W artykule podejmuje zagadnienie roli, jaką w poezji Jadwigi Stańczakowej odgrywa dermooptyka, czyli widzenie skórne. Poszukując związku między wierszami poetki a jej ćwiczeniami nad rozróżnianiem barw i przedmiotów, Marta Tomczok przedstawia koncept dermooptyki Lecha Emfazego Stefańskiego, nauczyciela Stańczakowej i współtwórcy Teatru na Tarczyńskiej, za pomocą języka poetyki, analizując dużą grupę wierszy z bogatego dorobku Stańczakowej. Dzięki zestawieniu dermooptyki z koncepcją wiedzy ucieleśnionej Juhaniego Pallasmy poezja autorki staje się czymś więcej niż indywidualną walką o zachowanie naoczności w literaturze; staje się rodzajem sztuki zbliżonej do rzeźbiarstwa czy architektury, sztuki nastawionej na własną procesualność, multisensorycznej, ucieleśniającej wiedzę.
EN
The paper demonstrates the significance of bio-introscopy, or dermo-optical perception, to Jadwiga Stańczakowa’s poetry. Searching for the connection between Stańczakowa’s poems and her exercise in distinguishing the colour and the object, Marta Tomczok describes the concept of dermo-optical perception, created by Lech Emfazy Stefański, Stańczakowa’s teacher and co-creator of the Theatre at Tarczyńska Street, with the language of poetics, analysing a large group of poems from Stańczakowa’s rich output. When juxtaposing dermo-optical perception with the concept of embodied wisdom by Juhani Pallasmaa, Stańczakowa’s poetry becomes more than an individual fight for visual testimony in literature; it transforms into a kind of art similar to sculpture or architecture, oriented to its own processualism, as well as such multisensory artistic creation that embodies wisdom.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.