Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 11

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  synods
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Kozaczyzna Zaporoska wobec synodów kijowskich w latach 1628–1629

100%
Drozdowski M.
Latopisy Akademii Supraskiej
|
2019
|
vol. Вѣнецъ хваленїѧ. Studia ofiarowane profesorowi Aleksandrowi Naumowowi na jubileusz 70-lecia
|
issue 10
41-51
EN
The article shows the attitude the Cossacks presented on two Kiev synods in 1628 and 1629. Their strong position during the Synod of Kiev in 1628 led Meleciusz Smotrycki to give up his efforts not only to reconcile the Orthodox and Orthodox priests, but above all to persuade the latter to accept union. The Cossacks, opposing the presence of the followers of the Orthodox Church at the synod of Lwów, undoubtedly expressed their uncompromising stance on the issue of the Uniate-Orthodox reconciliation. The attitude of the Cossacks at the synods of Kiev in 1628–1629 also provides us with another argument for her independent actions in the religious field, which should be treated as a clear testimony of the importance of matters of faith in her activities. Just like during the Kiev events from the beginning of 1625, the Cossacks’ activity was at odds with the attitude of the then authorities of the Orthodox Church, which undoubtedly were both Job Borecki and Piotr Mohyła. The undeniable fact of the Zaporozhians’ influence on the change of their initially positive attitude towards the idea of re-entering the union with the Uniate Church, makes them increasingly self-supporting in defending the rights, privileges and, above all, the sovereignty of the Orthodox Church regardless of the weaknesses of its spiritual leaders.
2
Publication available in full text mode
Content available

Dzieło charytatywne Kościoła w Galii w IV-VII wieku w świetle prawodawstwa synodalnego. Zarys problematyki

86%
Skibiński T.
Vox Patrum
|
2015
|
vol. 64
379-391
EN
One of the activities that was undertaken by the Church from its beginning is charity works. This article focuses on answering the question: how and to what extent this problem of charity is present in the Synod’s legislations of the Gaul Church from the 4th to the 7th century. Through the analysis of the Synod’s texts will be shown the Church’s concern in appriopriate stevardship of the ecclesiasti­cal estates, the main groups of persons who need help and the primary rules of doing charity works.
3
Publication available in full text mode
Content available

Opieka biskupów chełmińskich nad katolikami Diecezji Pomezańskiej w Prusach Królewskich: synody i wizytacje

72%
Piotrowski A.
Studia Elbląskie
|
2021
|
vol. 22
161-179
EN
The secularisation and top-down Protestantisation of the Teutonic state in the sixteenth century meant that only a part of the historic Pomesanien diocese remained with the faith of the Catholic Church, cared for by the Polish rulers within the boundaries of Royal Prussia. From 1601, the Apostolic See entrusted the pastoral care of this surviving „remnant” to the bishops of Chełmno (ger. Kulm), who were also bishops of Pomezanian. The rulers undertook a variety of measures to ensure that the faithful received appropriate pastoral care and a sense of security among their fellow inhabitants of other denominations, particularly those from the Evangelical-Augsburg community. To this end, they convened synods for both dioceses, in order to order the life of the local church, using the guidelines appropriate for the whole church province in Poland. As far as possible, canonical visitations of all parishes were carried out in order to ascertain the quality of life and the religious level of the diocesans. To ensure proper pastoral care, the diocesan ruler appointed an official for that area, who was given wide powers to oversee, on behalf of the bishop, the pastoral care and administration of that part of the diocese, which in time was called the „Offizialat Pomesanien” or the „Offizialat Marienburg”. In the period under discussion, the bishops were concerned with the development of the pastoral ministry in the diocese, the sacramental life, as well as educational and caring activities. They stressed the need for personal discipline and a high level of moral life of priests and church workers to set an example to the faithful. They emphasised that the clergy should celebrate the sacred liturgy and the sacraments with dignity, and that they should proclaim the living faith and pass it on to future generations. They took care of the material condition of the diocese, which suffered most severely during the wars of the 17th century, when churches were destroyed and desecrated, and furnishings became easy prey. They required that pastors strive to rebuild churches, for maintenance and necessary repairs and upkeep, so that temples and parsonage buildings were not wantonly led to destruction. In calmer years, when Pomesania was no longer a war zone, priests were encouraged to take proper care of the day-to-day upkeep of churches. They recommended keeping an eye on the temporal goods of the Church, thanks to which all church activities could be safely developed. They watched over the decent salary of priests and church workers, and at the same time did not allow lay people to be materially exploited. In 1772 Royal Prussia was annexed by the Kingdom of Prussia as part of the Prussian partition, and the ability of the Catholic Church to operate and minister freely was severely restricted by the Prussian authorities. As a last resort, to regulate the ecclesiastical order in the new geopolitical reality in the Kingdom of Prussia, Pope Pius VII in 1821 issued the bull De salute animarum. By virtue of that bull, the Catholic part of the diocese, i.e. the Pomezanian Officiate (decanates: Marienburg, Neuteich, Christburg, Stuhm, und Werder) was incorporated into the neighbouring Diocese of Ermland. In this way, the Pomesanien Diocese definitively ceased to exist on the map of the universal Church, although formally and legally it was never abolished.
PL
Sekularyzacja i odgórna protestantyzacja państwa krzyżackiego w XVI wieku spowodowały, że przy wierze Kościoła katolickiego pozostała jedynie część historycznej diecezji pomezańskiej, nad którą opiekę sprawowali władcy Polski w granicach Prus Królewskich. Od 1601 roku Stolica Apostolska pasterską pieczę nad tą ocalałą „resztką” powierzała biskupom chełmińskim, którzy jednocześnie byli biskupami pomezańskimi. Rządcy podejmowali wielorakie działania, by zapewnić wiernym odpowiednią opiekę duszpasterską oraz dać poczucie bezpieczeństwa pośród współmieszkańców z innych wyznań, szczególnie wywodzących się ze wspólnoty ewangelicko-augsburskiej. W tym celu zwoływali synody dla obu diecezji, aby porządkować życie lokalnego Kościoła, korzystając ze wskazań właściwych dla całej prowincji kościelnej w Polsce. Na miarę możliwości przeprowadzano wizytacje kanoniczne wszystkich parafii, by przekonywać się o jakości życia i poziomie religijnym diecezjan. Dla zapewnienia właściwej opieki duszpasterskiej rządca diecezji ustanawiał dla tego terenu oficjała, który otrzymywał szerokie uprawnienia, aby w imieniu biskupa nadzorował duszpasterstwo i administrację tej części diecezji, którą z czasem nazywano „oficjalatem pomezańskim” lub „malborskim”. W omawianym okresie biskupi troszczyli się o rozwój duszpasterstwa w diecezji, życia sakramentalnego, a także działalności oświatowej i opiekuńczej. Akcentowali potrzebę osobistej karności i wysokiego poziomu życia moralnego kapłanów oraz pracowników kościelnych, by dawać przykład wiernym. Kładli nacisk, by duchowieństwo godnie sprawowało świętą liturgię i sakramenty, by głosiło żywą wiarę i przekazywało ją następnym pokoleniom. Dbali o kondycję materialną w diecezji, która najboleśniej doświadczyła podczas wojen XVII wieku, gdy świątynie były niszczone i bezczeszczone, a wyposażenie stawało się łatwym łupem. Wymagali, by proboszczowie zabiegali o odbudowę kościołów, o utrzymanie oraz niezbędne remonty i konserwację, aby nie doprowadzać bezmyślnie do destrukcji świątyń i budynków plebanijnych. W spokojniejszych latach, gdy Pomezania już nie była wojenną areną, kapłani byli zachęcani, aby należycie troszczyli się o bieżące utrzymanie świątyń. Polecali baczenie na dobra doczesne Kościoła, dzięki którym można było bezpiecznie rozwijać wszelką działalność kościelną. Pilnowali godziwego uposażenia kapłanów i pracowników kościelnych, a jednocześnie nie pozwalali materialnie wykorzystywać osób świeckich. W 1772 roku Prusy Królewskie zostały zaanektowane przez Królestwo Prus w ramach zaboru pruskiego, a możliwość swobodnego działania i posługi Kościoła katolickiego została mocno ograniczona przez pruskie władze. W ostateczności, dla uregulowania porządku kościelnego w nowej rzeczywistości geopolitycznej w Królestwie Prus, papież Pius VII w 1821 roku wydal bullę De salute animarum. Jej mocą katolicka część diecezji, czyli oficjalat pomezański (dekanaty: malborski, nowostawski, dzierzgoński, sztumski i żuławski) został włączony do sąsiadującej diecezji warmińskiej. W ten sposób diecezja pomezańska definitywnie przestała istnieć na mapie Kościoła powszechnego, choć formalno-prawnie nigdy nie została zniesiona.
4
Publication available in full text mode
Content available

Kler afrykański w świetle synodów IV i V wieku

72%
Degórski B.
Vox Patrum
|
1986
|
vol. 10
219-238
EN
Hac in dissertatiuncula exponuntur ea, quae de clericis synodi Africae IV et V saeculi statuerunt.
5
Publication available in full text mode
Content available

Biskup prof. Walenty Wójcik jako badacz prawa synodalnego

72%
GÓRALSKI W.
Prawo Kanoniczne
|
2017
|
vol. 60
|
issue 4
117-130
EN
The achievements of professor Walenty Wójrcik (1914-1990), a long standing professor of the Catholic University of Lublin, in the field of Synodal law allow to assume that we deal with a considerable output, which is thematically diversified, original, creative and includes both issues and matters related to local and European synods, both historical and modern ones. His publications are characterized by references to a wide source base (the Author carried out a number of tedious preliminary research studies inter alia in archives in Rome), a thorough knowledge of literature (including foreign literature), a critical approach to analyzed issues, clear form and methodological purity. Therefore, it is not surprising that this output has always been highly recognized by reviewers in exams for promotion.As a prominent historian of Church law, he turned out to be an insightful and diligent researcher, who addressed less popular issues requiring euridition and hours of work – especially given the fact that research work was not the only matter around which the life of bishop, who was strongly committed to affairs of the diocese, focused on. Without a doubt, his passion for research played an important role in this matter
PL
Osiągnięcia profesora Walentego Wójcika (1914-1990), długoletniego profesora Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, z zakresu prawa synodalnego, pozwalają przyjąć, że mamy do czynienia ze znaczącym dorobkiem, który jest tematycznie zróżnicowany, oryginalny i twórczy. Obejmuje on zarówno problemy, jak i kwestie związane z synodami polskimi i europejskimi, tak historycznymi, jak i współczesnymi. Jego publikacje charakteryzują się odwołaniami do szerokiej bazy źródłowej (Autor przeprowadził szereg żmudnych badań, m.in. w archiwach w Rzymie), gruntowną znajomością literatury (w tym obcojęzycznej), krytycznym podejściem do analizowanych zagadnień, jasną formą przekazu i czystością metodologiczną. Nic też dziwnego, że osiągnięcia naukowe prof. Wójcika zawsze były wysoko oceniane przez recenzentów. Ten wybitny historyk prawa kościelnego okazał się wnikliwym i pracowitym badaczem, który zajął się mniej popularnymi problemami wymagającymi erudycji i żmudnej pracy. Cenić to trzeba tym bardziej, że aktywność naukowa nie była jedyną dziedziną, wokół której toczyło się życie biskupa, który był mocno zaangażowany w sprawy diecezji. Bez wątpienia jego zamiłowanie do badań historycznych nad synodami przyniosło liczące się rezultaty.
6
Publication available in full text mode
Content available

Necator pauperum i necator egentium w prawodawstwie synodów galijskich V-VII wieku

72%
Skibiński T.
Vox Patrum
|
2017
|
vol. 67
543-554
EN
One of the characteristic concepts present in the documents of the Gallic sy­nods from the 5th to the 7th centuries is necator pauperum (slayer of the poor), and related to it necator egentium (slayer of the needy). This article aims to analyse the use of these expressions in the synodal legislation. It shows that the notion generally refers to two types of abuse: retention of the offers due to the Church, and various forms of seizure of Church property. The synods also stipulate severe penalties against those judged guilty of being “slayers of the poor”. The study presents the Gallic Church during a very intense political, social and cultural tran­sition. It is a Church looking for its place in the new post-roman world, at a time of new opportunities and new dangers.
7
Publication available in full text mode
Content available

Nawrócenie św. Augustyna a jego stosunek do kultury antycznej

58%
Spychała D.
Studia Europaea Gnesnensia
|
2011
|
issue 3
227-243
PL
Augustine of Hippo was the most eminent Church theologian at the close of antiquity. His influence is perceptible until the present day. The path which led him to Christianity was typical for the period of the late Roman Empire, when various religious currents would contend. It seems that the problems of antique culture were of secondary significance in his conversion.  
8
Publication available in full text mode
Content available

Historia ewangelizacji Charcas (Boliwia) w XVI-XVIII wieku

58%
Szyszka T.
Nurt SVD
|
2013
|
issue 2
92-122
PL
Trzywiekowa, kolonialna historia Kościoła w Charcas jest typowym przykładem rozwoju Kościoła w Nowym Świecie. Po przybyciu na obszary dzisiejszej zachodnio-południowej Boliwii hiszpańskich konkwistadorów, wraz ze strukturami administracji kolonialnej postępowała ewangelizacja. Niecałe 20 lat od rozpoczęcia konkwisty imperium inkaskiego, w roku 1551 powstała diecezja Charcas z siedzibą w Chuquisaca (obecnie Sucre), a w 1609 została podniesiona do rangi archidiecezji. Po zorganizowaniu sieci doktryn oraz parafii, dzieło ewangelizacji Indian stało się bardziej efektywne. W Chuquisaca oraz innych miastach zakładano seminaria duchowne i zwoływano synody w celu omówienia problematyki administracyjnej i ewangelizacyjnej. Następnie akcja misyjna była kierowana na obszary dzisiejszej wschodniej i środkowej Boliwii. Istniejące w archidiecezji Charcas sanktuaria i bractwa przyczyniały się do rozwoju religijności ludowej i promowania sztuki sakralnej. Wielkim wyzwaniem okazały się rebelie Indian, które zakłócały akcję katechetyczną i praktyki sakramentalne. Współczesne przemiany społeczno-religijne w Boliwii sięgają swymi korzeniami do czasu ewangelizacji w XVI-XVIII wieku.
EN
Three-century long, colonial history of the Church of Charcas is a typical example of Church’s development in the New World. The Spanish conquest arrived at the area of today’s south-west Bolivia and evangelisation proceeded along with their structures of the colonial administration. Less than twenty years after the beginning of the conquest of the Inca empire, in 1551, the Diocese of Charcas, located in Chuquisaca (now Sucre), was established and in 1609, it was raised to the rank of archdiocese. After organising a network of doctrines and parishes, the evangelisation of the Indians became more efficient. In Chuquisaca and other cities seminaries were established and synods were convened to discuss the administrative and evangelisation issues. Subsequently, the missionary action was directed to the areas of today’s eastern and central Bolivia. The existing in the Archdiocese of Charcas shrines and brotherhoods contributed to the development of religion and promotion of folk religious art. The big challenge turned out to be Indian rebellions that interfered with the catechetical action and sacramental practice. Contemporary socio-religious transformations in Bolivia take their roots back to the times of evangelisation in the 16th to the 18th century.
9
Publication available in full text mode
Content available

Kilka uwag na temat praktyk magicznych chrześcijan w późnoantycznych kościelnych tekstach normatywnych

58%
Wojcieszak M.
Studia Pelplińskie
|
2018
|
vol. 52
421-434
EN
In this article, I presented a few remarks on the magical practices of Christians, which can be found in late antiquity (IV and V century) ecclesiastical normative texts such as files of synods, Canones Patrum Greacorumor Constitutiones Apostolorum. The problem of magical practices practiced by Christians concerned the entire area of the Roman Empire and was associated mainly with the remains (in some western provinces very strong) pagan cults, and also with the fact that not all residents of the Empire adopted the Christian religion. In the Church documentary sources, we can not find much records about the issue that interests us. Mainly we have a ban on practicing magic, fortune-telling, attending diviners, preparing spells and drinks. For all these offenses, of course, the appropriate penalties, most often temporary exclusion from the community with the Church. Why are these rules so general? The most probable answer is that then everyone knew why he was going to an astrologer, wizard, magician or fortune-teller and what he could expect (for many probably there were numerous visits) and there was no point detailing it in the following canons. Perhaps the whole set of apostasy was also included in magical practices (without specific mentioning them in the content of the recipe), but there was no need to repeat and remind christians about it frequently. Hierarchs paid more attention to the fight against paganism, punishments and inventing remedies.
PL
W artykule zaprezentowałem kilka uwag dotyczących praktyk magicznych chrześcijan, które odnaleźć można w późnoantycznych (IV i V w.) kościelnych tekstach normatywnych takich jak akta synodów, Canones Patrum Greacorum czyConstitutiones Apostolorum. Problem praktyk magicznych uprawianych przez chrześcijan dotyczył całego obszaru Cesarstwa Rzymskiego i związany był głównie z pozostałościami (w niektórych prowincjach zachodnich bardzo silnymi) kultów pogańskich, a także z tym, że nie wszyscy mieszkańcy Imperium przyjęli religię chrześcijańską. W źródłach dokumentowych Kościoła niewiele znajdziemy zapisów dotyczących interesującego nas zagadnienia. Głównie odnajdujemy zakazy uprawiania magii, wróżenia, uczęszczania do wróżbitów, przyrządzania zaklęć oraz napojów. Za wszystkie te wykroczenia groziły oczywiście odpowiednie kary, najczęściej czasowego wyłączenia ze wspólnoty z Kościołem.
10
Publication available in full text mode
Content available

Magic practices against human life and health in late antiquity as reflected in Church legislation

58%
Ożóg M.
Vox Patrum
|
2015
|
vol. 63
243-252
PL
Zachowania magiczne były od niepamiętnych czasów elementem kultury. Świadectwa w postaci amuletów, różnych narzędzi czy zaklęć systematycznie są odkrywane. Magia przenikając w świat religii, stawała się jej elementem, z cza­sem aż do tego stopnia, że w zależności od okresu historycznego, nie sposób od­różnić jednej od drugiej. W niniejszym artykule zostały poddanie analizie, z per­spektywy ustawodawstwa kościelnego, praktyki magiczne szkodzące zdrowiu i życiu. Oczywiście przepisy prawne mają na celu eliminację błędów i zagrożeń przez co przedstawiają obraz jednostronny nie oddający wszystkich aspektów ży­cia. Niewątpliwie jednak odnoszą się do zagrożeń realnych i przez to poszerzają wiedzę o epoce. W przedstawionym tekście wzięto pod uwagę takie praktyki ma­giczne, które celowo i umyślnie miały szkodzić konkretnym osobom.
11
Publication available in full text mode
Content available

Idea rozwoju opieki szpitalnej w listach pasterskich biskupów polskich od 1582 r. do czasów rozbiorów

51%
Kuźniewska Z.
Społeczeństwo. Edukacja. Język
|
2020
|
vol. 11
EN
DOI: 10.19251/sej/2020.11(5) The bishops very often dealt with the problem of the poor. In addition to the synodal resolutions, which had to be approved by the bishops as the only legislators in the dioecese, they were also obliged to send pastoral letters regarding various pastoral matters, including letters addressed to the faithful and the authorities managing shelters. These letters contained instructions on how to treat the poor or deal with hospital property. The bishops very often dealt with the problem of the poor. They pointed and sought solutions. They put a lot of effort into organizing help in their dioeceses.
PL
DOI: 10.19251/sej/2020.11(5) Biskupi bardzo często zajmowali się problemem ubogich. Oprócz postanowień synodalnych, które zawsze musiały mieć zatwierdzenie biskupów jako jedynych prawodawców w diecezji, do obowiązków ich było również wystosowywanie przez nich listów pasterskich dotyczących różnych spraw duszpasterskich, w tym również listy skierowane do wiernych oraz władz zarządzających szpitalami. Pisma te zawierały wskazówki, w jaki sposób należało traktować ubogich czy zajmować się majątkiem szpitalnym i szukali rozwiązań. Wkładali wiele wysiłku w organizowanie pomocy w swych diecezjach.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.