Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 7

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  réalisme
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

L’excès de réel – caricature et réalisme dans quelques nouvelles de Maupassant

100%
Färnlöf H.
Quêtes littéraires
|
2020
|
issue 10
EN
By its mimetic exaggeration, the caricature could seem incompatible with the aesthetics of realism, which seeks to give an image faithful to reality. Yet the ironist Maupassant often applies caricature in his portrayals in order to highlight the exaggerated features of the character. By establishing firm links between the portrait of the character and the unfolding of the story, which illustrates the negative consequences of this extravagance, Maupassant reveals the danger of deviating from a moderate behaviour. The realism resides in the coherence between the caricatural portrayal of a character and their acts. It also derives from the application of a rational scheme to depreciate the caricatured character, whose extravagance, often in the form of a passion, provoke a misunderstanding of the objective reality. The impossibility of applying such a normative framework, as in the fantastic genre, could indicate the need to abandon partially the realist aesthetics and embrace other forms of writing.
FR
Par son excès mimétique, la caricature peut sembler difficilement compatible avec l'esthétique réaliste, qui cherche à donner une image fidèle au réel. Pourtant l'ironiste Maupassant a souvent recours au portrait caricatural afin de mettre en relief le caractère excessif du personnage. En établissant des liens fermes entre le portrait du personnage et le déroulement de l’histoire, qui illustrera les conséquences négatives de cet excès, Maupassant expose le danger qu’il y a à dévier d'un comportement mesuré. Le réalisme réside ainsi dans la cohérence entre le portrait caricatural du personnage et ses actes. Il dérive aussi de l'application d'un schéma rationnel mis en place pour déprécier le personnage caricaturé, dont l'excès, souvent sous forme de passion, provoque une appréhension erronée du réel objectif. L'impossibilité d'appliquer un tel cadre normatif, comme dans le genre fantastique, pourrait indiquer la nécessité d'abandonner partiellement l’esthétique réaliste pour embrasser d'autres formes de composition.
2
Publication available in full text mode
Content available

Flaubert et la caricature : l’exigence de la modernité

100%
Poyet T.
Quêtes littéraires
|
2020
|
issue 10
EN
Caricatured at times by his contemporaries, Flaubert provokes extreme reactions. In his Correspondence, he dares to present a plethora of caricatures which suit his moods and his opinions, excelling in hyperbole and emphasis. A word of his own summed it up: « hénaurrrme ». Besides, his most memorable characters are caricatures: Emma – of love, Bouvard and Pécuchet – of stupidity, Félicité of Un cœur simple – of kindness. In Flaubert’s factory, the incarnation is intrinsically linked to deformation, itself degraded into a parody. Because the caricature in Flaubert is part of a nihilistic thought: the novelist participates in a general deconstruction of bourgeois society by an obviously political caricature even if the writer refrains from using the work as a platform, in the name of “autotelism” of art. Basically, it is Flaubert’s modernity that justifies his taste and the use of caricature.
FR
Quelquefois caricaturé par ses contemporains, Flaubert suscite les réactions dans l'outrance, lui qui ose dans sa Correspondance abonder dans la caricature selon ses humeurs et ses opinions en excellant dans l'hyperbole et l ’emphase. Un mot de son cru le résume : « hénaurrrme ». Au demeurant, ses personnages les plus mémorables sont des caricatures : de l'amour avec Emma, de la bêtise avec Bouvard et Pécuchet, de la bonté avec Félicité d'Un Cœur simple… Dans la fabrique flaubertienne, l'incarnation est intrinsèquement liée à la déformation, elle-même dégradée en parodie. Car la caricature chez Flaubert est partie prenante d'une pensée nihiliste : le romancier participe d'une déconstruction généralisée de la société bourgeoise par une caricature évidemment politique même si l'écrivain se défend d ’utiliser l'œuvre comme une tribune, au nom de l'autotélisme de l'art. Au fond, c'est la modernité de Flaubert qui justifie le goût et l'usage de la caricature.
3
Publication available in full text mode
Content available

Les dames et leurs bonnes: trois modèles interactionnels chez les Goncourt, Zola et Maupassant

100%
Kaczmarek-Wiśniewska A.
Cahiers ERTA
|
2023
|
issue 35
45-60
EN
It would be difficult to imagine a Realistic or Naturalistic novel without the character of a servant, the most frequently a female one. Actually, in the 19th century, the servant becomes much more visible and important, raising sometimes into the position of the main character. The Goncourt’s Herminie Lacerteux, Zola’s The Kill and Maupassants’s A Woman’s Life depict three servants whose destiny is strictly connected to their mistress’ life ; they all have a huge influence on what becomes of the three ladies. The paper aims to examine the three models of interaction of servants and their mistresses so as to prove the importance of the servant in the « human document » created by the writers.
4
Publication available in full text mode
Content available

Les tableaux de l’histoire dans les Mémoires d’outre- -tombe à travers l’hypotypose

99%
Kamińska A.
Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica
|
2016
|
issue 11
199-210
EN
This paper considers the influence of memoirist on realizations of hypotyposis in the Memoirs from Beyond the Grave. Chateaubriand resorts to visual representations for persuasive purposes. The narrator tries to convince the reader of the rightness of his vision by destroying or emphasizing collective, historical myths. Because of this obvious intentionality the hypotyposis reaches an implicit, aporetic function. The reduction of visual, emotional and ideological distance is narrator’s attemp to challenge the reader’s preconceived notions about such major events as: the storming of the Bastille, the women’s march on Versailles or the July Revolution. Therefore, the narrative instance uses argumentative and descriptive plasticity of hypotyposis, even if it leads him to disregard the historical truth. It’s triumph in reader’s consciousness proves that hypotyposis belongs to rhetorical figures based on reception. But the efficacy of hypotyposis requires some rhetori- cal subterfuges such as: surrounding the narrator’s role to spectator, basing historical pictures on the criterion of realism and plausibility, using rhetorical figures connected with the process of association.
FR
Le présent article considère l’impact du mémorialiste sur les réalisations de l’hypotypose dans les Mémoires d’outre-tombe. Chateaubriand recourt aux représentations visuelles dans des buts persuasifs : l’approfondissement ou le démantèlement des mythes historiques a pour objectif de convaincre le lecteur de sa vision de l’histoire. Cette finalité visible exerce de l’influence sur une fonction aporétique implicite dont est dotée l’hypotypose. Par le fait de diminuer une distance visuelle, émotive et idéologique le narrateur a l’intention de modeler les représentations du lecteur sur des événements aussi monumentaux que la prise de la Bastille, la marche des femmes sur Versailles ou la Révolution de Juillet. Pour cela, il s’appuie sur la plasticité descriptive et argumentative de l’hypotypose au détriment de la vérité historique. Le triomphe de l’hypotypose dans l’esprit du lecteur confirme qu’elle appartient aux figures de réception. Cependant, l’influence sur le lecteur nécessite la référence aux subterfuges rhétorique tels que : la réduction du rôle du narrateur à un simple spectateur, les critères du réalisme et de la plausibilité dans l’esquisse d’un tableau historique ou l’emploi des figures rhétoriques qui exploitent le processus d’association.
5

Détail, signe, tache: La représentation du corps dans le roman d’Émile Zola

80%
Rachwalska Von Rejchwald J.
Roczniki Humanistyczne
|
2018
|
vol. 66
|
issue 5: Neofilologia
75-90
PL
Literatura realistyczna XIX wieku, dążąc do stworzenia możliwie wiernej iluzji rzeczywistości, dochodzi do granic mimesis. Szczegół, który w założeniu miał budować i uwiarygadniać l’effet de réel, z powodu nadmiaru i groteskowości użycia, prowadzącego do desemantyzacji signifié, staje się narzędziem paradoksalnym, bo nadwątlającym fundament kategorii estetycznej jaką jest realizm. Celem artykułu jest wykazanie, że w powieści Zoli, szczegół nie dewaluuje się, ale wręcz przeciwnie, staje się ważnym elementem konstruowania siatki znaczeń oraz kontrapunktem wizualno-rytmicznym. Zastosowanie zmiennej skali percepcji do portretowania ciała odrealnia obserwowane szczegóły i, ryzykownie, dla poetyki realizmu, przesuwa granice świata realnego ku niewidzialnemu. Ewokowany przez Zolę chromatyczny aspekt detali fizjonomii bohaterek (znamiona), świadczy o świadomym zamyśle konstrukcyjnym pisarza, wpisującego figuratywność w misterną konstelację znaczeń funkcjonujących zarówno w ramach cyklu Les Rougon-Macquart, jak także rezonujących z ikonicznym kontekstem epoki (G. Courbet Pogrzeb w Ornans).
EN
Realistic literature of the nineteenth century, striving to create the most faithful illusion of reality, comes to the limits of mimesis. The detail, which was supposed to build and give credibility to l’effet de réel, because of the excess and grotesqueness of use leading to signifié deterioration, becomes a paradoxical tool, because it undermines the foundation of the aesthetic category of realism. The aim of the article is to show that in Zola's novel, the detail does not devaluate, but on the contrary, it becomes an important element in constructing a network of meanings and a visual and rhythmic counterpoint. The use of the variable scale of perception for portraying the body detracts from the observed details and in a risky manner, for the poetics of realism, pushes the boundaries of the real world towards the invisible. The chromatic aspect of detail of the heroine’s physiognomy (signs) evidenced by Zola, testifies to the writer's intentionally constructing figurativeness into an elaborate constellation of meanings functioning both within the Les Rougon-Macquart cycle and resonating with the iconic context of the era (Courbet's painting Burial in Ornans).
FR
La littérature réaliste du XIXe siècle, qui s’évertue à produire une illusion fidèle de la réalité, se heurte aux limites de la mimésis. Le détail, ce fétiche réaliste, à cause de son omniprésence qui épuise le signifié, devient un outil paradoxal, corroborant les assises de l’école réaliste. Pourtant, le détail garde toute sa fragile pertinence dans le roman zolien, contribuant à créer des réseaux sémantiques, visuels et rythmiques. Les signes cutanés qui tachent de noir les visages de personnages féminins, source d’ambiguïtés signifiantes, ne sont des détails ni futiles ni inutiles, mais des unités de sens pluriels (noir/néant/abîme) qui transcendent le cadre du système romanesque, afin de mettre en résonance leur « ardeur sombre » avec le contexte iconique de l`époque (Courbet, L’enterrement à Ornans).
6
Publication available in full text mode
Content available

L’homme en tant qu’homme et en tant que personne

80%
Gogacz M.
Rocznik Tomistyczny
|
2021
|
vol. 10
25-36
PL
W pierwszej części artykułu odróżnia się filozofię bytu (metafizykę) od teorii poznania (epistemologii). Metafizyka stanowi zespół odpowiedzi na pytanie o istnienie i istotę bytu, epistemologia dotyczy przebiegu procesu nabywania wiedzy. Wobec tego odpowiedź na pytanie czym jest relacja poznania należy do metafizyki poznania. W ten sposób metafizyka wyprzedza epistemologię, ponieważ jej formuła zależy od rozstrzygnięć metafizycznych; jest jednak epistemologia osobą od metafizyki dyscypliną filozoficzną, nie zastępuje jej ani nie stanowi jej metodologicznego „przedłużenia” – ma odrębny przedmiot i własne metody badań. Tak rozumiana epistemologia może być uprawiana idealistycznie (realność przedmiotom poznania nadaje intelekt) i realistycznie (realność przedmiotów poznania jest skutkiem ich własnego istnienia). W realistycznie uprawiana epistemologia posługuje się analizami historycznymi i heurystycznymi. Analizy historyczne polegają na badaniu, jak w dziejach filozofii rozwiązywano dany problem, jakie napotykano trudności i jakie te rozwiązania miały filozoficzne konsekwencje. Analizy heurystyczne polegają odtworzeniu procesu nabywania wiedzy na dany temat, przy uwzględnieniu danych historycznych. W drugiej części artykułu za pomocą zaproponowanej metody heurystycznej ukazuje się dochodzenie do teorii osoby, wychodząc od analizy własności odrębności i opisującej ją zasady niesprzeczności. W ten sposób osoba jawi się jako realny byt jednostkowy, w którego istocie znajduje się intelektualność. Taka struktura powoduje samodzielność, dużą samowystarczalność, nieprzekazywalność (incommunicabilitas) i osobność tak skomponowanego bytu. Z kolei zidentyfikujemy w człowieku formę i materię, jako duszę i ciało, wtedy akcent postawiony na ciele człowieka pozwala określić go jako osoba ludzka. Inny zespół konsekwencji (w postaci relacji) wiąże się z człowiekiem ujętym jako osoba i ujętym jako człowiek. Przykładem funkcjonowania tych konsekwencji mogą być relację osobowe, które nawiązuje człowiek jako osoba z innymi osobami ludzkimi, a także z Bogiem.
7
Publication available in full text mode
Content available

Perdus entre l’Ancien Régime et la Restauration. Revenants, politique et réalisme dans 'Le Centenaire' et "Le Colonel Chabert' de Balzac

80%
Morselli M.
Cahiers ERTA
|
2023
|
issue 34
9-33
EN
The article aims at suggesting the role of the Napoleonic supernatural in Balzac’s youth novel Le Centenaire (1822) as a counter-discourse to – and thus a locus of negotiation for – his later poetics of Realism. The investigation is held through a socio-poetical, close-reading based analysis of the revenant theme in both Le Centenaire and Le Colonel Chabert (1832-1844). First, the well-known political nature of Chabert as a revenant is associated to Bérigheld as his binary opposite: if Chabert embodies the uncanny persistence of the Empire during the Restauration, the centuries-old sorcerer who haunts Tullius, a young Napoleonic general, symbolizes Tullius’ monarchist temptation during the Empire. Nevertheless, the supernatural powers Tullius receives from Béringheld can be associated with the mythological features the Napoleonic soldiers accorded to their Emperor. If Chabert represent a counter-discourse to Tullius’ supernatural abilities, Balzac’s realism in the Comédie humaine can thus be considered as a reversal of the Napoleonic myth, so rooted in the authors early years.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.