Search results

1

Ewolucja od Kunstwissenschaft do Kulturwissenschaft w teorii obrazu Hansa Beltinga i studiach nad kulturą wizualną

100%

Chmielecki K.

Przegląd Kulturoznawczy

|

2010

|

issue 2(8)

PL

The article presents the evolution from Kunstwissenschaft to Kulturwissenschaft was included in the project of Aby Warburg in The Anthropology of Image by Hans Belting and Visual Culture Studies. The author tries to find new research areas of visual culture. In Belting’s sensibly the project of Warburg is the basis for much of his interest in the images than in the case of other art historians. The context of evolution from Kunstwissenschaft to Kulturwissenschaft can to find in the social formulation of visual culture and the social theory of visuality, which are symptoms the paradigm of phono-logo-centrism. However, this paradigm to point out the direction of human recognition: from visual forms and talk and theorise and achieve understanding of those forms though mental constructs. According to described tendencies, the project of Warburg is appeared in the development of visual culture studies, which emerge from the postmodern reflection on the history of art (visual studies). The evolution from Kunstwissenschaft to Kulturwissenschaft returns in terms of the interdisciplinary study of visual culture (visual culture studies).

2

Transcultural Congo as the Periphery of Europe or a Hybrid and Networked Archipelago: Transculturality within the Visual Culture Studies

100%

Chmielecki K.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2013

|

vol. XV (XXIV)

9-30

EN

The article takes up the issue of imagining and representing the periphery of Europe in the context of colonial and post-colonial reflection. The analyzed examples are art works that can be treated as transcultural representations. The main concept that has been scrutinized is transculturality as proposed by Wolfgang Welsch, who criticizes the existing concepts of individual cultures, as well as the ideas of multiculturalism and interculturalism. The starting point is the belief of Nicholas Mirzoeff that all cultures are transcultures. Within the field of Visual Culture Studies, the concept of transculturality has been replaced by transculturation and transculture, which are involved in the process of constructing networked cultural identities with a hybrid structure. The notions of transculturation and transculture can also be applied to the works of José Bedia. The evolution of Mirzoeff’s thinking about transculturality proceeds from the affirmation of the position of the Cuban anthropologist Alfonso Ortiz to the transformation of Welsch’s concept. The photographs of Herbert Lang are juxtaposed with the concept of “imperial transculture”, which refers to the scopic regimes of Martin Jay. These connotations also direct us toward the understanding of the concept of “imperialism” of Edward W. Said, who treats the Orient as an artificial construct. In this sense, one example of the operation of the visual regime of colonialization can be provided by the nkisi figures that appear in the works Fetish No. 2 (1988) by Renée Stout and Ta Tele (1988) by Trigo Piula, which can be interpreted in relation to Marcel Mauss’s magic fetishism and Karl Marx’s commodity fetishism. Another example of the operation of the visual regime of colonialization is the necropolitics of the civil war in Rwanda between the Hutu and Tutsi tribes and two more works – Scramble for Africa (2003) by Yinka Shonibare and The Chief: he who sold Africa to the colonists (1997) by Samuel Fosso. The concept of constructing an image of the Kongo peoples presented here is based on the assumption that it is the result of the operation of the discourse created by the European colonizers. This point of view can be also found in the book The Right to Look, where Mirzoeff constructs the definitions of visuality and countervisuality.

PL

Artykuł podejmuje problematykę wyobrażeń i reprezentacji peryferii Europy w kontekście refleksji kolonialnej i postkolonialnej. Analizowanymi przykładami są prace artystyczne, które mogą być traktowane jako reprezentacje transkulturowe. Głównym pojęciem, które zostało poddane rewizji jest transkulturowość w ujęciu proponowanym przez Wolfganga Welscha, który krytykuje istniejące koncepcje izolowanych kultur, a także idee wielokulturowości i in-terkulturowości. Punktem wyjścia jest przekonanie Nicholasa Mirzoeffa, że wszystkie kultury są transkulturami. W obszarze badań nad kulturą wizualną pojęcie transkulturowości zostaje zastąpione przez transkulturację i transkulturę, które uczestniczą w procesach konstruowania sieci tożsamości kulturowych o charakterze hybrydowym. Pojęcia transkulturacji i transkultury można również odnieść do prac artystycznych José Bedii. Ewolucja myśli Mirzoeffa na temat transkulturowości przebiega od afirmacji stanowiska kubańskiego antropologa Alfonso Ortiza do transformacji koncepcji Welscha. Prace fotograficzne Herberta Langa są zestawione z kon-cepcją „imperialnej transkultury”, która odnosi się do reżimów skopicznych Martina Jaya. Przywołane konotacje kierują nas również w stronę rozumienia „imperializmu” Edwarda W. Saida, traktującego Orient jako „sztuczny” wytwór dyskursu kolonialnego. W tym sensie przy-kładem funkcjonowania reżimu skopicznego kolonializmu mogą być figurki nkisi, pojawiające się w pracach Fetish No. 2 (1988) Renée Stout i Ta Tele (1988) Trigo Piula, które mogą być interpretowane w kontekście fetyszyzmu magicznego Marcela Maussa i fetyszyzmu towaro-wego Karola Marksa. Kolejnym przykładem działania wizualnego reżimu kolonializmu jest nekropolityka podczas wojny domowej w Ruandzie między plemionami Hutu i Tutsi i dwie następne prace, Scramble for Africa (2003) Yinka Shonibare i The Chief: he who sold Africa to the colonists (1997) Samuela Fosso. Zaprezentowana koncepcja konstruowania obrazu ludów Kongo opierała się na założeniu, że jest on efektem funkcjonowania dyskursu wytworzonego przez europejskich kolonizatorów. Ten punkt widzenia daje się również odnaleźć w książce The Right to Look, w której Mirzoeff buduje definicje wizualności i kontrwizualności.

3

The Performative Narrativity of Biopictures in the Context of Biopower, Biopolitics and a “War of Images” as the examples of Contemporary Clonophobia and Iconophobia

100%

Chmielecki K.

Art Inquiry. Recherches sur les arts

|

2020

|

vol. 22

157-181

PL

W tym eseju podjęto próbę nakreślenia głównych zagadnień studiów kultury wizualnej jako wyłaniającej się, formacji teoretycznej performatywnej narracyjności bioobrazów w kontekście biowładzy, biopolityki i „wojny obrazów” jako przykładów ikonofobii oraz klonofobii. Przedmiot performatywnej narracyjności bioobrazów został podjęty w dyskusji nad niektórymi, głównymi ideami, które wydawały się fundamentalne zarówno dla negatywnych, jak i pozytywnych aspektów podmiotowej koncepcji działania „podmiotów wizualnych” W.J.T. Mitchella w kontekście reprodukcji znaczenia i iterowalności. Koncepcja bioobrazów obejmuje również takie pojęcia, jak sama idea analogii do żywych form organizmów, która jest metaforyczną relacją, podobną z natury rzeczy, do relacji między ciałami biologicznymi i społecznymi. Narracyjne kwestie bioobrazów są podejmowane,w scenach, gdzie widzimy welociraptora z literami kodu DNA wyświetlanymi na jego skórze w Jurassic Park Stevena Spielberga (1993) oraz anonimowych Szturmowców, którzy maszerują na śmierć w Star Wars, Episode II: Attack of the Clones (2002). Performatywne bioobrazy można uznać za organizmy żywe, tematycznie odwołujące się do wizualnych technik cyfrowych i inżynierii genetycznej. Mitchell pisząc o bioobrazach jako narzędziach biowładzy i biopolityki, przywołuje koncepcje Michela Foucault i Giorgio Agambena, w których biowładza i biopolityka uczestniczyły w podstawowym procesie neoliberalnej władzyoraz tworzenia żywych istot podczas sprawowania nad nimi kontroli. W tym eseju narracyjnei performatywne cechy obrazu jako „podmiotu wizualnego” zostały opisane w teorii feministycznej, kulturoznawstwie (Jacques Lacan, Stuart Hall) i studiach kultury wizualnej (Nicholas Mirzoeff). Artykuł zawiera opisy kolażu fotograficznego From Dust to DNA Kevina Clarke’a i Mikeya Flowersa i muralu na wiadukcie na drodze do Tikritu, przedstawiającego armię klonów Saddama. Te dzieła sztuki zostały omówione w kontekście „Wojny z Terrorem”, w której wszelki współczesny terroryzm jest bioterroryzmem, opartym na „samobójczej metaforze” „choroby autoimmunologicznej” używanej przez Jacquesa Derridę. Esej kończy się odniesieniem do koncepcji „bliskiego czytania” Mieke Bal, w której performatywność łączy się z narracyjnością, ponieważ narratorzy mogą przypisać działanie podmiotowi narracji i ucieleśniają obawy związane z tworzeniem i niszczeniem obrazów (ikonoklazmem).

EN

The essay attempts to outline the main aspects of visual culture studies as the emergent theoretical formation of the performative narrativity of biopictures in the context of biopower, biopolitics and the “War of Images” as the examples of iconophobia and clonophobia. The subject of the performative narrativity of biopictures has been taken up in a discussion on some main ideas that seem to have been fundamental both for the negative and positive aspects of W.J.T. Mitchell’s agency concept of “visual subjects” in the context of meaning reproduction and iterability. The concept of biopictures also includes notions such as the very idea of an analogy to living forms of organisms, which is a metaphorical relationship, similar in the nature of things to the relation between biological and social bodies. The narrative issues of biopictures are addressed in the scenes where we see the velociraptor with the letters of the DNA code projected onto its skin, in Steven Spielberg’s Jurassic Park (1993), and the anonymous storm troopers who march off to their deaths, in George Lucas’s Star Wars, Episode II: Attack of the Clones (2002). Performative biopictures can be considered as living organisms, thematically referring to visual digital techniques and genetic engineering. Writing on biopictures as the tools of biopower and biopolitics, Mitchell recalls Michel Foucault’s and Giorgio Agamben’s concepts in which biopower and biopolitics have participated in the fundamental process of neoliberal power and creating living beings while exercising control over them. In the paper, the narrative and performative features of image as a “visual subject” have been described in feminist theory, cultural studies (Jacques Lacan, Stuart Hall) and visual culture studies (Nicholas Mirzoeff). The paper contains descriptions of the photo-collage From Dust to DNA by Kevin Clarke and Mikey Flowers, and a mural on the viaduct on the road to Tikrit, depicting Saddam’s clone army. These artworks have been discussed in the context of the “War on Terror,” in which all contemporary terrorism is bioterrorism based on the “suicide metaphor” of an “autoimmune disease” used by Jacques Derrida. The essay concludes with a reference to Mieke Bal’s “close reading” concept, in which performativity is combined with narrativity, as narrators can assign agency to the subject of narration and they embody anxiety over the processes of image making and destroying (iconoclasm).

4

The Visual Culture of the Selfie from the Perspective of ‘Visual Identity’. The Issues of the Selfie within Contemporary Art

100%

Chmielecki K.

Perspektywy Kultury

|

2023

|

vol. 42

|

issue 3

201-226

PL

Esej jest próbą nakreślenia problematyki kultury wizualnej selfie z perspektywy „tożsamości wizualnej”, która odnosi się do sztuki współczesnej. W niniejszym artykule analizuję przykłady następujących dzieł sztuki: The Reincarnation of Saint ORLAN francuskiej artystki ORLAN, strona internetowa Bodies© INCorporated, zaprojektowana przez Victorię Vesna, The Little Revenge from the Periphery José Bedia Valdésa, The Chief: He Who Sold Africa to the Colonists i Autoportraits Samuela Fosso. Ponadto niniejszy artykuł koncentruje się na analizie koncepcji „biowładzy”, która odnosi się do „podatnych ciał” Michela Foucaulta. Koncepcja ta opiera się na neoliberalnym procesie władzy nad produkcją istot żywych i sprawowaniem nad nimi kontroli. Jest aktualizacją rozwoju instytucji politycznych, demokratycznych i ekonomicznych, a także technologii informacyjnych i bio-cybernetycznych. Koncepcja „podatnych ciał” wzmacnia przekonanie, że ciała muszą się stać przedmiotem interwencji biowładzy, aby koncepcja „ciała idealnego” oddziaływała na ściśle określony wygląd ciała zgodny z przyjętymi przez kulturę wizualną standardami i normami „piękna”. W tej sytuacji media i obrazy fotograficzne wytwarzają jednorodne obrazy, które funkcjonują jako „teksty ideologiczne” tworzące naszą „tożsamość wizualną” i obraz siebie. Koncepcji tej poświęcono w tym artykule bardzo dużo miejsca, ponieważ selfie można traktować jako „tożsamość osobistą”, kształtującą wizualny wygląd naszych ciał. W podsumowaniu eseju twierdzę, że kultura wizualna selfie wydaje się zjawiskiem estetycznym ukształtowanym przez medium wizualne, jakim jest fotografia cyfrowa. Fotografia nie jest jednak kluczowym medium selfie. Moje analizy miały na celu pokazanie, że funkcję tę pełni „obraz”, bez względu na to, jak może być rozumiany.

EN

The essay attempts to outline the issues of the visual culture of the selfie from the perspective of “visual identity” that has referred to contemporary art. In this paper, I analyze examples of the following artworks: The Reincarnation of Saint ORLAN by the French artist ORLAN, the Bodies© INCorporated website, designed by Victoria Vesna, The Little Revenge from the Periphery by José Bedia Valdés, The Chief: He Who Sold Africa to the Colonists and Autoportraits by Samuel Fosso. In addition, this paper is focused on an analysis of the “biopower” concept which refers to Michel Foucault’s “docile bodies.” This concept is based on the neoliberal power process over the production of living beings and exercising control over them is an updating of the development of political, democratic, and economic institutions, as well as information and biocybernetic technologies. The “docile bodies” concept strengthens the conviction of the bodies must become the object of biopower interventions for the “perfect body” concept to act upon the strictly defined appearance of the body consistent with the standards and norms of “beauty” adopted by visual culture. In this situation, the selfie and photographic images produce homogeneous images, which function as “ideological texts” making our “visual identity” and self-image. This concept is given a lot of considerable space in this paper because the selfie can be regarded as an “personality identity” shaping the visual appearance of our bodies. In the essay’s conclusion, I claim that the visual culture of the selfie seems to be an aesthetic phenomenon shaped by a visual medium such as digital photography. However, photography does not is the key medium of the selfie. My analyses were aimed at showing that this role plays an “image,” no matter how it can be understood.

Refine search results

2 Art Inquiry. Recherches sur les arts

1 Perspektywy Kultury

1 Przegląd Kulturoznawczy

4 Chmielecki K.

1 2023

1 2020

1 2013

1 2010

Ewolucja od Kunstwissenschaft do Kulturwissenschaft w teorii obrazu Hansa Beltinga i studiach nad kulturą wizualną

Transcultural Congo as the Periphery of Europe or a Hybrid and Networked Archipelago: Transculturality within the Visual Culture Studies

The Performative Narrativity of Biopictures in the Context of Biopower, Biopolitics and a “War of Images” as the examples of Contemporary Clonophobia and Iconophobia

The Visual Culture of the Selfie from the Perspective of ‘Visual Identity’. The Issues of the Selfie within Contemporary Art