Results found: 2

Search results

Search:
in the keywords: writer’s language

Sort By:

Limit search:

Językowo-kulturowa kreacja myśliwego we wspomnieniach polujących (Szczęśliwe dni Stefana Badeniego i Wspomnienia myśliwskie Juliana Ejsmonda) – rekonesans

100%

Janicka-Szyszko R.

Język. Religia. Tożsamość

2023

issue 2 (28)

67-93

W artykule przedstawiony został sposób ukazania myśliwych we wspomnieniach polujących oraz podjęto próbę analizy – w zakresie formalnym i językowo-stylistycznym – ich językowo-kulturowej kreacji w świecie przedstawionym Szczęśliwych dni Stefana Badeniego oraz Wspomnień myśliwskich Juliana Ejsmonda. Analiza wyekscerpowanego materiału językowego dowodzi, iż w obu utworach wykreowany został złożony wizerunek łowcy. Pisarze zaznaczają, że dla polującego nie jest najważniejszy efekt końcowy łowów. Obaj twórcy eksponują doznawanie silnych wzruszeń w kontakcie z przyrodą, wspólne spędzanie czasu z osobami podzielającymi łowieckie pasje, przestrzeganie wielowiekowych tradycji, a w szczególności kultu Świętego Huberta; uwypuklają również wyjątkowość doświadczeń przynależnych tylko osobom polującym. W językowej kreacji myśliwego wykorzystują różnorodne środki językowo-stylistyczne (epitety, porównania, frazeologizmy, zmetaforyzowane wyrażenia, utrwalone w kulturze obrazy).

The article depicts the image of hunters in memoirs of those who used to hunt. There has also been done the attempt of analysis of the linguistic and cultural creation of hunters in the world presented in “The Happy Days “ by Stafan Badeni and “ Memoirs of Hunters “ by Julian Ejsmond. The analysis of the excerpted parts shows that in both works the image of the hunter is complex. The writers point out that the final and total score of the hunting is not the main purpose of the hunter. Both writers signify strong feelings and emotions experienced in contact with the nature, spending time with people sharing the same passions, cultivating centuries – long traditions and the observation of the St. Hubert cult in particular; emphasize also the uniqueness of experiences witnessed only by those connected with hunting. Analyzing the linguistic creation there have been used various stylistic devices (epithets, idioms, metaphoric expressions, images preserved in culture).

Jak mówił Cyprian Norwid? W poszukiwaniu głosu poety

100%

Kozłowska A.

Studia Norwidiana

2023

vol. 41

29-44

This article discusses those elements of Cyprian Norwid’s pronunciation that could be reconstructed on the basis of the graphic features of his manuscripts, as well as on the basis of information about the poet’s linguistic biography, especially about the period of his lifetime and his Masovian origin. Norwid’s pronunciation probably had the following features characteristic of 19th-century Polish: the presence of the raised vowels é and ó, the synchronic pronunciation and different distribution of nasal sounds than today, the fronting of ł, the sonority of h, the synchronic realisation of palatalised labial consonants, the lack of alignment of sonority in clusters such as kw, sw, św, cw, ćw, tw, chw, and a wider distribution of proparoxytone stress than today. On the other hand, the Masovian influences in Norwid’s idiolect included: forms without apophony, the use of kie, gie in place of standard Polish ke, ge, and devoicing at the word boundaries. Furthermore, the Eastern Borderlands influence can be attributed to the more frequent use of o instead of ó, as well as the replacement of hard consonants with soft time, living in that environment. Strictly individual features of his pronunciation as well as para-linguistic behaviour characteristic of him can only be inferred indirectly by referring to the accounts of people who had contact with him. From a review of such testimonies, an image emerges of an interlocutor endowed with a beautiful timbre of voice, using expressive intonation and gestures aptly combined with speech.

Artykuł omawia te elementy fonetyki Cypriana Norwida, które udało się zrekonstruować na podstawie graficznych cech jego rękopisów, a także na podstawie informacji o życiorysie językowym poety, przede wszystkim o czasie jego życia oraz mazowieckim pochodzeniu. Na wymowę Norwida składały się prawdopodobnie następujące cechy charakterystyczne dla polszczyzny XIX wieku: obecność samogłosek pochylonych é i ó, synchroniczna wymowa i inna niż dziś dystrybucja nosówek, przedniojęzykowa artykulacja ł, dźwięczność h, synchroniczna realizacja spółgłosek zmiękczonych wargowych, brak wyrównania dźwięczności w grupach typu kw, sw, św, cw, ćw, tw, chw oraz szerszy od współczesnego zakres proparoksytonezy. Do obecnych w idiolekcie Norwida mazowizmów brzmieniowych należały natomiast: formy bez przegłosu, stosowanie połączeń kie, gie w miejsce ogólnopolskich ke, ge oraz ubezdźwięczniająca fonetyka międzywyrazowa. Z kolei z wpływami kresowymi można powiązać częstsze niż w polszczyźnie ogólnej stosowanie o zamiast ó, jak również zastępowanie spółgłosek twardych miękkimi. Zaprezentowany obraz tworzą własności, które autor Vade-mecum dzielił z innymi użytkownikami polszczyzny swojego czasu i środowiska. O ściśle indywidualnych cechach jego wymowy, a także o charakterystycznych dla niego zachowaniach parajęzykowych można wnioskować jedynie pośrednio, odwołując się do relacji osób, które miały z nim kontakt. Z przeglądu takich świadectw wyłania się wizerunek rozmówcy obdarzonego pięknym tembrem głosu, posługującego się wyrazistą intonacją i gestami trafnie zespolonym z wypowiedzią.

Refine search results

1 Język. Religia. Tożsamość

1 Studia Norwidiana

1 Janicka-Szyszko R.

1 Kozłowska A.

2 2023

Search results

Językowo-kulturowa kreacja myśliwego we wspomnieniach polujących (Szczęśliwe dni Stefana Badeniego i Wspomnienia myśliwskie Juliana Ejsmonda) – rekonesans

Jak mówił Cyprian Norwid? W poszukiwaniu głosu poety