Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 9

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  wyrok łączny
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1

Glosa do wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 28 lutego 2013 roku, sygn. II AKa 12/13.

100%
Konrad B.
Acta Iuris Stetinensis
|
2014
|
issue 7
PL
W wyroku z 28 lutego 2013 r., sygn. II AKa 12/13, Sąd Apelacyjny w Szczecinie stwierdził, że jeżeli przestępstwa, które dotychczas tworzyły – w wyroku jednostko-wym bądź w wyroku łącznym – zbieg przestępstw, a rozeszły się w nowym wyroku do nowo utworzonych zbiegów przestępstw, to muszą utracić moc wszystkie dotychcza-sowe orzeczenia o łączeniu kar, dla których podstawę stanowił dotychczasowy zbieg przestępstw, a nie jedynie te rozstrzygnięcia łączne, które zostały ujęte w nowym wy-roku. Analiza przywołanego orzeczenia oraz przepisów bezpośrednio dotyczących po-ruszonego w nim zagadnienia, tj. w szczególności art. 85 k.k. oraz art. 569 § 1 k.p.k. i art. 575 § 1 k.p.k., doprowadziła autora publikacji do zgoła odmiennych wniosków. Stąd niniejszą glosę do wyżej wymienionego wyroku SA w Szczecinie należy traktować jako glosę krytyczną.
EN
In the sentence of February 28th 2013 in the case II AKa 12/13 the Appeals Judge decided that if crimes creating a concurrence of crimes in a single sentence or former cumulative sentence, disbanded into different other concurrences, then all the previous cumulative punishment adjudgements lose their power, and not only the combined set-tlements that were formulated in the new sentence. The analysis of said settlement and regulations directly concerning the raised concern i.e in particular art. 89 k.k., 569 and art. 575 k.p.k. lead the author of the gloss to completely different conclusions. Thus the presented gloss concerning aforementioned sentence of the Appeals Judge should be considered critical.
2
Content available remote

Racjonalny system wymiaru kary łącznej

75%
Leżak K. J.
Przegląd Prawa i Administracji
|
2020
|
vol. 120
|
issue Tom 2
135 - 152
PL
W artykule dokonano analizy modelu wymiaru rzeczonej kary pod kątem jego racjonalnego kształtowania w ramach ustawowej regulacji. Celem opracowania uczyniono odpowiedź na pytanie, czy przyjęty przez polskiego ustawodawcę mieszany system wymiaru kary łącznej w obecnym jego kształcie można uznać za racjonalny. W pierwszej kolejności zaprezentowano wypracowane w teorii prawa podstawowe założenia modelu racjonalnego tworzenia prawa. W dalszej części przedstawiono podstawowe założenia kary łącznej w polskim prawie karnym, system wymiaru kary łącznej oraz jego konsekwencje na płaszczyźnie ustawowej regulacji dotyczącej wymiaru kary łącznej. Rozważając, czy system wymiaru kary łącznej jest racjonalny, skonfrontowano postulaty dotyczące racjonalnego tworzenia prawa z kształtowaniem granic wymiaru kary łącznej, w szczególności z możliwością orzekania w wyroku łącznym kary łącznej surowszej niż suma kar podlegających łączeniu.
EN
The aim of the article is to answer the question whether the mixed system of aggregate penalty adopted by the Polish legislator in its current form can be considered rational. Firstly, the basic assumptions of the model of rational law creation developed in the theory of law were presented. Secondly, the basic assumptions of the aggregate penalty in Polish criminal law were discussed, as well as the aggregate penalty system and its consequences at the level of statutory regulation regarding the aggregate penalty. When considering whether the system of imposing an aggregate penalty is rational, the expectations regarding rational lawmaking were confronted with the statutory limits of the imposition of an aggregate penalty, in particular with the possibility of inflicting in an aggregate sentence an aggregate penalty more severe than the sum of the penalties subject to merger.
3

Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2017 roku, sygn. akt IV KK 189/17

63%
Joachimiak S.
Roczniki Nauk Prawnych
|
2018
|
vol. 28
|
issue 1
179-188
PL
Autor komentuje w formie co do zasady aprobującej glosy treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2017 r., sygn. akt IV KK 189/17. Na tle tej glosy przedstawia zmiany legislacyjne, jakie zaszły w ostatnim czasie odnośnie do art. 76 k.k., który stanowił główną podstawę rozstrzygnięcia. Omówiona zostaje wzajemna relacja tego przepisu z art. 108 k.k., na przestrzeni zmian nowelizacyjnych, poglądy doktryny i orzecznictwa w tym zakresie. Podjęty zostaje również problem możliwości objęcia wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania po zakończeniu okresu próby i upływie terminu, o którym mowa w art. 75 § 4 k.k.
EN
The author comments in the form of an approving commentary the content of the verdict of the Supreme Court of 22 June 2017, Ref. No. IV KK 189/17. Against this backdrop, he presents the recent legislative changes on Article 76 of the Criminal Code, which was the main legal basis for the decision. The reciprocal relation of this provision and Art. 108 of the Criminal Code is discussed. Within the scope of the amendments, the views of the doctrine and the case law are discussed. The problem of the possibility of taking in aggregate sentence imprisonment with conditional suspension of punishment after the end of the probation period and the expiry of the period referred to in Art. 75 § 4 of the Criminal Code is discussed.
4
Publication available in full text mode
Content available

Kształtowanie się instytucji wyroku łącznego w perspektywie historycznej

63%
Andrzejewski M.
Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
|
2022
|
vol. 17
|
issue 19 (2)
7-41
EN
The objective of the study is to present how the institution of aggregate sentencing evolved in Polish criminal codifications – starting from the first 1928 Code of Criminal Procedure through the new codification of the 1969 Criminal Procedure Act and ending up with the codification of the 1997 Code of Criminal Procedure and its subsequent amendments. The aim of the analysis is not to reproduce the content of the legal standards applicable in the above-mentioned codifications in the context of the provisions regulating the procedure for passing an aggregate sentence but to show how the views of the doctrine and judicature evolved with respect to the interpretation problems that arose at the theoretical and practical level. The presentation of the changes that took place over the decades will enable a better understanding of the genesis of the provisions regarding aggregate sentencing in the context of its almost 100-year existence in the Polish penal codifications.
PL
Założeniem niniejszego opracowania jest ukazanie jak kształtowała się problematyka wyroku łącznego w polskich kodyfikacjach karnych, począwszy od pierwszego Kodeksu postępowania karnego z 1928 r., poprzez nową kodyfikację ustawy karnoprocesowej z 1969 r. na kodyfikacji Kodeksu postępowania karnego z 1997 r. oraz kolejnych jej nowelizacjach skończywszy. Celem prowadzonej analizy nie jest odtworzenie treści norm prawnych obowiązujących we wskazanych kodyfikacjach w kontekście przepisów regulujących postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego, ale ukazanie ewolucji poglądów doktryny i judykatury na pojawiające się problemy interpretacyjne o wymiarze nie tylko teoretycznym, ale przede wszystkim praktycznym. Prezentacja zmian jakie dokonywały się na przestrzeni dziesięcioleci pozwoli lepiej zrozumieć genezę przepisów obecnie istniejącej instytucji wyroku łącznego w kontekście jej prawie stuletniego istnienia w polskich kodyfikacjach karnych.
5
Publication available in full text mode
Content available

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2023 r., I KZP 13/22 (aprobująca)

63%
Krajnik S.
Ius Novum
|
2023
|
vol. 17
|
issue 4
130-138
EN
The present gloss refers to the thesis and considerations expressed in the Supreme Court judgement of 28 February 2023, I KZP 13/22, concerning the exception to the rule of speciality stipulated in Article 14 par. 1 (b) European Convention on Extradition. The author presents arguments concerning the broad international legal context of the analysed regulation, which develops and confirms the accuracy of the Supreme Court’s stance on a broader than lexical interpretation of the term ‘final discharge’. Moreover, the paper discusses the nature of the exception in question in the light of the standard of protection laid down in Article 52 par. 4 Constitution of the Republic of Poland.
PL
Niniejsza glosa odnosi się do tezy oraz rozważań wyrażonych w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2023 r., I KZP 13/22, dotyczącym wyjątku od zasady specjalności unormowanym w art. 14 ust 1 lit. b Europejskiej konwencji o ekstradycji. Autor przedstawia argumentację dotyczącą szerokiego kontekstu prawno-międzynarodowego analizowanego unormowania, która rozwija i potwierdza trafność stanowiska Sądu Najwyższego co do szerszego niż leksykalne rozumienia pojęcia „ostatecznego zwolnienia”. Ponadto w publikacji odniesiono się do charakteru omawianego wyjątku w świetle standardu ochrony wyznaczanego przez art. 52 ust. 4 Konstytucji RP.
6
Publication available in full text mode
Content available

Gloss to the Judgement of the Constitutional Tribunal of 11 June 2019 (P 20/17, OTK-A 2019, Item 29)

51%
Nowosad A.
Studia Iuridica Lublinensia
|
2020
|
vol. 29
|
issue 3
EN
The author agrees with the Constitutional Tribunal’s opinion that Article 87 § 1 of the Penal Code to the extent that it imposes an obligation on the court to combine imprisonment and restriction of liberty and to impose a total penalty of deprivation of liberty after converting the penalty of restriction of liberty into imprisonment is inconsistent with the Constitution of the Republic of Poland. In addition, the author raised the problem of ratio legis of Article 87 of the Penal Code and indicated why the deficiencies in regulation were noticed so late in the case law.
PL
Autorka podziela stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, że art. 87 § 1 k.k. w zakresie, w jakim nakłada na sąd obowiązek połączenia kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności oraz wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności po dokonaniu zamiany kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności, jest niezgodny z Konstytucją RP. Dodatkowo poruszono problem ratio legis art. 87 k.k. i wskazano, dlaczego tak późno w orzecznictwie zostały dostrzeżone mankamenty regulacji.
7
Publication available in full text mode
Content available

Instytucja wyroku łącznego na tle postępowań po uprawomocnieniu się orzeczenia

51%
Andrzejewski M.
Biuletyn Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Wydziału Prawa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
|
2023
|
vol. 18
|
issue 20 (1)
39-67
EN
The focus of this study is on three problems. The first area of concern is the substantive scope of the concept of “proceedings following a final court decision” as a type of follow-up proceedings, as well as with their underlying interpretative framework, with a view to assessing the adequacy of legislation governing aggregate sentence. The second area of concern is to reconstruct the criteria that the legislature relied on when introducing into the Polish legal system procedures derogating from the principle of incontestability of final court decisions. The third problem relates to the rationale of applying the institution of aggregate sentencing to penal litigation. The paper closes with a number of de lege ferenda postulates.
PL
Celem opracowania jest analiza trzech postawionych problemów badawczych. Pierwszy problem badawczy dotyczy zakresu przedmiotowego pojęcia „postępowania po uprawomocnieniu się orzeczenia” w kontekście postępowań następczych oraz ich założeń konstrukcyjnych w celu odpowiedzi na pytanie dotyczące adekwatności uregulowania instytucji wyroku łącznego w systematyce kodeksowej. Drugi ogniskuje się wokół próby zrekonstruowania kryteriów, jakimi kierował się ustawodawca wprowadzając do polskiego porządku prawnego procedury stanowiące odstępstwo od zasady niepodważalności prawomocnych orzeczeń sądowych. Trzeci stanowi zaś poszukiwanie ratio legis wprowadzenia instytucji wyroku łącznego do ustawy karnoprocesowej. Na zakończenie formułowano postulaty de lege ferenda.
8
Publication available in full text mode
Content available

On the Need to Repeal or Change Art. 87 of the Criminal Code

51%
Nowosad A.
Studia Iuridica Lublinensia
|
2017
|
vol. 26
|
issue 2
EN
The author postulates that as a consequence of introducing in the Act of 20 February 2015 the institution of simultaneous adjudication of imprisonment and restriction of liberty, the legislator should repeal Art. 87 of the Criminal Code. According to Art. 87 § 1 of the C.C., in the case of conviction for concurrent offences for penalties of deprivation of liberty and restriction of liberty, the court shall impose an aggregate penalty, assuming that one month of restriction of liberty is equal to 15 days of deprivation of liberty. The sequence of penalties introduced in Art. 37b of the C.C. undermines the purpose of Art. 87 § 1 of the C.C. Since the legislator introduced a new concept of sequential execution of penalties, he should not preserve the obligation to convert restriction of liberty into imprisonment.
PL
Wprowadzając reformą z dnia 20 lutego 2015 r. możliwość jednoczesnego orzeczenia kar ograniczenia wolności i pozbawienia wolności, ustawodawca powinien konsekwentnie uchylić art. 87 Kodeksu karnego nakazujący w razie skazania za zbiegające się przestępstwa na kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności wymierzenie obligatoryjnie kary łącznej pozbawienia wolności. Przewidziane w art. 37b k.k. sekwencyjne wykonanie kar dezaktualizuje ratio legis unormowania art. 87 § 1 k.k. Skoro bowiem ustawodawca uznał za słuszną ideę kolejnego wykonania obu kar, nie powinien utrzymywać obowiązku zamiany kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności przy karze łącznej.
9
Publication available in full text mode
Content available

Przegląd uchwał Izby Karnej Sądu Najwyższego w zakresie prawa karnego procesowego za 2018 rok

36%
Stefański R. A.
Ius Novum
|
2020
|
vol. 14
|
issue 4
119-154
EN
The article presents an analysis of the judgments of the Supreme Court Criminal Chamber passed in 2018 as a result of resolving legal issues that require fundamental interpretation of statute (Article 441 § 1 CPC), raising serious doubts concerning the interpretation of the provisions of law (Article 82 § 1 of the Act on the Supreme Court) or causing discrepancies in case law concerning the interpretation of the provisions of law that are grounds for adjudication (Article 83 § 1 of the Act on the Supreme Court) within criminal procedure law. Resolving the legal issues referred to it, the Supreme Court held that: the correction of an obvious editorial error consisting in the different transcription of a penalty amount in words and digits is admissible (Article 105 § 1 CPC); a prosecutor may take a decision to use evidence in criminal proceedings that was obtained as a result of surveillance ordered on an authorised body’s request in relation to another offence prosecuted ex officio or a fiscal offence other than the offence covered by the surveillance order, but only when ordering surveillance is admissible in relation to this offence (Article 168b CPC); a repeated decision on the refusal to instigate preparatory proceedings or on their termination was not subject to an appeal pursuant to the legal circumstances at that time (Article 330 § 2 CPC); the acquittal or discontinuation of criminal proceedings and referring a case for rehearing is possible based on the ne peius rule (Article 454 § 1 CPC); an adjudicating court that hears a complaint about quashing a judgment of the first-instance court and referring a case for rehearing is limited to examining whether the default recognised by an appellate court constitutes grounds for cassation (Article 539a § 1 and § 3 CPC); an appellate court may issue a cumulative sentence for the first time or rule it in an amount different from the one imposed by a court of first instance (Article 568a § 2 CPC); a fee is charged for a motion in penalty enforcement proceedings to append an enforcement clause filed by a person other than the one indicated in an enforcement title to whom the entitlement was transferred after the title occurred (Article 25 § 1 PEC); a complaint about a ruling on refusal to admit a motion to develop in writing and deliver an appellate court’s sentence justification issued in cases concerning petty offences is inadmissible (Article 109 § 1 POPC); proceedings before a given instance court’s same bench are continued in case the provisions on a court bench are amended (Article 30 of the Act of 27 September 2013); every partner of a general partnership is obliged to provide an authorised body with information who was entitled to drive or use their vehicle in a particular period (Article 78 para. 5 LRT). In addition, the Court explained the requirements that must be met in order to ask the Supreme Court legal questions on issues that need fundamental interpretation (Article 441 § 1 CPC) and cause discrepancies in case law concerning the interpretation of the provisions that are grounds for adjudication (Article 83 § 1 of the Act on the Supreme Court).
PL
Przedmiotem artykułu jest analiza orzeczeń Izby Karnej Sądu Najwyższego, podjętych w 2018 r. w ramach rozstrzygania zagadnień prawnych wymagających zasadniczej wykładni ustawy (art. 441 § 1 k.p.k.), budzących poważne wątpliwości co do wykładni przepisów prawa (art. 82 § 1 u. o SN) lub wywołujących w orzecznictwie sądów rozbieżności w wykładni przepisów prawa, będących podstawą ich orzekania (art. 83 § 1 u. o SN), w zakresie prawa karnego procesowego. Rozstrzygając przedstawione mu zagadnienia, Sąd Najwyższy opowiedział się: za dopuszczalnością sprostowania jako oczywistej omyłki pisarskiej określenia w sposób odmienny cyfrowo i słownie wymiaru kary (art. 105 § 1 k.p.k.); możliwością podejmowania przez prokuratora decyzji w przedmiocie wykorzystania dowodu w postępowaniu karnym, uzyskanego w wyniku kontroli operacyjnej zarządzonej na wniosek uprawnionego organu w stosunku do innego przestępstwa ściganego z urzędu lub przestępstwa skarbowego innego niż przestępstwo objęte zarządzeniem kontroli operacyjnej, ale tylko wtedy gdy do tego innego przestępstwa jest dopuszczalne zarządzenia takiej kontroli (art. 168b k.p.k.); niezaskarżeniem w ówczesnym stanie prawnym ponownego postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego lub o jego umorzeniu (art. 330 § 2 k.p.k.); możliwością uchylenia wyroku uniewinniającego lub umarzającego postępowanie karne i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, związaną z regułą ne peius (art. 454 § 1 k.p.k.); ograniczeniem sądu rozpoznającego skargę na wyrok o uchyleniu wyroku sądu pierwszej instancji i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania do zbadania, czy stwierdzone przez sąd odwoławczy uchybienie daje podstawę do wydania orzeczenia kasatoryjnego (art. 539a § 1 i 3 k.p.k.); dopuszczalnością wydania przez sąd odwoławczy wyroku łącznego raz pierwszy kary łącznej albo orzeczenia jej w innym zakresie niż orzekł sąd pierwszej instancji (art. 568a § 2 k.p.k.); pobraniem w postępowaniu karnym wykonawczym opłaty od wniosku o nadanie klauzuli wykonalności, złożonego przez osobę inną niż wskazana w tytule egzekucyjnym, na którą przeszły uprawnienia po powstaniu tytułu (art. 25 § 1 k.k.w.); niedopuszczalnością zażalenia na zarządzenie o odmowie przyjęcia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego, wydanego w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 109 § 1 k.p.w.); kontynuowaniem postępowania w danej instancji w składzie dotychczasowym w razie jego zmian w wyniku nowelizacji przepisów o składzie sądu (art. 30 ustawy z dnia 27 września 2013 r.); każdy wspólnik spółki jawnej jest obowiązany jest udzielić uprawnionemu organowi informacji, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (art. 78 ust. 5 p.r.d.). Ponadto organ ten wyjaśnił przesłanki przedstawiania Sądowi Najwyższemu zagadnień prawnych wymagających zasadniczej wykładni (art. 441 § 1 k.p.k.) oraz wywołujących w orzecznictwie sądów rozbieżności w wykładni przepisów prawa będących podstawą ich orzekania (art. 83 § 1 u. o SN).
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.