Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 5

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  violation
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

A Constitutional Coup! The Take-Down of the First President of the Republic of Kosovo

100%
Sejdiu K. R.
Academicus. International Scientific Journal
|
2013
|
issue 08
56-77
EN
A coup d’etat is defined as “a sudden and decisive action in politics, especially one resulting in a change of government illegally or by force.” As one looks through all the coup d’etats that have occurred throughout the history in various parts of the world, one can observe that often the protagonists of such events are political enemies, military leaders, or distressed insiders. Indeed, one is hard pressed to find where a coup d’etat has been executed by way of a poor legal reasoning of a Constitutional Court. Well, that is until now! In the newest country in Europe, the Republic of Kosovo, major international and domestic investments are being made on institution building. One of the beneficiaries of such investments has been the newly formed Constitutional Court of the Republic of Kosovo. Soon after its establishment, this young court faced its first tough decision, namely a challenge to the President of the country regarding his alleged serious violation of the Constitution by holding posts as President of the country and Chairman of his party. In a highly controversial case, marred with procedural irregularities, judicial misconduct, lack of due process, human rights violations, regular media leaks, and behind-the-scenes international and domestic political influences on the Court, a split Court decided that the President had seriously violated the Constitution. This decision led to the President’s resignation, which caused a political imbalance that still lingers, further harming Kosovo’s long term interests and prospects. But more importantly, some argue that this marks the first case where a coup d’etat that took down a President was executed by a Constitutional Court. This paper argues that the Court should have dismissed the claim of the MPs as inadmissible on procedural grounds, specifically that it was filed by the MPs after the time permitted by law and that the MPs never maintained the number of 30 members that were needed for the group to be an authorized party. Additionally, even on the merits, the Court failed to distinguish between the constitutional requirement to not exercise a party function, which the President in this case did not do, but rather simply held the position in a suspended mode. Moreover, even had the President’s holding of the position amounted to a violation of the Constitution, in no way did that equate to a serious constitutional violation. Still, the Court held contrary to the Constitution, applicable laws, and the available evidence before it and found that the President had seriously violated the Constitution.
2
Publication available in full text mode
Content available

Gwałt a zgwałcenie w polskim prawie karnym

84%
Theuss P., Skulimowska J.
Problemy Prawa Karnego
|
2022
|
vol. 6
|
issue 2
1-20
EN
The purpose of the present thesis is to analyze the issue of an adequate understanding of the concepts of “violation” and “rape”. The authors first focused on the etiology of these studied concepts and their location in the monuments of law that were in force in the past. A constitutive element of the historical part of the work is an interpretation of indicated terms and determination of the relationship between them. The Polish penal codes from 1932, 1969, and the current one from 1997 were subsequently analyzed, in which Polish legal thought was continued in the use of both the term “violation” and “rape” in criminal legislation’’.
PL
Cel niniejszego artykułu stanowi analiza kwestii adekwatnego rozumienia pojęć „gwałt” i „zgwałcenie”. W pierwszej kolejności autorzy skupili się na genezie badanych terminów i ich umiejscowieniu w pomnikach prawa obowiązujących w przeszłości na ziemiach polskich. Konstytutywnym elementem części historycznej opracowania jest interpretacja wskazanych pojęć połączona z określeniem relacji między nimi. Następnie przeanalizowano kodeksy karne z 1932 r., 1969 r. oraz aktualny z 1997 r., które kontynuują rodzimą myśl prawną w zakresie stosowania terminów „gwałt” i „zgwałcenie” w ustawodawstwie karnym.
3

Dobrowolne ograniczenie prawa do prywatności w ujęciu prawnokarnym, psychologicznym i socjologicznym

67%
Budyn-Kulik M.
Roczniki Nauk Społecznych
|
2015
|
vol. 7(43)
|
issue 4
85-105
EN
The right to privacy is a very important human right. The term is not well defined. The two essential factors creating the sense of privacy seem to be the control of information flow concerning oneself and freedom to decide about one's life. Legal protection of right to privacy is different as far as different levels are concerned: horizontal (citizen − citizen) or vertical (state − citizen). The right to privacy is undoubtedly better-protected on the horizontal level. On the vertical level some violation is justified by public interest, mostly − by safety reasons. As far as an individual's consciousness is concerned, one can point out at the internal sense of privacy (the need not to reveal information on oneself) and the external sense of privacy (an individual's behavior connected with displaying private information publicly). One's belief as to what one's private sphere involves, both in relation to the subject of information (who the information concerns) and in relation to the object of information (what the information concerns), is influenced by different factors. Two tendencies can be observed in privacy − related behaviors nowadays: on one hand selling or giving one's privacy away and on the other hand its strong protection. Voluntary resignation from the right to privacy is not irreversible, but harms made this way usually stay long.
PL
Prawo do prywatności jest niezwykle ważnym prawem człowieka. Samo pojęcie prawa do prywatności nie jest dokładnie zdefiniowane. Najważniejsze wydają się tu dwa elementy, które stanowią istotę prywatności: decydowanie o przepływie informacji na temat własnej osoby i swobodne dysponowanie własnym życiem. Ochrona prawa do prywatności jest różna w zależności od tego, w jakiej płaszczyźnie następuje naruszenie: horyzontalnej (obywatel − obywatel) czy wertykalnej (państwo − obywatel). Prawo do prywatności jest niewątpliwie mocniej chronione, jeśli chodzi o naruszenia w płaszczyźnie horyzontalnej. W płaszczyźnie wertykalnej uzasadnieniem takich naruszeń jest interes społeczny; przede wszystkim w postaci zapewnienia bezpieczeństwa. Jeśli chodzi o świadomość jednostki, można tu wyróżnić wewnętrzne poczucie prywatności (potrzeba nieujawniania informacji na temat samej siebie) i zewnętrzne poczucie prywatności (zachowania jednostki związane z ujawnianiem informacji prywatnych na forum publicznym). Przekonanie jednostki, co należy do jej sfery prywatnej − zarówno pod względem podmiotowym (kogo dotyczą informacje), jak i przedmiotowym (czego dotyczą informacje), kształtuje się pod wpływem różnych czynników. Obecnie można zaobserwować w zachowaniach związanych z prywatnością dwie tendencje − rozdawania lub sprzedawania własnej prywatności oraz jej wzmożonej ochrony. Dobrowolne rezygnowanie z prawa do prywatności nie jest nieodwracalne.
4
Publication available in full text mode
Content available

Whistleblowing in Polish Business Entities in Relation to EU Legal Requirements

67%
Skoczylas-Tworek A.
Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu
|
2023
|
vol. 67
|
issue 2
123-133
PL
Whistleblowing jako narzędzie sygnalizowania o dostrzeżonych nieprawidłowościach jest obecnie uznawany za jeden z ważniejszych procesów, jaki powinien zostać wdrożony w każdej organizacji. Jego wagę i znaczenie dla prawidłowego, zgodnego z prawem działania organizacji podkreślają zapisy Dyrektywy UE 2019/1937 w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia praw Unii. Koncentrują się one przede wszystkim na wdrożeniu zasad i procedur umożliwiających informowanie o nieprawidłowościach oraz zapewnieniu wystarczającej ochrony demaskatorom. Celem publikacji była ocena praktycznych aspektów wdrażania i upowszechniania narzędzia whistleblowingu w wybranych polskich podmiotach gospodarczych wobec wymogów, jakie stawia Dyrektywa UE 2019/1937. Przeprowadzone badanie potwierdziło prezentowane dotychczas w literaturze przedmiotu stanowisko niezapewnienia wystarczających i skutecznych narzędzi nie tylko zastosowania whistleblowingu, ale również ochrony sygnalistów. Tym samym wykazało, że większość z badanych firm jest dopiero na początku drogi wdrażania zgodnych z wymogami unijnymi systemów zgłaszania naruszeń. Przyczyn powyższego należy upatrywać nie tylko po stronie podmiotów, ale również w opóźniającym się procesie implementowania prawa unijnego na grunt prawa krajowego.
EN
Whistleblowing as a signaling tool for perceived irregularities is now recognized as one of the most important processes that should be implemented in every organization. Its importance and relevancetotheproper,lawfuloperationofanorganizationisemphasizedbytheprovisions ofEUDirective 2019/1937 on the protection of whistleblowers. They focus primarily on the implementation of the rules and procedures to enable whistleblowing and ensure sufficient protection for whistleblowers. The purpose of the paper was to assess the practical aspects of the implementation and dissemination of the whistleblowing tool in selected Polish business entities in the face of the requirements set by EU Directive 2019/1937. The study carried out confirmed the position presented so far in the literature of not providing sufficient and effective tools not only for the implementation of whistleblowing, but also for the protection of whistleblowers. Thus, it showed that most of the surveyed companies are only at the beginning of the path in implementing EU-compliant whistleblowing systems. The reasons for the above should be seen not only on the part of the entities, but also in the delayed process of implementing EU law into national law.
5
Publication available in full text mode
Content available

Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 lutego 2023 r., sygn. akt III OSK 3945/21

67%
Wasiak D., Kowalczyk B.
Przegląd Prawa Konstytucyjnego
|
2023
|
issue 6(76)
417-425
PL
Wyrok Naczelnego Sąd Administracyjnego w Warszawie z 9 lutego 2023 r., sygn. akt III OSK 3945/21 dotyczy decyzji Prezesa UODO wydanej w sprawie nieodpowiednich zabezpieczeń stosowanych przez sklep internetowy Morele.net., następstwem czego nastąpił nieautoryzowany dostęp do bazy danych klientów tego sklepu. Jedną ze spornych kwestii rozstrzygniętych w głosowanym wyroku jest określenie, czy Prezes UODO posiada kompetencję w zakresie własnej wiedzy specjalistycznej do samodzielnej oceny, czy stosowane przez stronę postępowania administracyjnego środki techniczne i organizacyjne służące ochronie danych osobowych były „odpowiednie”. Stanowisko sądu sprowadza się do stwierdzenia, że Prezes UODO nie powinien przypisywać sobie wiedzy eksperckiej z samego faktu bycia organem administracji publicznej, nawet o szczególnym statusie. Wyrok powinien skłonić Prezesa UODO do opracowania skutecznej metodyki prowadzonych działań kontrolnych. W przeciwnym razie organ nie będzie w stanie obalić kształtowanego w judykaturze zarzutu subiektywnie kreowanego obiektywizmu, jak i wybiórczej równości administratorów
EN
Judgment of the Supreme Administrative Court in Warsaw of February 9, 2023, III OSK 3945/21 concerns the decision of the President of the UODO regarding inadequate security measures used by the Morele.net online store, which resulted in unauthorized access to the store’s customer database. One of the disputed issues resolved is whether the President is competent to independently assess whether the technical and organizational measures used by a party to administrative proceedings to protect personal data were “adequate”, which undoubtedly requires special knowledge. The court’s position is that the President should not ascribe expertise to himself just by virtue of being a public administration body, even with a special status. The judgment should prompt the President to develop an effective methodology for its control activities. Otherwise, the authority won’t be able to refute the accusation of subjectively created objectivity shaped in jurisprudence, as well as the selective equality of administrators.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.