Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 9

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  spiritual exercises
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Spiritual Exercises as an Essential Part of Philosophical Life

100%
Gasparov I.
Dialogue and Universalism
|
2014
|
issue 3
45-49
EN
In my paper I will argue for the thesis that spiritual exercises are an essential part of every philosophical life. My arguments are partly historical, partly conceptual in their nature. First, I show that philosophy at each stage of its history was accompanied by spiritual exercises. Next, I provide a definition of spiritual exercises as genuinely philo-sophical activity. Then I show that the philosophical life cannot be complete if it does not include spiritual exercises.
2
Publication available in full text mode
Content available

Technological Exercises

88%
Dobkowski P.
Eidos. A Journal for Philosophy of Culture
|
2021
|
vol. 5
|
issue 2
78-87
EN
The paper aims at setting the problem of the relation between technology, and the individual within the framework of Pierre Hadot’s idea of spiritual exercises. It compares two rivaling views of technology that originated in the Weimar Republic in order to outline a problematic field for examining the present position of the individual and technology. As the approaches of Weimar philosophers call for an actualization, the conception of Michel Foucault’s technologies of the self is brought forth. In the conclusion of the paper, the need for contradistinction within the very notion of technology is stressed, in an attempt to incorporate the topical issue into Hadot’s theory of philosophy as a way of life.
3
Content available remote

Learning old age and learning in old age: an individual perspective

75%
Semków J.
EXLIBRIS Biblioteka Gerontologii Społecznej
|
2017
|
issue 1 (13) /2017 Active and Healthy Ageing
25-32
EN
Learning old age has an essentially individual character since it is dependent on many different factors. The first one, is the age of a person which, as I argue by referring to personal experiences, has a huge influence on our attitude towards seniors – from the acceptance and respect for old age, to its disavowal as a mark of a declining and decrepit lifeform. The second factor, nonetheless also important, is the experience of living in a multigenerational family in which the eldest members are deemed significant and entertaining respect. Another factor that shapes our perception of seniors is the level of environmental and widely societal awareness of the significance of aging processes and of their inevitability in the life of every human being. In that matter, we are still burdened with a feeling of inferiority as those who were bound to live on until the age of seventy, eighty, and ninety. Deeply ingrained, and stemming from a bad tradition, belief that leads one to commonly associate old age as the one “on which God had failed” is very slowly being eliminated from collective consciousness. The process is enhanced by a new opening of the last phase of life which as a result of constant lengthening acquires a new dimension, followed by a new meaning. Numerous examples of old people who take care of their psycho-physical condition and their social and spiritual development are gradually retrieving old age to its rightful place in human lifespan. In this process of change, a leading role seems to be played by a person’s spiritual development whose important component is spiritual practice wherein and thanks to which old age acquires the status of life’s period not worse than its previous stages.
4
Publication available in full text mode
Content available

Jezuickie rekolekcje o. Honorata Koźmińskiego OFMCap

63%
Derdziuk A.
Studia Elbląskie
|
2022
|
vol. 23
187-199
EN
Blessed Honorat Koźminski, OFMCap (1829 – 1916), founder of numerous religious congregations and renewer of the face of the Church in Poland at the turn of the 19th and 20th centuries, in his spiritual experience drew from the spiritual exercises of St Ignatius of Loyola. This was done through the use of books authored and published by Jesuits, and by living retreats according to the Ignatian method. The article discusses the question of the place of annual retreats in the rhythm of continuous formation of Capuchins and shows the Jesuit manuals that were within the range of interest of Father Honorat Koźmiński, as well as presents the adherence of the Founder of hidden congregations to the method of spiritual exercises of St Ignatius. Out of the fifty-two series of retreats that Fr. Koźmiński personally experienced, as many as thirty-four were conducted from Jesuit manuals. Despite his deep attachment to the spirituality of Saint Francis of Assisi, the Blessed Capuchin had a great appreciation for the spiritual exercises promoted by the Jesuits.
PL
Bł. Honorat Koźmiński OFMCap (1829 – 1916), założyciel licznych zgromadzeń zakonnych i odnowiciel oblicza Kościoła w Polsce na przełomie XIX i XX wieku, w swoim duchowym doświadczeniu czerpał z ćwiczeń duchowych św. Ignacego z Loyoli. Dokonywało się to przez korzystanie z książek autorstwa jezuitów i wydawanie tego rodzaju publikacji oraz przeżywanie rekolekcji według metody ignacjańskiej. W artykule została omówiona kwestia miejsca dorocznych rekolekcji w rytmie formacji ciągłej kapucynów oraz ukazane zostały podręczniki jezuitów, które były w zasięgu zainteresowań o. Honorata Koźmińskiego, a także jest przedstawione przylgnięcie Założyciela zgromadzeń ukrytych do metody ćwiczeń duchownych św. Ignacego. Spośród pięćdziesięciu dwóch serii rekolekcji, które o. Koźmiński osobiście przeżywał, aż trzydzieści cztery było odprawianych z podręczników jezuickich. Błogosławiony kapucyn mimo głębokiego przywiązania do duchowości świętego Franciszka z Asyżu miał wielkie uznanie dla ćwiczeń duchownych propagowanych przez jezuitów.
5
Publication available in full text mode
Content available

Autorytet w teorii i praktyce towarzyszenia wychowawczego

63%
Marek Z.
Studia Paedagogica Ignatiana
|
2017
|
vol. 20
|
issue 5
231-248
PL
Kwestia autorytetu w wychowaniu jest różnie postrzegana i rozwiązywana. W prowadzonym toku myślowym opieramy się na inspiracjach pedagogii ćwiczeniami duchownymi Ignacego Loyoli. Według idei ćwiczeń autorytet wychowawcy powinien być oparty na gotowości stawania przy wychowanku, zezwalania mu na podejmowanie własnych inicjatyw, a jednocześnie czuwanie, by jego poszukiwania drogi własnego rozwoju nie sprowadziły go na bezdroża. Takie jego rozumienie pokazuje, że odnosimy go do działań wspomagających osobę w porządkowaniu własnego życia w sferze somatycznej, psychicznej i duchowej. Oparta na takich założeniach pedagogia ignacjańska powodzenie tego rodzaju działań opiera na dialogu Boga z człowiekiem i człowieka z Bogiem. Oczekuje się, że będzie on inspirował wysiłek człowieka do wprowadzaniu ładu we wszystkich zakresach swego życia. Przedłożone rozumienie autorytetu w specyczny sposób określa rolę wychowawcy w procesach wychowania. Sprowadza się ona do funkcji towarzyszenia na wspólnej z wychowankiem drodze do osiągania pełni człowieczeństwa. W zrozumieniu i wprowadzaniu do praktyki pedagogicznej przedłożonego rozumienia autorytetu pomaga akceptacja założeń personalizmu chrześcijańskiego.
EN
The issue of authority in education is perceived and resolved in various ways. In the following line of reasoning we rely on the inspirations provided by the pedagogy of The Spiritual Exercises of Ignatius Loyola. According to the idea of The Exercises, the authority of the educator should be based on his or her willingness to assist the student, to allow him to take his own initiative, while at the same time ensuring that his search for a path of his own development does not lead him astray. This understanding of authority shows that we refer it to actions that assist a person in ordering his or her life in the somatic, psychic and spiritual spheres. Based on such assumptions, Ignatian pedagogy considers the success of these actions to be contingent on the dialogue of God with man and of man with God. This dialogue is expected to inspire man's efforts to bring order in all areas of his life. The proposed understanding of authority determines the role of the educator in the processes of upbringing in a specific way. It comes down to the function of accompanying the student on the common path towards the attainment of the fullness of humanity. Accepting the assumptions of Christian personalism helps to understand this notion of authority and to apply it to pedagogical practice.
6
Publication available in full text mode
Content available

Ignacjańskie korzenie duchowości papieża Franciszka

51%
Kotlewski T.
Studia Bobolanum
|
2019
|
vol. 30
|
issue 3
59-70
EN
y Jesuit spirituality grows out of the roots of the Spiritual Exercises. It is in the Exercises, thanks to them and through them, that every Jesuit forms his mind and heart. Also the spirituality of Pope Francis grows from the Ignatian roots, and he is the spiritual son of Saint Ignatius. Ignatian spirituality is characterised by seeking and finding God in everything, to love Him and to serve Him in all aspects. Also for Jorge Bergoglio, the world is the mission environment, help in the mission and the object of the mission. Everyone is sent to a „such” and not different world, to the world in which they live and which needs redemption, transformation and a return to the Source. Return to God is through prayer and discernment. In Ignatian spirituality, prayer and spiritual discernment are closely related. There is no truly Christian spiritual discernment without prayer. However, true prayer always leads to authentic spiritual discernment. In the thought of Saint Ignatius through prayer and discernment the human being becomes a tool to love and serve God in everything. The purpose of the article is to show the Ignatian roots of the spirituality of Pope Francis, in the centre of which is the message of God’s mercy.
PL
Duchowość jezuitów wyrasta z korzeni, jakimi są Ćwiczenia duchowe. To w nich, dzięki nim i na ich drodze każdy jezuita formuje swój umysł i serce. Duchowość papieża Franciszka także wyrasta z ignacjańskich korzeni, bo jest on duchowym synem św. Ignacego. Duchowość ignacjańska charakteryzuje się szukaniem i znajdowaniem Boga we wszystkim, aby Go miłować i służyć Mu we wszystkich rzeczach. Także dla Jorge Bergoglio świat jest pomocą w misji oraz jej obiektem misji. Wszyscy są posłani do takiego a nie innego świata, do świata, w którym żyją i który potrzebuje odkupienia, przemiany oraz powrotu do Źródła. Powrót do Boga dokonuje się przez modlitwę i rozeznawanie. W duchowości ignacjańskiej modlitwa i rozeznawanie duchowe są ściśle powiązane. Nie ma prawdziwie chrześcijańskiego rozeznania duchowego bez modlitwy. Natomiast prawdziwa modlitwa zawsze prowadzi do autentycznego rozeznawania duchowego. W myśli św. Ignacego przez modlitwę i rozeznawanie człowiek staje się narzędziem, aby kochać i służyć Bogu we wszystkim. Celem artykułu jest pokazanie ignacjańskich korzeni duchowości papieża Franciszka, w której centrum znajduje się przesłanie o Bożym miłosierdziu.
7
Publication available in full text mode
Content available

O uobecnieniu duszy, Sokratesie psychagogu i sztuce uświadomionego mówienia

51%
Femiak T.
Studia Philosophiae Christianae
|
2018
|
vol. 54
|
issue 3
85-110
EN
This article presents an intuitive and synthetic interpretation of Socratic maieutics. In it we share the results of the workshop series : ‘How to make use of your own stupidity? Philosophical consulting in psychology’, held at Warsaw University and the University of Social Sciences and Humanities in Warsaw from 2004 to 2012. This was the first seminar series on philosophical counseling examined in academic settings in Poland. Interpreting Socratic maieutics in the spirit of Homeric psychology contributed to the formulation of a number of exercises on conscious speaking, which were incorporated into academic teaching. Students were asked to write down their observations during an exercise, and some sessions were filmed. This allowed us to gather very interesting material, which was the basis for further theoretical and empirical research. In this article, I briefly illustrate conscious speaking, present notes from student exercises and share short recorded material.
PL
W artykule podjęta jest próba intuicyjnej syntetycznej interpretacji sokratejskiej maieutyki w duchu psychologii homeryckiej. Bazując na tej interpretacji, opracowano ćwiczenie uświadomionego mówienia, które zostało włączone do zajęć akademickich: „Jak praktycznie wykorzystać własną głupotę? – doradztwo filozoficzne w warsztacie psychologa”, prowadzonych na Uniwersytecie Warszawskim i w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w latach 2004–2012. Na gruncie akademickim były to pierwsze w Polsce seminaria poświęcone doradztwu filozoficznemu. Podczas ćwiczeń studenci byli proszeni o zapisywanie swoich obserwacji. Niektóre ćwiczenia były filmowane. W ten sposób został zebrany bardzo ciekawy materiał, który może być podstawą do dalszych poszukiwań teoretycznych i empirycznych. W artykule krótko przedstawiam, czym jest uświadomione mówienie, prezentuję zapiski z ćwiczeń studentów oraz wskazuję na krótki materiał filmowy.
8
Content available remote

Edukacja do przebaczenia w pedagogii ignacjańskiej

51%
Dyrek K., Marek Z.
Paedagogia Christiana
|
2016
|
vol. 2/38
61-84
PL
Autorzy artykułu wyjaśniają, jak pedagogia ignacjańska wspiera wychowanków w rozwiązywaniu problemów związanych z przebaczeniem i pojednaniem. Tłumaczą, że w świetle jej założeń nie można mówić o regułach, których zastosowanie niemal mechanicznie doprowadzi do pojednania zwaśnionych stron. Wskazują, że w tym przypadku należy mówić o procesie, który związany jest z różnymi okolicznościami człowieka. Opierając się na duchowości ignacjańskiej, którą rozumieją jako sposób czy też styl postępowania człowieka, wskazują, że za jej pośrednictwem można wesprzeć osobę w zrozumieniu istoty i podstaw przebaczenia. Źródłem tak rozumianego wsparcia, nazywanego też formacją człowieka, jest wiara chrześcijańska, natomiast metodą ćwiczenia duchowne (rekolekcje). Proces, jaki następuje w ich toku, uświadamia człowiekowi prawdę o nim samym, a także o tym, co dla niego uczynił Bóg. Stopniowe ważenie obu tych rzeczywistości prowadzi osobę do uznania nieproporcjonalnego daru przebaczenia, jaki staje się jego udziałem wobec tego, jakiego winien udzielić. Do tego toku myślenia i działania człowieka odwołuje się pedagogia ignacjańska. Chodzi w niej o tworzenie wychowankowi warunków do zrozumienia sensu przebaczenia i wyzwalania w nim gotowości takiego działania. W tego rodzaju refleksję wprzęgnięte zostaje poznanie religijne, które obok poznania naturalnego jest ważnym punktem odniesienia dla pedagogii ignacjańskiej.
EN
The authors of the article explain how the Ignatian pedagogy supports the students in solving problems related to forgiveness and reconciliation. They point out that it does not provide  rules leading automatically to the reconciliation of the feuding parties. Instead, one might speak of the process, which is contingent on a variety of human circumstances. The authors indicate that the Ignatian spirituality understood as a manner of human conduct can help the person understand the nature and basis of forgiveness. The source of this support, which is also called the formation of man, is the Christian faith, and the method of transmitting it is a spiritual retreat. In the course  of the retreat, the person realizes the truth about himself and about what God has done for him. The gradual weighing of both of these realities leads the person to recognize the disproportion between the forgiveness received and the one expected of him/her. The Ignatian pedagogy taps into this line of thinking and acting. It is about providing the student with the conditions to understand the meaning of forgiveness and triggering the readiness for such action. This kind of reflection is coupled with religious knowledge, which, apart from natural cognition, is an important point of reference for the Ignatian pedagogy.
9
Publication available in full text mode
Content available

Narodziny terapii filozoficznej z ducha antyku. W kierunku stawania się osobą

38%
Femiak T.
Studia Philosophiae Christianae
|
2020
|
vol. 56
|
issue 2
109-126
EN
This paper lists the problems that philosophical therapy deals with and tries to provide a definition of philosophical therapy. In particular, we find references to Homeric psychology, contemporary therapeutic trends, and examples of the use of philosophical therapy (observation records after individual sessions of philosophical therapy or group work). This article develops the connections between philosophical therapy and the ancient understanding of philosophy (ancient spiritual exercises). The focal point of our considerations concerns the application of philosophical therapy to the process of becoming a person. ------------- Received: 27/01/2020. Reviewed: 03/03/2020. Accepted: 30/03/2020
PL
Autor wylicza problemy, którymi zajmuje się terapia filozoficzna i podejmuje próbę podania jej definicji. W tekście znajdziemy odwołania do psychologii homeryckiej, współczesnych nurtów terapeutycznych oraz przykładów zastosowania terapii filozoficznej (zapisy obserwacji osób po odbyciu indywidualnej sesji terapii filozoficznej lub pracy grupowej). W artykule ukazany został związek terapii filozoficznej ze starożytnym pojmowaniem filozofii (antyczne ćwiczenia duchowe). Główną osią, wokół której prowadzone są rozważania jest zastosowanie terapii filozoficznej w procesie stawania się osobą. ------------- Otrzymano: 27/01/2020. Zrecenzowano: 03/03/2020. Zaakceptowano do publikacji: 30/03/2020
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.