Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: the United Kingdom

Sort By:

Limit search:

Turcja w polityce brytyjskiej wobec Syrii i Libanu w latach 1940–1941

100%

Zdulski K.

Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

2015

vol. 46

35-49

After collapse of metropolitan France in June 1940, the French in the Syria and Lebanon swore allegiance to the Vichy Government. This situation was hard to accept by the British. According to the Chiefs of Staff Committee, the occupation of these territories by enemy forces could have had most serious strategic consequences since it would cut of land communications with Turkey and would immediately threaten the whole of British interests in the Middle East. Due to that threat, London was forced to rethink its policy towards French Levant. One of the discussed measures was a proposition to involve Turkey in solving this problem. Turkey was bound with Britain with reciprocal security pact since October 1939. Moreover, the situation in Syria and Lebanon was also a threat for Turkish security. It was thought that these arguments would act in favor of Turkish involvement. Although in London everyone counted on active attitude of Turkey, there was no agreement as to its nature. While Churchill, Eden and the Chiefs of Staff were willing to agree on Turkish occupation of Syria and Lebanon, the Foreign Office was definitely against this solution. The first option eventually won. The first serious talks about Turkish involvement in Levant question took place in Ankara in January 1941, during the Anglo-Turkish military conversations. It was agreed then that if Turkey had entered the war, Turkish and British armies would have occupied Syria and Lebanon. The deteriorating military situation on the Eastern Mediterranean forced the United Kingdom to intervene in the French Levant in June 1941. Th e British government encouraged Turks to take part in that operation (“Exporter”). However, Turkish government rejected that offer. Turkey was still out of war and did not want to worsen her relations with the Third Reich.

Rola Kosowa w brytyjskiej polityce zagranicznej po rozpadzie Jugosławii

63%

Toszek B. H.

Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

2016

vol. 50

134-148

The main factor determining relations between the UK and Kosovo is huge disproportion of potential in all possible spheres. In comparison of strong British economic, political and military power Kosovo with its lack of full international recognition of its sovereignty and weak economy has no ability to be real partner for the UK. It is out of British interests circle either, because mutual contacts are created rather on moral obligation than real base. In consequence present relations formula gives the UK paternal role by possibility of shaping Kosovo’s authorities decisions applied to both political and socioeconomic affairs. However this position is connected with obligation to represent Kosovo’s interests before international community, especially in the EU and the NATO. Simultaneously Kosovars have a lot of advantages in co-operation with the UK as political, military and economic support and know-how in almost all spheres of public life, but in exchange they take out debt of gratitude which is difficult to appraise and repay. Anyway future membership of Kosovo in the EU and the NATO will make the UK stronger in these organizations, because there will be no doubts Kosovar’s politicians will vote correct to the British wishes. The UK policy directed to gain future ally inside the European structures seems to be effective and simultaneously brings stabilization and development for this part of the Western Balkans.

Czynnikiem determinującym charakter stosunków brytyjsko-kosowskich jest ogromna dysproporcja potencjałów obu państw we wszystkich możliwych sferach. Nieposiadające pełnego uznania międzynarodowego, słabe pod względem ekonomicznym Kosowo nie może stanowić partnera dla Wielkiej Brytanii, dysponującej niekwestionowaną pozycją na płaszczyźnie gospodarczej, politycznej i militarnej. Nie znajduje się ono również w centrum zainteresowań brytyjskich, a wzajemne kontakty zostały nawiązane niejako przy okazji wypełniania przez Brytyjczyków „moralnego zobowiązania”, a nie na podstawie racjonalnych przesłanek. W tym kontekście obowiązująca formuła relacji opiera się na założeniu brytyjskiego paternalizmu, który wyraża się oddziaływaniem na kierunki aktywności politycznej oraz rozwój gospodarczy i społeczny Kosowa, a także występowaniem w obronie interesów Kosowa przed społecznością międzynarodową (w szczególności na forum Unii Europejskiej i NATO). Natomiast mieszkańcy Kosowa poprzez korzystanie z udzielanej przez Brytyjczyków na bieżąco pomocy wojskowej, politycznej i finansowej oraz udostępnienie know- -how zaciągnęli wobec Wielkiej Brytanii dług wdzięczności, którego spłata jest tym trudniejsza, że ani jej termin, ani warunki nie mają wymiaru formalnego. Nie ulega jednak wątpliwości, że w przypadku wejścia Kosowa do Unii Europejskiej i NATO istnieje spora szansa, że kosowscy politycy będą głosowali w tych organizacjach w sposób odpowiadający życzeniom brytyjskim. Dalekosiężna polityka Wielkiej Brytanii zmierzająca do pozyskania przyszłego sojusznika wewnątrz struktur europejskich wydaje się zatem przynosić pożądane efekty, służąc równocześnie stabilizacji i rozwojowi tej części Bałkanów Zachodnich.

Refine search results

2 Athenaeum. Polskie Studia Politologiczne

1 Toszek B. H.

1 Zdulski K.

1 2016

1 2015

Search results

Turcja w polityce brytyjskiej wobec Syrii i Libanu w latach 1940–1941

Rola Kosowa w brytyjskiej polityce zagranicznej po rozpadzie Jugosławii