The article addresses the issue of the hermeneutics of pain. Despite its universality – both of experience and discourse – pain lapses into a constant impasse of representation. This impasse can be graphically presented in the form of a triangle. The dark interior is the individual experience of pain. Its sides are defined by the urgent need for articulation, the lack of references, and the desire for an intersubjective sense of pain. The most acceptable form of mediating pain turns out to be art. This is proven by the examples of painting and poetry discussed in the article.
PL
Artykuł prowadzi refleksję o przyczynach trudnej dyskursywizacji bólu, pomimo jego powszechnej obecności w ludzkim życiu oraz w dyskursach wielu dyscyplin. Problem hermeneutyczny wynika m.in. z faktu radykalnej indywidualność doświadczenia bólu oraz jego nie referencyjności. W symboliczny ujęciu problem przybiera formę trójkąta, w którym indywidualne doświadczenie zajmuje jego ciemne wnętrze, a trzy boki blokują jego sensowną komunikację. Pierwszą z nich jest niereferencyjność bólu: nie posiada on intersubiektywnego odniesienia, które pozwalałoby na jego obiektywizację i uspołecznienie bólu. Drugą przeszkodą w komunikacji bólu jest jego nagłość i imperatyw artykulacji. Ciało bolące w naturalny sposób dąży do wyrażenia swojego stanu, czy to poprzez mowę, czy przez inne formy ekspresji. Jednakże sam akt artykulacji nie prowadzi do skutecznej komunikacji, gdyż ból, mimo swojej oczywistości dla doświadczającego, pozostaje trudno pojmowalny dla innych. Trzecia przeszkoda to strukturalna niewyrażalność bólu w języku, którego formy i środki pozostają nieadekwatne wobec rzeczywistego doświadczenia. W obliczu tego impasu wyrażania bólu sztuka okazuje się jedynym medium pozwalającym na otwarcie szczeliny sensu w zamkniętym dla języka doświadczeniu cierpiącego ciała.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.