Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: the Insurance Guarantee Fund

Sort By:

Limit search:

Wzmocnienie ochrony konsumentów niewypłacalnych touroperatorów w Polsce a koncepcja utworzenia Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego

100%

Wanat-Połeć E. J., Sordyl G. A.

Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio H – Oeconomia

2015

vol. 49

issue 4

In the paper the analysis of the solutions existing in Poland regarding clients’ protection of insolvent tour-operators has been carried out. Furthermore, the need to create the touristic guarantee fund as a crucial element to strengthen the rights of clients using services of touristic operators has been presented. Polish system of protection of tourist services consumers is not significantly different to the modes adopted in other EU countries: it guarantees covering costs of return trips from tourist events and compensates prepaid payments corresponding to not realized part of the tourist event in case of a tour-operator’s insolvency. The only one, however significant, difference is the lack of a tour-operator’s insolvency compensation provided by a guarantee institution in a form of the touristic guarantee fund. The authors of this paper assumed that allocation of tasks dedicated to a touristic guarantee fund in the Insurance Guarantee Fund (IGF) could effectively strenghten financial security system and trust to the tourist market in Poland in general. IGF’s twenty-five years experience in dealing with insolvencies on insurance market may constitute an appropriate basis to create effective supplementary mechanism of the tourist services consumer protection. Moreover, it will allow Poland to complete implementation of the 90/314/EEC directive of 1990 concerning organized travels, vacation and trips as well as to meet EU requirements in this field. Activities in this scope are all the more justified as the European Union Council adopted a general agreement on new directive regarding tourist events and arranged tourist services in December 2014.

W artykule przeprowadzono analizę funkcjonujących w wybranych krajach UE i w Polsce rozwiązań w zakresie ochrony klientów niewypłacalnych touroperatorów oraz możliwości wykorzystania Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego (UFG) w tworzeniu nowego systemu gwarancyjnego w turystyce. Polski system ochrony konsumentów usług turystycznych nie odbiega znacząco od rozwiązań stosowanych w innych krajach UE: zapewnia pokrycie kosztów powrotu z imprezy turystycznej oraz zwrot wniesionych wpłat odpowiadających niezrealizowanej części usługi w razie niewypłacalności organizatora. Jedyną i istotną różnicą jest brak możliwości kompensaty niewypłacalności touroperatora przez instytucję gwarancyjną w formie turystycznego funduszu gwarancyjnego. Autorki przyjęły tezę, iż powierzenie UFG zadań właściwych dla turystycznych funduszy gwarancyjnych stanowiłoby efektywne wzmocnienie systemu bezpieczeństwa finansowego rynku turystycznego. Doświadczenia zebrane w trakcie ponad 20-letniej działalności UFG mogą zostać wykorzystane do stworzenia efektywnego mechanizmu uzupełniającego ochronę konsumentów usług turystycznych, pozwalającego na pełną realizację dyrektywy 90/314/EWG z 1990 r. dotyczącej zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek. Działania w tym kierunku są tym bardziej istotne, iż Rada Unii Europejskiej w grudniu 2014 r. przyjęła porozumienie ogólne w sprawie nowej dyrektywy dotyczącej imprez turystycznych i aranżowanych usług turystycznych.

Spory kompetencyjne dotyczące odpowiedzialności Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego i zakładu ubezpieczeń na tle obowiązkowych ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych – praktyka i rozwiązania legislacyjne

80%

Cwalińska-Weychert S., Kaja I.

Prawo Asekuracyjne

2019

vol. 1(98)

17-27

Autorki artykułu, na podstawie analizy roli Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w systemie ubezpieczeń obowiązkowych, wykazały najistotniejsze różnice w odpowiedzialności ubezpieczycieli OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz UFG wobec poszkodowanych. Zdaniem autorek, zidentyfikowane różnice w zasadach tej odpowiedzialności oraz różnice w interpretacji obowiązujących przepisów prawa stanowią najczęstsze źródła sporów kompetencyjnych między zakładami ubezpieczeń i Funduszem w kwestii zaspokajania roszczeń poszkodowanych w zdarzeniach z udziałem nieustalonych sprawców. Zasadniczymi płaszczyznami tych sporów są z jednej strony zagadnienia formalne – czyli istnienie bądź nieistnienie ochrony ubezpieczeniowej sprawcy zdarzenia, a z drugiej strony zagadnienia materialne – czyli uznanie odpowiedzialności albo UFG, albo ubezpieczyciela w okolicznościach danego zdarzenia. Ze względu na złożony charakter tych sporów, ich przebieg jest najczęściej długotrwały, co powoduje nadmiernie wydłużony okres oczekiwania poszkodowanych na należne im świadczenia. Autorki zwracają uwagę, że w regulacjach Unii Europejskiej powyższy problem został już zidentyfikowany i uregulowany przede wszystkim w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r., w sprawie ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpieczenia od takiej odpowiedzialności. W art. 11 tej regulacji przesądzono bowiem, że w przypadku sporu między instytucją gwarantującą a zakładem ubezpieczeń, dotyczącego ustalenia, kto musi zapłacić odszkodowanie osobie poszkodowanej, państwa członkowskie zostały zobowiązane do wyznaczenia jednej z tych stron, jako odpowiedzialnej w pierwszej kolejności za niezwłoczne wypłacenie odszkodowania osobie poszkodowanej. Fundusz wielokrotnie wskazywał na negatywne skutki braku pełnej implementacji powyższej regulacji do przepisów naszego prawa krajowego. Dostrzegając znaczenie powyższych zagadnień polski ustawodawca nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zgodnie z dyrektywą – ostatecznie rozstrzygnął tę kwestię.

The authors of this article, having analyzed the role of the Insurance Guarantee Fund in the compulsory insurance system, show the most significant differences in the liability of motor liability insurers and the IGF towards the injured. In their opinion, the identified differences in the liability principles and the differences in the interpretation of the applicable laws are the most frequent sources of competence disputes between insurance undertakings and the Fund, particularly about the competence of one of them in the claims settlement of victims of incidents involving unidentified perpetrators. On the one hand, these disputes are essentially held over formal issues, such as the existence or non-existence of insurance cover of the perpetrator and, on the other hand, over substantive ones, namely the recognition of the liability of either the IGF or the insurer in the circumstances of the event. Owing to their complex nature these disputes are frequently long-lasting, which results in the victims waiting for an extremely long time for their compensation. The authors emphasize that in the European Union the above problem has already been identified and was mostly regulated by the Directive 2009/103/EC of the European Parliament and Council of 16 September 2009 relating to insurance against civil liability in respect of the use of motor vehicles, and the enforcement of the obligation to insure against such liability. In Article 11 of the regulation it is stated that in the event of a dispute between the guarantee institution and the insurer, about determining who must compensate the victim, the Member States are required to designate one of those parties to be responsible in the first instance for paying the compensation to the victim without delay. The Insurance Guarantee Fund has repeatedly pointed to the negative effects of the lack of full implementation of this regulation to our national legislation. It consequently must have led to competence disputes and the need for conflict resolution in courts, at the expense of victims waiting long for being paid the compensation. Having recognized the importance of the above problems, the Polish legislator finally resolved this issue by the Act of 23 October 2018, amending the act on compulsory insurance, the Insurance Guarantee Fund and the Polish Motor Insurers’ Bureau in accordance with the directive. In the above amendment it has been indicated that in the event of a competence dispute the insurance undertaking is required to satisfy the justified claims, but at the same time the obligation has been imposed on the Fund to reimburse the paid compensation to the insurer, in the situation when the responsibility of the Fund to the victim of the accident was established. According to the authors, the entry into force of this regulation on 31 December 2018 should eliminate from the market the phenomenon of justified claims being not settled in due time.

Refine search results

1 Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio H – Oeconomia

1 Prawo Asekuracyjne

1 Cwalińska-Weychert S.

1 Kaja I.

1 Sordyl G. A.

1 Wanat-Połeć E. J.

1 2019

1 2015

Search results

Wzmocnienie ochrony konsumentów niewypłacalnych touroperatorów w Polsce a koncepcja utworzenia Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego

Spory kompetencyjne dotyczące odpowiedzialności Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego i zakładu ubezpieczeń na tle obowiązkowych ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych – praktyka i rozwiązania legislacyjne