Search results

1

The Performance Practice of Organ-Playing in 17th Century France According to the Anonymous Manuscript Manière de toucher l’orgue (c.1670-1685)

100%

Aleksandrowicz M.

Roczniki Humanistyczne

|

2020

|

vol. 68

|

issue 12

121-136

EN

This article concerns the performance practice of organ-playing in 17th century France. The starting point is the anonymous manuscript Manière de toucher l’orgue dans toute la propreté et la délicatesse qui est en usage aujourd’hui à Paris (Organ performance manners regarding the style and its nuances currently practised in Paris), written probably between 1670 and 1685. The greatest value of this manuscript is that it provides important information about the new trends in liturgical organ-playing introduced during the late 17th century in Paris. This article is a development of the ideas sketched by William Pruitt (1986). His analysis, however, was limited to factual aspects and an overall description of the source. This article, using the hermeneutic research method, takes a broader look at the practical issues that may be useful for music historians and for organists who want to deepen their historical knowledge about early French organ music.

PL

Praktyka wykonawcza francuskiej muzyki organowej XVII wieku według anonimowego rękopisu Manière de toucher l’orgue (ok. 1670-1685) Niniejszy artykuł dotyczy praktyki wykonawczej francuskiej muzyki organowej XVII wieku. Punktem wyjścia do poszukiwań w tym zakresie jest anonimowy rękopis Manière de toucher l’orgue dans toute la propreté et la délicatesse qui est en usage aujourd’hui à Paris (Maniery wykonawcze w grze na organach z uwzględnieniem stylu i subtelności stosowanych obecnie w Paryżu) przechowywany w Bibliothèque de l’Arsenal, Paris (ms. 3042, fol. 100-119). Manuskrypt ten został spisany w latach 1670-1685 przez dwóch nieznanych dziś z nazwiska autorów działających w środowisku paryskich organistów liturgicznych. Największą wartością tego źródła są informacje dotyczące nowych tendencji w grze organowej, jakie pojawiły się w tym mieście pod koniec XVII stulecia. Artykuł ten jest kontynuacją badań podjętych przez Williama Pruitta, który w roku 1986 dokonał krótkiej analizy rękopisu, zogniskowanej jednak na aspektach czysto faktograficznych. W niniejszym artykule, wykorzystującym metodę hermeneutyczno-muzyczną, zagadnienia wykonawcze omówione w Manière de toucher l’orgue zostały osadzone i zreinterpretowane w znacznie szerszym kontekście.

2

Sztuka „akompaniamentu” klawesynowego w XVIII-wiecznej Francji Zasady realizacji basse continuë według anonimowego rękopisu Traité d’accompagnement du clavecin et abrégé de composition (c. 1700)

100%

Aleksandrowicz M.

Roczniki Teologiczne

|

2018

|

vol. 65

|

issue 13: Muzykologia

183-101

EN

This article concerns the performance practice of harpsichord-playing in 18th century France. The starting-point for reflection is anonymous manuscript ‘Traité d’accompagnement du clavecin et abrégé de composition’ (ca.1700) written in the times when the French harpsichordists and organists begin to open up to the style of keyboard playing developed in 17th century Italy. In this manuscript we can find the explanation of the system of abbreviation utilized to mark chordal relationships and the remarks on harpsichord ‘accompaniment’, ie the rules of playing a multi-voice harpsichord part based on the marks written above the bass line (the so-called ‘basse continuë’).

PL

Artykuł przedstawia treść anonimowego rękopisu Traité d’accompagnement du clavecin et abrégé de composition z XVII/XVIII w. Spisano go w czasach, w których francuscy klawesyniści i organiści zaczęli się otwierać na stylistykę gry wypracowaną w XVII-wiecznej Italii. W rękopisie odnaleźć można szereg uwag dotyczących zasad akompaniamentu na instrumentach klawiszowych, czyli realizacji wielogłosowej partii klawesynowej lub organowej w oparciu o umieszczone nad linią basu cyfry (tzw. basse continuë).

3

The Art of Playing Keyboard Instruments in the Late 17th and Early 18th Centuries. Monsieur de Saint-Lambert and his Les principes du clavecin (1702)

100%

Aleksandrowicz M.

Roczniki Teologiczne

|

2015

|

vol. 62

|

issue 13. Muzykologia

5-23

EN

This article concerns the execution of the ornaments—a very important question in the stylistic interpretation of the French harpsichord baroque music. The starting-point for reflection is treatise of the Monsieur de Saint-Lambert, a very enigmatic person, the author of Les principes du clavecin, centenant une explication exacte de tout ce qui concerne la tabulature et le clavier avec des remarques necessaires pour l’inteligence de plusieurs difficultées de la musique (The fundamentals of harpsichord playing, with explanations on musical notation and performance, together with explanatory remarks about different music issues), issued in 1702. He was highly valued as a harpsichord teacher and his treatises concerned the different aspects of playing keyboard instruments are the only preserved evidence of his musical and educational activities. It must be noticed that Saint-Lambert was the author of one of the oldest French treatises dedicated solely to the issues of harpsichord playing and his teaching method of mastering the instrument was at that time quite pioneering. The most important part of his treatise is the last nine chapters, focused on practical issues, where we can find the author’s advice on different aspects of existing keyboard music. The main problem in performing harpsichord music at Saint-Lambert’s time was the proper interpretation of music notation, which due to technical constraints (not yet perfect printing and editing of music works), was not able to reflect the whole variety of nuances of contemporary music style. So, the treatise Les principes du clavecin is a very helpful key to the understanding of the 18th century music.

PL

Niniejszy artykuł dotyczy wykonawstwa ozdobników – kwestii niezwykle istotnej przy stylowej interpretacji francuskiej muzyki klawiszowej okresu baroku. Punktem wyjścia jest treść traktatu Saint-Lamberta (określanego jako „Monsieur de Saint-Lambert”), postaci niezwykle enigmatycznej, autora wydanego w roku 1702 Les principes du clavecin, centenant une explication exacte de tout ce qui concerne la tabulature et le clavier avec des remarques necessaires pour l’inteligence de plusieurs difficultées de la musique (Zasady gry na klawesynie, zawierające dokładne wyjaśnienie wszystkiego, co wiąże się z notacją i klawiaturą oraz uwagi niezbędne dla zrozumienia wielu aspektów dotyczących muzyki). Saint-Lambert był osobą muzycznie niezwykle aktywną i cenioną jako nauczyciel gry na instrumentach klawiszowych, jednak jedynym zachowanym tego świadectwem są wyłącznie jego traktaty dotyczące różnych aspektów gry. Należy podkreślić, że jest on autorem jednego z najstarszych francuskojęzycznych traktatów poświęconych sztuce gry na klawesynie, zaś jego metoda nauczania jest dziś oceniana jako pionierska. Najważniejszą część omawianego traktatu stanowi ostatnie dziewięć rozdziałów, które zostały poświęcone muzycznej praktyce i w których autor przedstawia swoje własne ujęcie wielu aspektów gry klawiszowej. Najistotniejszym elementem owej gry klawesynowej w czasach Saint-Lamberta była umiejętność odczytywania zapisu nutowego, który ze względów technicznych (niedoskonałości ówczesnego druku muzycznego) nie były w stanie oddać wszystkich niuansów ówczesnego stylu muzycznego. Traktat Les principes du clavecin jest więc bardzo pomocnym źródłem umożliwiającym zrozumienie muzyki XVIII wieku.

4

Sztuka „akompaniamentu” organowego we Francji na przełomie XVII i XVIII wieku. Jacques Boyvin i jego Traité abregé de l’accompagnement pour l’orgue et pour le clavessin (1705)

100%

Aleksandrowicz M.

Roczniki Teologiczne

|

2016

|

vol. 63

|

issue 13: Muzykologia

5-39

EN

The article focuses on the rules of organ playing presented by Jacques Boyvin in his Traité abregé de l’accompagnement pour l’orgue et pour le clavessin (Paris, 1705). Boyvin, born about 1653 in Paris, and died 1706, June 30th, spent most of his life in Rouen, the capital of Normandy. There, since 1676, he occupied the position of cathedral organist, earning fame of one of the most accomplished organists of the second half of the 17th century. His main musical output consists of two collections of organ music: Premier livre d’orgue contenant les huit tons à l’usage ordinaire de l’Eglise, published in Paris in 1690, and Second livre d’orgue contenant les huit tons à l’usage ordinaire de l’Eglise (Paris, 1700) and the above-mentioned treatise, which is considered to be one of the most important sources regarding keyboard playing practice at the turn of 18th century. In the first chapter Traité abrégé Boyvin discusses the main rules of music composition and he explains the symbols used in the transcription of basse continuë. In the second chapter he concentrates on various aspects of practical harmony of sounds. The third chapter includes a list of remarks on practical and performing aspects, which should be followed while playing the organ and the harpsichord. The last chapter (Des transpositions) deals with the important issue of scales transposition, which is often applicable in liturgical music. The important part of this article is the first in Polish literature of the subject, translation of the whole treatise, and the collection of organ exercises (preludes) originally published at the end of the treatise. The author of the article hopes to provide satisfactory amount of information both for organists and musicologists interested in the 18th century French music theory.

XX

Niniejszy artykuł dotyczy zasad gry organowej, przedstawionych przez Jacquesa Boyvina w Krótkim traktacie o akompaniamencie organowym i klawesynowym (Traité abrégé de l’accompagnement pour l’orgue et pour le clavessin, Paris 1705). Boyvin, urodzony ok. 1653 r. w Paryżu, przez większość swego życia działał w stolicy Normandii – Rouen, gdzie zmarł 30 czerwca 1706 r. Pełniąc tam od 1676 r. funkcję katedralnego organisty zyskał sławę jednego z najwybitniejszych wirtuozów tego instrumentu. Owocem wieloletniej działalności Boyvina są dwa zbiory utworów organowych: Premier livre d’orgue contenant les huit tons à l’usage ordinaire de l’Eglise, wydany w Paryżu w roku 1690 i Second livre d’orgue contenant les huit tons à l’usage ordinaire de l’Eglise (Paris, 1700), a także wspomniany wyżej traktat, uważany za jedno z najistotniejszych źródeł dotyczących praktyki gry na instrumentach klawiszowych przełomu XVII i XVIII w. W rozdziale pierwszym Traité abrégé omawia Boyvin najważniejsze zasady kompozycji oraz wyjaśnia wybrane oznaczenia stosowane w zapisie basse continuë. W rozdziale drugim jego uwaga koncentruje się na różnych kwestiach dotyczących praktycznego aspektu budowania współbrzmień. Rozdział trzeci zawiera szereg uwag praktycznych i wykonawczych, których w jego rozumieniu należy przestrzegać w czasie gry na organach lub klawesynie. Rozdział ostatni (Des transpositions) porusza niezwykle istotną kwestię, zwłaszcza dla liturgicznej gry organowej, jaką była odpowiednia transpozycja skal. Ważną częścią artykułu jest pierwsze w polskiej literaturze przedmiotu pełne tłumaczenie traktatu. Dopełnieniem przekładu jest 12 krótkich utworów dydaktycznych (preludes), które Jacques Boyvin zamieścił na jego końcu. Autor artykułu wyraża nadzieję, że zamieszczone informacje okażą się przydatne zarówno dla organistów, jak i dla muzykologów zainteresowanych XVIII-wieczną teorią muzyki francuskiej.

Refine search results

3 Roczniki Teologiczne

1 Roczniki Humanistyczne

4 Aleksandrowicz M.

1 2020

1 2018

1 2016

1 2015

The Performance Practice of Organ-Playing in 17th Century France According to the Anonymous Manuscript Manière de toucher l’orgue (c.1670-1685)

Sztuka „akompaniamentu” klawesynowego w XVIII-wiecznej Francji Zasady realizacji basse continuë według anonimowego rękopisu Traité d’accompagnement du clavecin et abrégé de composition (c. 1700)

The Art of Playing Keyboard Instruments in the Late 17th and Early 18th Centuries. Monsieur de Saint-Lambert and his Les principes du clavecin (1702)

Sztuka „akompaniamentu” organowego we Francji na przełomie XVII i XVIII wieku. Jacques Boyvin i jego Traité abregé de l’accompagnement pour l’orgue et pour le clavessin (1705)