Search results

1

Dokąd zmierza filozofia matematyki?

100%

Piotrowska E.

Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

|

2016

|

issue 2

2

Global Governance – a Perspective on World Politics. Four Theoretical Approaches

84%

Kozub-Karkut M.

Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

|

2014

|

vol. 44

22-42

PL

Artykuł przedstawia miejsce, jakie w horyzoncie nauki o stosunkach międzynarodowych może zajmować termin global governance. Global governance zdefiniowane zostało jako próba nazwania współpracy funkcjonujących w świecie instytucji i organizacji międzynarodowych, a także działających w globalnej skali podmiotów prywatnych. Dodatkowo przedstawione zostało drugie rozumienie global governance – jako próba konceptualizacji współczesnych stosunków międzynarodowych. Pytania badawcze stawiane w artykule to pytania o to, w jaki sposób najbardziej wpływowe teorie stosunków międzynarodowych reagowały na termin global governance oraz dlaczego tak bardzo modne w latach 90. XX w. określenie nie zdołało utrzymać swojej popularności. Wnioski artykułu wskazują, że wieszczona przez popularyzatorów terminu global governance instytucjonalna transformacja nigdy nie nadeszła i pozimnowojenny porządek międzynarodowy nie poddaje się żadnym formom global governance.

EN

The objective of this article is to demonstrate the place of the global governance concept in four international relations theories: realism, liberalism, neoliberal institutionalism and social constructivism. Global governance is defined as the sum of ways that institutions and international organizations, both public and private, use to try to cooperate at the global level in order to manage their common affairs. In addition, the paper defines global governance as being a specific perspective on world politics that offers a tool for understanding global change in an era of shifting boundaries and relocated authorities. The main research questions of the article are: how the most influential IR theories have reacted to the global governance concept and why the term ‘global governance’, so popularly and so frequently used in the 1990’s, has not resulted in a stable concept. Conclusions and suggestions presented in the summary point out that global governance held the promise of a radical transformation (predicted by almost every IR theory) of world order at the end of the Cold War. However, this great institutional transformation has never taken place. Therefore, current global politics still remain resistant to any form of world (or global) governance.

3

Dokąd zmierza filozofia matematyki?

84%

Piotrowska E.

Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

|

2016

|

issue 2

4

The ‘Fight Against Corruption’ as a Never-Ending and Self-Legitimizing Process

84%

Czepil B.

Studia Socjologiczne

|

2016

|

issue 4(223)

201-228

EN

The article is an analysis of various unintended consequences of the contemporary ﬁght against corruption. The author employs a social constructionist approach to argue that recent anti-corruption developments show that the ‘ﬁght against corruption’ will never stop regardless of how effective it may be. Moreover, the anti-corruption crusade can be characterized as a self-legitimizing process because it creates new areas for anti-corruption actions by constructing new forms of corruption, thereby justifying the continuation of anti-corruption efforts. As a point of departure, the author analyses corruption as a socially constructed phenomenon in order to remind us that because of its inherent features, corruption is an irremovable part of the public sphere, thus making anti-corruption actions never-ending. Then certain paradoxes and developments in contemporary anti-corruption efforts are presented to further explain the never-ending and self-legitimizing nature of ﬁghting corruption. The penultimate part highlights various new deﬁnitions of corruption proposed by social scientists and the questions raised by these conceptual undertakings. In the concluding section, the problems resulting from anti-corruption dynamics are presented.

XX

Artykuł jest analizą niektórych niezamierzonych rezultatów współczesnej „walki z korupcją”. Autor wykorzystuje podejście społecznego konstruktywizmu, aby pokazać dlaczego współczesne tendencje antykorupcyjne, niezależnie od efektywność walki z korupcją, pozwalają uznać, że ta walka nigdy się nie skończy. Ponadto, krucjata przeciwko korupcji została scharakteryzowana jako autolegitymizujący się proces, ponieważ poprzez konstruowanie nowych form korupcji prowadzi do kreowania nowych obszarów działań antykorupcyjnych, w ten sposób uzasadniając konieczność jej kontynuowania. Punktem wyjścia jest analiza korupcji jako zjawiska konstruowanego społecznie mająca na celu wskazanie, że ze względu na konstytutywne właściwości korupcji jest ona nieusuwalną częścią przestrzeni publicznej, dlatego też działania antykorupcyjne nigdy się nie kończą. Następnie, aby dogłębniej wyjaśnić niekończącą się oraz autolegitymizującą specyﬁkę walki z korupcją, opisane są paradoksy i wybrane przykłady z obszaru współczesnych działań antykorupcyjnych. Ostatnia część artykułu koncentruje się na nowych deﬁnicjach korupcji proponowanych przez przedstawicieli nauk społecznych i prowadzi do postawienia pytań, do jakich skłaniają te konceptualne propozycje. W ramach konkluzji przedstawiono problemy wynikające z opisanej dynamiki antykorupcyjnej, z którymi należy się zmierzyć.

5

Reforma, reformizm, Reformacja – analiza filozoficzna

67%

Bartoś T.

Rocznik Teologiczny

|

2017

|

vol. 04

865-874

PL

Reformizm to historyczna praktyka wymyślania na nowo struktury społecznej. Reformizm jest zastosowaniem nowych idei w sporze z tradycyjnymi praktykami społecznymi. Najbardziej znaczącym przykładem i zarazem najstarszym są reformy Solona w starożytnej Grecji. Aktywna postawa wobec tradycji jest obecna w XVI wiecznym ruchu Reformacji. To także dobry przykład społecznego konstruktywizmu. Główną ideą jest stworzenie nowego typu społeczeństwa. Wedle idei (indywidualnego zamysłu) reguluje się funkcjonowanie społeczności. To intelektualistyczny i zarazem centralistyczny aspekt reformizmu. Reformacja była trwałą przeszkodą papieskiego ekspansjonizmu. Reformacja to także nowy etap ewolucji katolicyzmu, oznacza bycie w trwałej interakcji z ruchami protestanckimi. Kontrreformacja dla katolicyzmu miała efekt paraliżujący. Uniemożliwiała modernizację, jeśli tylko możliwe zmiany przypominały te wymyślone przez protestantów. Ostatecznie katolicyzm nie zrezygnował z idei jedności. Podział uznany za zło, wymaga naprawy. Stąd oczekiwanie na lepsze czasy, kiedy to nawrócą się i wrócą do katolickiej Macierzy, najpierw Żydzi, a później wszystkie historyczne odłamy chrześcijaństwa.

EN

Reformism is the historical practice of reinventing the structure of society. Reformism means implementing new ideas confl icting with traditional social practices of which Solon’s reforms in ancient Greece are among the oldest and most signifi cant examples. A proactive attitude towards tradition was present in the 16th century Reformation. Th is is also a good example of social constructivism. The main idea was to create a new type of society. The functioning of society is regulated according to ideas (of individual intellect). This is the intellectualist and centralist aspect of reformism. The Reformation functioned as a permanent obstacle to papal expansionism. It also meant a new phase in the evolution of Catholicism—an ongoing interaction with Protestant movements. The Counterreformation had a paralyzing eff ect on Catholicism, preventing modernization by rejecting any changes that might resemble those invented by Protestants. Ultimately Catholicism did not abandon the ideal of unity. Schism, recognized as evil, demands repair. Th us, the anticipation of better times, when all would convert or return to the Mother Church — fi rst the Jews, and later all the historical off shoots of Christianity.

6

Od demaskacji ku budowaniu. Po-krytyczna perspektywa badań pedagogicznych

67%

Zamojski P.

Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

|

2014

|

vol. 17

|

issue 3(67)

7-22

EN

The article aims at questioning the critical paradigm in social sciences, and within, in educational research. Starting from the reconstruction of its main assumptions and the critical arguments against this paradigm I try to conceptualise a possibility of post-critical perspective in educational research with reference to the work of J. Rancière, A. Badiou and G. Biesta. The essence of this post-critical perspective I claim to be the practice of building, which requires a shift from philosophy of emancipation to philosophy of responsibility to be undertaken. The practice of building is understood as an intervention of a pedagogue into a social status quo, and is conceptualised with reference to the radical social constructivism of symbolic interactionism.

PL

Zasadniczym celem niniejszego artykułu jest problematyzacja krytycznego paradygmatu nauk społecznych i humanistycznych, w tym krytycznego paradygmatu uprawiania badań edukacyjnych, który – jak sądzę – przeżywa istotny szeroko komentowany na świecie kryzys. Następnie chciałbym wskazać rysującą się możliwość po-krytycznego ujmowania humanistyki, w tym badań społecznych i edukacyjnych.

Refine search results

2 Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria

1 Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

1 Rocznik Teologiczny

1 Studia Socjologiczne

1 Teraźniejszość – Człowiek – Edukacja

2 Piotrowska E.

1 Bartoś T.

1 Czepil B.

1 Kozub-Karkut M.

1 Zamojski P.

1 2017

3 2016

2 2014

Dokąd zmierza filozofia matematyki?

Global Governance – a Perspective on World Politics. Four Theoretical Approaches

Dokąd zmierza filozofia matematyki?

The ‘Fight Against Corruption’ as a Never-Ending and Self-Legitimizing Process

Reforma, reformizm, Reformacja – analiza filozoficzna

Od demaskacji ku budowaniu. Po-krytyczna perspektywa badań pedagogicznych