Search results

1

Pomniki wojenne. Ich wieloznaczność i wielofunkcyjność

100%

Kotras M., Katedra Socjologii Polityki i Moralności W. E.-S. U., Marcin Kotras – doktor nauk humanistycznych a. w. K. S. P. i. M. w. I. S. U. Ł. S. z. b. k. n. j. p. i. p. i. w. p. A. k. P. p. n. p. r. P. w. ł. R. p. w. c. W. s. i. s. r. F. S., mkotras@uni.lodz.pl

Władza sądzenia

|

2015

|

vol. 7. Współczesna młodzież. Współczesność młodzieży

2

Stille Kracht. Inspiracje kulturą Jawy w twórczości Jana Tooropa.

75%

Lipińska A.

Quart. Kwartalnik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego

|

2006

|

issue 1(1)

32-43

3

Mallarmé et Whistler

71%

Naliwajek Z.

Acta Universitatis Lodziensis. Folia Litteraria Romanica

|

2018

|

issue 13

163-170

PL

Przyjaźń Mallarmégo i Whistlera jest okazją do przypomnienia kilku tekstów poety poświęconych malarzowi, a zwłaszcza przekładu odczytu Whistlera, Ten O’Clock (1885), w którym autor nowatorskich rozwiązań w malarstwie (tonalizm) zawarł swoją koncepcję sztuki. Analiza tego tekstu pozwala na nowo przemyśleć ciągle aktualny problem miejsca i znaczenia sztuki w społeczeństwie oraz stwierdzić pokrewieństwo obu artystów poszukujących nowych form wyrazu na przekór konwencjom i przyzwyczajeniom.

EN

The friendship shared by Mallarmé and Whistler is the point of departure for recalling several texts the poet devoted to the painter, especially the translation of Whistler’s lecture, Ten O’Clock (1885), in which the innovator of key solutions in painting (tonalism) described his understanding of art. The analysis of this text permits a rethinking of the ever-topical problem of place and the significance of art in society while asserting the affinity of the two artists of seeking new form of expression, defiant of convention and habit.

FR

-

4

Judas Iscariot’s Semiotic Image in Ukrainian Literature at the Beginning of the Twentieth Century

71%

Khajrulina N.

Perspektywy Kultury

|

2020

|

vol. 28

|

issue 1

37-42

PL

Artykuł poświęcono semiotycznej analizie biblijnej postaci Judasza Iskarioty. Biorąc pod uwagę wieloaspektowość jego przedstawienia religijnego, postać Judasza w kulturze stanowi przedmiot współczesnych badań. Artykuł ukazuje paradygmat semiotyczny obrazu Judasza, na który składa się semiotyka portretu (blada cera, zawstydzenie, skrytość), semiotyka gestu (gwałtowne ruchy) oraz semiotyka symbolu (beznadzieja, rozpacz). Nacisk położono na elementy zdrady i sprzedajności człowieka. Udowodniono, że Judasz Iskariota reprezentuje archetyp zdrajcy.

EN

The article under consideration is devoted to the semiotic analyses of the biblical apostle Judas Iscariot, one of the most contradictory religious characters. The article demonstrates the semiotic paradigm of Judas, including portrait semiotics (paleness, timidity, secrecy and slouch), gesture semiotics (abrupt movements) and symbolic semiotics (hopelessness, suicide). The research stresses the aspect of venality. It is proved that Judas Iscariot became the archetype of venality not only in literature, but in art generally. The article’s summary will be used for students learning literary criticism and philologists.

5

Praca z aktorem w reżyserskiej sztuce Lidii Zamkow

70%

Łubieniewska E.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria

|

2019

|

vol. 19

257-274

RU

Lidia Zamkow, a great individual in the theatre, a hero of numerous press arguments in the 60s and 70s of the 20th century, is mainly remembered as a shocking stage arranger with innovative ideas. Classics (Sophocles, Euripides, Shakespeare, Gorki, Dostoyevsky, Wyspiański) and contemporary period (Wiszniewski, Kafka, Brecht, Durrenmatt, Mrożek), were crucial for her achievements as a director. However, she was underappreciated as an actress with a few brilliant roles. Little did one realize how great her influence was on actorship, both as a director and an actress. This paper is an attempt at filling this gap; the author discusses some statements, which could be regarded as Zamkow’s aesthetic credo; she describes the characters played by Zamkow (especially Medea from the performance in the Kameralny Theatre); different critical opinions, as well as fragments of letters from the artist to actors, which show her skills. She was a rebellious, but curious and meticulous observer of Brecht’s work. By modifying the rules of epic play, she worked out her own methods of building roles. Distance and expression, elements of realism and symbolism, irony and pathos created in them a harmonious combination, against the contrasts which separated them.

6

Laboratorium ciała: Kasjan Golejzowski i nowy taniec w Rosji na początku XX wieku

63%

Nabokina A.

Kultura Współczesna. Teoria. Interpretacje. Praktyka

|

2018

|

vol. 99

|

issue 1

37-53

EN

The article is devoted to the role of dance seen as a laboratory of bodily culture. The idea is analysed using the example of a lesser-known area of the Russian culture from the first three decades of the 20th century – the so-called “free dance” – and the creation of Kasyan Goleizovsky. The sources of the new dance are being placed in the tradition of a Russian symbolism, as well as in an early 20th century anthropological project focusing on the change of human nature inspired by the ideas of F. Nietzsche and W. Ivanov. Drawing inspiration from the vision of theatre as a Dionysian practice, making collective spiritual revival possible, dancing becomes both a body releasing and a body restrictive practice.

7

Nowożytne ikony bizantyjskie i ruskie z symbolicznymi wizerunkami Jezusa Chrystusa. Kanon ikonograficzny i wyjaśnienie teologiczne

63%

Cyrek O.

Tarnowskie Studia Teologiczne

|

2012

|

vol. 31

|

issue 1

EN

The article explains the iconographic scheme of symbolic representations of Christ, which were present in the Russian and Byzantine art. In comparison to the first characters used on the early these icons have theological content. They represent the whole process of salvation for mankind, and many of them associated with the liturgy. For example, images of Christ as a “Watchful eye” or as the Lamb of God refer to the rites performed during the initial part of the Liturgy. Also important are the images of Christ in the performances of the whole Trinity. The type of the Old Testament Trinity He is shown as one of the three angels, and New Testament Trinity in the form of a man in robes of blue and red. Distinct type of representation is the Son of God in the form of an angel. There is here such topics as: Christ the Holy Silence, Christ Crucified Seraph and Sophia-Wisdom of God.

8

Metamorfozy „Budy jarmarcznej”: Aleksandr Błok − Wsiewołod Meyerhold – Tadeusz Kantor

63%

Osińska K.

Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo

|

2013

|

issue 3(6) cz.2

103-114

EN

Puppet Show Alexander Blok’s short lyrical drama introduced new perception of the principal elements of the theatrical performance structure. These include the scene-audience, actor-scenic character and illusion-disillusion relations. The paper attempts to reconstruct how Vsevolod Meyerhold saw Puppet Show and what Tadeusz Kantor derived from his reading of the piece. Influenced by Blok, Meyerhold began the process of theatre’s theatrical restitution reaching to the beginnings which include commedia dell’arte. Puppet Show, which influenced the theatre during the entire second half of the 20th century, can be read as a meta-text commentary to the very essence of theatre. It addresses the strain between the building of the scenic illusion and its disassembly. This strain pertained to the theatre of Tadeusz Kantor, who from his early years on, was fascinated with Blok’s drama. Kantor’s presence on stage in his performances is the consequence of Blok introducing the character of the Author in his drama. Furthermore, for Kantor, the expression “puppet show” was synonymic to the theatre of “love and death”, in other words − the theatre of constructed emotions.

9

Nie topografia lecz stan duszy, czyli psychizacja pejzażu w twórczości Iwana Trusza (1869-1941)

63%

Lewińska B.

Saeculum Christianum. Pismo Historyczne

|

2022

|

vol. 29

|

issue 2

255-266

EN

The artistic creation of Ivan Trusz, a Ukrainian painter educated at the School of Fine Arts in Krakow, has been an object of interest in Poland due to its specific nature whose sources can be found in the influence of the artist’s studies under Leon Wyczółkowski and Jan Stanisławski. Landscape was the dominant genre in the works of Trusz who painted the vast Ukrainian steppes and fields, landscapes form his homeland and artistic peregrinations. However, little attention was paid to the symbolic and neo-romantic character of these paintings, which were not painted in direct contact with nature, but in the studio. They reflected the spirit of nature and the state of the artist’s soul, so we deal here with the psychization of the landscape whose sources can be traced back to modernism.

PL

Twórczość Iwana Trusza – ukraińskiego malarza wykształconego w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie – była i nadal jest przedmiotem zainteresowania w Polsce, ze względu na specyficzny charakter, którego źródeł należy się dopatrywać także we wpływie, jaki wywarły na artystę studia pod kierunkiem Leona Wyczółkowskiego i Jana Stanisławskiego. Pejzaż był dominującym gatunkiem w twórczości Trusza, który malował rozległe stepy i pola ukraińskie, krajobrazy ze swoich rodzinnych stron i z peregrynacji artystycznych. Mało uwagi poświęcano jednak symbolicznemu i neoromantycznemu charakterowi tych obrazów, które nie były malowane w bezpośrednim kontakcie z naturą, lecz w pracowni. Oddawały ducha natury i stan duszy artysty, zatem pojawia się tu psychizacja pejzażu, której źródeł należy doszukiwać się w modernizmie.

10

Eternity and Time in the Gospel of John

63%

Jojko B.

Verbum Vitae

|

2019

|

vol. 35

245-278

PL

Relacja między wiecznością a czasem jest przedmiotem nieprzerwanych studiów Janowych. Odwieczne Słowo Boże wkracza bowiem w czas i w konkretną historię ludzkości, łącząc wieczność i czas. Ewangelista opisuje zarówno boskość Jezusa jako Słowa istniejącego w odwiecznym, ponadczasowym „początku” (1,1), jak i prawdziwe człowieczeństwo Jezusa jako postaci historycznej, która stała się „ciałem” (1,14), przyjmując na siebie ludzką kondycję w całej kruchości: w jej doczesności, cierpieniu i śmierci. Jego ziemska misja została wypełniona „w czasie” - w konkretnej „godzinie”. Czytanie Czwartej Ewangelii w tym świetle może więc uwydatnić Janowe rozumienie wieczności i czasu. Niniejsza publikacja przedstawia różne interpretacje wyrażenia „na początku” oraz związanego z czasem rzeczownika „godzina”, używanego przez ewangelistę przy pewnych okazjach: „Było to około dziesiątej godziny” (1,39); „było to około szóstej godziny” (4,6; 19,14); „o siódmej godzinie” (4,52), odnosząc się każdorazowo do chronologicznego, określonego punktu w czasie. Jednakże niniejszy artykuł nie ustala znaczenia liczb wskazujących daną godzinę. Jego celem jest uwypuklenie związków każdej godziny ze słowami i czynami Jezusa, ktore jej towarzyszą.

EN

The relationship between eternity and time has been a perennial issue in Johannine studies. Consider that the pre-existent Word of God enters in time and within concrete human history, thus bridging eternity and time. The evangelist describes both Jesus’ divinity as the Logos, existing in an eternal, timeless “beginning” (1:1), and Jesus’ true humanity as the historical person who was made “flesh” (1:14), taking on the human condition in all its fragility, in its temporality, suffering and death. His earthly mission was fulfilled “in time” – in a concrete “hour”. Reading the Fourth Gospel in this light may help us appreciate the Johannine understanding of eternity and time. This survey presents the various interpretations of the expression “in the beginning” and also of the time-related noun “hour”, used by the evangelist on certain occasions with detailed precision: “it was about the tenth hour” (1:39); “it was about the sixth hour” (4:6; 19:14); and “at the seventh hour” (4:52), referring always to a particular chronological point in time. However, this article does not place undue emphasis on the numbers recounting the particular hour, but rather tries to identify the links of each hour with the accompanying words and deeds of Jesus.

11

Symbolism of God’s Protection over the Chosen People during the Journey to the Promised Land in Origen’s Homilies to Psalm 77 (78)

63%

Bardski K.

Collectanea Theologica

|

2021

|

vol. 91

|

issue 4

83-94

PL

W artykule przeanalizowano wybrane motywy literackie Psalmu 77 (78), które posłużyły Orygenesowi do sformułowania interpretacji ponaddosłownych. Metodologię badań nad procesami tworzenia skojarzeń alegoryczno-symbolicznych zastosowano w odniesieniu do następujących motywów literackich: rozdzielenie wód Morza Czerwonego, obłok i słup ognia prowadzący Izraelitów przez pustynię, woda ze skały oraz manna z nieba.

EN

The article analyzes selected literary motifs of Psalm 77, which were used by Origen to formulate more-than-literal interpretations. The methodology of research on the processes of creating allegorical and symbolic associations has been applied to the following literary motifs: the separation of the waters of the Red Sea, the cloud and the pillar of fire leading the Israelites through the wilderness, water from a rock, and manna from heaven.

12

Antropologiczny aspekt pisarstwa Lidii Zinowjewej-Annibał. Obraz kobiety w dramacie Кольца

63%

Agnieszka G.

Studia Wschodniosłowiańskie

|

2019

|

vol. 19

49-61

EN

The article is devoted to an attempt at analyzing the symbolist drama by Lydia Zinovieva-Annibał Кольца (The Wedding Rings) in connection with the image of woman created in it. The writer creates a woman renouncing what restricts her (individualism, egoism) and trying to rise to what is universal, to achieve freedom in this way. The protagonist is the incarnation of beauty, good and love, understood in the spirit of Plato’s philosophy as an androgynic unity. The poet polemicizes with Plato’s idea, showing that such a love restricts humans and becomes a prison for them. The title wedding rings constitute that kind of a feeling. Giving her husband up to another woman, the protagonist wants to open herself to the cosmic love, to the ocean of love in this way and regain freedom. However, she turns out to be unprepared and too weak for that freedom. She manages to open her soul, but her heart still remains trapped in the circle of her love towards her husband.

13

Symbolizm złotego pasa Chrystusa zmartwychwstałego (Ap 1,13) w świetle literatury greckiej

51%

Podeszwa P. A.

Verbum Vitae

|

2021

|

vol. 39

|

issue 3

881-894

EN

The article deals with the symbolic meaning of Jesus’ golden sash (Rev 1:13) in the inaugural vision of Revelation (1:12-20). The source of this chromatic symbolism is first found in The Old Testament, in the light of which gold color points at Jesus as God, King, and High Priest. In the proposed reflection, the author looks for the possible source (of inspiration) in ancient Greek literature, especially in mythological depictions of divinities: Zeus, Poseidon, Artemis, Apollo, and Circe. The analysis of chosen fragments, cited from Homer’s Iliad and Odyssey and Challimachus’ Hymns, enable us to ascertain that gold is the dominant color and that many elements of garment, inventory, and equipment used by Greek divinities are made from this valuable material. It becomes clear that gold or gold ore is naturally associated with diety and is the “color of gods.” The author of Revelation could use images and motives borrowed from Greek imagery and mythology, treating them as literary material which symbolically expresses the truth about Jesus’ transcendence.

PL

Artykuł podejmuje zagadnienie symbolicznego znaczenia złotego pasa Jezusa (Ap 1,13) w inauguracyjnej wizji Apokalipsy (1,12-20). Źródłem tego symbolizmu chromatycznego jest najpierw Stary Testament, w którego świetle złoty kolor wskazuje na Jezusa jako Boga, Króla i Arcykapłana. W zaproponowanej refleksji poszukuje się także możliwych źródeł (inspiracji) w antycznej literaturze greckiej, zwłaszcza w opisach bóstw mitologicznych: Zeusa, Posejdona, Artemidy, Apollona, Kirke. Analiza wybranych fragmentów, zaczerpniętych z Iliady i Odysei Homera oraz Hymnów Kallimacha, pozwala stwierdzić, że złoto jest ich dominującym kolorem, a wiele elementów stroju, ekwipunku i sprzętów, którymi posługują się greccy bogowie, zostało wykonanych z tego szlachetnego i cennego materiału. Można zatem powiedzieć, że barwa złota jest „kolorem bogów”, a sam kruszec kojarzy się w sposób naturalny w bóstwem. Autor Apokalipsy mógł zatem wykorzystać obrazy i motywy zapożyczone z mitologii i symboliki greckiej, traktując je jako materiał literacki, wyrażający symbolicznie prawdę o transcendencji Jezusa.

14

Postać i dzieło św. Alberta Chmielowskiego widziane oczyma malarzy

51%

Pyczek E.

Zeszyty Naukowe KUL

|

2018

|

vol. 61

|

issue 2

181-191

EN

Adam Chmielowski’s artistic output has not been made widely known up to now, although the reports of his contemporary artists as well as the ones of later generations prove that in many respects he was a precursor of impressionism and symbolism in the history of Polish art – both in his artistic works and the theoretical ones („About the Essence of Art”). He was an outstanding colourist focused upon the aesthetic and emotional aspects of scenery; his landscapes of pronounced synesthetic values ( rhythm, harmony, feeling; repeated motifs, colour schemes) invite the viewers to contemplation.

PL

Dzieła Adama Chmielowskiego do dziś nie są powszechnie znane, jakkolwiek relacje współczesnych mu i późniejszych malarzy dowodzą, iż pod wieloma względami był w historii polskiej sztuki prekursorem impresjonizmu i symbolizmu – zarówno w twórczości malarskiej, jak i teoretycznej („O istocie sztuki”). Był wybitnym kolorystą, koncentrował się na estetycznych i emocjonalnych aspektach krajobrazu, jego pejzaże o wyraźnych cechach synestetycznych (rytm, harmonia, nastrojowość; powtarzające się motywy, zestrojenia barwne) stanowią zaproszenie do kontemplacji.

15

„Ruch muzykalny” jako ucieleśnienie afektu i metoda wychowania człowieka. Taniec i psychoanaliza na początku XX wieku w Rosji

51%

Nabokina A.

Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Cultura

|

2019

|

issue 11(2) "Teatr w edukacji, terapii i profilaktyce"

36-48

PL

Celem artykułu jest przedstawienie i analiza stosowanej w rosyjskim studiu tańca „Heptachor” metody „ruchu muzykalnego” jako praktyki artystyczno-wychowawczej. Analiza źródeł nowego tańca rosyjskiego, jak i samej metody wskazuje na łączenie praktyk artystycznych, wychowawczych i psychoterapeutycznych. Badanie wskazuje na prawdopodobny wpływ teorii psychoanalitycznych na poszukiwania choreografów rosyjskich na początku XX wieku.

EN

The aim of the article is to present and analyse the ”musical movement” method used in the ”Heptachor” studio as an artistic and educational practice. The analysis of the sources of the new Russian dance, as well as the method itself, indicates the combination of artistic, educational and psychotherapeutic practices. The study suggests that psychoanalytic theories had some influence on the search for new trends by Russian choreographers at the beginning of the 20th century.

16

Poezja bez niepoezji, czyli meandry poezji czystej

51%

Mazur E.

Tematy i Konteksty

|

2018

|

vol. 13

|

issue 8

546-551

EN

The text is a review of the book by Gustaw Ostasz, entitled Śladami poezji czystej (Retracing Pure Poetry) and presenting considerations on the relationship between poetry and non-poetry. According to the reviewer the book stands out for its presentation of an important phenomenon in the modern lyric poetry, i.e. “pure poetry” understood as beauty, aesthetic ideal, and the Absolute. She also points out that, as an excellent supplement to the methodological considerations, the subse-quent chapters of the book present interpretations of major works of Polish 20th century literature, representing the concept of “pure poetry”.

17

Korale „z kropel krwi nanizane”. „Chłopi” Władysława Reymonta jako studium namiętności

51%

Brzozowska S.

Pamiętnik Literacki

|

2021

|

vol. 112

|

issue 4

131-146

PL

W artykule na plan pierwszy wysuwają się postacie kobiece. Losy powieściowych kobiet najdobitniej odzwierciedlają bowiem opresyjny charakter pierwotnej zbiorowości i bezwzględność natury. Już pierwsze stronice tetralogii – wyjście starej Agaty ze wsi na żebry i sceny zbiorowe w polu – ukazują ludzkie okrucieństwo i ścisłą więź człowieka ze światem przyrody. Centralną postacią powieści jest kobieta-odmieniec, Jagna. W postaci Jagny w nowatorski sposób skontaminował Reymont seksualność z apatią, egocentryzm z brakiem woli przetrwania, co w powiązaniu z zastosowaną w tetralogii symboliką barw naprowadziło autorkę artykułu na ciekawy trop: pokusiła się ona o postawienie tezy, że postać Jagny stanowi młodopolskie echo znaczeń zawartych w miedziorycie Lucasa Cranacha „Melancholia I”, zwanym przez interpretatorów „czerwoną melancholią”. Cranach alegoryzował pożądanie. Jagna jest najpiękniejsza, zamożna i rozwiązła. W powieści jest i uwznioślona, i uprzedmiotowiona. Jej małżeństwo ze starym wdowcem, najbogatszym gospodarzem we wsi, staje się dla niej grobowcem, a dla rodziny Borynów zdarzeniem destabilizującym utrwalony porządek. Po śmierci męża Jagna – postrzegana jako kusicielka – ponownie staje się zagrożeniem dla życia gromady. Nieświadomie wabi zalotników, obojętnie traktuje zazdrosne kobiety. Jest dziewczyną-przynętą. Wieś ukarze Jagnę za jej indywidualizm. Porządek powieści – cykliczność i rytm życia – nasuwa jednak domniemania, że Jagna ponownie zostanie wciągnięta w reguły gromady, ponieważ w patriarchalnej społeczności młoda kobieta nie może być niczyja. Ciało kobiety niczyjej zawsze będzie przedmiotem podboju, a warunkiem przetrwania jest przystosowanie. W swoim artykule autorka podkreśliła fakt, że to kobiety są najbardziej zawziętymi strażniczkami patriarchalnego porządku, ich bezwzględne działania wobec Jagny wpisują się wręcz w ponadetyczny porządek natury.

EN

The foreground of the paper is occupied by female figures. The lives of the novel’s women most vividly mirror the oppressive character of primeval community and ruthlessness of nature. As early as on the first pages of the tetralogy we read about old Agata’s leaving the village to beg her bread and get a picture of the collective scenes on the field—either of them presenting human cruelty and the bond between a man and natural world. Jagna, a changeling woman, is the central figure in the story. In this character Reymont in an innovative way mingles sexuality with apathy, egocentrism with the lack of will to survive. All that, linked to the colour symbolism used in theatrology, lead the author of the present paper to an interesting trope, namely the thesis that the figure of Jagna features Young Poland’s echo of the meanings included into Lucas Carnach the Elder’s „Melancholy I” that interpreters refer to as ‘red melancholy.’ Carnach allegorised desire. Jagna is most handsome, wealthy and dissolute. The novel sublimates and objectifies this heroine. Her marriage to an old widower, most propertied peasant in the village, becomes for her a tomb, and for the Boryna family a situation that destabilises the fixed order. Jagna, after his husband’s death, seen as a temptress, once again becomes a threat to the life of the group. She unknowingly lures suitors and remains indifferent to jealous women. She becomes a bait-woman. The villagers punish her for her individualism. The novel’s order—cyclicity and life rhythm—allows to presume that Jagna will regain her place in the group and its rules as a young woman in a patriarchal society cannot belong to anyone. Anyone’s woman body will always be a subject of conquest, and adaptation is a condition of survival. The author of the paper stresses the fact that women are most determined guardians of patriarchal order, and their cruel actions towards Jagna clearly stick to supraethical order of nature.

18

Miłość, natura i miasto. Wpływ Émile’a Verhaerena na twórczość Takamury Kōtarō

51%

Sonnenberg K.

Porównania

|

2016

|

vol. 18

135-154

EN

French poetry, painting and sculpture inspired a great number of Japanese artists gathered around Pan no Kai (The Pan Society). One of them was Takamura Kōtarō (1883-1956), a poet and sculptor, well known for his love poems addressed to his wife Chieko and collected in the volume Chieko shō. The article is an attempt to analyse the impact the life and work of Émile Verhaeren, Belgian poet writing in French and famous representative of French symbolism, had on Takamura’s oeuvre, especially with regards to his love poetry and images of nature and city.

PL

Poezja, malarstwo i rzeźba francuska były inspiracją dla wielu japońskich twórców należących do kręgu Miłośników Pana (Pan no kai). Jednym z nich był Takamura Kōtarō (1883-1956) – poeta i rzeźbiarz, który zasłynął przede wszystkim ze swoich liryków miłosnych adresowanych do żony Chieko. Artykuł stanowi próbę analizy wpływów, jakie wywarły na Takamurę życie i twórczość Émile’a Verhaerena, belgijskiego poety piszącego po francusku, ważnego przedstawiciela francuskiego symbolizmu. Wpływy te rozpatrywane na przykładzie poezji miłosnej Takamury (Chieko shō) oraz obrazów natury i miasta w jego twórczości.

19

Nuty smutku wśród uroków natury. Pan w trzcinie Arnolda Böcklina i Zofii Gordziałkowskiej

51%

Igliński G.

Prace Literaturoznawcze

|

2016

|

issue 4

49-60

EN

Two works: the painting by Swiss painter Arnold Böcklin and the poem by the Young Poland poet Zofia Gordziałkowska inspired by that painting are the subject of considerations. Both works have the same title - Pan Amongst the Reeds. Comparative analysis allowed determining to what extent the poetic version of the subject is true to the painted original - do we deal with a description of the painting, a lyric comment to it and an attempt at reading it ormaybe it was just the reason for developing a king of reflection going far beyond the work by Böcklin. The poem, treating the subject presented in the painting (the mythological Pan) asa synonym of an artist complaining and hankering after something unspecified, leads to theconclusion that arts hinder enjoying life. On the other hand, treating the subject as a representative of the nature or personification of life reduces that life to using it, to the sensual intoxication. The originality of the poet is represented by deviation from convention in understanding the landscape functioning in symbolism. She processes the subject undertakenby Böcklin in the way aiming at highlighting not only the value of the art but, first, the value of life.

20

Podmiot jako wewnętrzny biegun symbolizmu. Antymentalistyczna wykładnia "Traktatu logiczno-filozoficznego"

51%

Gomułka J.

Analiza i Egzystencja. Czasopismo Filozoficzne

|

2016

|

vol. 35

69-86

EN

The purpose of this paper is to offer a radical anti-mentalistic interpretation of Wittgensteinʼs Tractatus. Contrary to mentalistic approaches postulating that thetask of projection must be performed by a subject (transcendental or psychological), the author claims – after Rhees, Diamond and McGinn – that the projection itselfis an intrinsic relation within the symbol. The main point of the paper is the thesis that the transcendenal subjectivity – or, as Wittgenstein calls it, the metaphysical subject – is the inner pole of the symbol, and since the meaning of the symbol isitʼs other inner pole (as anti-realist interpretations point out), the whole intentionalrelation of symbolizing is intrinsic to the symbolism.

Refine search results

Pomniki wojenne. Ich wieloznaczność i wielofunkcyjność

Stille Kracht. Inspiracje kulturą Jawy w twórczości Jana Tooropa.

Mallarmé et Whistler

Judas Iscariot’s Semiotic Image in Ukrainian Literature at the Beginning of the Twentieth Century

Praca z aktorem w reżyserskiej sztuce Lidii Zamkow

Laboratorium ciała: Kasjan Golejzowski i nowy taniec w Rosji na początku XX wieku

Nowożytne ikony bizantyjskie i ruskie z symbolicznymi wizerunkami Jezusa Chrystusa. Kanon ikonograficzny i wyjaśnienie teologiczne

Metamorfozy „Budy jarmarcznej”: Aleksandr Błok − Wsiewołod Meyerhold – Tadeusz Kantor

Nie topografia lecz stan duszy, czyli psychizacja pejzażu w twórczości Iwana Trusza (1869-1941)

Eternity and Time in the Gospel of John

Symbolism of God’s Protection over the Chosen People during the Journey to the Promised Land in Origen’s Homilies to Psalm 77 (78)

Antropologiczny aspekt pisarstwa Lidii Zinowjewej-Annibał. Obraz kobiety w dramacie Кольца

Symbolizm złotego pasa Chrystusa zmartwychwstałego (Ap 1,13) w świetle literatury greckiej

Postać i dzieło św. Alberta Chmielowskiego widziane oczyma malarzy

„Ruch muzykalny” jako ucieleśnienie afektu i metoda wychowania człowieka. Taniec i psychoanaliza na początku XX wieku w Rosji

Poezja bez niepoezji, czyli meandry poezji czystej

Korale „z kropel krwi nanizane”. „Chłopi” Władysława Reymonta jako studium namiętności

Miłość, natura i miasto. Wpływ Émile’a Verhaerena na twórczość Takamury Kōtarō

Nuty smutku wśród uroków natury. Pan w trzcinie Arnolda Böcklina i Zofii Gordziałkowskiej

Podmiot jako wewnętrzny biegun symbolizmu. Antymentalistyczna wykładnia "Traktatu logiczno-filozoficznego"