Search results

1

Wspólnota jako ontologia – koncepcja Jean-Luca Nancy’ego

100%

Baszczak B.

Roczniki Filozoficzne

|

2014

|

vol. 62

|

issue 2

75-96

EN

The article presents the question of community in Jean-Luc Nancy’s work La communauté désœuvrée (1983). Nancy’s writings on community are one of the most well known part of his work. That is why firstly that essay shows how Nancy redefined community and moved away from this word toward explicitly ontological terms such as being-in-common, being-together and being-with. Then we take up Nancy’s discussions of the relation between myth and community: between the interruption of myth, the unworked community (la communauté désœuvrée), and “literary com- munism.” And, eventually, at the end we take a closer look at the relation between Nancy’s understanding of community and history in general to show what Nancy means by finitude.

PL

Artykuł dotyczy zagadnienia wspólnoty w filozofii Jean-Luc Nancy’ego, będąc przede wszystkim analizą tej kategorii wyłożonej w dziele Rozdzielona wspólnota (La communauté désœuvrée). Główny wątek książki to próba ugruntowania kategorii wspólnoty na płaszczyźnie ontologicznej (jako bycie-wspólnie, bycie-razem, bycie-z). Sam ten pomysł decyduje niewątpliwie o nowatorstwie myśli Nancy’ego. By jednak go zrealizować, słusznie autor starał się oddzielić to pojęcie do historycznych, socjologicznych i politycznych kontekstów, by dopiero na tak przygotowanym „polu” teoretycznym zająć się wspólnotą jako taką. W kolejnej części artykułu rozważania skupione są na pojęciu mitu. Mit jest artykulacją wspólnoty jako zamkniętej immanencji. Nadaje jej fundament i identyfikację. Dlatego dyskurs wspólnoty, zdaniem Nancy’ego, powinien stać się praktyką przerywania mitu i tworzenia relacyjnych kategorii opisu rozdzielonej wspólnoty. Na koniec zaś staramy się odnieść kategorię wspólnoty do zagadnienia skończoności i historii, tak jak je ujmował Nancy.

2

The power of paradox: notes on categories of the tragic, mono no aware, and lacrimae rerum

100%

Korusiewicz M.

Świat i Słowo

|

2020

|

vol. 34

|

issue 1

233-250

EN

The paper is an attempt to investigate the intriguing convergence of the inner logic of three aesthetic categories that emerge from the experience of finitude of existence in diverse cultural environments: the awareness of the tragic in Western cultures, the Japanese category of mono no aware, expressing the painful beauty of things in their impermanence, and a famous Greco-Roman notion of lacrimae rerum (tears of things). All three – despite the deep disparities between the cultural traditions they represent – prove to be the ‘places’ of paradox, of powerful synchronic tension resulting from the ‘clash’ of contradictory forces, transforming one’s perception of the universum. It seems that it is the paradoxical nature of the experiences labelled by these categories (as confirmed by neuroscience) that allows us to confront our finitude with the aid of aesthetic tools.

3

Wniknąć w nicość. Bernharda Weltego wykład o nadziei i rozpaczy

80%

Piecuch J.

ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

|

2013

|

vol. 3

|

issue 2

313-322

PL

Myśl fryburskiego filozofa religii, Bernharda Weltego, wielokrotnie dotykała zagadnienia nicości. Artykuł prezentuje funkcje, jaką Welte przypisał idei nicości w kontekście doświadczenia konstytutywnego, wyznaczającego podstawową charakterystykę ludzkiej egzystencji. Doświadczenie konstytutywne pociąga za sobą przenikanie się czyjejś skończoności z nieskończonością. Ta pierwsza wyraża się w byciu świadomym własnej śmiertelności i winy, ta druga w aktywności ludzkiego ducha, szczególnie w odczuwaniu obowiązku. Bycie człowieka sytuuje się między tymi przeciwstawnymi siłami, poszukuje sensu swojej egzystencji. Jednocześnie stwarza ono różne relacje, jakie mogą między nimi zachodzić. Ich porządek może prowadzić do afirmacji bądź negacji czyjejś egzystencji. Jeżeli dodamy do owych relacji doświadczenie nicości (wraz z jej specyfiką), to tworzą one razem akt wyboru między afirmacją a negacja bardziej przypominający ostateczny wybór między nadzieją a rozpaczą.

EN

The thought of Bernhard Welte, a philosopher of religion from Fribourg, many times touched upon the subject of nothingness. This article aims at presenting the function he ascribed to the idea of nothingness in the context of constitutive experience determining fundamental characteristics of human existence. This constitutive experience involves going through ones finiteness and infinity. The former is expressed as being conscious of one’s mortality and guilt, the latter in the activity of human spirit, especially the feeling of duty. A human being placed in between these opposing powers, seeks the sense of its existence. Simultaneously, it creates different relations which can occur between them. Their order can either lead to affirmation or negation of one’s own existence. If we add the experience of nothingness (with its specificity) to these relations, together they make the act of choosing between affirmation and negation more like the final choice between hope and despair

4

Heidegger and the finitude of the work of art

80%

Morrison A.

Studia Philosophiae Christianae

|

2013

|

vol. 49

|

issue 4

155-179

EN

Heidegger’s The Origin of the Work of Art reevaluates how artworks are meaningful by offering a phenomenological description of the work of art as an historically situated event. This ontological interpretation of art not only rehabilitates our sense of the materiality and singularity of the artwork but it also enables us to think the conditions of the creation and genuine preservation of artworks. In this paper I develop the concept of ruination and argue that ruination is the essence of the artwork. My interpretation emphasizes Heidegger’s insistence on the finitude of the artwork and reveals that Heidegger’s example of the ruin of the ancient temple is exemplary precisely because the ruination of the artwork is an essential characteristic of its happening rather than something that befalls it from outside.

5

Hans Wagner jako neoneokantysta

61%

Pietras A.

Folia Philosophica

|

2018

|

vol. 39

EN

The aim of the paper is to briefly present the philosophy of Hans Wagner (1917-2000) as belonging to the last phase of the development of the German transcendental philosophy. Hans Wagner’s philosophy is presented as an attempt to synthesize earlier positions developed on the basis of this tradition, namely the synthesis of: (a) neo-Kantianism with post-neo-Kantianism, (b) Kant's philosophy with Hegel's philosophy, (c) neo-Kantian transcendentalism with Husserl's transcendentalism, (d) the philosophy of transcendental subject (Kant, neo-Kantianism, phenomenology) with the philosophy of empirical subject (Hönigswald, Heidegger, Sartre). The main theoretical figure of Hans Wagner’s philosophy is the problem of two aspects of human thinking: its absoluteness and finiteness. According to Wagner development of the philosophical reflection, which we can observe on the example of the evolution of - originating from Kant - transcendental philosophy, leads to an explanation of the possibility to reconcile these two aspects of human thinking, and thus to answer the very question: how is it possible that our thinking can be both absolute and finished, and what are the consequences of this fact for the status of all cultural products of human thinking, such as: science, morality or law.

PL

Celem artykułu jest krótkie przedstawienie filozofii Hansa Wagnera (1917-2000) jako należącej do ostatniej fazy rozwoju tradycji niemieckiej filozofii transcendentalnej. Filozofia Wagnera przedstawiona zostaje jako próba syntezy wcześniejszych stanowisk rozwiniętych na gruncie tej tradycji, a mianowicie jako synteza: (a) neokantyzmu z postneokantyzmem, (b) filozofii Kanta z filozofią Hegla, (c) transcendentalizmu neokantystów z transcendentalizmem Husserla, (d) filozofii podmiotu transcendentalnego (Kant, neokantyzm, fenomenologia) z filozofią podmiotu konkretnego (Hönigswald, Heidegger, Sartre). Podstawową figurę teoretyczną filozofii Hansa Wagnera stanowi problem dwuaspektowości myślenia ludzkiego: jego absolutności i skończoność zarazem. Zdaniem Wagnera rozwój refleksji filozoficznej, który obserwujemy na przykładzie ewolucji pochodzącej od Kanta tradycji filozofii transcendentalnej, prowadzi do wyjaśnienia możliwości pogodzenia tych dwóch aspektów ludzkiego myślenia, a więc do odpowiedzi na pytanie: jak to możliwe, że nasze myślenie może być jednocześnie absolutne i skończone, a także – jakie są tego konsekwencje dla statusu wszystkich kulturowych wytworów ludzkiego myślenia, takich jak: nauka, moralność czy prawo.

Refine search results

1 ARGUMENT: Biannual Philosophical Journal

1 Folia Philosophica

1 Roczniki Filozoficzne

1 Studia Philosophiae Christianae

1 Świat i Słowo

1 Baszczak B.

1 Korusiewicz M.

1 Morrison A.

1 Piecuch J.

1 Pietras A.

1 2020

1 2018

1 2014

2 2013

Wspólnota jako ontologia – koncepcja Jean-Luca Nancy’ego

The power of paradox: notes on categories of the tragic, mono no aware, and lacrimae rerum

Wniknąć w nicość. Bernharda Weltego wykład o nadziei i rozpaczy

Heidegger and the finitude of the work of art

Hans Wagner jako neoneokantysta