Search results

1

Lingwizm jako antropomorfizm. Wokół poetyckiej historiozofii Zbigniewa Bieńkowskiego

100%

Stankowska A.

Przestrzenie Teorii

|

2013

|

issue 19

41-56

EN

The sketch presents the reconstruction of Zbigniew Bieńkowski’s theory of linguistic poetry. This author who is classified by critics and researchers as a member of linguistic poetry movement is by no means uncritical of its various perspectives and accomplishments. This complicated approach is reflected in the dispute that Bieńkowski was engaged in with Karpowicz and the poets of the New Wave in his critical sketches. He unfairly accuses them of being too minimalistic and of paying too much attention to linguistic experiments. He claims that distrust of language and its communicative functions in New Wavers’ programs overshadowed the broad philosophical and ideological functions of word games. Instead he proposed his own poetological project “Trzy poematy” [“Three poems”], where avant-garde traditions mingled with symbolist ones and called for breaking the numbness of language for broader, idealistic purposes. Referring to Vico’s historiosophy, Bieńkowski wishes to treat linguistic poetry both as a tool (a trick) and space for intervention, whose final purpose is to rebuild the anthropogenic locus amoenus in language.

2

Herbertiada, czyli poznawanie poezji przez zabawę

100%

Gawryś A.

Kwartalnik Polonicum

|

2018

|

issue 28/29

41-43

EN

The text affirms the importance of literary texts during Polish language classes. During the summer course in Cieszyn the cultural program organized a set of activities under the name 'Herbertiada'. These language games and activities liked the works of Zbigniew Herbert with that of sport. The inspiration behind this was the decision of the Polish parliament to announce 2018 as the year of the poet, Zbigniew Herbert.

3

Ornitologia, ornitomancja. Sokołowski i (inne) ptaki Jerzego Ficowskiego

100%

Jarzyna A.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria

|

2016

|

vol. 16

191-209

PL

Ornithology, ornithomancy. Sokołowski and (other) birds of Jerzy Ficowski The starting point for my article was Jerzy Ficowski’s poem Do autora “Ptaków ziem polskich”. The poem, found in the poet’s penultimate volume – Zawczas z poniewczasem (2004) is commemorating Jan Sokołowski (1899–1982). He was a prominent ornithologist, one of the contemporary forerunners of the field, a pioneer of bird protection in Poland, and, above all, a visionary who in his work exhibited an innovatively personal approach to animals. The language he used was commonly regarded as anthropomorphic, since he attributed animals with emotions. In the article, I deal with poetic traces of both deliberate and accidental relations between Ficowski’s work and the ornithological work of Sokołowki. At the same time I attempt at a reconstruction of the advice that the author of Pantarei gained from the so to speak indirect consultations with the scholar. This allowed him to set the birds free in terms of cultural code of symbolic meaning. By referring to fairly numerous poems of Ficowski in which animals are present as main characters I prove that in both his and Sokołowski’s representation they are in fact quite similar. This, naturally, is done in different registers, however they both paid special attention to both ornithological faithfulness and what is beyond the reach of science, i.e. attempting to reflect the inner life of birds. Key words: animal studies; ornithology; Polish poetry;

4

Autoportret niemożliwy

100%

Śliwiński P.

Przestrzenie Teorii

|

2014

|

issue 21

135-143

EN

This sketch deals with Różewicz’s feeling that identity issues are unresolvable. This feeling, which became increasingly strong in the poet’s later works, led him to lose control over poetic form and employ more rhetoric as well as caused his works to be similar to performing arts. A description of the similarities between Różewicz’s cultural ideas and the ones that are present in popular rock music is an important part of this article.

5

„Francis Bacon czyli Diego Velázquez na fotelu dentystycznym” – malarskie i inne cytaty jako „dodatek” do rozpraszającego się życia

100%

van Nieukerken A.

Przestrzenie Teorii

|

2014

|

issue 21

59-76

EN

The mature poetry of Tadeusz Różewicz seems to be at odds with both modernist and postmodern literary tenets. It undeniably makes abundant use of intertextuality (including self-quotations), but in spite of this [post]modernist tendency it does resist self-referential impersonality. Różewicz again immerses allusions to images, texts and other artifacts – which, according to formalist and structuralist interpretations, should disengage themselves from an artist’s biography in order to achieve aesthetic autonomy – in the current of life, devoid of an innate sense and always identical to itself. In fact, life cannot be apprehended by art, and precisely, Różewicz tries to thematize this impossibility by producing texts or rather poetical acts that could be classified as self-effacing artifacts. He even succeeded in discrediting the modernist epiphany (which has a double status, i.e. as a poetical device and a window on the transcendent) by replacing it with loquacious anticlimaxes. The fragmentary, disintegrating form of his later poetry (the long poem “Francis Bacon or Diego Velázquez in a dentist’s chair” is a perfect – or rather consciously imperfect – implementation of this form) does not pretend to be a representation of a human being’s disintegrating existence. This poetry is, above all, an existential act, or – in other words – a performance, and not a self-sufficient work of art.

6

Pożegnanie Różewicza

100%

Bernacki M.

|

2014

|

vol. 12

|

issue (1)22

231-235

EN

Review: Tadeusz Różewicz, to i owo, ed. Jan Stolarczyk, Biuro Literackie, Wrocław 2012, pp. 105

7

Między Krakowem a Wrocławiem. Gliwickie lata Tadeusza Różewicza i rozpracowanie poety przez Służbę Bezpieczeństwa

88%

Tracz B.

Pamięć i Sprawiedliwość

|

2022

|

vol. 40

|

issue 2

108-127

PL

Tadeusz Rożewicz był jednym z najwybitniejszych polskich literatow w XX w. Poeta, prozaik, dramaturg i scenarzysta. Żołnierz podziemnej Armii Krajowej w czasie II wojny światowej, po jej zakończeniu studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, by ostatecznie poświęcić się wyłącznie pracy literackiej. Na początku 1950 r. zamieszkał w Gliwicach – wowczas mieście, z punktu widzenia Krakowa, prowincjonalnym. Nigdy nie wstąpił w szeregi partii komunistycznej, a dobrowolne odseparowanie się od głownych nurtow życia literackiego pozwoliło mu częściowo zachować artystyczną autonomię. Kontakty z zagranicznymi literatami i wydawcami zwrociły na niego uwagę komunistycznych organow bezpieczeństwa państwa. Podczas pobytu w Gliwicach był rozpracowywany przez Służbę Bezpieczeństwa w ramach sprawy o krypt. „Pisarz”. W 1968 r. przeprowadził się do Wrocławia. Artykuł jest probą rekonstrukcji przyczyn, przebiegu i skutkow rozpracowania poety przez Służbę Bezpieczeństwa na szerokim tle gliwickiego okresu jego biografii.

8

Różewicz o sobie samym jako innym

88%

Przybylski R. K.

Przestrzenie Teorii

|

2014

|

issue 21

77-92

EN

It seems that Tadeusz Różewicz’s poem titled Francis Bacon or Diego Velazquez in a Dentist’s Chair is dedicated to the works of the author of Studies of Crucifixion. In fact, Różewicz writes about the impression that Bacon’s art left on him when he saw it in galleries and museums. This poem is also about fascination. Contrary to what may seem intuitive, it is not an attempt to describe the poet’s own way of interpreting these works; and even if so, this is only true to a limited extent. For Różewicz, Bacon’s works were just a pretext to look at himself, especially at his own early poems, from a distance – from a somewhat ironic distance. In this way the poet is able to present himself as “the other”, thus referring to the title of Paul Ricoeur’s book.

9

Ważki i Zagłada

88%

Kuczyńska-Koschany K.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria

|

2016

|

vol. 16

94-106

PL

Dragonflies and Holocaust The dragonflies occupy a special place in Jerzy Ficowski’s poetic universe. The Holocaust occupies a special place in his poetic reflection. These two dominant factors were not put together so far, but they should be after multiple readings and analyzes of the works of the author of Reading of the Ashes [Odczytanie popiołów], but also due to the new trends in the study of the history of the Holocaust. My hypothesis is, that Jerzy Ficowski has written organic history of the Holocaust long before it was taught and practiced by the Holocaust specialists. As a literary scholar, poet’s interpreter, I tried to thoroughly analyze the poems, and inform about these precursory poetic notes of the author. This anticipation is significant and perceived in the collective imaginarium. The dragonflies have been living in the world for 325 million years (they are the world’s oldest insects), humans – also the creators of Extermination and experiencing the Holocaust – initiated their own species history less than 10 million years ago. Key words: Jerzy Ficowski; dragonfly; Jewish Holocaust; Polish poetry; interspecies sensitivity;

10

Wierszowana historiozofia wolności (1773-1830)*

75%

Waśko A.

Horyzonty Polityki

|

2013

|

vol. 4

|

issue 6

55-75

PL

Tematem artykułu są związki poezji polskiej epoki oświecenia i wczesnego romantyzmu ze współczesną filozofią dziejów. Obok tematyki historii narodowej w poezji polskiej tego okresu daje się zauważyć także zainteresowanie historią powszechną ludzkości. Poeci polscy starają się określić pozycję Polski – dawnej i współczesnej – w historii powszechnej. Ukazują przebieg dziejów ludzkości oraz w różny sposób odpowiadają na pytanie, czym są dzieje i czy rządzą nimi jakieś stałe prawa. Franciszek Karpiński (1741-1825), wybitny reprezentant sentymentalizmu, opłakuje upadek złotej wolności szlacheckiej po I rozbiorze Polski (1772) oraz ukazuje historię, zgodnie z poglądami Jana Jakuba Rousseau, jako proces stopniowego upadku wolności w miarę oddalania się od pierwotnego stanu natury. Jakub Jasiński (1761-1794) uważa z kolei, że wolność jest prawem naturalnym człowieka, a historia spełni swój cel, gdy prawo to zostanie przywrócone dzięki zwycięstwu rewolucji francuskiej i polskiego powstania przeciwko zaborcom. Julian Ursyn Niemcewicz (1757-1841) twierdzi natomiast, że postęp nie jest możliwy, bo natura ludzka jest pełna wad, a historia ludzkości to „Boże igrzysko”. Adam Mickiewicz (1798-1855) i Juliusz Słowacki (1809-1849), najwybitniejsi poeci polskiego romantyzmu, przedstawiają dzieje powszechne jako postęp wolności. Młody Mickiewicz w roku 1822 utożsamia postęp z realizacją haseł rewolucji francuskiej, choć krytycznie ocenia jej przebieg. Natomiast Słowacki w okresie powstania listopadowego (1830) za ideał ustroju gwarantującego wolność jednostki i narodu uznaje brytyjską monarchię konstytucyjną. Analizowane w artykule wiersze dowodzą, że poeci polscy rozpatrują sprawę polską na tle historii powszechnej. Ich spektrum ideowe obejmuje staropolską tradycję republikańską i myśl Rousseau (Karpiński), hasła rewolucji francuskiej (Jasiński, Mickiewicz) oraz liberalizm brytyjski (Słowacki). Niemcewicz natomiast jest pesymistą i nie wierzy w postęp.

11

Karla Dedeciusa portret podwójny. O tłumaczu poezji polskiej i autorze refleksji o literaturze

75%

Łazarska D.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria

|

2022

|

vol. 22

143-158

EN

The aim of this article is to portray Karl Dedecius, a translator of Polish poetry and author of reflections on literature. The picture of the connoisseur and lover of Polish works is accompanied by parallel reflections on Dedecius as a person, his double biography, the role he played in dealing with the works of Polish writers as well as the influence of literature on him. The reflections are based, among other things, on the research into Dedecius’essays, lectures, his autobiography and his correspondence with Tadeusz Różewicz. The proposed considerations and the types of documents mentioned - which contain a wealth of information about the translator’s private life, e.g. his preferred values, hi views on interpersonal relations, and his professional life, e.g. his passion for translating literature, its influence on building positive relations between nations - are related to selected elements of the theory and methodology of biographical research.

12

Poezja poczłowiecza: Pokarm Suweren Kacpra Bartczaka

75%

Pietrzak W.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2018

|

issue 38

EN

The present essay focuses on Kacper Bartczak’s latest volume, Pokarm Suweren, which is shown to be a radical attempt at expressing a posthumanist selfhood that instantiates itself as a borderline figure between language and body.

PL

W niniejszym szkicu analizie poddany zostaje najnowszy tom Kacpra Bartczaka pt. Pokarm Suweren, który ukazany jest tu jako radykalna próba wyrażenia podmiotu posthumanistycznego – istniejącego jako figura na granicy języka i ciała.

13

Zofii Zarębianki Wtajemniczenia (w) Miłosza

75%

Bernacki M.

|

2013

|

vol. 11

|

issue 2(21)

283-286

EN

[Review: Zofia Zarębianka, Wtajemniczenia (w) Miłosza. Pamięć – (duch)owość – wyobraźnia, Wydawnictwo Homini, Kraków 2014, pp. 507.]

14

Spóźniony na Paruzję? Posępna „kraina bez światła” Tadeusza Różewicza

75%

Ruszar J. M. R.

|

2014

|

vol. 12

|

issue (2)23

231-144

EN

Is it possible to be late for the Parousia and the Last Judgment? Judging by the Tadeusz Różewicz’ line *** Einst hab ich die Muse gefragt – yes. Perhaps we live in a strange times of millennium after the "death of God" and therefore devoid of The Grace and therefore Tree of the Knowledge of Good and Evil withered in the "land of no light", and the Burning Bush is nothing, but ash (poem: heart goes to the throat). Presentation of "junk civilization" also arise in the context of the apocalypse realized as the manifestation of the power of the Prince of This World (poem: Creed). So this is the time after the good world had been stolen people. Secondary one is the name – "miserable time" (Hölderlin), "barren land" (Eliot) , "the land of Ulro" (Milosz) or "garbage world" (Różewicz) – it is always important state of powerlessness to find holiness in the modern world.

15

Przekłady amerykańskie Julii Hartwig. Peryferie i parafernalia

63%

Rajewska E.

Przekłady Literatur Słowiańskich

|

2020

|

vol. 10

|

issue 1

47-62

EN

The author discusses a new feature, which develops in Julia Hartwig’s poetry after her several visits to the States in the years 1970-1974 and her immediate introduction to the American verse - through reading and translating. In Hartwig’s poetry, new mundane lyrical situations appear and her verse becomes much more concrete, but also voyeuristic. Some analyses of excerpts from her Dziennik amerykański [American Diary] and Wiersze amerykańskie [Americana] are provided, as well as of The Young Housewife by William Carlos Williams in Polish translations done by Hartwig, Piotr Sommer, and Stanisław Barańczak.

PL

Autorka opisuje nowy rys, który pojawił się w liryce Julii Hartwig po tym, jak począwszy od lat 70. XX wieku, odbyła kilka dłuższych i krótszych wizyt w Stanach Zjednoczonych, gdzie zaczęła czytać i tłumaczyć poezję amerykańską. W poezji Hartwig pojawiły się nowe, bardziej przyziemne sytuacje liryczne, a sama poezja stała się bardziej nasycona konkretem, choć także voyeurystyczna. W artykule zostają przywołane i zinterpretowane wyimki z Dziennika amerykańskiego oraz Wierszy amerykańskich Hartwig, a także liryk Williama Carlosa Williamsa The Young Housewife w oryginale i przekładach Hartwig, Piotra Sommera i Stanisława Barańczaka.

16

(Mis)translation as a Literary Success

63%

Skwara M.

Przekłady Literatur Słowiańskich

|

2020

|

vol. 10

|

issue 1

29-46

PL

Oba pojęcia - błędny przekład i sukces literacki - dalekie są od klarowności i jednoznaczności, co z jednej strony prowadzi do rozmaitych ograniczeń, ale i do potencjalnie odkrywczych nowych odczytań z drugiej. Co więcej, różnica między przekładem a błędnym przekładem nie jest łatwa do ustalenia (zwłaszcza w przypadku poezji), podobnie jak trudne jest wymierzenie sukcesu literackiego. Oprócz świadectw recepcji pozostają nam przede wszystkim kryteria estetyczne w cenie zarówno sukcesu literackiego, jak i - do pewnego stopnia - udatności przekładu. Aby przedyskutować te nieostre, ale połączone z sobą pojęcia, sięgam do trzech przypadków. Najpierw skupiam się na dwóch niewątpliwych przykładach błędnego przekładu i sukcesu literackiego, aby wskazać możliwe (i niemożliwe) kryteria oceny obu zjawisk. Następnie przechodzę do konkretnego przypadku (błędnego) tłumaczenia i sukcesu literackiego (Romantyczność Mickiewicza w wersji Audena), aby nieco inaczej naświetlić omawiane zagadnienia. Wreszcie konfrontuję szczegółowo analizowany przekład z innym, pozornie podobnym (Dzieci epoki Szymborskiej w przekładzie Bassnett i Kuhiwczaka), ale dającym odmienny efekt końcowy. W zakończeniu wskazuję, na czym może polegać różnica w ocenie błędności lub poprawności przekładu i jego sukcesu czytelniczego.

EN

Both of the concepts - mistranslation and literary success - are far from being clear and unambiguous, which leads to various limitations on the one hand, but also to potentially beneficial new readings on the other. Moreover, the difference between a translation and a mistranslation is not an easy one to assess (particularly when poetry is concerned) just like any literary success is difficult to measure. Apart from evidence such as reception, we are left mostly with aesthetic criteria when assessing a literary success and, to some extent, also the successfulness of any translation. In order to discuss such unclear but deeply intertwined issues, I look into three matters. Firstly, I draw attention to two undeniable examples of both mistranslation and literary success to point out possible (and impossible) criteria of both phenomena. Secondly, I proceed to a particular case of a (mis)translation and literary success (Auden’s version of Mickiewicz’s “Romantyczność”), to shed some more light on the issues in question. In the end, I confront the case with another seemingly similar one (Bassnett & Kuhiwczak’s rendition of Szymborska’s “Dzieci epoki”), yet resulting in a different outcome. At the end I point out where, in my opinion, lies a difference in assessing a particular (mis)translation and its literary success.

17

[Rev.] Wojciech Kudyba, W końcu świat, Wydawnictwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2014, ss. 119, [1].

63%

Tytko M. M.

Religious and Sacred Poetry: An International Quarterly of Religion, Culture and Education

|

2014

|

issue 2(6)

239-244

PL

Abstrakt / Streszczenie polskie / Abstract / Summary in Polish: Recenzja zawiera opis struktury poetyckiej książki Wojciecha Kudyby pt. W końcu świat (Sopot 2014). Autor opisuje treść (zawartość) i ukazuje listę krytyków, którzy napisali opinie o Kudybie.

18

Sonet, cykl sonetowy i wieniec sonetów w poezji polskiej i europejskiej

63%

Darasz W. J.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Linguistica

|

2017

|

issue 12

34-50

EN

This paper is devoted to the history of a sonnet and bigger collections built of sonnets, a sonnet cycle and a wreath of sonnets, i.e. a specific cyclic work of a particular internal structure based on repeating verses within the whole. Also, a formal diversity of the sonnet form has been presented. The basic variants of the genre include: Italian and French sonnets, as well as an English sonnet in its several forms. Moreover, the rhyme schemes, which are the indicators of those variations, have been analysed, as well as metric patterns most often used in the sonnet. Another issue discussed in the paper is the sound structure in sonnets, i.e. orchestration, especially vocal harmony. Names of poets, who mostly contributed to the codification of the sonnet as a genre and popularizing this form in international literature, have been mentioned. All the ideas are illustrated with examples from the works written by the most distinguished Polish and European poets.

19

Między listami. Miłosz o Różewiczu – na marginesie „Braterstwa poezji”

63%

Kiślak E.

Pamiętnik Literacki

|

2023

|

vol. 114

|

issue 3

63-85

PL

Studium stanowi próbę opisu relacji między Czesławem Miłoszem a Tadeuszem Różewiczem, począwszy od entuzjastycznego stosunku Miłosza do wierszy z „Niepokoju” i pierwszych powojennych kontaktów. Mocniej zaakcentowana jest tu jego perspektywa, z rekonstrukcją jego lektury wierszy młodszego poety, ale wydobyte zostały również ukryte polemiki i nawiązania do „Trzech zim” we wczesnych utworach Różewicza i różnice światoobrazu obydwu twórców. Podstawą analizy jest ich wydana korespondencja („Braterstwo poezji”), zawierająca listy, zapisy rozmów, wiersze i materiały archiwalne, odzwierciedlająca nierówny rytm relacji, przerywany długimi okresami milczenia, epizodyczne spotkania, chimeryczność ocen Miłosza, wahających się między podziwem a ostrą krytyką, powściągliwość polemiczną oraz przekorę Różewicza, ale przede wszystkim odsłaniająca silną, ukrytą, intymną więź między nimi.

EN

The study is an attempt at grasping the connections between Czesław Miłosz and Tadeusz Różewicz, beginning with the former’s favourable attitude to the latter’s poems and their first post-war contacts. Miłosz’s perspective with a reconstruction of his reading the younger poet’s verses gains here stronger accentuation, though the author also exploits the hidden polemics and references to Miłosz’s “Trzy zimy” (“Three Winters”) in Różewicz’s early poems, as well as looks at the contrasts in world-images of the two poets. The basis of the analysis is “Braterstwo poezji” (“Brotherhood of Poetry”), a collection of correspondence including letters, conversation transcripts, poems and archive materials that mirror uneven rhythm of their relationship interrupted by long periods of silence, occasional meetings, Miłosz’s capricious assessment that oscillates between admiration and sharp criticism, Różewicz’s polemical restraint and contrariness, but primarily it unravels strong and hidden intimate bond between the two men of letters.

20

Trauma na telefon. O kilku próbach rozmowy ze zmarłymi w polskiej poezji współczesnej

63%

Czaja K.

Rana. Literatura - Doświadczenie - Tożsamość

|

2020

|

issue 1

163-182

EN

Fr Jan Twardowski advises: “Let us hurry to love people” before they leave behind “only their shoes and silence on the phone.” The poets use the motif of overdue phone calls to people who are no longer with us, but – in spite of the diagnosis from another of Twardowski’s work, Potem, that the dead do not call us – the trauma of the death comes back also in the form of the telephone calls from the dead person (e.g. Słuchawka by Wisława Szymborska). These (nomen omen) signals of trauma – trauma connected with Holocaust, war, individual loss – seem to be the expression of helplessness of the people who survived, but also the attempt to rescue the memory of the dead (Spis abonentów sieci telefonów miasta stołecznego Warszawy na rok 1938/39 by Jerzy Ficowski, Notes by Antoni Słonimski). The vision of telephonic understanding with the dead can help to work through the trauma, allow to have the conversation impossible ever before (Telefon by Zbigniew Herbert), and support people in comprehending their own mortality (Telefon by Mieczysław Jastrun). What seems the most interesting are the functions this “contacts” perform and the metaphors characteristic for the mentioned poems (or similar, like Telefon by Władysław Szlengel). In the centre of this article is the contemporary Polish poetry, however as a context foreign (Telephone Call by Donell Dempsey) and prosaic (Szum by Magdalena Tulli, Duchy w maszynach by Anna Kańtoch, Maigret en Vichy by Georges Simenon) works are also used.

PL

Ksiądz Jan Twardowski zaleca, by śpieszyć się kochać ludzi, zanim „zostaną po nich buty i telefon głuchy”. Poeci sięgają po motyw spóźnionego dzwonienia do tych, których już nie ma, ale – wbrew diagnozie z innego wiersza Twardowskiego, Potem, że umarli „nie telefonują” – trauma śmierci wraca też w formie telefonu od zmarłego (jak w Słuchawce Wisławy Szymborskiej). Takie (nomen omen) sygnały traumy – Holocaustu, wojny, pojedynczej straty – są wyrazem bezradności tych, którzy przeżyli, ale i próbą podtrzymywania pamięci (Spis abonentów sieci telefonów miasta stołecznego Warszawy na rok 1938/39 Jerzego Ficowskiego, Notes Antoniego Słonimskiego). Wizje telefonicznego porozumienia między światami mogą pozwolić na rozmowę wcześniej niemożliwą (Telefon Zbigniewa Herberta), mogą pomagać w przepracowywaniu traumy, a nawet służyć człowiekowi w oswajaniu jego własnej śmiertelności (Telefon Mieczysława Jastruna). Interesujące są funkcje tych „kontaktów” i metafory charakterystyczne dla wymienionych wierszy (oraz pokrewnych, jak Telefon Władysława Szlengla). W centrum podjętej w artykule refleksji znajduje się polska poezja współczesna, ale pojawią się konteksty zagraniczne (Telephone Call Donalla Dempseya) i prozatorskie (Szum Magdaleny Tulli, Duchy w maszynach Anny Kańtoch, Maigret w Vichy Georges’a Simenona).

Refine search results

Lingwizm jako antropomorfizm. Wokół poetyckiej historiozofii Zbigniewa Bieńkowskiego

Herbertiada, czyli poznawanie poezji przez zabawę

Ornitologia, ornitomancja. Sokołowski i (inne) ptaki Jerzego Ficowskiego

Autoportret niemożliwy

„Francis Bacon czyli Diego Velázquez na fotelu dentystycznym” – malarskie i inne cytaty jako „dodatek” do rozpraszającego się życia

Pożegnanie Różewicza

Między Krakowem a Wrocławiem. Gliwickie lata Tadeusza Różewicza i rozpracowanie poety przez Służbę Bezpieczeństwa

Różewicz o sobie samym jako innym

Ważki i Zagłada

Wierszowana historiozofia wolności (1773-1830)*

Karla Dedeciusa portret podwójny. O tłumaczu poezji polskiej i autorze refleksji o literaturze

Poezja poczłowiecza: Pokarm Suweren Kacpra Bartczaka

Zofii Zarębianki Wtajemniczenia (w) Miłosza

Spóźniony na Paruzję? Posępna „kraina bez światła” Tadeusza Różewicza

Przekłady amerykańskie Julii Hartwig. Peryferie i parafernalia

(Mis)translation as a Literary Success

[Rev.] Wojciech Kudyba, W końcu świat, Wydawnictwo Przyjaciół Sopotu, Sopot 2014, ss. 119, [1].

Sonet, cykl sonetowy i wieniec sonetów w poezji polskiej i europejskiej

Między listami. Miłosz o Różewiczu – na marginesie „Braterstwa poezji”

Trauma na telefon. O kilku próbach rozmowy ze zmarłymi w polskiej poezji współczesnej