Search results

1

Humanistyczno-religijna pedagogika Siergieja A. Raczyńskiego (1833-1902)

100%

Aleksiejuk A.

Studia z Teorii Wychowania

|

2018

|

issue 3 (24)

57-80

PL

Siergiej A. Raczyński (1833-1902 jest uznawany za jednego z najważniejszych przedstawicieli humanistycznego idealizmu narodowo-religijnego w rosyjskiej myśli pedagogicznej drugiej połowy XIX wieku. Jego myśl pedagogiczna, która była rezultatem nie tylko rozważań teoretycznych, lecz nade wszystko doświadczeń praktycznych, znacząco wpłynęła na rozwój wiejskiego szkolnictwa w Rosji na przełomie XIX i XX wieku. Szkoła dla dzieci wiejskich, założona w 1875 roku przez Raczyńskiego we wsi Tatiewo, stała się modelowym przykładem organizacji elementarnych szkół cerkiewno-parafialnych w Rosji. Po roku 1917 postać i dzieło tego wybitnego pedagoga zostały skazane na zapomnienie. Obecnie są one na nowo odkrywane, zaś w Polsce pozostają praktycznie nieznane. Artykuł stanowi próbę przybliżenia polskiemu czytelnikowi myśli pedagogicznej Siergieja Raczyńskiego, którego gorliwość, pomysłowość i oddanie, jakim wykazał się w nauczaniu i wychowaniu dzieci, mogą być wzorem dla nauczycieli i wychowawców doby współczesnej.

EN

Sergey A. Rachinsky (1833-1902) is acknowledged to be one of the most important representatives of humanistic and ethno-religious idealism in Russian educational thought of the second half of the 19th century. His pedagogical thought, which was the result of not only theological reflection, but above all of practical experience, significantly influenced the development of rural education in Russia at the turn of the 20th century. A school for rural children, which Rachinsky established in 1875 in the village of Tatievo, became a model example of the elementary organization of parochial schools in Russia. After 1917, the figure and work of this distinguished pedagogue was doomed to oblivion. His work is currently being newly discovered; however, they remain practically unknown in Poland. This article attempts to make the pedagogical thought of Sergey Rachinsky accessible to readers. His zeal, creativity and dedication shown in teaching and educating children are an example for teachers and educators in contemporary times.

2

Świętość ludzkiego życia i prokreacja – perspektywa judaizmu

100%

Aleksiejuk A.

Nurt SVD

|

2019

|

issue 1

133-149

PL

Problematyka świętości ludzkiego życia, począwszy od jego rozwoju w fazie prenatalnej, jest stałym tematem zarówno chrześcijańskiej, jak i żydowskiej refleksji teologicznej. W judaizmie problematyka ta jawi się jako ściśle związana z obowiązkiem prokreacji, rozumianym jako dążenie do upowszechniania chwały Bożej w świecie. Życie jest chwałą Bożą, gdyż Bóg jest Bogiem żyjącym i w Nim życie ma swe źródło oraz uzasadnienie. Nade wszystko zaś chwałą Bożą jest żyjący człowiek, uczyniony „według istoty i umysłu” Boga (Rdz 1,26). W niniejszym artykule autor podejmuje rozważania na temat żydowskiego pojmowana pryncypium świętości ludzkiego życia. W teologii żydowskiej, począwszy od biblijnej starożytności aż po czasy współczesne, pozostaje ono w organicznym związku z nakazem prokreacji: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się” (Rdz 1,28). Celem artykułu jest także wskazanie na fakt, iż między chrześcijanami i żydami istnieje przestrzeń do współpracy pro-life, która może przybrać formę wspólnych działań na rzecz promocji i ochrony życia poczętego. Zarówno Kościół, jak i Synagoga swe poglądy antropologiczno-embriologiczne wyprowadzają z Pisma Świętego.

EN

The issue of the sanctity of human life, beginning with its development in the prenatal phase, is a constant topic of both Christian and Jewish theological reflection. In Judaism, it is closely related to the duty of procreation, understood as striving to disseminate the glory of God in the world. Life is the glory of God, because God is a living God and in him life has its source and justification. Above all, the glory of God is a living man, made “according to the essence and mind” of God (Gen 1,26). In this article, the author ponders on the subject of the Jewish conception of the sanctity of human life. In Jewish theology, from biblical antiquity to modern times, it remains in organic relation with the proclamation of procreation: “Be fruitful and multiply” (Gen 1,28). The aim of the article is also to point out that there is a space for pro-life cooperation between Christians and Jews, which may take the form of joint actions for the promotion and protection of conceived life. Both the Church and the Synagogue derive their anthropological and embryological views from the Holy Bible.

3

Problematyka pobierania zarodkowych komórek macierzystych w oficjalnych stanowiskach Kościołów ewangelicko-luterańskich Szwecji i Norwegii

100%

Aleksiejuk A.

Gdański Rocznik Ewangelicki

|

2016

|

vol. 10

102-121

EN

This article is an attempt to present the opinions expressed by two Scandinavian Old Lutheran Churches: the Church of Sweden (Svenska kyrkan) and the Church of Norway (Den norske kirke), on obtaining embry-onic stem cells from human embryos. Both ecclesiastical organisms men-tioned above belong to the Lutheran World Federation and have already elaborated important positions on bioethics. The points of view and ethical evaluation expressed by them significantly differ from each other in their points of emphasis and applied argumentation. Norwegian Lutherans, in this matter, are more conservative than their Swedish brethren and simultaneously are more critical of ethical legalization of searching for and using human embryonic stem cells. What is more, the Swedes are quite liberal in this question and perhaps more open to the fruits of biomedical progress. The documents and recommendations, which have been formed in the mentioned churches, are relatively unknown in Poland. Their publication is intended to fill in this gap. In addition, they also constituteinteresting research material and deserve attention within the context of the general scope of ecumenical dialogue.

4

Swobodne Wychowanie w ujęciu Konstantina Wentcela (1857-1947) – zarys konceptu

100%

Aleksiejuk A.

Studia z Teorii Wychowania

|

2018

|

issue 4 (25)

35-54

EN

Interest in the pedagogy of New Education is currently experiencing a renaissance. In confrontation with the traditional method that is practiced in the majority of educational institutions for children and youth, the solutions suggested by the non-directive pedagogue seem to be better suited for present times. Undoubtedly, the views of Konstanty Wentcel (1857-1946) – the propagator of the idea of freedom in the theory and practice of education, should be acknowledged in this regard as interesting. Being one of the leading figures of Free Education in Russia and also one of the main initiators of the Declaration of the Rights of Children, which was proclaimed one hundred years ago, Wentcel played a significant role in the development of native pedagogical thought of the second decade of the 20th century. Special attention should be drawn to the juxtaposition of the idea of freedom with the idea of harmony understood as a unity of the individual with the entire world (cosmic education). The opinion that these ideas not only do not contradict themselves, but even mutually imply each other and enable children’s creative powers to develop, places Wentcel along with prominent pedagogical thinkers such as John Dewey (1859-1952) and Maria Montessori (1870-1952). Although he was a known figure, his academic work still remains little known. This article constitutes an attempt to recall this figure and to draw attention to his original concept, which still requires complex elaboration and comparison with the other concepts of the New Education.

PL

Zainteresowanie pedagogiką Nowego Wychowania przeżywa obecnie swój renesans. W konfrontacji z praktykowaną w większości instytucji kształcących dzieci i młodzież metodologią tradycyjną, rozwiązania proponowane przez pedagogikę niedyrektywną wydają się być lepiej dopasowane do obecnych czasów. Bez wątpienia poglądy Konstantego Wentcela (1857-1946) – propagatora idea wolności w teorii i praktyce wychowania, należy uznać w tym względzie za interesujące. Będąc jedną z czołowych postaci Swobodnego Wychowania w Rosji, a także jednym z głównych inicjatorów uchwalenia Deklaracji Praw Dziecka, które miało miejsce równo sto lat temu, Wentcel odegrał znaczącą rolę w rozwoju rodzimej myśli pedagogicznej drugiej dekady XX wieku. Na szczególną uwagę zasługuje zwłaszcza postulowane przez niego zestawienie idei wolności i idei harmonii, rozumianej jako jedność ludzkiego indywiduum z całością świata (wychowanie kosmiczne). Stwierdzenie, że te idee nie tylko nie są ze sobą sprzeczne, ale nawet wzajemnie się implikują umożliwiając rozwój sił twórczych dziecka, stawia Wentcela w jednym rzędzie z takimi gigantami myśli pedagogicznej jak John Dewey (1859-1952) i Maria Montessori (1870-1952). Chociaż był postacią znaną jego trud badawczy pozostaje jednak nadal mało znany. Niniejszy artykuł stanowi próbę przypomnienia tej postaci i zwrócenia uwagi na jego oryginalną koncepcję pedagogiczną, która ciągle domaga się kompleksowego opracowania i porównania z innymi koncepcjami Nowego Wychowania.

5

Попытка интерпретации понятия «мистерия» в отнесении к Божественной Литургии и к храму

100%

Aleksiejuk A.

ELPIS

|

2016

|

vol. 18

93-99

RU

Cтатия является попыткой взглянуть на фундаментальные события истории Спасения. Отправная точка в дискуссии это этимологическое и богословское толкование терминов «воспоминание» (греч. ανάμνησις) и «мистерия» (греч. μυστήρὶα), которые имеют громадное значение в литургической практике православной Церкви. Размышления автора являются также возможностью, чтобы подчеркнуть необходимость постоянно искать ответ на вопрос, который всегда отражается в жизни и опыте Церкви как Богочеловеческой общины верующих: чем является для нас литургическое воспоминание жизни и смерти Спасителя от Воплощения до Восшествия на Небо и Седения одесную Бога Отца. Хотя дар литургического воспоминания это непостижимая тайна, однако она совершается в храме, во времени и пространстве. Из-за этого она и есть видимый знак невидимой и спасительной благодати Триединого Бога, который любит созданного Им человека и мир и хочет быть «всем во всем».

EN

This article is an attempt to look at the most important events in the history of salvation from a liturgical perspective. This reflection begins with an etymological and theological interpretation of the concept of «anamnesis» (ανάμνησις) and «mystery» (μυστήρὶα), which have fundamental significance in the liturgical practice of the Orthodox Church. This reflection also serves as an occasion to emphasise the necessity of a continual search for answers to questions which have always had crucial importance for the life and experience of the Church as a human-divine community of the faithful: for Christians, what is the liturgical commemoration of the life and death of the Saviour Jesus Christ, from His Incarnation to Ascension into Heaven to be seated at the Right Hand of the Father? Although the liturgical gift of commemoration is a mystery, it takes place in the Temple Church. This is therefore a visible sign of the invisible, deifying and saving grace of the Triune God, which loves mankind and the world which He created and longs to be “all in all”.

PL

Artykuł jest próbą spojrzenia na fundamentalne wydarzenia historii zbawienia. Punktem wyjścia rozważań jest etymologiczna i teologiczna interpretacja pojęć «anamneza» (gr. ανάμνησις) i «misterium» (gr. μυστήρὶα), które mają zasadnicze znaczenie w praktyce liturgicznej Kościoła prawosławnego. Rozważania są okazją, aby podkreślić konieczność ciągłego poszukiwania odpowiedzi na pytanie, które zawsze miało istotne znaczenie dla życia i doświadczenia Kościoła jako Bogoludzkiej wspólnoty wiernych: czym dla nas jest liturgiczne wspomnienie życia i śmierci Zbawiciela Jezusa Chrystusa, od Jego Wcielenia do Wstąpienia na Niebiosa po to, aby zasiąść po prawicy Boga Ojca. Chociaż dar liturgicznego wspomnienia jest niepoznawalną tajemnicą to jednak dokonywany jest w świątyni, w czasie i przestrzeni. Stanowi zatem widzialny znak niewidzialnej i zbawczej łaski Trójjedynego Boga, który miłując człowieka i świat, który stworzył, pragnie być „wszystkim we wszystkim”.

6

Świętego Klemensa z Aleksandrii pogląd na apokatastazę

63%

Aleksiejuk A., Hrycuniak S. M.

Rocznik Teologiczny

|

2016

|

vol. 58

|

issue 4

523-544

PL

Temat apokatastazy jest jednym z ważniejszych i jednocześnie kontrowersyjnych problemów teologicznych w nauce chrześcijańskiej. Zagadnienie to funkcjonuje jako tzw. teologumena, czyli osobista opinia teologiczna, która nie zyskała powszechnej aprobaty w oficjalnej nauce Kościoła. Apokatastaza od wieków porusza jednak serca i umysły licznych teologów, filozofów, pisarzy, mistyków i poetów. Wielu z nich konfrontując powszechną wolę zbawczą Boga z poglądem, że grzesznicy zostaną skazani na wieczne męki piekielne, zostało oskarżonych o herezję. Najbardziej znaną postacią spośród nich jest Orygenes (ok. 185 – ok. 254), z imieniem którego bywa zwykle łączona nauka o apokatastazie. To on nadał jej określony kształt, a także sformułował spójne uzasadnienie. Chrześcijańska nauka o apokatastazie sięga jednak czasów wcześniejszych. Jednym z pisarzy wczesnochrześcijańskich, w którego spuściźnie twórczej można odnaleźć wiele sformułowań odnoszących się do idei powszechnego zbawienia, był, zaliczany w poczet Ojców Kościoła, Tytus Flawiusz Klemens, znany jako święty Klemens Aleksandryjski (ok. 140 – ok. 215). Lektura pism Aleksandryjskiego scholarchy pozwala ponad wszelką wątpliwość stwierdzić w nich wyraźną obecność idei apokatastasis ton panton, zarówno w wymiarze kosmicznym, jak i osobowym. Można zaryzykować tezę, że był on pierwszym chrześcijańskim teologiem i filozofem, który zmierzał w kierunku uniwersalistycznej koncepcji zbawienia. W jego dziełach przyjęła ona formę uniwersalistycznej teorii Bożej pedagogii, której celem ostatecznym jest, aby „Bóg był wszystkim we wszystkim” (1 Kor 15,28).

EN

The topic of apocatastasis is one of the most important and most controversial theological questions in Christian teaching. This issue functions as a so-called theologumenon, which is a private theological opinion, which, however, does not gained universal acceptance among the faithful and the approval of the official teaching of the Church. However, apocatastasis moved the hearts and minds of several theologians, philosophers, writers, mystics and poets. Many of them were accused of heresy when they confronted the belief that sinners will be doomed to eternal torment with God’s will for universal salvation. The most predominant figure was Origen (c. 185 – c. 254), whose name is commonly associated with apocatastasis. It was he who gave it its particular form and gave it a consistent justification. Christian teaching about apocatastasis can be found even earlier. One of the early Christian writers and Fathers, in whose creative legacy can be found several statements referring to the idea of universal salvation, was Titus Flavius Clemens, also known as saint Clement of Alexandria (c. 140 – c. 215). It can be clearly stated that the Alexandrian scholar’s writings contain the idea of apokatastasis ton panton, both in cosmic and personal dimensions. It could also be said that he was the first Christian theologian and philosopher who moved in the direction of a concept of universal salvation. His writings accepted the form of the universal theory of God’s pedagogy, whose final goal is that “God would be all in all” (1 Cor. 15:28).

Refine search results

2 Studia z Teorii Wychowania

1 ELPIS

1 Gdański Rocznik Ewangelicki

1 Nurt SVD

1 Rocznik Teologiczny

6 Aleksiejuk A.

1 Hrycuniak S. M.

1 2019

2 2018

3 2016

Humanistyczno-religijna pedagogika Siergieja A. Raczyńskiego (1833-1902)

Świętość ludzkiego życia i prokreacja – perspektywa judaizmu

Problematyka pobierania zarodkowych komórek macierzystych w oficjalnych stanowiskach Kościołów ewangelicko-luterańskich Szwecji i Norwegii

Swobodne Wychowanie w ujęciu Konstantina Wentcela (1857-1947) – zarys konceptu

Попытка интерпретации понятия «мистерия» в отнесении к Божественной Литургии и к храму

Świętego Klemensa z Aleksandrii pogląd na apokatastazę