Search results

1

Have Only Jews Suffered? Holocaust Remembrance and Polish National Resentment

100%

Krzemiński I.

Polish Sociological Review

|

2015

|

vol. 190

|

issue 2

207-222

EN

In this article the term ‘resentment’, as used by Friedrich Nietzsche and then redefined by Max Scheler, is employed to explain anti-Semitic attitudes in Poland. The resentful attitude is based on the emotion of jealousy, which leads to a desire to degrade anyone with whom comparisons are made, in order to increase feelings of self-worth. This characteristic of the term was used to description of the group’s attitudes. In this article, modern anti-Semitism is portrayed as an inseparable element of a wider Catholic nationalist ideology, which creates the image of (symbolic) Jews as morally inferior and unfairly competing with (symbolic) Poles. In research conducted between 1992 and 2012 the author finds correlations between strong nationalist feelings and attitudes of jealousy and a desire to degrade Jewish people. The image produced by the empirical data is one in which the Jews are the enemy, directed by their own national (sic!) interests, and desiring to take advantage of the Poles, who are honest and idealistic, driving by theirs declarations and values, even against their own, actual interests.The author hopes the article can be a starting point for discussing the idea of resentment as a theoretical tool in research devoted not only to anti-Semitism, but also to xenophobia and attitudes to other groups in the democracy.

2

Students’ Coping with Mental States Caused by Intrapersonal Conflict

86%

Pitulko K., Li O., Kolosova O., Sedova T., Antonova N.

Polish Psychological Bulletin

|

2022

|

vol. 53

|

issue 1

3

Punishing (Non-)Citizens

86%

Peno M.

Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej

|

2016

|

vol. 2(13)

28-38

EN

If sociologists are to be trusted, reflexivity, focused on itself and devoid of any religious or at least ideological framework, leads to the weakening of control mechanisms. Such changes are accompanied by the polarization of social classes and by the exclusion of the so-called underclass (which certainly includes a vast majority of criminals) from the civil society. In the doctrine of criminal law of “mature modernism”, within the framework of a liberal-democratic state, the civil society, together with the idea of communication, is supposed to constitute a central reference point in the research on criminal liability. Reflexivity brings up new problems. New citizen-oriented criminal law is being shaped, based upon mediation and communication (e.g. restorative justice, Expressive Theory). The civil society does not include the area of politics or political nature of things, where the problem is not the justification of the punishment but the effectiveness of mere spatial isolation. In this sense, it is difficult to talk about the merits of the emancipation of an individual from the limitations imposed by the society. The weakening of any external authority and of political duties owed to the state is replaced by self-control proper to reflexive modernity only in cases where the individuals have adequate intellectual and ethical predispositions. Disappearance of the influence of external rules and values together with the mechanism of exclusion from the civil society results in the weakening of self-control and in selfish care only about one’s own perspective (but also in repressive subordination by the state). Such a state of affairs creates favourable conditions for objectifying criminal liability, abandoning the concept of guilt, and for attempts to provide an ethical justification of penalty – which are concepts taken from the “world of citizens”.

4

Preface : Levels of resentment in the University of the Third Age

86%

Kobylarek A.

Journal of Education Culture and Society

|

2016

|

vol. 7

|

issue 1

5-8

EN

Resentment has a particular place in the University of the Third Age. Here, the activities of the organization come up against the developing personalities of the elderly and crises of personality, which intensify the phenomenon. Temporary resentment can in unfavourable circumstances escalate into permanent resentment, which is more difficult to alleviate. The task of the manager is to uncover this phenomenon at a relatively early stage, and to take appropriate preventative measures in the form of long-lasting negotiation of tasks and a suitable system of sharing rewards.

5

Архитектоника эмоций и субъективная логика национальной истории в прозе Тараса Шевченко

86%

Малиновский А.

Heteroglossia- studia kulturoznawczo-filologiczne

|

2022

|

issue 13

11-29

EN

The article examines the prose of Taras Shevchenko in the context of a new model of historicism, the formation of a national narrative based on post-colonial rhetoric, speech mimicry, muted resistance to the official imperial discourse. Prose is presented as the most convenient way to develop a specifically politicized language, with the help of which a nation pronounces itself in a narrative, in its emotional matrices, historical reminiscences. The story „Naymichka” is analyzed in the aspect of everyday refraction of history, translation of collective emotional experience, its spatial deconstruction. Melancholy and resentment are considered as narrative formations that shed light on Ukrainian history and the post-traumatic experience generated by it. Emphasis is placed on its inescapability in the conditions of colonialism and hybrid identity. The topological analysis of emotions contributes to the understanding of the national landscape through the prism of the internalization of history in the mental structures of the individual.

6

Dogma and experience. Notes of the profile of Polish democracy

86%

Filipowicz S.

Studia Politologiczne

|

2014

|

vol. 31

9-22

EN

Three fundamental ideas: civil society, the free market and solidarity lay at the root of the concept behind the changes defined as a democratic transformation.

7

Alternatives for Unemployed Graduates – Opportunities or Threats

86%

Wagner I.

The New Educational Review

|

2005

|

vol. 7

55-58

EN

The author discusses occupational and emotional problems of higher education graduates who cannot find employment and decent remuneration after completing their graduate school education. Their inability to find jobs allowing them to make use of their university education results in their serious emotional problems and in economic emigration. The author hopes that the approaching population decline will bring partial solution of the problem.

8

Brak kanonu i resentyment współczesnego humanisty

81%

Doda-Wyszyńska A.

Człowiek i Społeczeństwo

|

2020

|

vol. 49

EN

A canon is a word of religious origin. It constituted a basic aim of education at the university level. However, that time came to an end when the idea of universality was replaced with the idea of perfection (implicitly a clerk-like perfection). Ressentiment (a repressed feeling, described by Nietzsche and later by Scheler) acts against a higher ability to enjoy cultural pleasure; it creates a contemporary human as a man of labour and utility who cannot make use of the so-called cultural assets (from the canon). Depending on which field the idea of a canon refers to, we will understand it as such. It is most associated with art where it functions as a set of models, rules and methods of creation current in a given period of culture. There are three semantic fields of the background needed to examine the notion of a canon: culture, time and space (I dedicated two chapters of the paper to each). Today, a humanist has completely new roles, since not only did culture change but also time and space – the basic “forms of sensuality”, which Kant defined as our main point of orientation and a ground for thinking about the world. Coping with the canon was mainly intended to teach good choices, not only the choices regarding texts. It may be the most important mission of humanists: to show the canon and teach how to choose one of our own. Now we are observing a kind of fear of the canon (Bloom).We are irritated with what we cannot understand. The biggest load of ressentiment lies within society, in which social equality, both political and formal, goes hand in hand with very large discrepancies in terms of actual power, wealth and education. Today, humanist reflection on culture even left the political level, related to knowledge, and entered a lower, more fundamental level connected with satisfying basic needs. The only role of a contemporary “humanist” is to free themself of illusions, i.e. also of the excess of texts. Our globalised space is ruled by quick rankings and summaries of texts. We lost the need to which art responded – to determine the eternal perspective of life.

9

Morfostaza. Resentymentalne uwarunkowania sprawstwa w polskiej sferze publicznej

72%

Weryński P.

Uniwersyteckie Czasopismo Socjologiczne

|

2017

|

vol. 19

|

issue 2

27-37

EN

According to the author, the reasons for the contemporary state of the Polish public sphere should be sought in a historically shaped system of emergent structural and cultural properties. Causal analysis of that research area can be done with the help of Margaret S. Archer’s theory of morphogenetic structure and agency. The sustained interest of the intelligentsia, (and to a lesser extent the post- transformational middle class) dominates in the sphere of structural properties. On the other hand the resentments co-create, in addition to ideas and values, emergent cultural properties. They are factors supporting the socio-cultural morphostasis. Resentments of major social strata in Poland can be diagnosed by reference to their effects. Inconsistent structure, specific thought systems and their related types of interaction (Max Scheler) result in resentment that limits actions leading to structural and cultural morphogenesis. Impact of social structure and culture on social categories subjected to resentment result in: passive citizenship, lack of participation in the public sphere.

PL

Według autora tekstu przyczyn współczesnego stanu polskiej sfery publicznej należy szukać w historycznie ukształtowanym systemie emergentnych właściwości strukturalnych i kulturowych. Analizy przyczynowej wspomnianego obszaru badań można dokonać przy pomocy teorii morfogenetycznej struktury i sprawstwa Margaret S. Archer. W sferze własności strukturalnych dominuje trwały interes inteligenckiego metauniwersum oraz w mniejszym zakresie potransformacyjnej klasy średniej. Natomiast resentymenty współtworzą, obok idei i wartości, emergentne własności kulturowe. Są czynnikami podtrzymującymi morfostazę społeczno-kulturową. Resentymenty głównych polskich warstw społecznych można diagnozować poprzez odwołanie się do ich efektów. Występowanie niespójnej struktury społecznej, specyficznych systemów myślowych i pochodnych im typów interakcji (Max Scheler) skutkuje tym, że wywołany przez nie resentyment ogranicza działania prowadzące do morfogenezy strukturalnej i kulturowej. Efektem działania struktury społecznej oraz kultury na poddane resentymentom kategorie społeczne jest bierność obywatelska, brak partycypacji w sferze publicznej.

10

Antysemityzm spiskowy. Charakterystyka pojęcia, nowa metoda pomiaru i uwarunkowania psychospołeczne

58%

Korzeniowski K.

Studia Socjologiczne

|

2015

|

issue 3(218)

127-148

PL

Artykuł przedstawia nową metodę pomiaru antysemityzmu spiskowego oraz charakterystykę natury tego zjawiska. Pomysł metody zasadza się na ważeniu poszczególnych charakterystyk aktywności Żydów nasileniem przekonania, że podejmowane są one skrycie. Badanie przeprowadzono na próbie reprezentatywnej dorosłych Polaków (N=800). Badano charakterystyki (i) położenia jednostki w strukturze społecznej oraz (ii) mentalności społeczno-politycznej. Przeprowadzona analiza wykazała, że narzędzie było wysoce rzetelne (współczynnik α Cronbacha wyniósł 0,94). Kolejne analizy wykazały, że metoda spełnia zakładane kryteria trafności teoretycznej. Analiza czynnikowa dała wysoce satysfakcjonujące rozwiązanie jednoczynnikowe. Stwierdzono, że antysemityzm spiskowy w zasadzie nie był bezpośrednio związany z charakterystykami położenia jednostki w strukturze społecznej. Okazało się natomiast, że antysemityzm spiskowy korelował z negatywnym afektem (depresją, deprywacją relatywną, resentymentem i negatywną oceną sytuacji w kraju), anomią społeczną i alienacją polityczną. Stwierdzono także, że antysemityzmowi spiskowemu towarzyszy autorytaryzm, ksenofobia oraz paranoja polityczna. Analiza ścieżkowa ukazała że antysemityzm spiskowy pośrednio zależał od małego kapitału kulturowego oraz autorytaryzmu i alienacji politycznej. Jego bezpośrednimi i jednocześnie najsilniejszymi predyktorami okazały się resentyment i paranoja polityczna. Można powiedzieć, że antysemityzm spiskowy jawi się jako konsekwencja przede wszystkim „zgorzkniałej polskiej duszy” oraz zgeneralizowanego myślenia spiskowego.

EN

The article presents new research tool for measurement of conspiratorial anti-Semitism and characteristics of the phenomenon nature. The idea of the method was based on weighing separate aspects of Jews’ activity by the conviction of their secretiveness. The study was carried out on the national sample of adult Poles (N=800). Two groups of explanatory variables were measured: (i) characteristics of the individual social position, and (ii) features of socio-political mentality. The analysis revealed that the research tool was highly reliable (Cronbach’s α coefficient was .91). The subsequent analyses show the method to meet the requirements of theoretical validity. Factor analysis gave highly satisfactory onefactor solution. It was established that conspiratorial anti-Semitism was not directly related to social position. It turned out however that conspiratorial anti-Semitism correlated with negative affect (depression, relative deprivation, resentment, and negative assessment of situation in Poland), social anomie, political alienation. It was also found out that conspiratorial anti-Semitism was accompanied by authoritarianism, xenophobia, and political paranoia. Path analysis showed that conspiratorial anti-Semitism indirectly depended on cultural capital, authoritarianism and political alienation. However its direct and the strongest predictors turned out to be resentment and political paranoia. One can say that conspiratorial anti-Semitism appears as a consequence mainly of “embittered Polish soul” and generalized conspiratorial thinking.

11

Догмы и опыт. Некоторые наблюдения над образом польской демократии

58%

Filipowicz S.

Studia Politologiczne

|

2013

|

vol. 30

11-25

RU

Концепция перемен, наделенная именем демократической трансформации, основывалась на трех базовых идеях – идее гражданского общества, идее свободного рынка, а также идее солидарности. Они стали фундаментом мифа основания польской демократии. Основой, как вскоре выяснилось, очень недолговечной. Механизмы свободного рынка и политической борьбы за власть привели к очень быстрому разрушению ценностей, связанных с идеалами гражданского общества и солидарности. На смену концепции взаимопонимания и содействия пришло беспардонная конкуренция. Разочарование и фрустрация погрузили польскую демократию в пучину ресентимента. Провалилась также идея рыночного саморегулирования. Польская демократия оказалась в пустоте, между полюсами ресентимента и наивного оптимизма присоединения, связанного с программой интеграции.

EN

Three fundamental ideas: civil society, the free market and solidarity lay at the root of the concept behind the changes defined as a democratic transformation. These ideas became the underpinning of the founding myth of Polish democracy, an underpinning which proved to be highly liable. Free market mechanisms and the political struggle for power were at the root of the erosion of values linked to the ideals of civil society and solidarity. The notions of mutual recognition and cooperation gave way to fierce competition. Disillusion and frustration plunged Polish democracy into a torrent of resentment. The idea itself of market self-regulation collapsed. Polish democracy found itself in a void, between the extremes of resentment and naïve accession-optimism, activated by the integration program. A deficit of symbolic capital thwarted the creation of a political communication model conducive to opening a genuine debate. Instead, an image-based politics emerged as a substitute of effective communication, representing a swing in activity away from debate and towards gestures and platitudes.

12

Mowa przeciwko przepraszaniu

58%

Hallich O.

Kultura i Wartości

|

2014

|

issue 12

DE

Wer „sich bei jemandem entschuldigt“, der bittet ihn um Verzeihung. Dieser Bitte kann durch Gewährung der Verzeihung entsprochen werden, und sie kann durch Nichtgewährung der Verzeihung abgelehnt werden. In diesem Beitrag wird nach dem normativen Status des Bittens umVerzeihung gefragt: Was, wenn überhaupt etwas, gibt uns das Recht, das Opfer eines von uns begangenen Unrechts um Verzeihung zu bitten? Nach einigen begrifflichen Klärungen wird ein Paradox offengelegt, das dem Bitten um Verzeihung inhärent ist. Wer um Verzeihung bittet, tut dies in einem Geist der Demut: Wenn der Täter seine Schuld anerkennt, wird er die gegen ihn gerichteten negativen Gefühle des Opfers als angemessen und gerechtfertigt ansehen. Indem er aber um Verzeihung bittet, versucht er, diese gegen ihn gerichteten negativen Gefühle zu ändern. Indem also der Täter um Verzeihung bittet, versucht er, einen Zustand herbeizuführen, den herbeiführen zu wollen er keinen Grund hat, wenn er aufrichtig reuig ist. Im Folgenden werden verschiedene Versuche, dieses Paradox aufzulösen, untersucht. Sie beruhen auf der Angabe von Gründen für das Bitten um Verzeihung, die unabhängig von dem Versuch sind, die negativen Gefühle des Opfers zu ändern. Vier in der einschlägigen Literatur unterbreitete Vorschläge werden diskutiert, nämlich 1) dass der Täter dem Opfer, indem er um Verzeihung bittet, seine Reue signalisieren will, 2) dass der Täter seine Selbstachtung wiedererlangen möchte, 3) dass der Täter seinen moralischen Status wiedererlangen möchte, 4) dass er eine Trennung zwischen sich als Person und der von ihm begangenen Tat deutlich machen möchte. Keiner dieser Vorschläge ist jedoch überzeugend, und die Versuche, das Paradox des Bittens um Verzeihung aufzulösen, scheitern. Ein Täter, der seine eigene Schuld anerkennt und sich aufrichtig dem Urteil des Opfers unterwirft, hat häufig keinen rationalen Grund, um Verzeihung zu bitten. In vielen Fällen ist der Verzicht auf das Bitten um Verzeihung ein Zeichen dafür, dass man Schuld ernst nimmt.

EN

Apologies and forgiveness are closely related. A wrongdoer, by offering his apologies, asks for forgiveness; the victim, by accepting them, grants it. In this talk, I aim at a normative assessment of apologies: what, if anything, gives us the right to ask the victim of our wrongdoing for forgiveness? After some conceptual clarifications, I attempt to lay open a paradoxical structure inherent in apologies. Apologies are made in a spirit of humility: if the offender recognises his guilt he will see the victim’s negative emotions towards him as proper and justified. Nevertheless, by begging for forgiveness, he tries to change the victim’s negative feelings towards him. Thus, by apologising, the offender tries to bring about a state of affairs which, if genuinely repentant and remorseful, he has no reason to want to bring about. In what follows I examine various attempts to dissolve this paradox. These include offering reasons for apologising that are independent of our wish to alter the victim’s feelings of resentment. I discuss four suggestions made in the literature on forgiveness, namely (i) that the offender wants to signal to the victim his feelings of regret, (ii) that he wants to regain his self-esteem, (iii) that he wants to regain his moral stature, and (iv) that he wants to indicate a separation between himself as a person and the act he has done. None of these suggestions, however, is persuasive. In sum, attempts to dissolve the paradox of apologies fail. An offender who recognises his own guilt and truly subjects himself to the victim’s judgement has no rational reason for asking for forgiveness. In many cases, not offering one’s apologies is a sign of taking guilt seriously. We should then see the refusal to ask for forgiveness as a virtue rather than as a vice.

PL

Przeprosiny ściśle łączą się z wybaczeniem. Składając przeprosiny, winowajca prosi o wybaczenie, a ofiara, udzielając wybaczenia, przeprosiny te przyjmuje. W niniejszych rozważaniach zajmuje się normatywnym wymiarem przepraszania. Co w ogóle daje nam prawo, by prosić ofiarę naszego występku o wybaczenie? Po przeprowadzeniu rozjaśnień pojęciowych prezentuje paradoks, który jest nieusuwalnie obecny w przepraszaniu. Przeprosin dokonuje się w duchu upokorzenia: jeśli sprawca uznaje swą winę, to dostrzega płynące ku niemu negatywne emocje ze strony ofiary. Zatem przepraszający sprawca stara się spowodować stan rzeczy, którego zaistnienia nie miałby powodów pragnąć będąc naprawdę skruszonym. Próbuję na różne sposoby rozwikłać ten paradoks. Między innymi ukazuję różne przesłanki, które uzasadniają przepraszanie, a są niezależne od naszego pragnienia, by zniwelowań u ofiary uczucie urazu. Rozważam cztery propozycje, obecne w literaturze traktującej o wybaczeniu, a mianowicie: 1) sprawca pragnie ukazać ofierze swoje uczucie żalu; 2) sprawca chce poprawić swą samoocenę; 3) sprawca pragnie uratować swoją pozycję moralną; 4) sprawca chce wskazać na oddzielenie pomiędzy nim, jako osobą, a aktem, którego się dopuścił. Jednak żadna z tych propozycji nie jest przekonująca. Podsumowując, można powiedzieć, że próby rozwikłania paradoksu przepraszania zawodzą. Sprawca, uznający własną winę i naprawdę poddający się pod osąd ofiary, nie ma racjonalnych przesłanek, by prosić o wybaczenie. W wielu przypadkach właśnie brak przeprosin jest znakiem autentycznego wzięcia na siebie winy. Można wówczas postrzegać odmowę proszenia o wybaczenie jako cnotę, a nie jako występek.

13

„Polityka krzywdy” PiS

58%

Rakusa-Suszczewski M.

Przegląd Socjologiczny

|

2018

|

vol. LXVII (67)

|

issue 2

119-138

EN

Answering the question of why the ruling party in Poland (PiS) maintains such strong support, we refer to various arguments and disciplines, from sociology, discourse analysis, and social psychology to cultural philosophy. We maintain that PiS consistently conducts populist politics, building on strong collective antagonisms and fuelling the social sense of harm. The concept of “harm” has a unique and exceptional power that affects the feelings and the imagination of people. This means that evoking this feeling of harm recalling it proves to be a particularly convenient tool to manage people’s consciences and beliefs. In this spirit, we consider how “harm” and its related concepts (resentment) are bound with populist politics, and how the “discourse of harm” is actually present in the recent memory of politics in Poland, and how it can give some social groups “perverse” satisfaction. However, what we see in this semi-conscious tactic, which we describe as the “policy of harm”, is long-term destructive consequences.

14

Kryzys debaty publicznej w polskiej demokracji a pop-polityka

58%

Bartoszek A.

Przegląd Socjologiczny

|

2018

|

vol. LXVII (67)

|

issue 2

65-91

PL

W artykule jest dyskutowany problem kryzysu debaty publicznej w Polsce, który przejawia się w agresywnej konfrontacji liberalnych i konserwatywnych elit władzy. Językowe praktyki piętnowania i wykluczania przeciwników ilustrują zmianę reguł komunikacji politycznej w następstwie wykorzystania cyfrowego obrazowania i replikowania nowych form przekazu. Autor przyjmuje definicję pop-polityki jako sieciowego „profilowania orientacji politycznych” w dyskursie publicznym prowadzonym za pomocą cyberkomunikacji i mediów społecznościowych. Pop-politykę można opisać jako rywalizacyjny spektakl medialny nakierowany na: neutralizację wizerunków politycznych, dyskredytację społecznego oporu, zniechęcanie do udziału w protestach wobec władzy. W niniejszym artykule analizowana jest natomiast jako zestaw praktyk komunikacyjnych wyrastających ze sprzeczności procesów globalizacji, neoliberalnej ekonomii i strukturalnej dekompozycji obywatelskiej opinii publicznej. Pop-polityka łączy reguły rytualizacji dyskursów, uwiedzenia publiczności z siłą resentymentów społecznych oraz imitacyjną rywalizacją i poszukiwaniem „kozłów ofiarnych”. Rywale polityczni budują domeny symboliczne w celu identyfikowania uczestników kulturowej wspólnoty. Polski konserwatyzm zdominował dyskursy pop-polityki kodami etnicznego patriotyzmu, afirmacji narodowych tradycji i paternalizmu władzy organizującej wspólnotę i udzielającej schronienia przed multikulturowymi zagrożeniami.

EN

This article discusses the symptoms of the crisis in public debate in Poland as an aggressive confrontation of liberal and conservative power elites. The language practices of stigmatising and excluding opponents express the change in the rules of political communication as a result of digital imaging and the replication of new forms of communication. The author expresses the hypothesis of pop politics as a network “profiling of political orientations” in the public discourse through cyber communication and social media. It defines its features as a competitive media spectacle aimed at neutralising political images; discrediting social resistance; and discouraging participation in protests against the authorities. He analyses pop politics as a set of communication practices arising from the contradictions of globalisation processes, neo-liberal economics and the structural decomposition of civic public opinion. It combines the rules of ritualising discourses, seducing the audience with the strength of social resentments, and imitative rivalry and the search for “scapegoats”. Political rivals build symbolic domains to identify participants of a cultural community. Polish conservatism has dominated the discourses of pop politics with codes of ethnic patriotism, the affirmation of national traditions and the paternalism of power, which organises the community and provides shelter against multicultural threats.

15

Homo malus. Zło jako zasada świata w myśli Emila Ciorana

51%

Piechaczek S.

Przegląd Humanistyczny

|

2016

|

vol. 60(2 (453))

57-69

PL

The article, referring to Emil Cioran’s thought, focuses on the philosophical analysis of the phenomenon of evil and the role it plays in human life. According to Cioran, a man does not incline to good, but as a slave of own individuality, wants to affirm his existence, thus human relationships are a chain of envy, hatred, resentment and revenge. Despite the fact that life in society founded on these feelings is unbearable, a man deliberately chooses the way of being based on them, as they are the only ones which add strength, drive his actions and the whole history. This, in turn, leads Cioran to the conclusion that only evil has substance and really exists, and its ubiquity and the role of the principle of movement indicate that the world could not be created by a good god, but an evil demiurge. Imperfection of a demiurge led him to create the world, which took over all his qualities. This is the bungled world, where everything gets destroyed, and in which everybody must cope with his destructibleness and passing on his own.

Refine search results

Have Only Jews Suffered? Holocaust Remembrance and Polish National Resentment

Students’ Coping with Mental States Caused by Intrapersonal Conflict

Punishing (Non-)Citizens

Preface : Levels of resentment in the University of the Third Age

Архитектоника эмоций и субъективная логика национальной истории в прозе Тараса Шевченко

Dogma and experience. Notes of the profile of Polish democracy

Alternatives for Unemployed Graduates – Opportunities or Threats

Brak kanonu i resentyment współczesnego humanisty

Morfostaza. Resentymentalne uwarunkowania sprawstwa w polskiej sferze publicznej

Antysemityzm spiskowy. Charakterystyka pojęcia, nowa metoda pomiaru i uwarunkowania psychospołeczne

Догмы и опыт. Некоторые наблюдения над образом польской демократии

Mowa przeciwko przepraszaniu

„Polityka krzywdy” PiS

Kryzys debaty publicznej w polskiej demokracji a pop-polityka

Homo malus. Zło jako zasada świata w myśli Emila Ciorana