Full-text resources of CEJSH and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl

Results found: 6

first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
EN
According to the Bill "Cooperative Law" the cooperative farm is a voluntary and self-governed association of persons. Being an organized form of group farming as woll as a producing company it carries out in independent economic activity, providing for the needs of its members and realizing directives of the social and economic plans. Proper enforcement of the basic tenets of the Cooperative Law, good organization of work at all posts, good management respecting the self-governing cells are prerequisites of effective bussiness and of the development of this form of farming. The above is confirmed by examples of effectively functioning cooperatives whose good results in agricultural production bring profit to the cooperative and its members. Such cooperatives are also very active in their local communities.
PL
Aktywizacja i rozwój lokalny, którym współcześnie socjologowie poświęcają wiele uwagi, jest składową zmiany społecznej. Tworzona teoria średniego zasięgu dotycząca rozwoju lokalnego sięga do różnych koncepcji rozwoju społecznego, wskazując na mechanizmy i elementy składowe. Zakłada się, że rozwój lokalny, istniejąc zawsze w aktywnej relacji do zmiany społecznej bądź kulturowej, wykorzystuje zarówno lokalne zasoby ludzkie, materialne, środowiskowe i kulturowe, jak i interakcje, przede wszystkim, wspólnotowe jednostek w procesie aktywizacji na rzecz lokalnego środowiska. W artykule wychodzi się od przeglądu koncepcji rozwoju społecznego i koncentruje się na różnych aspektach problematyki aktywizacji i rozwoju lokalnego. Aktywizacja i rozwój współczesnych społeczności samorządowych określa się jako zbiorowe przedsięwzięcie, które wymaga zaangażowania emocjonalnego i wysiłku mieszkańców. Ma charakter procesu, przebiegającego według pewnych etapów, które dotyczą zarówno przygotowania programu, gdzie wytyczony jest cel i kierunki dążeń do celu, jak i jego realizacji wraz z elementami kontroli przebiegu. Jednocześnie wybrana i określona jest metoda, czyli sposób postępowania, aby uzyskać jak najwyższą skuteczności podejmowanych przedsięwzięć i efektywność wyników. Kompleksowe rozumienie aktywizacji i rozwoju lokalnego wskazuje zarówno na rolę planowania rozwoju i strategii, a więc przyjętej zasady postępowania w konstrukcji planu i jego realizacji, jak i znaczenie uczestnictwa społecznego w budowaniu lepszej przyszłości własnego środowiska społeczno-kulturalnego i materialnego zamieszkania. Aktywizacja w rozumieniu aktywizacji obywatelskiej związana jest z poszukiwaniem niezależności i autonomii, z chęcią decydowania o własnym losie, identyfikacją ze społecznością i miejscem jako „małą ojczyzną”.
PL
Celem artykułu jest przedstawienie założeń i wyników badań zrealizowanych w ramach grantu finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki: „Struktura i uwarunkowania kapitału społecznego lokalnych grup działania”. Punktem wyjścia jest koncepcja badawcza, w której przedłożono cele, problematykę oraz metodologię zrealizowanych badań. W drugiej części opisane są wyniki badań, które stanowią podstawę do weryfikacji hipotez dotyczących poziomu, struktury i uwarunkowań (gospodarczych i społecznych) kapitału społecznego LGD. Wyniki wskazują na stosunkowo wysoki (jak dla obszarów wiejskich) poziom tego kapitału, w dużej części warunkowany wysokim poziomem kapitału ludzkiego członków. Stwierdzono dekompozycję elementów (zaufania, norm i wartości oraz sieci współpracy) składających się na kapitał społeczny (najwyższą średnią wartość uzyskał wymiar norm i wartości, najniższą – sieci). Hipotezy, dotyczące zależności kapitału społecznego LGD od aktywności społecznej, gospodarczej i współpracy międzysektorowej, nie znalazły potwierdzenia w świetle wyników badań. Artykuł kończą rekomendacje dla praktyków.
PL
Pierwsze rolnicze spółdzielnie produkcyjne w Polsce powstały w 1949 r. Organizowano je opierając się na jednym z czterech wzorów statutowych: typ la - prostt- foi^i.y kooperacji miedzy jojpodarstwarci chłopskimi, typ Ib - częściowe uspołecznianie środków produkcji, typ II i III - pełne uspołecznienie gospodarki rolnej. VT początkowym okresie tworzenia (. 1949-1951J spółdzielnie były dobrowolnymi zrzeszeniami, stosunkowo samodzielnymi w wyborze formy gospodarowania i profilu produkcji. Dyły one wówczas prostą sumą wi^lu indywidualnych gospodarstw chłopskich. Członkowie byli faktycznymi współgospodarzami i współdecydentami o kierunkach rozwoju spółdzielni, z poczuciem odpowiedzialności za wyniki produkcyjne i ekonomiczne. Społeczne stosunki w mało zróżnicowanych niewielkich grupach spółdzielców podobne były do układu stosunków w rodzinie chłopskiej. Możliwość podejmowania samorządnych decyzji na walnych zgromadzeniach członków czyniła z tego ciała faktyczną władzę spółdzielni. Wprowadzenie jednorodnej zespołowej produkcji roślinnej nie wymagało specjalnych kwalifikacji i umożliwiało wzajemną zastępowalność pracowników w różnych pracach. Prosta organizacja 1 podział pracy nie wymagał zespołów i brygad, hierarchicznych zależności służbowych pomiędzy członkami. Różnice w ich pozycji powstawały wówczas; gdy zbiorowość składała się z rolników z wkładem ziemi i bez tego wkładu. Z biegiem lat, wskutek różnych czynników tkwiących głównie w ogólnych kierunkach i instrumentach polityki państwa, rolnicze spółdzielnie produkcyjne tracą cechy pełnej dobrowolności, samodzielności, także samorządności. Nieco inne instrumenty kształtują ten proces w latach pięćdziesiątych, a inne - w sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych. Lata sześćdziesiąte zapoczątkowują cykl świadczeń społecznych na rzecz spółdzielców ze strony państwa, a także szereg istotnych zmian organizacyjno-ekonomicznych. Rolnicze spółdzielnie produkcyjne prowadzić mogą produkcję pozarolniczą i pomocniczą. W latach siedemdziesiątych spółdzielnie łączą się w przedsiębiorstwa wieloobiektowe, organizują wspólne spółdzielnie wytwórczo-usługowe. Tworzy się nowa forma - specjalistyczne spółdzielnie produkcyjne. Zbiorowość spółdzielców zaczyna różnicować się. Wśród przyczyn ważny jest poszerzony zakres działalności instytucji, nowy system organizacji pracy, wprowadzenie brygad, kadry kwalifikowanych fachowców, specjalistów, aparatu administracyjnego, robotników najemnych. Ich sytuacja pracy zbliżona jest do sytuacji pracowników Innych jednostek państwowych. Zasady zarządzania spółdzielnią upodabniają się do zasad obowiązujących w przedsiębiorstwach państwowych. Władzę przejmuje etatowa fachowa kadrą kierownicza. Samorządowe ciało (walne zgromadzenie członków) przestaje być decydentem. Poczucie odpowiedzialności za rozwój spółdzielni przesuwa się z członków na kadrę kierowniczą. Tworzy się coraz bardziej skomplikowana organizacja formalna. Hierarchicznie ustalone stanowiska pracy powodują osłabienie więzi członkowskiej, występującej w zrzeszeniach typu wspólnoty grupowej, gdzie dominowały nieformalne stosunki i prosty podział pracy.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.