Diagnostyka prenatalna, rozwijana w medycynie od lat 60. XX w. i praktykowana w Polsce od lat 70. ubiegłego wieku, to zespół procedur diagnostycznych, pozwalających na stwierdzenie patologii embrionu lub płodu przed narodzeniem. Celem artykułu jest analiza dylematów bioetycznych diagnostyki prenatalnej w kontekście polskim, w świetle bioetyki personalistycznej o założeniu ontologicznym. W sposób szczególny zostają rozważone dylematy etyczne, dotyczące osób związanych z diagnozą prenatalną: nienarodzonego dziecka, rodziców i lekarza. W artykule zostaje podjęte rozgraniczenie między diagnostyką prenatalną i preimplantacyjną, jak również ocena moralna dobrego celu terapeutycznego diagnostyki prenatalnej, w odróżnieniu od celu złego celu, jakim może być aborcja.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.