Results found: 1

Search results

Search:
in the keywords: prognostyka logopedyczna

Sort By:

Limit search:

Logopedia – nauka o biologicznych uwarunkowaniach języka i zachowaniach językowych

100%

Grabias S.

Logopedia

2010-2011

vol. 39-40

9-34

Logopedia jest nauką o biologicznych uwarunkowaniach języka i zachowań językowych. Opisuje i ocenia kompetencję poznawczą, językową i komunikacyjną, ocenia sprawność w realizowaniu tych kompetencji oraz objaśnia biologiczne przyczyny warunkujące ich stan. Śledzi zatem udział języka w kształtowaniu umysłu jednostek (w ich zróżnicowanej kondycji biologicznej) i w budowaniu interakcji. Ponieważ jest nauką stosowaną, to buduje także strategie postępowania zmieniające niepożądane stany języka i możliwości zachowań językowych. Tak pojęta dyscyplina wiedzy pozwala w jej zakresie wyodrębnić dwa pola aktywności badawczej: profilaktykę logopedyczną i zaburzenia mowy. Profilaktyka logopedyczna buduje wiedzę na temat diagnozowania sprawności językowych i komunikacyjnych, rozwijania i podtrzymywania tych sprawności u osób pozostających w normie biologicznej i umysłowej. Da się wydzielić trzy obszary działań wypełniających przestrzeń profilaktyki: „wczesną interwencję logopedyczną”, „diagnozowanie stanu słuchu i mowy u dzieci” oraz „logopedię artystyczną”. Zaburzenia mowy wymagają od logopedy umiejętności diagnozowania zaburzeń, budowania programów terapii i prowadzenia terapii. Poprzez diagnozowanie logopeda rozpoznaje zaburzenie oraz uzyskuje wgląd w poznawcze, językowe i komunikacyjne sprawności, który jest niezbędny w programowaniu i prowadzeniu terapii. Dociera do poznawczych czynności mówiącego (poprzez słownictwo, sprawność semantyczną i umiejętności narracyjne) oraz do umiejętności budowania przekazu (poprzez analizę intencji i sposobów ich realizowania, analizę czynności mówienia, sprawność dialogową, językową sprawność społeczną). Dwie procedury prognostyczne – programowanie i prowadzenie terapii – dostarczają wiedzy na temat następujących strategii postępowania: a) budowanie kompetencji poznawczej, językowej i komunikacyjnej (w głuchocie, alalii, oligofazji, autyzmie, wypadkach padaczek), b) usprawnianie czynności mówienia (w dysglosji, jąkaniu, dyzartrii), c) stabilizowanie rozpadu języka (w afazji, pragnozji, schizofazji, demencji).

Logopedics is the science of biological determinants of language and language behaviors. It describes and evaluates cognitive, language and communication competences, and assesses performance in implementing these competences, as well as it explains the biological causes that determine this state. It therefore investigates the participation of language in developing individuals’ minds (in their diversified biological condition) and in building interactions. Since it is an applied science it also builds logopedic management strategies that change the undesirable states of language and the possibilities of language behaviors. The disciple thus understood permits us to distinguish two fields of its research activities: logopedic prevention (prophylaxis) and speech disorders. Logopedic prevention forms the knowledge of diagnosing language and communication skills, as well as of developing and maintaining these skills in persons within the biological and mental norms. Three areas of activities in the prevention space can be distinguished: “early logopedic intervention”, “diagnostication of the condition of hearing and speech in children”, and “artistic logopedics”. Speech disorders require that a logopedist/speech therapist be able to diagnose disorders, devise therapy programs and carry out therapies. Through diagnosis, the logopedist can identify a disorder and gain insight into the cognitive, language and communication skills, which is necessary for programming and carrying out treatment. He accesses the speaker’s cognitive functions (through vocabulary, semantic skills and narrative skills) and the speaker’s ability to build a message (by analyzing the intentions and the ways of realizing them, by analyzing the activity of speaking, dialogic skills, and the social language skill). Two prognostic procedures: programming and conducting a therapy provide knowledge about the following management strategies: a) building cognitive, language and communication competences (in deafness, alalia, oligophasia, autism, and in epilepsy incidents), b) improvement of speaking functions (in dysglossia, stuttering and dysarthria) c) stabilizing of language disintegration (in aphasia, pragnosia, schizophasia and in dementia).

Refine search results

1 Logopedia

1 Grabias S.

1 2010

Search results

Logopedia – nauka o biologicznych uwarunkowaniach języka i zachowaniach językowych