Search results

1

The Dog in Pagan Beliefs of Early Medieval North-Western Slavs

100%

Kajkowski K.

Analecta Archaeologica Ressoviensia

|

2015

|

vol. 10

199–240

EN

Archaeological discoveries of dog teeth and their contexts imply that dogs may have played an important role in the worldviews of North-Western Slavs. Dog remains are found at sites strictly associated with cult practices but also at settlements, and they can be interpreted in various ways. So far discussions of dog remains have been limited in scope and very sporadically scholars have attempted to study them in a broader perspective. The aim of this paper is to look at the finds of dog remains in the area populated by North-Western Slavs in a more holistic way than ever attempted before and with a particular focus on the symbolic meanings that these animals could have had in the past. What was the role of dogs in religious practices? What function did they have in mythology? How were they perceived in pagan beliefs? The present paper will seek to find answers to these questions.

2

Poliitilised rituaalid ja diskursused Karnteni liidumaa naitel

100%

Fikfak J.

Mäetagused

|

2015

|

vol. 60

7-26

EN

This article discusses selected ritual practices in Klagenfurt (Sln. Celovec), the capital of the southernmost Austrian state of Carinthia (Germ. Kärnten). The first ritual is connected with October 10, when the 1920 plebiscite is commemorated on the streets of Klagenfurt. In this plebiscite, the majority of people voted for remaining a part of Austria, the successor state to Austria-Hungary. The second ritual is a more recent one, known as the Memorial Walk (Germ. Gedenkgehen, Sln. Spominska hoja). Various cultural practices are analysed, as well as the use of symbols and space, media, state, and national discourses.

3

Symbolic and Ritual Practices in the Post-Soviet Urban World: Symbolic Space and Festivity in the Cities of Eastern and Southern Ukraine, 1990s–2010s

84%

Rachkov Y.

Colloquia Humanistica

|

2021

|

issue 10

1-39

PL

Artykuł jest poświęcony badaniu praktyk symbolicznych i rytualnych w pięciu miastach południowej i wschodniej Ukrainy: Dnieprze, Doniecku, Zaporożu, Odessie i Charkowie, w latach 1990-2010. Symboliczne oraz rytualne praktyki miejskie (wyrażone przede wszystkim przy użyciu takich form symbolicznych jak miejskie święta, uroczystości) są szczególnie związane z kulturową i symboliczną przestrzenią miasta. Są one przede wszystkim swego rodzaju „symbolicznymi mediatorami” kulturowej pamięci miasta i uczestniczą w utrwalaniu, transmitowaniu i aktualizowaniu jego kulturowych znaczeń. W latach 90. i dwóch pierwszych dekadach XXI w. miejskie praktyki symboliczne i rytualne w Ukrainie charakteryzowały się próbami pozbycia się najbardziej odrażających przejawów sowieckiej kultury świętowania oraz stworzenia zupełnie nowego kanonu świąt. Po części procesy te odbywały się w ramach tzw. dekolonizacji pamięci historycznej, inicjowanej przez władze centralne i społeczności miejskie. Niewątpliwie ułatwiły to przemiany społeczno-polityczne, w szczególności związane z pomarańczową rewolucją (2004) oraz Euromajdanem (2013-2014), rosyjską agresją zbrojną na Ukrainę itp. Jednocześnie procesy transformacji sowieckich praktyk symbolicznych i rytualnych były umiarkowane: zmiana ustroju politycznego nie doprowadziła do „rewolucji ceremonialnej” na dużą skalę. Współczesna ukraińska kultura świąteczna łączy, często dość eklektycznie, przynajmniej kilka elementów: „nową” tradycję świąteczną, która na ogół opiera się na zapożyczonych „zachodnich” wzorcach kulturowych; element „tradycyjny”, zawierający akcenty narodowe i będący próbą ożywienia przedsowieckich wzorców kulturowych; „sowiecki”, który zachowuje sowiecki kanon świąteczny, jest często adaptowany do nowych tradycji miejskich. Ogólnie rzecz biorąc, można zauważyć, że proces budowy nowej miejskiej kultury świętowania w Ukrainie nie jest ukończony i charakteryzuje się niepewnością i możliwością „zwrócenia się” do tradycji świątecznych różnych epok historycznych.

EN

The article examines symbolic and ritual practices in five cities of southern and eastern Ukraine – Dnipro, Donetsk, Zaporizhzhia, Odesa, and Kharkiv – during the 1990s to 2010s. The author considers the ways in which urban symbolic and ritual practices (primarily expressed in such symbolic forms as municipal ceremonies and festivals) are connected with the cultural and symbolic space of cities. First and foremost, these practices represent a kind of “symbolic mediators” of urban cultural memory and participate in the preservation, broadcasting, and actualization of the cultural semantics of the city. During the 1990s to 2010s, urban symbolic and ritual practices in Ukraine were characterized by efforts to leave behind the most objectionable manifestations of the Soviet culture of festivity and create a fundamentally new festive canon. To an extent, these developments were part of the so-called “decolonization of historical memory,” initiated by the central government and urban communities. Undoubtedly, they were facilitated by the ongoing socio-political transformations, particularly those connected with the Orange Revolution (2004) and Euromaidan Revolution (2013–2014), the Russian aggression against Ukraine, etc. At the same time, the transformation of the Soviet complex of symbolic and ritual practices progressed only slowly; the change of political regime did not lead to a large-scale “ceremonial revolution.” Modern Ukrainian festive culture involves a combination, often quite eclectic, of at least several elements: a “new” style of festivity, generally based on borrowed “Western” cultural patterns; “traditional” forms, stressing national aspects and attempting to revive pre-Soviet cultural models; and “Soviet” forms, which preserve the Soviet festive canon, often adapted and rethought within the framework of the new urban tradition. Overall, the process of constructing a new model of urban festivity in Ukraine is far from complete; this emerging cultural complex remains fluid and capable of “turning” towards the festive traditions of different historical periods.

4

Pieśni „pustych nocy”

51%

Szymańska J.

Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury

|

1997-1998

|

vol. 9-10

211–252

PL

W kulturze ludowej czas po śmierci człowieka, kiedy – wedle wierzeń – dusza przebywa jeszcze na świecie, wśród żywych, wypełniają rytualne czynności, lamenty i śpiewy. Czynności te wyłączają zmarłego ze społeczności żywych, wyposażają duszę na podróż w zaświaty. Lament jest wyrazem bólu. Śpiew przynosi ukojenie, wpisuje śmierć w ogólny wymiar religijny, pozwala pogodzić się ze śmiercią jako nieodwracalnym faktem biologicznym. Pieśni pogrzebowe przynoszą akceptację śmierci. Są śpiewane podczas czuwania nad zwłokami. Trzydniowe czuwanie i śpiewanie nosi nazwę pustych nocy. Prezentowany repertuar pieśniowy pustych nocy układa się w jednorodne cykle tematyczne: (1) pieśni maryjne, (2) psalmy, (3) pieśni do patronów konania (świętych), (4) pieśni o męce Pańskiej, (5) pieśni medytacyjne (refleksyjno-żałobne). Pieśni sytuacyjne (pożegnalne), związane z aktami obrzędu pogrzebowego takimi, jak wynoszenie trumny z domu, droga do kościoła, droga na cmentarz, inhumacja – tworzą cykl swoisty.

Refine search results

1 Analecta Archaeologica Ressoviensia

1 Colloquia Humanistica

1 Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury

1 Mäetagused

1 Fikfak J.

1 Kajkowski K.

1 Rachkov Y.

1 Szymańska J.

1 2021

2 2015

The Dog in Pagan Beliefs of Early Medieval North-Western Slavs

Poliitilised rituaalid ja diskursused Karnteni liidumaa naitel

Symbolic and Ritual Practices in the Post-Soviet Urban World: Symbolic Space and Festivity in the Cities of Eastern and Southern Ukraine, 1990s–2010s

Pieśni „pustych nocy”