Search results

1

Travelling Sideways in Time (Without a Suitcase): The Aggregate Identity of Audrey Parker on Haven

100%

Front S.

Postscriptum Polonistyczne

|

2021

|

vol. 27

|

issue 1

215-230

PL

W programach telewizyjnych dwudziestego pierwszego wieku wyodrębnił się osobny nurt: seriale, w których bohaterki podróżują pomiędzy równoległymi światami. Światy przedstawione w tych serialach na ogół naznaczone są terroryzmem, wojną lub innymi traumatycznymi doświadczeniami. Wspomniane bohaterki mają do odegrania wyjątkową rolę – są pośredniczkami między różnymi rzeczywistościami. Graniczność ich egzystencji umożliwia autonomię i opór wobec przemocy, śmierci i zawłaszczenia. Taką postacią jest Audrey Parker (Emily Rose) w serialu Haven. Zadaniem Audrey jest podróżowanie co dwadzieścia siedem lat przez międzywymiarowy portal do miasteczka Haven, gdzie jako policjantka pomaga w ochronie mieszkańców nękanych „Kłopotami”, czyli budzącymi się w nich nadprzyrodzonymi zdolnościami, które grożą nieuchronną zagładą. Wyjątkowość Audrey polega nie tylko na jej szczególnym statusie podróżniczki między światami, ale także na jej tożsamości składającej się z wielu segmentów, w których różne świadomości zamieszkują to samo niestarzejące się ciało przez 500 lat. Autorka artykułu analizuje wyjątkową temporalność postaci, rządzącą się kobiecymi wzorcami podróżowania i jej nomadyczną podmiotowością. Postać głównej bohaterki łączy ludzkie życia z geologicznymi eonami, których symbolem jest eter – pierwotna substancja Pustki, znajdującej się pomiędzy światami. To powiązanie czyni z Haven serial reprezentatywny dla epoki antropocenu – geologicznego okresu czasu naznaczonego wpływem ludzkości na Ziemię. Tak rozległa perspektywa geologiczna skłania do myślenia wykraczającego poza zwykłą czasowość ludzkiego życia i tak też jest w przypadku Haven. Zagłada spowodowana indywidualnym egoizmem prowadzącym do niewłaściwego wykorzystania eteru staje się metaforą zniszczenia naszej planety. Haven wykorzystuje postać Audrey Parker do przedstawienia sieci powiązań i reperkusji rozproszonych w ciągu wieków, aby zilustrować, jak skumulowane działania ludzi wpływają na planetę. W ten sposób, nielinearna struktura narracyjna serialu pozwala zilustrować obawy związane z coraz bardziej niestabilnym środowiskiem, ukazując nowe sposoby postrzegania i reagowania na nieuchronne zagrożenia prowadzące do katastrofy ekologicznej.

EN

A distinct strand has differentiated itself in television programming in the twenty-first century: television series that feature female protagonists travelling between parallel worlds. The worlds in most of these series are on the edge of destruction through terrorism, war or another traumatic event. The female protagonists, who share the special ability to travel between the worlds, have a unique role to play – they serve as mediators between the universes. Their in betweenness enables their autonomy and resistance to violence, death, and appropriation. This role is played by Audrey Parker (Emily Rose) in the fantasy/supernatural drama Haven. Audrey’s task is to travel through an interdimensional portal to the town of Haven every twenty-seven years to help as a police officer to protect the inhabitants who are plagued by “the Troubles,” that is, supernatural abilities, which finally threaten them with imminent destruction. The uniqueness of Audrey resides not only in her special status as a traveller between the worlds but also in her identity, which consists of many segments in which different consciousnesses inhabit the same non-ageing body over five hundred years. The essay will analyse the unique temporality of the character, governed by female patterns of travel and her nomadic subjectivity, proposing that her figure links human lifetimes to geological aeons, symbolised by aether, the primary substance of the Void, located between the worlds. That link makes Haven a show of the Anthropocene, the geologic time period defined by humanity’s influence upon the earth. The Anthropocene challenges us to think beyond the usual temporality of a human lifespan, and so does Haven. The imminent destruction as a result of individual egotism leading to the misuse of aether in the show is a trope for the destruction of our planet. Haven uses the figure of Audrey Parker to represent a network of connections and repercussions dispersed over centuries to illustrate how our cumulative actions impact our planet. The show’s anti-linear strategies thus address the environmental concerns of an increasingly unstable environment to propose new ways through which to figure and address imminent threats concerning ecological disaster.

2

Frozen Time in Gustav Deutsch’s "Shirley: Visions of Reality"

100%

Front S.

Anglica Wratislaviensia

|

2019

|

issue 57

37-48

EN

Gustav Deutsch’s film Shirley: Visions of Reality (2013) is a slow cinema film which employs Edward Hopper’s paintings and reproduces their aesthetics. Both Hopper’s art and slow cinema can be characterized by silence, passivity, and the theme of alienation. The mood of alienation and loneliness, accompanied by the visual motifs and the tension between light and shadow taken from Hopper’s paintings, create an image of suspended time in the film. This is also enacted by the techniques characteristic of slow cinema that the film uses, particularly the long take. The poetics of slow cinema is employed to present the protagonist in in-between spaces, times and states that are located beyond the productive precinct of capitalism. The painterly stillness evoked in the film reflects the continuous present of the character’s existence and her subjective experience of time away from the culture of acceleration. Her interior time is juxtaposed with other time vectors: the historical time of 1930s–1960s America, historical decontextualization and the temporality of non-places. The distinct time vectors contribute to the sense of timelessness that the film ultimately generates.

3

„Jestem swoim własnym dziadkiem” – spacjalizacja czasu w Przeznaczeniu Michaela i Petera Spierig

100%

Front S.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2017

|

issue 35

EN

[abstrakt po polsku poniżej]Sonia FrontInstitute of English Cultures and LiteraturesFaculty of PhilologyUniversity of Silesia in KatowicePoland “I’m My Own Grandpa”-Spatialization of Time in Michael and Peter Spierig’s PredestinationAbstract: Spatialization of time, that is, presenting time in the categories of space, measuring and rationalizing it, was a very significant social process at the end of the 20th century. The “spatial turn,” as it is called by Fredric Jameson, is connected with a postmodern individual’s immersion in a perpetual present. The separation of the individual from the past and the future, which has resulted in the deconstruction of the subject’s temporality, was caused by the processes characteristic of late capitalism. Spatialization of time in postmodernism expresses the integrity of space and time, the changing relations between them and their new conceptualizations. These changes are reflected in post-classical cinema that is quite often characterized by modular temporality. The plots of those films are divided into spatio-temporal modules whose order is rearranged into a non-chronological syuzhet. Simultaneously, those films depict multifaceted human experience of time and the temporalization of space. Michael and Peter Spierig’s film Predestination (2014) blends the spatialization of time, characteristic of classical cinema, in which space and time are static entities, with post-classical nonlinear arrangement of the plot. Presenting space-time as static modules allows the directors to show subjectivity governed by the categories of space, rather than by the continuity over time. According to David Lewis, the identity of the protagonist, a time traveler, and his/her psychological continuity must be described by means of the differentiation between external time and personal time, because his/her identity relies on operating in spatialized time. Keywords: space, time, spatialization of time, spatial turn, Fredric Jameson, Michael and Peter Spierig’s Predestination, cultural practice Sonia FrontInstytut Kultur i Literatur AnglojęzycznychWydział FilologicznyUniwersytet Śląski w Katowicach „Jestem swoim własnym dziadkiem” – spacjalizacja czasu w Przeznaczeniu Michaela i Petera SpierigAbstrakt: Spacjalizacja czasu, czyli przedstawianie czasu w kategoriach przestrzeni, mierzeniu go i racjonalizowaniu, to bardzo ważny proces społeczny końca XX wieku. Zwrot ku przestrzeni, jak nazywa go Fredric Jameson, związany jest z zanurzeniem człowieka postmodernizmu w wiecznej teraźniejszości. Odcięcie jednostki od przeszłości i przyszłości, które doprowadziło do dekonstrukcji temporalności podmiotu, spowodowane zostało przez procesy charakterystyczne dla późnego kapitalizmu. Spacjalizacja czasu w postmodernizmie wyraża integralność czasu i przestrzeni, zmieniające się pomiędzy nimi relacje, a także ich nowe konceptualizacje. Zmiany te odzwierciedlone są w kinie post-klasycznym, które cechuje się niejednokrotnie temporalnością modularną. Fabuła takich filmów podzielona jest na moduły czasoprzestrzeni, których kolejność zostaje przearanżowana w niechronologiczny sjużet. Jednocześnie filmy te przedstawiają psychologiczne niejednorodne doświadczenie czasu ludzkiego oraz temporalizację przestrzeni. Film Michaela i Petera Spierig Przeznaczenie (Predestination, 2014) łączy uprzestrzennienie czasu, charakterystyczne dla filmu klasycznego, gdzie czas i przestrzeń to pasywne wymiary, z post-klasyczną nielinearną organizacją fabuły. Przedstawienie czasoprzestrzeni w formie statycznych modułów pozwala na pokazanie podmiotowości rządzonej nie ciągłością w czasie, ale poprzez kategorie przestrzeni. Zgodnie z wytycznymi Davida Lewisa, tożsamość bohatera – podróżnika w czasie – i jego ciągłość psychologiczna muszą zostać opisane za pomocą rozróżnienia pomiędzy czasem zewnętrznym a osobistym, gdyż tożsamość ta opiera się na operowaniu w uprzestrzennionym czasie. Słowa kluczowe: przestrzeń, czas, spacjalizacja czasu, zwrot przestrzenny, Fredric Jameson, Michael i Peter Spierig, Przeznaczenie, praktyka kulturowa

PL

[abstrakt po polsku poniżej]Sonia FrontInstitute of English Cultures and LiteraturesFaculty of PhilologyUniversity of Silesia in KatowicePoland “I’m My Own Grandpa”-Spatialization of Time in Michael and Peter Spierig’s PredestinationAbstract: Spatialization of time, that is, presenting time in the categories of space, measuring and rationalizing it, was a very significant social process at the end of the 20th century. The “spatial turn,” as it is called by Fredric Jameson, is connected with a postmodern individual’s immersion in a perpetual present. The separation of the individual from the past and the future, which has resulted in the deconstruction of the subject’s temporality, was caused by the processes characteristic of late capitalism. Spatialization of time in postmodernism expresses the integrity of space and time, the changing relations between them and their new conceptualizations. These changes are reflected in post-classical cinema that is quite often characterized by modular temporality. The plots of those films are divided into spatio-temporal modules whose order is rearranged into a non-chronological syuzhet. Simultaneously, those films depict multifaceted human experience of time and the temporalization of space. Michael and Peter Spierig’s film Predestination (2014) blends the spatialization of time, characteristic of classical cinema, in which space and time are static entities, with post-classical nonlinear arrangement of the plot. Presenting space-time as static modules allows the directors to show subjectivity governed by the categories of space, rather than by the continuity over time. According to David Lewis, the identity of the protagonist, a time traveler, and his/her psychological continuity must be described by means of the differentiation between external time and personal time, because his/her identity relies on operating in spatialized time. Keywords: space, time, spatialization of time, spatial turn, Fredric Jameson, Michael and Peter Spierig’s Predestination, cultural practice Sonia FrontInstytut Kultur i Literatur AnglojęzycznychWydział FilologicznyUniwersytet Śląski w Katowicach „Jestem swoim własnym dziadkiem” – spacjalizacja czasu w Przeznaczeniu Michaela i Petera SpierigAbstrakt: Spacjalizacja czasu, czyli przedstawianie czasu w kategoriach przestrzeni, mierzeniu go i racjonalizowaniu, to bardzo ważny proces społeczny końca XX wieku. Zwrot ku przestrzeni, jak nazywa go Fredric Jameson, związany jest z zanurzeniem człowieka postmodernizmu w wiecznej teraźniejszości. Odcięcie jednostki od przeszłości i przyszłości, które doprowadziło do dekonstrukcji temporalności podmiotu, spowodowane zostało przez procesy charakterystyczne dla późnego kapitalizmu. Spacjalizacja czasu w postmodernizmie wyraża integralność czasu i przestrzeni, zmieniające się pomiędzy nimi relacje, a także ich nowe konceptualizacje. Zmiany te odzwierciedlone są w kinie post-klasycznym, które cechuje się niejednokrotnie temporalnością modularną. Fabuła takich filmów podzielona jest na moduły czasoprzestrzeni, których kolejność zostaje przearanżowana w niechronologiczny sjużet. Jednocześnie filmy te przedstawiają psychologiczne niejednorodne doświadczenie czasu ludzkiego oraz temporalizację przestrzeni. Film Michaela i Petera Spierig Przeznaczenie (Predestination, 2014) łączy uprzestrzennienie czasu, charakterystyczne dla filmu klasycznego, gdzie czas i przestrzeń to pasywne wymiary, z post-klasyczną nielinearną organizacją fabuły. Przedstawienie czasoprzestrzeni w formie statycznych modułów pozwala na pokazanie podmiotowości rządzonej nie ciągłością w czasie, ale poprzez kategorie przestrzeni. Zgodnie z wytycznymi Davida Lewisa, tożsamość bohatera – podróżnika w czasie – i jego ciągłość psychologiczna muszą zostać opisane za pomocą rozróżnienia pomiędzy czasem zewnętrznym a osobistym, gdyż tożsamość ta opiera się na operowaniu w uprzestrzennionym czasie. Słowa kluczowe: przestrzeń, czas, spacjalizacja czasu, zwrot przestrzenny, Fredric Jameson, Michael i Peter Spierig, Przeznaczenie, praktyka kulturowa

4

“Dusze przemierzają wieki, jak chmury przemierzają niebo” – Tożsamość sieciowa w filmie Atlas chmur

100%

Front S.

ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

|

2018

|

issue 37

EN

Sonia FrontInstitute of English Cultures and LiteraturesFaculty of PhilologyUniversity of Silesia in KatowicePoland“Souls Cross Ages Like Clouds Cross Skies” Network Identity in Cloud Atlas Abstract: In 21st-century science fiction narratives, the figure of the cyborg has been replaced by a new group of liminal characters: avatars, clones, sentient AI, genetically modified humans and time- -displaced individuals. Through these characters, the narratives explore philosophical questions about the unity of personal identity. One of the films that investigate this question is Tom Tykwer’s and Lilly and Lana Wachowski’s film Cloud Atlas (2012), as it proposes the notion of network identity, divorced from time. Network identity – in the form of transmigration of souls – is enacted in the film by the concept of eternal recurrence which is the film’s overriding framework. This identity is what connects the six juggled stories, spanning through various historical eras from the nineteenth century to the distant future. The paper analyses the film’s concept of twenty-first century subjectivity, singular and manifold, separated and connected simultaneously, and how it taps into the theme of global interconnectedness and co-temporality brought about by the media and globalization. Keywords: film, network identity, Cloud Atlas

PL

For an abstract in English, scroll down Sonia FrontInstytut Kultur i Literatur AnglojęzycznychWydział FilologicznyUniwersytet Śląski w Katowicach “Dusze przemierzają wieki, jak chmury przemierzają niebo” – Tożsamość sieciowa w filmie Atlas chmur Abstrakt: W narracjach science fiction XXI wieku figura cyborga została zastąpiona przez nową grupę bohaterów liminalnych: awatary, klony, świadomą sztuczną inteligencję, jednostkę genetycznie zmodyfikowaną oraz człowieka oderwanego od właściwej mu temporalności. Poprzez tych bohaterów narracje te ilustrują pytania filozoficzne dotyczące spójności tożsamości osobowej. Jednym z filmów, który eksploruję tę kwestię jest Atlas chmur (2012) Toma Tykwera oraz Lany i Lilli Wachowskich, gdyż proponuje on koncept tożsamości sieciowej, oderwanej od czasu. Tożsamość sieciowa – w formie transmigracji dusz – pokazana jest za pomocą doktryny Wiecznego powrotu Nietzschego, która stanowi nadrzędną zasadę strukturyzującą film. Tożsamość sieciowa łączy sześć niechronologicznie przedstawionych historii, rozpościerających się poprzez różne ery historyczne, od XIX wieku po postapokaliptyczną przyszłość. Niniejszy esej analizuje ten koncept tożsamości – indywidualnej i mnogiej, oddzielnej i połączonej jednocześnie – i sposób, w jaki wpisuje się ona w doświadczenie czasu i współzależności pomiędzy jednostkami w globalnej erze cyfrowej. “Souls Cross Ages Like Clouds Cross Skies.” Network Identity in Cloud Atlas Abstract: In 21 century science fiction narratives, the figure of the cyborg has been replaced by a new group of liminal characters: avatars, clones, sentient AI, genetically modified humans and time-displaced individuals. Through these characters the narratives explore philosophical questions about the unity of personal identity. One of the films that investigate this question is Tom Tykwer’s and Lilly and Lana Wachowski’s film Cloud Atlas (2012) as it proposes the notion of networked identity, divorced from time. Networked identity – in the form of transmigration of souls – is enacted in the film by the concept of eternal recurrence which is the film’s overriding framework. This identity is what connects the six juggled stories, spanning through various historical eras from the nineteenth century to the distant future. The paper analyses the film’s concept of twenty-first century subjectivity, singular and manifold, separated and connected simultaneously, and how it taps into the theme of global interconnectedness and co-temporality brought about by the media and globalization.

Refine search results

2 ER(R)GO: Teoria – Literatura – Kultura

1 Anglica Wratislaviensia

1 Postscriptum Polonistyczne

4 Front S.

1 2021

1 2019

1 2018

1 2017

Travelling Sideways in Time (Without a Suitcase): The Aggregate Identity of Audrey Parker on Haven

Frozen Time in Gustav Deutsch’s "Shirley: Visions of Reality"

„Jestem swoim własnym dziadkiem” – spacjalizacja czasu w Przeznaczeniu Michaela i Petera Spierig

“Dusze przemierzają wieki, jak chmury przemierzają niebo” – Tożsamość sieciowa w filmie Atlas chmur