Pietismus bezeichnet) ist. Ihr Gegenstand ist das, was ein Mensch der Gemeinschaft schuldet, aus der er kommt. Ich bespreche die grundlegenden Wege der Verwirklichung der Tugend von Pietas – Ehrfurcht und Dienst – und zeige, wie sie unter dem Aspekt der Kultur verwirklicht werden.

EN

This study reconstructs and critically analyses the concept of culture that was articulated in the writings of St. Thomas Aquinas. The historical reconstruction served the primary purpose of showing (i) the limitations of Aquinas’ theory of culture, and (ii) the relevance of Aquinas’ theory (and its vitality in the context of other philosophical disciplines, among others-the philosophy of business). Although Aquinas did not directly reflect on the issue of culture in his writings, one can achieve a better understanding of his approach to culture by placing it within the broader context of Thomasian virtue ethics. Recognising at the outset that culture constitutes the soul of the community, it was shown that, precisely as the spiritual aspect of communitas, culture is, in a sense, the subject of the obligations arising from the virtue of justice. Then it was established that the virtue that best captures the issue of culture is pietas (in Polish translations referred to as patriotism or pietism), which has as its object the rights of the community and the obligations of an individual toward his or her motherland. The basic ways in which the virtue of pietas is realised-reverence and service-are discussed and it is indicated how they are carried out in the context of culture.

PL

W artykule rekonstruuję i poddaję krytycznej analizie koncepcję kultury św. Tomasza z Akwinu. Rekonstrukcja historyczna służy celowi, jakim jest ukazanie: (a) ograniczeń Tomaszowej teorii kultury, a także (b) jej aktualność (oraz jej żywotność w kontekście innych dyscyplin filozoficznym, między innymi – filozofii biznesu). Choć Akwinata w swoich pismach nie rozważał bezpośrednio zagadnienia kultury, to zamierzony cel zostaje osiągnięty przez wpisanie omawianego zagadnienia w szerszy kontekst Tomaszowej etyki cnót. Uznając na wstępie, że kultura stanowi niejako duszę wspólnoty, wykazuję, że właśnie jako duchowy aspekt communitas, kultura jest adresatem obowiązków wynikających z cnoty sprawiedliwości. Następnie, uszczegóławiając analizę, ustalam, że cnotą, która najlepiej uchwytuje zagadnienie kultury w kontekście wspólnotowym, jest pietas (w polskich tłumaczeniach określana jako patriotyzm lub pietyzm), której przedmiotem jest to, co człowiek winny jest wspólnocie, z której pochodzi. Omawiam podstawowe sposoby realizacji cnoty pietas – cześć oraz służbę – oraz wskazuję, jak realizują się one w aspekcie kultury.

Refine search results

1 Acta Universitatis Lodziensis. Studia Indogermanica Lodziensia. Supplementary Series

1 Dialogue and Universalism

1 Kultura i Wartości

1 Studia Hercynia

1 Dawid Lipiński. Doktorant przy Katedrze Filologii Klasycznej UMK z. j. t. z. I. J. P. Z. m. l. i. i. s. w.

1 Kilan W.

1 Kopernika U. M.

1 Lipiński D.

1 Mooney T. B.

1 Pažout A.

1 Roy D.

1 dawid.t.lipinski@gmail.com

1 2022

1 2020

2 2015

Politeness and Pietas as Annexed to the Virtue of Justice

Roman pietas and Herod the Great

Łacińskie pius a problemy definiowania słów i wyrażeń w językach historycznych

Kultura w myśli św. Tomasza z Akwinu