Search results

1

Interpretacje sceniczne rosyjskiej dramaturgii pierwszego trzydziestolecia XX wieku na scenach polskich (Tango Oberiu 1928. Rewia pure nonsense z ponurym zakończeniem)

100%

Gracla J.

Acta Polono-Ruthenica

|

2015

|

issue 20

25-31

EN

The paper is the attempt to compare the text of Daniil Kharms Yelisaveta Bam and her free theatrical production made in Rozrywka Theatre by Łukasz Czaja. The author considers similarities of the text and scenography, reflecting not only Charms’ assumptions but also producer’s stage concepts of The Great Reform of the Theater. The author also points out differences making a show out of Charms’ performance, closer to modern viewer, however, leveling the signs and atmosphere of the times when Charms’ drama was created.

2

Egzemplarz teatralny – między repertuarem a archiwum

63%

Poskuta-Włodek D.

Pamiętnik Teatralny

|

2016

|

vol. 65

|

issue 1/2

50-74

EN

For contemporary scholarship, the status of sources to theatre history is changing, and they are therefore subject to attempts at redefining them. On the one hand, development of new technologies enables us to gain almost limitless access to archival documents; on the other hand, however, some doubts are raised concerning the point of their use, since it is impossible to reconstruct or recount a theatre performance from the past based on them, anyway. Yet it is the essence of the theatre historian’s method to constantly experience the rudimentariness of artefacts and ephemerality of theatre. For Polish researchers of younger generations, studying sources does not preclude interest in performance. The issue of theatre memory and the writing or rewriting of history is prevalent in new theories and methods. Ever-newer propositions of tackling it are advanced, e.g. the archive versus repertoire concepts derived from Diane Taylor’s reflexion or ideas based on Rebecca Schneider’s reflexion about the body as archive versus the body as memory medium. Theoretical classification propositions stemming from the notion that some documents become petrified and others need to be made with an ideal recording of performance in mind, which were put forward by Stefania Skwarczyńska, need to be revised, whereas Zbigniew Raszewski’s take on the documentation problem, closer to that of performance studies, turns out to be still useful, which can be confirmed by the on-growing supply of hard-copy and digital documentation that forces us to look for a new classification of it and to acknowledge that all kinds of source documentation to the history of theatre, and theatrical copies in particular, have performative qualities. Their variety and transitional character of the latter makes it possible to acknowledge the performativity of theatre history sources, which could become a common ground for the classical history and new methodological inquiries.

PL

We współczesnej refleksji humanistycznej status źródeł do historii teatru zmienia się, a one same poddawane są próbom redefinicji. Z jednej strony rozwój nowych technologii umożliwia niemal nieograniczony dostęp do dokumentów archiwalnych, z drugiej – pojawiają się wątpliwości co do sensu ich wykorzystywania, skoro i tak nie da się na ich podstawie zrekonstruować czy opisać minionego teatru. A przecież istotą metody historyka teatru jest nieustanne doświadczanie rudymentarności artefaktów i efemeryczności teatru. Dla polskich badaczy młodszego pokolenia studiowanie źródeł nie wyklucza zainteresowania spektaklem. W nowych teoriach i metodach dominuje kwestia pamięci teatralnej i pisania lub przepisywania historii. Pojawiają się kolejne propozycje jej podjęcia, np. wywiedzione z refleksji Diane Taylor teoria archiwum przeciwstawianego repertuarowi czy odwołująca się do refleksji Rebekki Schneider koncepcja przeciwstawienia ciała jako archiwum ciału jako medium pamięci. Wysuwane przez Stefanię Skwarczyńską teoretyczne propozycje klasyfikacyjne „teatru zapisanego”, wynikające z idei petryfikacji jednych i wytwarzania innych dokumentów w celu idealnej rejestracji, a potem rekonstrukcji przedstawienia, wymagają rewizji, natomiast bliższe performatyce ujęcie problemu dokumentacji proponowane przez Zbigniewa Raszewskiego okazuje się wciąż użyteczne. Potwierdza to rosnąca podaż dokumentacji papierowej i cyfrowej, która zmusza do poszukiwania nowej jej klasyfikacji i uznania, że wszelkiego rodzaju dokumentacja źródłowa do historii teatru, a egzemplarze teatralne w szczególności, mają walory performatywne. Ich różnorodność i labilny charakter pozwala uznać performatywność źródeł do historii teatru, która może stać się wspólną płaszczyzną dla klasycznej historii i nowych metodologicznych dociekań.

3

«W tym strasznym Wrocławiu»: Korespondencja Edmunda Wiercińskiego z Teresą Roszkowską 1950–1952

63%

Chojnacka A., Piekut M.

Pamiętnik Teatralny

|

2018

|

vol. 67

|

issue 1/2

135-162

EN

The painter and stage designer Teresa Roszkowska (1904–1992) and the actor and director Edmund Wierciński (1899–1955) had known each other for more than twenty years. Roszkowska designed the sets for seven productions directed by Wierciński, and the productions on which he collaborated with her were some of the best in his work.Wierciński and Roszkowska were a creative and well-working duo. They understood each other perfectly and were loyal to each other. They created comprehensive compositions on stage without losing sight of detail. The letters by Teresa Roszkowska are now part of the Wiercińskis’ Archive in the Special Collections of the Institute of Art at the Polish Academy of Sciences, No. 1209/8. The letters by Edmund Wierciński are kept at the Pracownia Historii Szkolnictwa Teatralnego (Laboratory of Research into the History of Theatre Education) of the Aleksander Zelwerowicz National Academy of Dramatic Art in Warsaw, where the addressee deposited them.

PL

Malarka i scenografka Teresa Roszkowska i aktor i reżyser Edmund Wierciński znali się ponad dwadzieścia lat. Roszkowska zaprojektowała oprawę sceniczną do siedmiu przedstawień w reżyserii Wiercińskiego, to właśnie z jej udziałem powstały jego najlepsze spektakle. Wierciński i Roszkowska tworzyli zgrany i twórczy duet. Rozumieli się doskonale, byli wobec siebie lojalni. Na scenie tworzyli całościowe kompozycje, a jednocześnie dbali o najdrobniejsze szczegóły. Listy Teresy Roszkowskiej znajdują się w Archiwum Wiercińskich w Zbiorach Specjalnych Instytutu Sztuki PAN, sygn. 1209/8. Listy Edmunda Wiercińskiego pochodzą z Pracowni Historii Szkolnictwa Teatralnego w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, gdzie zostały zdeponowane przez adresatkę.

4

W sprawie partytury teatralnej

51%

Żurawski M.

Pamiętnik Teatralny

|

2018

|

vol. 67

|

issue 1/2

99-112

EN

The paper addresses some methodological and technical issues involving the process of reconstructing a theatrical production based on its surviving documentation and other archival materials as well as the working out of the so-called documented and critical score. With that in mind, the author confronts the premises and assumptions of the Schillerean theatrology (Zbigniew Raszewski, Jerzy Timoszewicz) and Bédierean text-editing (Konrad Górski, Zbigniew Goliński) with solutions proposed by performative studies (Tomasz Kubikowski, Diana Poskuta-Włodek) and contemporary scholarly editing (Maria Prussak, Krzysztof Mrowcewicz). The paper is a part of a theoretical supplement to Mateusz Żurawski’s doctoral dissertation, Edycja krytyczna scenariuszy autorskich Jerzego Grzegorzewskiego (‘A critical edition of authorial scenarios by Jerzy Grzegorzewski’) written under the supervision of Dr. Habil. Tomasz Kubikowski and Dr. Habil. Krzysztof Mrowcewicz at the Institute of Literary Research of the Polish Academy of Sciences (2017).

PL

W sprawie partytury teatralnej podejmuje zagadnienia metodologicznych i technicznych problemów związanych z rekonstruowaniem dzieła teatralnego na podstawie zachowanej dokumentacji i innych materiałów archiwalnych, a także z opracowywaniem tzw. partytury udokumentowanej i krytycznej. W tym celu konfrontuje założenia schillerowskiej teatrologii (Zbigniew Raszewski, Jerzy Timoszewicz) i bedierowskiej tekstologii (Konrad Górski, Zbigniew Goliński) z rozwiązaniami postulowanymi przez performatykę (Tomasz Kubikowski, Diana Poskuta-Włodek) i współczesne edytorstwo naukowe (Maria Prussak, Krzysztof Mrowcewicz). Tekst stanowi fragment teoretycznego suplementu pracy doktorskiej Mateusza Żurawskiego Edycja krytyczna scenariuszy autorskich Jerzego Grzegorzewskiego, przygotowanej pod kierunkiem dr. hab. Tomasza Kubikowskiego i dr. hab. Krzysztofa Mrowcewicza w Instytytucie Badań Literackich PAN (2017).

Refine search results

3 Pamiętnik Teatralny

1 Acta Polono-Ruthenica

1 Chojnacka A.

1 Gracla J.

1 Piekut M.

1 Poskuta-Włodek D.

1 Żurawski M.

2 2018

1 2016

1 2015

Interpretacje sceniczne rosyjskiej dramaturgii pierwszego trzydziestolecia XX wieku na scenach polskich (Tango Oberiu 1928. Rewia pure nonsense z ponurym zakończeniem)

Egzemplarz teatralny – między repertuarem a archiwum

«W tym strasznym Wrocławiu»: Korespondencja Edmunda Wiercińskiego z Teresą Roszkowską 1950–1952

W sprawie partytury teatralnej